Για το Θεμιστοκλή Ντόρζο τον
ακριβό μου φίλο
Σκέφτομαι τον Θέμη
Ήταν ένα φωτεινό κομμάτι της ψυχής και της ζωής μας. Το γέλιο , το χαμόγελό του. Ζωγράφια της αγάπης του. Στα δέκα χρόνια φιλίας, εξομολογητικών βραδινών τότε που αγωνιζόταν και ψηλαφούσε τον Θεό. Τόσες ώρες εγγύτητάς, στοχασμού , αγάπης αληθινής και πλέριας.
Άνθρωπός του μέτρου, της θεϊκής δικαιοσύνης έβλεπε τα πράγματά αρχοντικά διακριτικά, αφανάτιστά. Συνολικός ήταν .Αγαπητικός φωτεινός. Εμείς είχαμε τις κοσμικές μας ακρότητές. Ο Θέμης χριστιανός με ενδοσκαφή στη ψυχή. Τον Χριστό αγαπούσε και αναζητούσε με ζήλο όμορφό.
Ένωνε και ενώνει τους ανθρώπους. Μας συγκεντρώνει ακόμη κοινοτικά και αγαπητικά.
Κεκρυμμένα ελεήμονάς. Ακόμα και τις προάλλες ο άνθρωπός που μυστικά συνέτρεχε ο Θέμης με μύριους τρόπους τον θρηνούσε απαριθμώντας τα καλά του, τα δωρήματά του χρυσού ανθρώπου που του έστειλε ο Θεός στα χρόνια του ενενήντα.
Είναι κοντά μας. Θα περάσει το μεσημεράκι απο τα φλίππερ του Ηρακλή. Αυτά που πάντα θυμόμασταν και νοσταλγούσαμε. Θα τηλεφωνήσει για τη βυζαντινή μαθητική χορωδία στο Καλό Χωριό. Να μείνει στο σχολείο ακόμα κι άλλα χρόνια.Δε γύρευε τις ευκολίες της πόλης. Αυτός που πρωτοξεκίνησε με εκείνη την πρώτη πολύ μακρυνή μετάθεση.Τ ότε που φιλέψαμε πολύ. Θα ανέβαινέ στις κατασκηνώσεις μαζί μας. Σε συνθήκες δύσκολές που τόσο τις ομόρφαινέ το χαμόγελό , η αγάπη του. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονάς, ο Απόστολός Ανδρέας του Χαράκη , το αγαπημένο του στασίδι στο ιερό της Εκκλησίας Πέτρου και Παύλου πλάι στο φίλο του παπα Νικόλα. Η Αγία Βαρβάρα του στο Ζακάκι η νεανική της συντροφιά κι ο λατρευτός του πατήρ Σπυρίδωνάς. Το Φροντιστήριο Κατηχητών στην Παντάνασσα Καθολική και ο Επίσκοπος Αθανάσιος που τόσο τιμούσε και αγαπούσε που καρκιάς.
Ο Θέμης μας. Το αποκούμπθι μας ακόμη και τώρα. Ο προκομμένος δάσκαλός, ο λιτός, ο ολιγαρκής, ο κοινωνικός. Ο Θέμης μας αγαπούσε και αγαπά την οικογένειά του. Την ηρωική του μητέρα την κυρία Γιαννούλλα την εσταυρωμένη, τον Κυριάκο και την Ελένη τα πολυαγαπημένα του αδέρφια. Ο Θέμης μας ο γιος του Μάστρε Χρίστου του πολυαγαπημένου. Όταν έφυγε ο Θέμης συντροφέψαμε με τον πατέρα του. Ώρες ολόκληρες, μέρες για τα άχαρά τα πονετικά διαδικαστικά. Τον αγάπησα το μάστρε Χρίστο. Και κατάλαβα γιατί ο Θέμης μπορούσε και τιμούσε με φως και χαρά τη φιλία.
Ο φίλος και αδερφός μας ο Θέμης, ο Θέμης ο Ντόρζος ο ήρωάς των δύσκολών ωρών της δοκιμασίας κατάφερνε να ξυπνά το θε ι κό που κρύβα με μέσα μας, ξυπνούσε τη χαρά στη ψυχή μας, την αγάπη , το γέλιο, το χαμόγελό το ειρηνικό το παρηγοριτικό......
Όσοι τον συνέδραμαν στους τελευταίους μήνες. Έζησαν την πίστη και την οσιακή του βιοτή. Την ακρίβειά ήθους και βίου. Πόνεσε ο φίλος μας. Είχε τη συμπαράσταση της οικογένειάς του, μιας οικογένειάς αξιοθαύμαστής και αξιαγάπητής. Είχε τις μυριάδες προσευχές όσων των αγαπούσαν. Είχε στο προσκεφάλι του την αγάπη ηρωικών φίλων και συγγενών.Πόσοι και πόσοι δεν τον αγάπησαν και συνεχίζουν να τον αγαπούν.
Είναι κοντά μας. Πρεσβεύει για μας. Τον ακολυω να μας ψιθυρίζει " Σειρά πεμας την ιστορίαν με τον φίλον σου τον....Περίγραψε μου ξανά τον Πατέρα Αναστάσιο Χαραλάμπους. Σειρά να προσέχεις τα παιδιά. Μαρία μου που είσαι; " Πάντα είχε έγνοια, αγαπούσε τα παιδιά μας. Τους μιλούσε με αγάπη και σεβασμό απ' όταν ήταν μικρά βρέφη σπ' όταν πρωτοπερπατούσαν.
Ήταν και είναι φίλος ακριβός. Ήθελα να μην πω πολλά. Να πω λίγα. Για το Θέμη μπορεί να μιλάς ώρες, μέρες. Εκείνες οι ημέρες οι εποχές με το Θέμη μας ήταν πολύ όμορφες πολύ αληθινές , πολύ αρχοντικές, πολύ της αγάπης.
Μας λείπει. Φτωχύναμέ. Α ρε φίλε. Ειλικρινά μου λείπεις πολύ. Χαιρέτα μου το μάστρε Χρίστο. Να μας θυμάσαι τώρα που είσαι στις αγκάλες του Χριστού και της Παναγίας.. Εμάς τους πεφορτισμένους.
Χρωστώ πολλά στο Θέμη, χρωστώ και στον Κύριο Χρίστο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Ο Θέμης μας ταξίδεψε στους ουρανούς τον Οκτώβριο του 2004 μετά από αντρεία μάχη με την ασθένειά
1 σχόλιο:
Είμαι κι εγώ ένας από τους τυχερούς που τον γνώρισαν.
Δημοσίευση σχολίου