Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι ακόμα
και αυτές τις λίγες γραμμές να γράψω και να μιλήσω για την ελπίδα, ίσως να
φταίει ότι πολλές φορές και εγώ την χάνω και μαζί της χάνομαι, εν τούτοις όμως
θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά για αυτό το οποίο οι πατέρες της Εκκλησίας βίωναν
και ομολογούσαν.
Μια μακαριστή ποιήτρια έλεγε ότι
"Ελπίδα είναι αυτό το αόριστο πράγμα το οποίο συντηρεί τον κόσμο...",
για εμάς του Χριστιανούς όμως δεν είναι έτσι. Ελπίδα μας είναι ο Χριστός μας, ο
Κύριος της Ζωής μας, ο Δημιουργός μας, ο Θεός μας, δεν είναι ένα αόριστο πράγμα
αλλά ο ίδιος ο Θεός, για εμάς η ελπίδα είναι πρόσωπο, για εμάς η ελπίδα είναι
ζώσα, για εμάς η ελπίδα όντως "ποτέ δεν πεθαίνει" διότι άνέστη εκ του
τάφου.
Ακριβώς αυτή την ελπίδα έφεραν μέσα τους οι Άγιοι της Εκκλησίας μας πάντοτε, σε κάθε στιγμή, σε κάθε ώρα, προ του φρικτού μαρτυρίου πολλές φορές και όμως η ελπίδα δεν έσβηνε διότι γνώριζαν και επαναλάμβαναν πολλάκις την ευχή της Εκκλησίας που λέγει "Επάκουσον ημών ο Θεός Ο Σωτήρ ημών η ελπίς πάντων των περάτων της γης...".
Οι Άγιοι πάντες δίδασκαν την υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς, την προσμονή του Θείου Ελέους και σαφώς την αέναη ελπίδα στον Κύριο Ιησού Χριστό, η απελπισία είναι δαιμονική, οδηγεί τον άνθρωπο στην απόγνωση, τον τυφλώνει δεν τον αφήνει να ατενίσει αμαρτωλό όντα το ύψος της Θείας Αγάπης.Βέβαια, στον κόσμο πολλές φορές
θα ακούσουμε για ελπίδα, αυτή η ελπίδα όμως η κοσμική είναι σαθρή, δεν φτάνει,
δεν αρκεί, δεν έχει βάση, δεν έχει τίποτα να προσφέρει και μπροστά στην
δυσκολία χάνεται εύκολα και μένει ανήμπορος και απελπισμένος ο άνθρωπος. Στην
πραγματικότητα όποιος χάνει την ελπίδα, χάνει τον Θεό, δεν Τον χάνει
πραγματικά, διότι ο Θεός παραμένει έξωθεν της καρδιάς μας πάντοτε, αλλά ο
άνθρωπος παύει να Τον ατενίζει, παύει να προσδοκά την είσοδο του Χριστού στην
καρδιά του που είναι αιματοβαμμένη και βαθειά πληγωμένη από την αμαρτία. Αν ο άνθρωπος
δεν έχανε την ελπίδα του δεν θα χανόταν, θα υπέμεινε χαρούμενος και θα περίμενε
με λαχτάρα την συνάντηση με τον δημιουργό Του.
Τέλος, στην εποχή μας, μια εποχή
απελπισίας και φόβου και ειδικά στις μέρες μας όπου η ασθένεια του κορονοϊου
απλώθηκε παντού, ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα να μην είναι ο φόβος αλλά το ότι
γκρεμίστηκε στις ψυχές των ανθρώπων η θεία Ελπίδα...
Και τι κάνουμε τώρα; Επανεκκίνηση
όπως λέγει ένας πνευματικός, επανεκκίνηση λοιπόν, για να ξαναβρούμε την ελπίδα
μας, να ξαναβρούμε τον Θεό μας, απλά πράγματα, λίγη προσευχή, λίγη νηστεία, ότι
ο πνευματικός μας είπε και ότι αντέχουμε και σιγά σιγά θα έλθει η ελπίς που δεν
θα χαθεί ποτέ, διότι θα είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και όχι κοσμικό
εφεύρημα.
Ωραία τα λόγια, δύσκολες οι
πράξεις... αλλά όχι ακατόρθωτες!
Χρήστος Φωτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου