Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ 

(Ματθ. 8, 28 - 9, 1)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στον Γοργόμυλο, στις 12/9/1999)

Η μεγαλύτερη μεθοδεία

Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε, μας είπε ότι ο Ιησούς πήγε σε μία χώρα, που δεν διακρινόταν για την αρετή των κατοίκων της. Στη χώρα των Γεργεσηνών. Στα μέρη εκείνα ζούσαν άνθρωποι μακριά από τον Χριστό, χωρίς καλά έργα, υποδουλωμένοι στον διάβολο.

Μερικοί, ο Θεός ξέρει για ποιό λόγο, είχαν δαιμονιστεί. Και μάλιστα σε βαθμό θλιβερό. Δύο μάλιστα, οι πιο επικίνδυνοι, δεν έμεναν πια στα σπίτια τους. Δεν μπορούσε κανείς να τους κουμαντάρει. Γύριζαν στα βουνά και στα μνήματα. Είχαν καταντήσει ο φόβος των περαστικών.

Αλλά μεταξύ τους οι δυό δαιμονισμένοι είχαν «ομόνοια». Τι παράξενα, τα έργα του διαβόλου... Να κάνει τους ανθρώπους να μην μπορούν να συμβιώσουν μέσα στην οικογένειά τους, αλλά να μπορούν να συμβιώνουν και να συνεργάζονται για το κακό σαν ομοϊδεάτες πολύ καλά μεταξύ τους.

Ίσως σε κάποιους έρχεται η σκέψη: «Καλά υπάρχουν δαιμόνια, ώστε να υπάρχουν και δαιμονισμένοι;». Ο Χριστός που είναι το φως και η αλήθεια, μας λέγει, «ναι, υπάρχουν». Και έχουν ένα σκοπό: Να βλάψουν. Γιατί όντας άγγελοι πρώτα, που έφυγαν από το θέλημα του Θεού, αντί για αγάπη που είχαν, γέμισαν την καρδιά τους με κακία. Όπως ακριβώς γίνεται σε κάθε άνθρωπο που φεύγει από τον Θεό. Κυριαρχεί μέσα του ο εγωισμός. Και όσο πιο μεγάλος ο εγωισμός, τόσο πιο μεγάλη και η κακία εναντίον των άλλων.

Μην θίξεις εγωιστή... Αν το κάνεις, πρέπει να σβήσεις και να χαθείς από το πρόσωπο της γης. Το ίδιο είναι και τα δαιμόνια. Έφυγαν από τον Θεό από εγωισμό και γέμισαν φθόνο, κακία και εκδικητικότητα. Και θέλουν να κάνουν κακό σε όλους τους ανθρώπους.

Θέλοντας όμως να κάνουν κακό, χρησιμοποιούν μεθοδείες. Όπως κάθε κακός άνθρωπος, στη ζωή αυτή χρησιμοποιεί μεθοδείες. Να μην βλάπτεται και να βλάπτει. Δηλαδή τα κάνει όλα ύπουλα και κρυφά.

Έτσι και ο διάβολος, μας βάζει τον λογισμό ότι δεν υπάρχει και ότι δεν είναι τίποτε. Λέγει ένας άγιος και σοφός: «Η μεγαλύτερη μεθοδεία και παλιανθρωπιά του διαβόλου είναι ότι μας πείθει, μας κάνει να πιστεύουμε, ότι δεν υπάρχει». Αυτή είναι η χειρότερη παγίδα του. Ο άνθρωπος, όταν πιστεύσει ότι διάβολος δεν υπάρχει, ούτε κόλαση πιστεύει ούτε αιώνια ζωή τον απασχολεί. Και από κει και πέρα, ό,τι του κατέβει, όσο κακό και αν είναι, θα το κάνει αθεόφοβα. Αρκεί να αισθάνεται ότι δεν θα κινδυνεύσει.

Γι’ αυτό αδελφοί προσέχετε. Όταν ακούτε ανθρώπους να λένε: «δεν υπάρχει διάβολος, δεν υπάρχει κόλαση», να τα περιμένετε όλα. Ο Θεός ξέρει πόσα έχουν κάνει και πόσα ακόμη μπορούν να κάνουν. Εκείνος που λέει τέτοια λόγια, είναι τέκνο του διαβόλου, γιατί καλλιεργεί μέσα στους άλλους ανθρώπους, εκείνο που θέλει να επιτύχει ο ίδιος ο διάβολος. Και ο διάβολος θέλει να μας κάνει να φύγουμε από τον Θεό και να γίνουμε δούλοι δικοί του. Πώς το επιτυγχάνει;

Ρίχνοντας το δόλωμα...

