ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Είδα και άκουσα από το συνημμένο βίντεο
τη δίωρη διαδικτυακή συζήτηση για το βιβλίο «ΦΑΓΑΜΕ ΗΤΤΑ», του Καθηγητή της
Δογματικής στη Θεολογική του ΑΠΘ κ. Χρυσόστομου Σταμούλη. Είχα διαβάσει δε
θυμάμαι πότε και πού κάτι δικό του, και είχα σταθεί. Αυτή τη φορά μπήκα και
στον Ιστότοπο ”Antidosis”- «Αντίδοση»- ο τίτλος λέει πολλά-διάβασα αρκετά, και
την για ώρα θα μπορούσα να καταθέσω τα εξής.
α/ Η σχετική ανάρτηση στην «Αναστάσιος»
κινείται στην ευθεία : «Όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά»-Ρήγας. Οι
επικριτές κινούνται στην αντίπερα όχθη, γράφουν ως έγκλειστοι σε τείχη υψηλά,
και με ύφος «αυτός έφα», ήτοι αυταπόδεικτα μονοδιάστατα, ολοκληρωτικά. Και,
απέναντι στον Πανεπιστημιακό Δάσκαλο, με θράσος τύπου «χαίρε χάος αμέτρητο».
β/ «ΦΑΓΑΜΕ ΗΤΤΑ». Τίτλος ευρηματικός, εξεζητημένος συν γοητευτικός, από τούτο ελκυστικός, ως και άλλων μετά τη «Στροφή στην Ορθοδοξία»(60). Το ουσιαστικό του μήνυμα, προφανώς και του βιβλίου, είναι ότι. Η πανδημία Κόβιτ19 αποκάλυψε, πόσο φοβερά κακοχωνευμένη χριστιανική ορθόδοξη Αλήθεια-πίστη έχει αποτεθεί κι επικαθήσει στη λαϊκή χριστιανική ορθόδοξη ελληνική ψυχή. Προφανώς από κάποιους κληρικούς, τινες του κορυφαίου βαθμού, και από άλλους θεολόγους ή «θεολόγους».
Κατά τα άλλα. Το πιο μεγάλο συν αυτού
είναι η γραφή σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο ! Πράγμα ζεστό, ζωντανό, δηλωτικό,
«είμαι μέσα κι εγώ» ! Προσωπικά αν ήμουνα πιο νέος μια γενιά, θα ήθελα να τον
είχα Καθηγητή στη Θεολογική Σχολή ! Παρόλο τούτο, σήμερα δεν του συγχωρώ την
ευδιάκριτη διαγραφή όλων των πριν που γεύτηκα πνευματικών καρπών ! Ο καθείς κι
η εποχή του, και τα όπλα που του έδωσε ο Θεός ! Δεν είναι πάντα καλό να
μηδενίζουμε και ν’ αποκηρύττουμε, να φτύνουμε, αντί να ευχαριστούμε το πρότερο,
και δεν είναι απαραίτητο για να μυθοποιήσουμε το δικό μας νεώτερο.
Έτερο μεγάλο συν, η εμφανής επιθυμία,
προσδοκία, δοκιμή εξόδου, διαλόγου της ορθόδοξης Θεολογίας με άλλους
πνευματικούς και πολιτικούς χώρους. Βάλτε εδώ και το “Antidosis”- «Αντίδοση»,
του Ιστολογίου, που /όμως υποδηλώνει, και προϋποθέτει αμφοτέρωθεν όχι μικρή
ταπείνωση. Γιατί ασφαλώς σε όλους τους χώρους υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι. Και
τι τραγικό, χριστιανοί-βαπτισμένοι-ορθόδοξοι-που κάποιος λόγος, ίσως κάποια
«πληγή» -τους ώθησε να κρατούν από την Εκκλησία απόσταση, ή παίρνουν θέση
απέναντι !
****** ***
******
Από καιρό τα πράγματα το φωνάζουν. «Η
Χριστιανοσύνη δεν είναι πια ενεργός παράγων της ιστορίας, αλλά παθητικός θεατής
των προβάσεων που ξεφεύγουν από την επιρροή της … Οι κοινωνικές και οικονομικές
μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση και η χειραφέτηση των λαών και των κοινωνικών
τάξεων πραγματώνονται από παράγοντες του παρόντος κόσμου αποκομμένους από την
Εκκλησία»-Μέσα 20ου αιώνα. Π. Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία»,σ.409. Παραπλήσια
πενήντα χρόνια μετά, αρχές 21ου. «Στην ιστορική Ορθοδοξία υπάρχει μια ολοσχερής
απουσία αυτοκριτικής … Ιστορικά η Ορθοδοξία δεν ήταν μόνο μια Εκκλησία, αλλά
και ένας Ορθόδοξος κόσμος … Κάθε αλλαγή περιστάσεων σ’ αυτόν τον κόσμο προκαλεί
μια αρνητική αντίδραση, μια άρνηση της αλλαγής, που την ανάγει στο κακό, σε
πειρασμό και σε δαιμονική πίεση … Η Ορθοδοξία αντί να κατανοήσει την αλλαγή,
ώστε να ασχοληθεί μαζί της, βρέθηκε να έχει συντριβεί απ’ αυτήν. Οι άνθρωποι
απέδρασαν … Το να δραπετεύεις ή να αρνείσαι αποδείχνεται ισχυρότερο από το να
αποδέχεσαι»-π. Αλ. Σμέμαν, «Ημερολόγιο», σ.86, 57.58
Δεν προχωρώ στα, λίαν μέχρι και εξόχως
τολμηρά πιο κάτω. Επανέρχομαι στα της «εξόδου, διαλόγου», και με τους απέναντι
! Και θυμάμαι και λέω ότι, ο Χριστός κάλεσε έναν πάρα πολύ-πολύ απέναντι-Σαούλ,
«Εδίωκον την Εκκλησίαν και επόρθουν αυτήν». Αυτός ανταποκρίθηκε, ήρθε κοντά
του, έγινε Παύλος-«Πρώτος μετά τον Ένα», (Χρυσόστομος)- και όλοι ξέρουμε τι
έκανε και τι έγινε μετά.
Αυτός, λοιπόν, «ο Πρώτος μετά τον Ένα»
μας είπε τούτο, το και απαραβίαστο. «Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός
και εις τους αιώνας»-Εβρ.13,8. Μας είπε όμως και τούτο : «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς
σώσω»-1Κορ,9,22. Τουτέστιν, Αυτόν τον «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους
αιώνας», μεθόδευσα και Τον πρόσφερα απαράλλαχτο εδώ κι εκεί. με όρους,
δεδομένα, και εργαλεία εποχής.
Κοντά σ’ αυτά διαβάζω και βάζω έτερο με
απόηχο Πατερικό, αγαπητικό, Σταυρικό. «Η μοίρα του κόσμου κρέμεται από την
επινοητική στάση της Εκκλησίας, από την τέχνη της να γίνεται αποδεκτή. Η κόλαση
δεν εξαρτάται από την οργή του Θεού. Εξαρτάται ίσως από την κοσμική αγάπη των
αγίων για όλο τον κόσμο. Ο άγιος βλέπει τον Κύριο μέσα σε κάθε αδελφό του,
αισθάνεται διαρκώς κρεμάμενος στο σταυρό, και ζει «μέχρι της αυτού εξόδου, καθ’
ημέραν προστιθείς πυρ πυρί». Ήτοι και πολύ απλά. Καίγεται όλο και πιο πολύ από
τη μια μέρα στην άλλη γι αυτό, να βρει και να κάνει το καλύτερο για να έρχονται
οι άνθρωποι κάποιας εποχής της Εκκλησίας εγγύς, και εντός το πιο πολύ !
Ωραίες, γοητευτικές, όχι σπάνια,
εκπληκτικές οι θεολογικές συλλήψεις και εκφραστικές διατυπώσεις της μετά το 60
«στην Ορθοδοξία στροφής». Εξήντα χρόνια από τότε, χρόνια καλά, ιερά, άγια για
πολλούς, χρόνια αρκετά. Με τον οφειλόμενο σεβασμό γράφω πάλι και λέω, δεν θα
ήταν φρόνιμο και υπεύθυνο, και ρεαλιστικό, αν θέλετε και επείγον, ιδιαίτερα με
αφορμή αυτά τα τόσο «χριστιανικά» κι «ορθόδοξα» που έβγαλε στην επιφάνεια η
πανδημία, να αποτιμηθεί η «επιδραστικότητα» που είχαν στη σημερινή ελληνική
κοινωνία όλα αυτά; Πιο πολύ, δε θα ήταν πιο καλό. πιο υπεύθυνο, πιο ρεαλιστικό,
Ακαδημαϊκή Θεολογία, και ει τις άλλος χαρισματούχος εμφανώς, ασφαλώς συν η
Συνοδική Ηγεσία της Εκκλησίας να συνέρχονται και να συσκέπτονται τακτά με
αναφορά στο Άγιο Πνεύμα που «πάντα χορηγεί», και να προσδιορίζουν συγκεκριμένα
πώς και τι, που πέρα από το Μυσταγωγικό - Αγιαστικό έργο του Αγίου Σώματος της
Εκκλησίας θα μπορούσε να περάσει σήμερα τα πράγματα σε ένα καλύτερο πιο κει.
Κι αργότερα πάλι νήφοντες και
αναθεωρούντες, ακόμα πιο κει προς την «ατέλεστη τελειότητα», και πάλι νέα
εκτίμηση, νέα εκκίνηση για ακόμα πιο κει … Δεδομένου μάλιστα ότι σήμερα πια
είναι αστραπιαία πιο «ου μενετοί οι
καιροί» ;
Με «την αγάπην την πρώτην , ην
ουκ αφήκα…»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
16 σχόλια:
Ευχαριστούμε για τον κόπο. Άξιζε και έπρεπε να διευκρινισθούν αυτά τα ζητήματα.
«Αυτός ανταποκρίθηκε, ήρθε κοντά του, έγινε Παύλος-«Πρώτος μετά τον Ένα», (Χρυσόστομος)»
Ἀξιότιμε κ. καθηγητά,
ἐπειδή στήν ἀνωτέρω φράση σας, ἐντός παρενθέσεων ἀποδίδετε τόν χαρακτηρισμό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὡς «Πρῶτος μετά τόν Ἕνα» στόν Ἱερό Χρυσόστομο, ἀπό ἔρευνα πού πραγματοποίησε ὁ π. Νικόλαος Μέζης καί δημοσιεύθηκε στήν ἠλεκτρονική διεύθυνση:
https://alopsis.gr/%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ad%ce%bd%ce%b1/
ἀντιγράφω ἀποσπασματικά:
«Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός του Αποστόλου Παύλου ως "πρώτου μετά τον Ένα" είναι φράση που βγήκε μέσα από τα σπλάγχνα του φιλελεύθερου Προτεσταντισμού των αρχών του 20ού αι., τον οποίο και αντιπροσωπεύει πλήρως. Πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Προτεστάντη Καθηγητή Θεολογίας και ερευνητή Gustav Adolf Deissmann στο έργο του "St. Paul: A Study in Social and Religious History" to 1912 με χρήση καθαρά ιστορικών (αν και όχι εντελώς αντικειμενικών) κριτηρίων σε μιά προσπάθεια να αποκατασταθεί ή εικόνα του Αποστόλου Παύλου μετά από το μέγα πλήγμα που δέχθηκε συνολικά η Αγία Γραφή από την Σχολή του Baur.
Η φράση συνάδει πλήρως με τις προτεσταντικές δοξασίες και τα άκρως ορθολογιστικά κριτήρια προσέγγισης της Γραφής εκ μέρους του συνόλου των Προτεσταντών, αφού παραγκωνίζει την Θεοτόκο και αξιολογεί τα πρόσωπα που διηκόνησαν το μυστήριο της Σαρκώσεως του Λόγου με βάση τα ιστορικά τους ερείσματα κι όχι την εκκλησιολογική τους αξία. Η Εκκλησία, εξάλλου, για τους Προτεστάντες δεν είναι ο αυθεντικός ερμηνευτής της Γραφής. Με βάση αυτό το ελάχιστα σημαντικό για την ορθόδοξη εκκλησιολογία κριτήριο της ιστορικότητας, ο Παύλος ανακηρύσσεται δικαιολογημένα "πρώτος μετά τον Ένα".»
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Δεν το έχω βρει αυτό το πρώτος μετά τον ένα.
Ο Κύριος έδειξε την στοργή του στον μικρότερο Ιωάννη αλλά αυτό ήταν δωρεά για την παρθενια του!
Και στις κατηχήσεις ο άγιος Κύριλλος λέγει (331κτχ) πως και ο Ηλίας έφθασε ως τον πρώτο ουρανό κ Ο Παύλος ως τον τρίτο.
Ποιος αξιώθηκε περισσότερο?
Όλοι αυτοί οι Απόστολοι είναι κατώτεροι του Μωυσή;
Μήπως έρχονται δεύτεροι μετά τους Προφήτες;
Ο απ.Παυλος είχε και αυτός χαρίσματα.Ειχε πίστη,είχε αγάπη,είχε την λιτότητα,την ευσπλαχνία,την δικαιοσύνη,την ταπείνωση...
Είχε χαρίσματα όπως όλοι ας πούμε λ.χ αυτό το τις ασθενει και δεν ασθενώ β κορ.
Αλλά όπως λέγει ο πατήρ ημών Κύριλλος Ιεροσολύμων,είναι όλοι αυτοί καλοί ανάμεσα στους καλούς και καλύτεροι από τους καλούς.
Διότι ο Ηλίας αναλήφθηκε στον ουρανό,ο Πέτρος όμως έχει τα κλειδιά του Παραδείσου.
Ο Παύλος πήγε και γύρισε() όχι γιατί ήταν ανάξιος να παραμείνει στον ουρανό και στον Παράδεισο ,έπρεπε οι μαθητές να λάβουν μεγαλυτερη Χάρη κ για να κηρύξει κ να λάβει κ το στεφάνι του Μαρτυρίου!
Ούτε ο Ιούδας εξαρχής ήταν γέννημα του διαβόλου κ της απώλειας,αν ήταν έτσι δεν θα έβγαζε δαιμόνια.
Εκείνος που είναι σταλμένος από Τον Θεό,αυτός έχει δει κ έχει δεχθεί Τον Θεό και έχει πιστέψει σε αυτόν,στο Όνομα Του όχι πριν την πίστη αλλά Με την Πίστη επειδή ο ίδιος το θέλησε κ όχι εξαναγκαστικά να πάει στην Αγία υιοθεσία!
Οι δύο άγιοι Απόστολοι είναι προστάτες Της Εκκλησίας Πέτρος κ Παύλος!!
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχαν την ισότητα ως προς την πίστη κ με τους άλλους!
Ο Πέτρος όπου περνούσε κ η σκιά του έκανε θαύματα.
Πέρασαν από χίλιους δυο κινδύνους.και μπορεί κάποιος να είναι άπειρος στη ρητορική,όμως ο Απ.Παυλος ξεκαθαρίζει πως δεν ήταν άπειρος στη γνώση του περιεχομένου της Πίστεως.(!)
Και γι'αυτό κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να αφαιρείται γιατί είναι η μεγαλύτερη από τις αρετές η ακρίβεια των δογμάτων της Πίστεως, είναι επιστήμη επιστημών που την σπουδάζεις και που φρουρούν τα δόγματα αυτά την Εκκλησία ανά τον κόσμο,αφού η Γραφή κ όχι μόνον είναι θεόπνευστη κ ωφέλιμη για την διδασκαλία,τον έλεγχο,την επανόρθωση,την δίκαιη παιδευση για να είναι ακέραιος ο άνθρωπος Του Θεού.
Νομίζω πως όταν στεκόμαστε μπροστά σε κάποιους οι οποίοι διαφωνούν κ δεν αντιτάξουμε τα επιχειρήματα εκείνα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση,οι διαφωνούντες θα θεωρήσουν ήττα όχι στην ανικανότητα,όπως κατάλαβα από το μελέτημα του ιερού Χρυσοστόμου Αλλά, θα θεωρήσουν ως ανικανότητα, ως προς την σταθερότητα των δογμάτων!
Οπόταν είναι εύκολο και να σε ρίξουν από την άλλη πλευρά χωρίς να το καταλάβεις!
Αυτά έχω κατανοήσει!
Έχοντας μεταφράσει τa Επτά εκπληκτικά Εγκώμια Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στον Απ. Παύλο-«Ομιλιών Αγ.Ιω.Χρυ. Μικρή Φιλοκαλία», εκδ. «Ταώς»-δε βρίσκω κανένα λόγο να χαρίσω τον ειδικό όρο. «Ο πρώτος μετά τον Ένα» στο Deissman 1500 χρόνια μετά. Δικαίωμά σας σεβαστό, ως και τα γραφόμενά σας αδελφοί μου, «Θεόδωρος Σ.» και “Orthodoxia Ortho”, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Θα ενδιέφερε, λοιπόν, και θα ήταν ευπρόσδεκτο ό,τι θα είχατε να καταθέσετε και σ’ αυτό. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Καλημέρα!
Συγνώμη ίσως δεν κατάλαβα!
Ποιο ήταν το θέμα.
Ο όρος?
Η η ουσία του όρου!
Τέλος πάντων,ψιλά γράμματα για μας τους αγράμματους να καταλάβουμε!
«Τί γὰρ Πέτρου μεῖζον; τί δὲ Παύλου ἴσον;»
Ἱερός Χρυσόστομος.
Ἀξιότιμε κ. Καθηγητά,
τό θέμα, προφανῶς καί δέν ὑφίσταται στό ἄν χαρίζουμε αὐτή τή φράση ἤ ὄχι στόν Προτεστάντη Καθηγητή Θεολογίας καί ἐρευνητή Gustav Adolf Deissmann πού πρῶτος τή χρησιμοποίησε στίς ἀρχές τοῦ 20στοῦ αἰῶνα, ἀλλά στό ἄν χρησιμοποιώντας αὐτή τή φράση ἐρχόμαστε σέ πλήρη συμφωνία μέ τό ὑπόβαθρο πού λειτούργησε ὡς βάση γιά τήν προέλευσή της, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά τό περιγράφει ὁ π. Νικόλαος στήν ἔρευνά του τονίζοντας:
«Βγάζοντας απ' έξω την διδασκαλία της Εκκλησίας που μόνη Αυτή μπορεί να διαφωτίσει για το τί είναι σημαντικό και πιό κοντινό στο Θεό και να ερμηνεύσει την αγιότητα ως ένωση με Αυτόν με όντως αυθεντικά και εν Αγίω Πνεύματι αποκεκαλυμμένα κριτήρια, ο Deissmann, πιστός στο δόγμα "sola scriptura" και μη κατανοώντας το μεγαλείο της Θεοτόκου ανακηρύσσει τον Παύλο "πρώτον μετά τον Ένα".»
Ταπεινά φρονῶ πώς αὐτός θά πρέπει νά εἶναι καί ὁ προβληματισμός μας, ἐάν καί πόσο μποροῦμε δηλαδή νά χρησιμοποιοῦμε αὐτή τή φράση χωρίς ταυτόχρονα νά ὑποβαθμίζουμε καί νά ἀπομειώνουμε τή θέση καί τό ρόλο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί Παράδοση.
Πῶς θά βιώσουμε ἄραγε αὐτή τήν ἀσυνέπεια ψάλλοντας τό «Χαίροις μετὰ Θεὸν ἡ Θεός, τὰ δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα»;
Πῶς θά τήν ἀνυμνήσουμε ὡς «Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα καί ἀκτίνων λαμπροτέρα»;
Πῶς θά ἱκετεύσουμε τόν Κύριο: «Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου• τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τὴν ἄχραντον Μητέρα σου»;
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀποφαίνεται: «Ἔστι μέν ἀνθρώπων οὐδείς, ὅς κατ’ἀξίαν τήν Θεομήτορα εὐφημῆσαι δυνήσεται».
Ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας ἀναρωτιέται: «Τίς ἀρκέσει λόγος πρός τήν σήν, ὦ μακαρία, δικαιοσύνην, τάς τοῦ Σωτῆρος πρός σέ χάριτας, τάς σάς πρός τό κοινόν τῶν ἀνθρώπων;»
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης γράφει γιά τήν Θεοτόκο:
«Ἄν τά ἑννέα τάγματα τῶν ἀγγέλων ἤθελαν κρημνισθῆ ἀπό τούς οὐρανούς, καί νά γένουν δαίμονες. Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐγένοντο κακοί. Ἄν ὅλα τά κτίσματα, οὐρανός, φωστῆρες, ἱερεῖς, ζῶα, ἤθελον ἀποστατήσει κατά τοῦ Θεοῦ. Ὅλαι αὐταί αἱ κακίαι τῶν κτισμάτων συγκρινόμεναι μέ τό πλήρωμα τῆς Ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου δέν ἐδύναντο νά λυπήσουν τόν Θεόν. Διότι μόνη ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτο ἱκανή νά τόν εὐχαριστήση κατά πάντα. Αὐτή μοναχή, σταθεῖσα ἀναμέσον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τόν μέν Θεόν υἱόν ἀνθρώπου ἐποίησε, τούς δέ ἀνθρώπους υἱούς Θεοῦ. Χωρίς τήν μεσιτείαν αὐτῆς κανένας, οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, δύναται νά πλησιάση εἰς τόν Θεόν, ἐπειδή καί αὐτή εὑρίσκεται μόνον μεθόριον ἀναμεταξύ τῆς ἀκτίστου καί τῆς κτιστῆς φύσεως. Αὐτή μόνη εἶναι θεός ἄμεσος μετά τόν Θεόν καί ἔχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς οὖσα μήτηρ ἀληθῶς τοῦ Θεοῦ....»
Κατά τόν Ἱερό Αὐγουστῑνο: «Τρία δέν ἠδυνήθη νά κάμη τελειότερα ὁ Θεός, παρά πᾶσαν τήν παντοδυναμίαν Του. Τήν Σάρκωσιν, τήν Παρθένον καί τήν μακαριότητα τῶν δικαίων ἐν τῆ μελλούση ζωῆ»
Τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ἀποκάλυψε τά μεγαλεῖα τῆς Θεοτόκου στούς θεοφόρους ἁγίους Πατέρες μας, μᾶς ἐγνώρισε καί τοῦτο:
«Στό Θεό ὀφείλουμε νά ἀποδίδουμε λατρευτική τιμή καί προσκύνηση, στούς ἁγίους τιμητική καί μόνο στήν Παναγία δουλική».
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Ευχαριστώ αμφότερους για τον κόπο, ιδιαίτερα για το θεολογικό μάθημα, στο οποίο όμως χωρίς να το καταλάβετε(;) συγκρίνατε τα ασύγκριτα, τα εντελώς άλλα και ανόμοια, Παναγία-προσθέτω για ευνόητους λόγους «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον … και Μητέρα του Θεού ημών»-και Απ. Παύλο. Επ’ αυτού προσωπικά μένω στους στίχους: «Ακατάληπτον εστί το τελούμενον εν σοι. -- Και αγγέλοις και βροτοίς, Μητροπάθενε Αγνή». Προτιμώ, δηλαδή, τη δοξολογική έκπληξη μπρος «στο μέγα μυστήριο του Τόκου Της», και, μου αρκούν οι σχετικές Συνοδικές Αποφάσεις.
Οπότε, επαναλαμβάνω, το θέμα μας δεν ήταν αυτό. Ήταν, η με αφορμή την ανάρτηση : «Φάγαμε Ήττα» που με αναφορά στο ταυτώνυμο βιβλίο Πανεπιστημιακού Καθηγητή της Δογματικής-κ.Χρυσόστομος Σταμούλης- αποκαλύπτει, αναφέρεται, και επισημαίνει τη φοβερά κακοχωνευμένη χριστιανική ορθόδοξη Αλήθεια-Πίστη, που έχει αποτεθεί και επικαθίσει στην απλή ορθόδοξη ελληνική ψυχή. Προφανώς από κάποιους κληρικούς, τινές του κορυφαίου βαθμού, και άλλους θεολόγους ή «θεολόγους». ΄Η-προσθέτω, επίσης ήταν-αυτό που επεσημαίνεται εμφαντικά στο ακόλουθο του π. Νικολάου Λουδοβίκου: «Η πανδημία αφήνει πίσω της αποκαλυπτικά σημεία λαλίστατης αθεολογησίας, που πρέπει να μας προβληματίσουν … Είδαμε μια ανόητη άρνηση της πραγματικότητας του κορονοϊού μαζί με μια αδιάκριτη πεποίθηση στην αναγκαστική βοήθεια του Θεού, χωρίς καμιά δική μας συν-ενεργητική προφύλαξη» ! Ελπίζω, ότι τώρα να σας έκανα σαφέστατο το θέμα.
Επί πλέον, επειδή έχουν διαρρεύσει εξήντα χρόνια από τη «στροφή στην Ορθοδοξία»-(Δεκαετία 60), χρόνος αρκετός κατά τον οποίο πέρασαν στο πλάι «οι φραγκοσπουδασμένοι», και ήρθαν στην πρώτη γραμμή οι «πούρα ορθόδοξοι», επανέλαβα την πρόταση που έκανα και στη σχετική ανάρτηση π. Βασιλείου Θερμού, ώρα να αποτιμηθεί «η επιδραστικότητα» που είχαν οι δεύτεροι στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Να δούμε δηλαδή, πού είμαστε και πού πάμε. Αυτό απόλυτα καθαρά και ξάστερα, και τίποτα παραπέρα.
