Κυριακή 17 Μαΐου 2020

Ἡ ναρκωμένη συνείδηση


«Πέντε ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνὴρ»  (Ἰωάν. δ΄ 18),

Θὰ πεῖ ὁ Χριστὸς μὲ πολλὴ διάκριση στήν Σαμαρείτιδα, γιὰ νὰ ξυπνήσει τὴ ναρκωμένη συνείδησή της καὶ τὴν ὁδηγήσει σὲ μετάνοια.

ἠθικὴ κατάπτωσή της δὲν τῆς ἔδινε κανένα δικαίωμα νὰ τὴν πάρει κανεὶς στὰ σοβαρὰ καὶ νὰ ἀρχίσει μαζί της ἕνα διάλογο. Καὶ ὅμως ὁ Ἰησοῦς κάνει τὸ ἀντίθετο.

Τὴν ἀντιμετωπίζει μὲ πολλὴ καλοσύνη καὶ κατανόηση. Ὄχι μόνο περιφρόνηση δὲν ἀφήνει νὰ διαφανεῖ, ἀλλὰ τὴν περιβάλλει μὲ ἐκτίμηση καὶ ἐμπιστοσύνη.

νοίγει μαζί της ἕνα μοναδικὸ θεολογικὸ διάλογο καὶ τῆς ἀποκαλύπτει ἄφθαστες ἀλήθειες, ποὺ θὰ συγκινοῦν πάντα ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐργάζεται μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ψυχὴ τὸ θεῖο ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λύτρωσης.

Χωρὶς νὰ ἀμνηστεύει τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν της, τὴν βοηθάει νὰ τὸ ἀπαρνηθεῖ καὶ νὰ ἀρχίσει μιὰ καινούργια ζωή. Φέρνει στὴν ἐπιφάνεια ὅλα τὰ καλὰ στοιχεῖα της, προσπαθεῖ νὰ ξεπλύνει τὴ μολυσμένη συνείδησή της, γιὰ νὰ ἀναφανοῦν τὰ κρυμμένα μαργαριτάρια τῆς ἀρετῆς ποὺ ἔκρυβε μέσα της.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αληθώς Ανεστη Ανάστασιε! Τελευταία έχεις πυκνώσει τις αναρτήσεις που πηγάζουν απ τον πλούσιο εσωτερικό σου κόσμο... συνέχισε... μας ωφελεις... Ο λόγος σου πάντα μας ξεκουράζει...αρχηγέ μας

Ανώνυμος είπε...

"Χωρὶς νὰ ἀμνηστεύει τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν της, τὴν βοηθάει νὰ τὸ ἀπαρνηθεῖ καὶ νὰ ἀρχίσει μιὰ καινούργια ζωή."

Πολύ σωστό!
Μετάνοια είναι καινούργια ζωή.
Οχι ζωή συνέχειας στον βούρκο της αμαρτωλής ηδονής!

Αναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

Ακούνε οι νεονικολαΐτες που ευλογούν κάθε σαρκική αμαρτία;;;;

Ανώνυμος είπε...

Τάσο είμαι ένας φίλος. Χρόνια τώρα τα χρόνια σου πήγαν χαμένα (το έπιασες το υπονοούμενο). Μπλέχθηκες με βιβλιοπωλεία, οικοτροφεία, ομάδες, κατασκηνώσεις, ραδιοσταθμούς, συλλόγους, ιδρύματα κλπ κλπ. Αυτά σου ανέκοψαν την πνευματική προσφορά σου, την οποία μας προσφέρεις στις κατ’ ιδίας συναντήσεις, που μας συμβουλεύεις όσο λίγοι. Σταμάτα από όλους και από όλα. Κοίταξε τον πνευματικό σου καταρτισμό, και την μεταφορά του λόγου του Θεού, οπού και όπως νομίζεις. Η ενασχόλησή σου όλα αυτά τα χρόνια τι σου αφήσαν; Μόνο να σου ζητούν…. χωρίς να σου προσφέρουν. Άστους και τράβα τον δρόμο σου. Μην τους ακούς κλείσε τα αυτιά σου στις Σειρήνες (συνεργάτες;;;), κοίταξε την σωτηρία της ψυχής σου στην μελέτη και στην προσευχή, μέσα από αυτά και μόνο θα ωφελήσεις τους ανθρώπους και όχι από την διοίκηση που σε φθείρει σωματικά και πνευματικά.
Φίλος

Ανώνυμος είπε...