Μας το εξηγεί ο Χριστός και οι άγιοι, με λεπτομέρειες. Το επιτυγχάνει, ρίχνοντάς μας λογισμούς. Βάζει στο νού μας ένα λογισμό: «Αυτό να κάνεις». Και μας κουρδίζει κάθε μέρα, ότι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουμε. Κάτι κακό εννοείται.

Αλλά να πάρουμε ένα παράδειγμα. Λέει ο διάβολος σε κάποιον:

-Βρε με το τίμιο και με το σωστό, δεν προοδεύεις. Άπλωσε λιγάκι το χεράκι σου, κλέψε κάτι. Ρύθμισε το κομπιούτερ να κλέβει καμιά δεκάρα.

Σφυρίζει, σφυρίζει ο λογισμός, «Α, θα το κάνω», λες. Να λοιπόν η τσέπη, γέμισε.

-Αχ, τί ωραία.

Έτσι από την τσέπη τα χρήματα μπήκαν στην καρδιά. Γλυκαίνεται ο άνθρωπος και λέει: «Θα το ξανακάνω, θα το ξανακάνω».

Και τότε τι γίνεται; Με τι μούτρα να πάει ο άνθρωπός μας στην Εκκλησία; Πώς να κοιτάξει την εικόνα του Χριστού; Με τι μούτρα να πάει στον πνευματικό, να του πει ότι θέλει να εξομολογηθεί; Και με τι θάρρος να πάει να κοινωνήσει τα άγια και άχραντα μυστήρια να πάρει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μέσα του για να αγιασθεί; Σέ πόσες ανάλογες πράξεις παγιδευόμαστε με ένα τέτοιο τρόπο; Και σε πόσα πάθη; Έτσι μας παγιδεύει ο διάβολος.

Τα μάγια και η δαιμονοληψία

Και όταν παγιδευτούμε και δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε τον Σταυρό μας, μας παγιδεύει με κάτι ακόμη χειρότερο. Πιο είναι; Τα μάγια και η δαιμονοληψία. Από κει και πέρα, έχει την δυνατότητα ο διάβολος να μπει ακόμη και μέσα σε έναν άνθρωπο και να τον κάνει δαιμονισμένο. Από κει και πέρα, δουλεύουν τα μάγια που κάνουν διάφοροι άνθρωποι συνεργάτες του διαβόλου. Μάγοι και μάγισσες.

Γι’ αυτό ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει:

-Μην έχετε ποτέ εμπιστοσύνη σε ό,τι δεν γίνεται μέσα στην Εκκλησία. Μην πάτε στο σπίτι να βάλετε τον τέντζερη με καυτό νερό για να βρείτε το σωστό. Στην Εκκλησία να το μάθετε το σωστό. Όχι με τα κάρβουνα, ούτε με τα μάγια, ούτε με τις κλωστές, αλλά στην Εκκλησία. Ό,τι γίνεται έξω από την Εκκλησία, είναι όλα του διαβόλου. Μην έχετε εμπιστοσύνη σε κείνα που τάχα για την ψυχή μας, γίνονται έξω από την Εκκλησία.

Έτσι είναι. Έτσι είχαν γίνει και οι δύο δαιμονισμένοι. Και ενώ ήταν φόβος και τρόμος για τους άλλους, ήταν ομονοημένοι μεταξύ τους, στο κακό. Συνέπιπταν οι λογισμοί τους, οι σκέψεις τους και οι επιθυμίες τους. Και μπορούσαν και καθόντουσαν μαζί, χωρίς ο ένας να επιτίθεται στον άλλο.

Όταν ένας άνθρωπος ξεφύγει στο κακό, αλλά δεν έχει δαιμονιστεί, είναι ελεύθερος και μπορεί να μετανοήσει, να ξαναγυρίσει μοναχός του. Αλλά όταν δαιμονιστεί, όταν δηλαδή ο διάβολος γίνει κυρίαρχος στο κεφάλι του και στην καρδιά του, στη σκέψη του, δεν μπορεί πια μόνος του να σωθεί, να διορθωθεί, να μετανοήσει.

Εδώ θαυμάζουμε την αγάπη και την ευσπλαγχνία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όντας Θεός παντοδύναμος, ήλθε στη γη και έγινε άνθρωπος για να μας ελευθερώσει από τα έργα και την δουλεία του διαβόλου. Ας θυμηθούμε τα τροπάρια που λένε: «Τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών. Τον λυτρωτή μας, τον σωτήρα μας». Από τι; Από τον διάβολο και από τα έργα του. Από την αμαρτία και την κόλαση.