Όσο για τα περί Απ. Παύλου ως «πρώτου μετά τον Ένα», που διολισθήσατε, για την ώρα παραπέμπω στην ανάρτηση μου: «Ο κατακτητής της αρετής των αρετών», παραγρ. β’ «Αναστάσιος», Τρίτη 23 Ιουνίου 2015, και επιφυλάσσομαι να στείλω εν καιρώ το με τον τίτλο. «Ο κορυφαίος σημαιοφόρος του Χριστού»-7ο Εγκώμιο Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στον Απ. Παύλο, για να γίνει αντιληπτό ποιος και τι ουσιαστικά είπε. Αμφότερα υπάρχουν στο «Ομιλιών Αγ. Ιω. Χρυ. Μικρή Φιλοκαλία», εκδόσεις «Ταώς». Αδελφικά. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Αθανάσιε Κοταδάκη, έχοντας απορία για το πώς σκεφτόσασταν το 2015 διάβασα, όσο μπόρεσα, το κείμενο στο οποίο μας παραπέμψατε, «Ο κατακτητής της αρετής των αρετών»!
Δε διαψεύστηκα μιας και σ’αυτό διέκρινα τις ίδιες αστοχίες σας!
Επιγραμματικά, μήπως και ανανήψετε, δείτε πώς αντιμετωπίζει ο Απόστολος Παύλος πάλι του Ιουδαίους μιας και στην ουσία παρερμηνεύετε τον Απόστολο τονίζοντας μόνο την αγάπη του για τους ομοεθνείς του!
Λοιπόν, από την προς Γαλάτας 5, 10-12
«ἐγὼ πέποιθα εἰς ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ ὅτι οὐδὲν ἄλλο φρονήσετε· ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ. ἐγὼ δέ, ἀδελφοί, εἰ περιτομὴν ἔτι κηρύσσω, τί ἔτι διώκομαι; ἄρα κατήργηται τὸ σκάνδαλον τοῦ σταυροῦ.
ὄφελον καὶ ἀποκόψονται οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς.»
και μια ερμηνεία από τον Ιερό Χρυσόστομο που όπως λέτε τον διαβάζετε ευχάριστα:
«Ὄφελον καὶ ἀποκόψονται
οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς. Ὅρα πῶς ἐστι πικρὸς ἐνταῦθα κατὰ τῶν ἠπατηκότων….
τοὺς δὲ ἠπατηκότας, ὡς ἀλλοτρίους καὶ ἀνίατα νοσοῦντας, ἐκκόπτει· τοῦτο
μὲν λέγων, Βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ, τοῦτο δὲ ἐπαρώμενος αὐτοῖς, καὶ λέγων,
Ὄφελον καὶ ἀποκόψονται οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς. Καὶ καλῶς εἶπεν, Ἀναστατοῦντες
---Οὐδέν μοι μέλει περὶ ἐκείνων·
Αἱρετικὸν γὰρ ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ.
Εἰ βούλονται, μὴ περιτεμνέσθωσαν μόνον, ἀλλὰ καὶ περικοπτέσθωσαν.»
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ
Τις προάλλες φάνηκε πως δε γνωρίζατε οτι όποιος προσθαφαιρεί στο Σύμβολο της Πίστεως θέτει εαυτόν εκτός Εκκλησίας σύμφωνα με Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων.
Σήμερα φαίνεται πως αγνοείτε την άλλη πλευρά του Αποστόλου Παύλου και το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους «αναστατούντας» ημάς!!
Καλή Σαρακοστή
Αντώνη διάβασα το σχόλιό σου μια και το υπογράφεις. Αλλά μάταιος ο κόπος μου. Δεν γνωρίζεις. Μπήκα και στο προ χρόνου σταματημένο ιστολόγιό σου και από εκεί διαπίστωσα ότι υπάρχει σύγχυση. Πρόσεχε όταν γράφεις.