Οι τίτλοι του τέλους να πέσουν για σένα…
Οι τίτλοι του τέλους να γράψουν για σένα….
Μην τους ακούς ότι η ζωή συνεχίζεται
Προχώρα

Μην είσαι ο "ήρωας" που θα μείνει μόνος του…
https://www.youtube.com/watch?v=iuRg4y8bk0E

Ανώνυμος είπε...

Έχεις αναρωτηθεί Τάσο αν θα υπήρχε η αρχή χωρίς το τέλος. Περνάει απ’ το μυαλό σου αυτό πού και πού ή κουράστηκες για κάτι το νέο έστω και τώρα.
Ας μην ξεχνάς Τάσο ότι κάθε καινούργια αρχή, προέρχεται απ’ το τέλος κάποιας άλλης αρχής. Σκέψου τις μέρες που «έφυγες» από το βιβλιοπωλείο.
Έδωσες τόσα πολλά στην προσπάθειά σου να το ζήσεις που στην τελική, έμεινες με το τίποτα. Αρκέστηκες στο λίγο τους, αφήνοντας έτσι πίσω το πολύ σου. Κι όσο πιο κοντά έφτανες στο τέλος, τόσο πιο έντονα θυμόσουν την αρχή που πίστευες πως θα κρατούσε για πάντα κοντά στον καλοκάγαθο προϊστάμενό σου.
Αυτό ήταν όμως το λάθος σου. Κυνηγούσες το «για πάντα» που κανείς δε σου υποσχέθηκε, και προσπαθούσες να προβλέψεις ένα τέλος, που κανείς από εμάς ποτέ δεν κατάφερε να σου προβλέψει. Εσύ όμως πάντα μας προειδοποιούσες στην πορεία μας, αλλά δεν μπορούσες να δεις και δεν βλέπεις την δικιά σου πορεία.
Να αγνοήσεις γεγονότα που σε πείραξαν και να ξεχάσεις λόγια που σε πλήγωσαν, να δώσεις ένα τέλος και να κάνεις μια νέα αρχή, άφησε τους συναισθηματισμούς και σκέψου με λογική. Στα γράφω αυτά μετά από προσευχή και περισυλλογή.
Τι είναι άραγε η αρχή και τι το τέλος; Ένας φαύλος κύκλος που δε σ’ αφήνει να ξεχάσεις και να δεις καθαρά τα πράγματα. Που σε κάνει να νοσταλγείς τα παλιά, ενώ ταυτόχρονα ανυπομονείς να ζήσεις τα καινούργια. Να σε γοητεύσει κάτι διαφορετικό απ’ το προηγούμενο, να ζήσεις κάτι ανεπανάληπτο με μια νέα δυναμική αρχή κάτι μοναδικό.
Η εποχή αυτή μας ανοίγει νέους δρόμους και προορισμούς μετά τον νέο κορονοϊό και τον εγκλεισμό των δύο μηνών. Όταν αυτή την περίοδο σου τηλεφωνούσα που και που τα απογεύματα, και σε ρωτούσα που είσαι, μου έλεγες στην «εγκλείστρα μου», απομονώθηκες από υπευθυνότητα στην αποστολή σου, όταν οι άλλοι γυρνούσαν μια από εδώ και μια από εκεί. Σκέψου σε παρακαλώ μήπως ήλθε η ομορφιά του τέλους(;) που διαδέχεται την αρχή, ξανά και ξανά.
Και τι κάνεις, θα ρωτήσεις, σε τέτοιες περιπτώσεις. Μα είναι απλό. Ζεις την αρχή με πάθος χωρίς ν ’ανησυχείς για το πότε θα φτάσει το τέλος. Που στην ουσία θα είναι η αρχή μιας άλλης αρχής. Κι όταν φτάσει, θα το υποδεχθείς με αξιοπρέπεια και περηφάνια. Για τον εαυτό σου. Γιατί δεν λύγισες στον αγώνα, αλλά στάθηκες με ετοιμότητα κι αξιοπρέπεια κι αποχαιρέτησες κάτι που τελείωσε και δεν τραβάει άλλο, για να ζήσεις το κάτι άλλο που ξεκινώντας το δρόμο σου θα δείξει ο Θεός που για όλους προνοεί… και όχι όπως στο βιβλιοπωλείο που σου έδειξαν την πόρτα εξόδου οι άλλοι. Σε πικραίνω αλλά θα το ξεπεράσεις.
Τα παραπάνω είναι λόγια καρδιάς τα οποία παρακαλώ να τα σκεφθεί. Γνωρίζεις νομίζω το ποιος είμαι. Προτίμησα να στα γράψω από το να στα πω, προσμένοντας να αφυπνιστεί η συνείδησή σου.
Verba volant, scripta manent