Όσο λοιπόν είμαστε ελεύθεροι, έστω και αν έχουμε παρασυρθεί σε αμαρτίες, έχουμε την δυνατότητα να μετανοήσουμε. Άμα ο άνθρωπος δαιμονισθεί, για τον εαυτό του δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ο Χριστός όμως μπορεί. Και να. Απέναντί του στέκονται οι δαιμονισμένοι. Δεν μιλάνε εκείνοι, μιλάει ο διάβολος, και του λέει:

-Τι εμοί και σοι Ιησού; Τι δουλειά έχω εγώ με εσένα Χριστέ; Άλλο βασίλειο εσύ, και άλλο εγώ. Γιατί ήρθες να με βασανίσεις; Προ καιρού; Πριν έλθει η Δευτέρα Παρουσία, τότε που θα τους τιμωρήσεις όλους τους κακούς; Και μένα περισσότερο. Γιατί από τώρα;

Και ο διάβολος επειδή κατάλαβε από τα νεύματα που έκανε ο Χριστός ότι θα του δώσει μιά, ένα φύσημα να φύγει, είπε την δική του πρόταση:

-Μη διατάξεις Χριστέ μου, να πάω από τώρα στην αιώνια κόλαση. Αλλά φέρσου μου και εμένα εύσπλαχνα. Άφησε να πάω στα γουρούνια.

Ο Χριστός τους είπε:

-Πηγαίνετε. Βγείτε από τους ανθρώπους και πηγαίνετε στα γουρούνια.

Γιατί το έκανε; Για να καταλάβουν καλά το θαύμα οι άνθρωποι που το είδαν.

Πώς καλούμε τον Χριστό

Τι μας λέει το γεγονός αυτό; Από την δαιμονοληψία ο άνθρωπος σώζεται, αλλά σώζεται μόνο με την δύναμη του Χριστού. Όταν το θέλει ο Χριστός. Και για να το θέλει ο Χριστός, εκείνοι που έχουν άνθρωπο που δέχθηκε τέτοιο κακό και δέθηκε με μάγια, χρειάζεται να κάνουν προσευχή και νηστεία πολλή. Τώρα, αντί του Χριστού, έρχεται ο παπάς φορώντας το πετραχήλι, την Χάρη του Χριστού και στο όνομα του Χριστού διατάζει τα δαιμόνια να φύγουν και τα διώχνει. Αλλά χρειάζεται από μας πίστη και προσευχή και νηστεία και παράκληση προς τον Χριστό πολλή.

Αλλοίμονο άμα δεν καταλάβουμε, ότι η ζωή κοντά στον Χριστό είναι η Αιώνια και Αληθινή Ζωή. Και ότι η επίγεια ζωή, αυτή που τώρα ζούμε, όσο επιτυχημένη και αν την κάνουμε, δεν είναι παρά ένας θάνατος, κάτι πού θα τελειώσει και θα σβήσει. Και αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν θα αξιωθεί να πάει κοντά στον Χριστό.

Όταν πνίγηκαν τα γουρούνια, βγήκαν τα αφεντικά τους από την πόλη και πήγαν στον Χριστό. Τι έπρεπε να του πουν;

-Χριστέ μου, ελευθέρωσες τους δύο δαιμονισμένους! Χίλια ευχαριστώ. Τι να κάνουμε για να ευαρεστήσουμε ενώπιον σου;

            Αλλά οι άνθρωποι αυτοί, έχοντας υποδουλωθεί στην αμαρτία, όταν είδαν τον Χριστό του είπαν:

-Χριστέ μου, εμάς οι δύο άνθρωποι που θεραπεύτηκαν, δεν μας απασχολούν. Εμείς ξέρουμε ότι τα γουρούνια μάς έδιναν χρήματα πολλά... Καταλαβαίνουμε ότι έχεις δύναμη πολλή και μπορείς να κάνεις και άλλα. Σε παρακαλούμε, πήγαινε αλλού. Εμείς προτιμάμε τα γουρούνια μας από σένα.

Εμείς τι προτιμάμε; Το Χριστό ή τον χρυσό; Την ζωή αυτή ή την Αιώνια; Να έχεις χορτάτη την σάρκα ή να έχεις χορτάτη την ψυχή; Ποιό προτιμάς να ευφραίνεις; Ποιόν θέλεις Πατέρα σου; Τον Χριστό ή τον διάβολο;

Στοιχίζει να μιλά κανείς έτσι. Αλλά είναι απαραίτητο, γιατί σε μερικές αρρώστιες, τα πικρά φαγητά κάνουν καλό.

Να παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας φωτίζει να ζούμε κοντά Του. Γιατί μακριά από τον Χριστό όλα κινδυνεύουν να πέσουν στο θάνατο και στην εξουσία του διαβόλου. Αμήν.-

Πηγή: Ι. Μ. Προφ. Ηλιού