Ανώνυμος είπε...

Μπαίνω στην συζήτηση.

H ζωή κάνει κύκλους. Μη λυπάσαι για κάτι που τελειώνει γιατί τίποτα δεν χάνεται. Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος νομίζουμε ότι τα είδαμε όλα, μας πιάνει θλίψη για αυτό που τελειώνει, αναπολούμε τις καλές στιγμές (με μια τάση να τις εξιδανικεύουμε), αναμασάμε τις κακές (με μια τάση να τις διογκώνουμε) και τελικά ξεχνάμε ένα βασικό πράγμα: ένας καινούριος κύκλος ανοίγει.
Κι αυτός φέρνει καινούριες εμπειρίες, μας ανοίγει καινούριους δρόμους, μας αποκαλύπτει μια νέα πτυχή της ψυχής μας, νέα συναισθήματα, άλλες αντοχές, καινούρια θέλω.
Όλες οι εμπειρίες έχουν σημασία, όλες συμβάλλουν στο χτίσιμο και την εξέλιξη του χαρακτήρα μας, του ποιοι είμαστε, όλες έχουν στιγμές φωτεινές και υπέροχες αλλά και σκοτεινές και δύσκολες. Το σημαντικό είναι να κρατάμε ότι μάθαμε από κάθε εμπειρία, όχι σαν απωθημένο και βάρος στην ψυχή αλλά σαν εφόδιο που μπορεί να μας πάει μπροστά, να μας εξελίξει, ακόμα και να μας προστατέψει.
Χ.Γ.

Ανώνυμος είπε...

Τί είναι όλα αυτά που λέτε στον άνθρωπο-διαχειριστή;
Αφήστε τον ήσυχο να κάνει ό,τι.θέλει.
Μόνο να κοιτάξει να ζει Ορθόδοξα Χριστιανικά.

Φιλομακεδόνας

Ανώνυμος είπε...

Τα προσωπικά που έχετε να πείτε ορισμένοι φίλοι του διαχειριστή, πείτε τα στο email του.
Τόσο ουσιαστικό άρθρο έγραψε και κοντεύει να ξεχαστεί με τις προσωπικές υποδείξεις... Δεν αντιλέγω ότι ίσως γίνονται απο αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ ότι τα περισσότερα σχόλια δεν έχουν σχέση με το υπέροχο πνευματκότατο μήνυμα του ιστολόγου.

Ανώνυμος είπε...

Σας αξίζουν συγχαρητήρια για τις πνευματικές σας καταθέσεις οι οποίες μας ωφελούν και μας οικοδομούν. Σας χαίρομαι διότι με λίγα μας λέτε πολλά τα οποία ιεροκήρυκες δεν καταφέρνουν με τα μακρόσυρτα κηρύγματά τους.