Αγγελής
Από την δεκαετία του 60 και μετά δημιουργήθηκε μία νέα άνθηση της Ορθοδοξίας, που εκδηλώθηκε με επιστροφή στην Παράδοση, με εκδόσεις πνευματικών Πατερικών βιβλίων και της Φιλοκαλίας, που έγιναν προσιτά στο ευρύ κοινό, με άνθηση του Μοναχισμού και ιδαίτερα του Αγιορείτικου, με επανδρώσεις Μονών που είχαν μείνει κλειστές για χρόνια, με επιστροφή στην παραδοσιακή Αγιογραφία, με την άσκηση της Προσευχής, με προσπάθεια για κατανόηση και βίωση του Ορθοδόξου Πνεύματος, μακριά από ξένες επιδράσεις.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το Αγιον Πνεύμα ανέδειξε Αγίους Χαρισματούχους, του βεληνεκούς του Πορφυρίου, του Παισίου, του Ιακώβου, του Ιωσήφ Ησυχαστή, του Εφραίμ Κατουνακιώτη, που κατέληξαν τον 21ο αιώνα να έχουν γίνει γνωστοί, όχι μόνον εγχωρίως αλλά και διεθνώς. Και το κυριότερο, η παρουσία τους, η διδασκαλία τους και σε πολλές περιπτώσεις οι θαυματουργικές ενέργειες τους οδήγησαν χιλιάδες ψυχές σε αυτογνωσία και μετάνοια.
Και η ρίζα που άφησαν αυτοί, θα συνεχίση να παράγη καρπούς Αγιότητος και τις επόμενες δεκαετίες, συνεργούντος βεβαίως του Αγίου Πνεύματος.
Απέναντι σε αυτή την Εμπειρική, Ασκητική Καρποφορία τί έχει να επιδείξη η Ακαδημαική θεολογία με τα πτυχία, τα μάστερ και τις καθηγητικές θέσεις ?
«Καλώς τονε κι ας άργησε», ο «Αντώνης» ή «ανώνυμος» ή δεν ξέρω πώς αλλιώς η επικάλυψη ανωνυμίας-ψευδωνυμίας-απροσωπίας, του και σε ρόλο Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Που, με ανεξήγητη αγωνία και πλησμονή … αγάπης σπεύδει και συνεισφέρει τινά … για να ανανήψω από τις αστοχίες μου-«Επιγραμματικά μήπως και ανανήψετε». Κατά τα άλλα, Καππαδόκης τρίτος αυτός στην ευθεία του, «με το έτσι κι έτσι, κι αυτό και τούτο και κείνο …» να συνεχιστεί η εκτροπή της συζήτησης από το κύριο και καίριο θέμα, ήτοι : Τι αχταρμά «ορθόδοξης» «πίστης» αποκάλυψε η πανδημία, ή αλλιώς «η λαλίστατη αθεολογησία», και από κει, στο το ερώτημα: Πού βρίσκεται σήμερα, εξήντα χρόνια μετά, αφότου πήγαν στο πλάι οι «φραγκοσπουδασμένοι», και πέρασαν οι «πούρα ορθόδοξοι» σε πρώτο πλάνο η σημερινή ελληνική κοινωνία ! Είναι, βλέπεις, και Μεγάλη Σαρακοστή και της Σταυροπροσκυνήσεως ! Και πώς να πει κανείς σήμερα βαριά λόγια !
Ωστόσο. α/ Ή ψεύδεται ασύστολα ότι «διάβασε όσο μπόρεσε το κείμενο στο οποίο παρέπεμψα», οπότε η φράση αυτή είναι απλό εισαγωγικό πρόσχημα ή αυτό που διάβασε δεν του έφτασε για να καταλάβει ότι δε γράφω δικό μου τίποτα, απολύτως τίποτα. Απλώς αποδίδω πιστά, πιστότατα σε ελεύθερο ρέοντα νεοελληνικό λόγο το τρίτο Εγκώμιο Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στον Απόστολο Παύλο. Και προκαλώ οποιονδήποτε να πάρει το πρωτότυπο κείμενο και να αντιπαραβάλει ! Οπότε οι πέτρες που ρίχνει εναντίον μου, πάνε ίσια στο Μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας κατά πάνω. β/ Έτι δε, όσα γράφει ή χρησιμοποιεί αγωνιών ή μεριμνών από πλησμονή … αγάπης μήπως και ανανήψω-«Επιγραμματικά μήπως και ανανήψετε»- αποδείχνουν περίτρανα ότι έχει παντελή άγνοια για πνεύμα της «εν Χριστώ» ελευθερίας που κατά κύριο λόγο κομίζει η προς Γαλάτας Επιστολή. Ως. «Τη ελευθερία ουν η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε ... Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει, ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι αγάπης ενεργουμένη»-5,1,6. Όπως βλέπετε, πίστη και αγάπη πάνε μαζί, δεν πάνε χώρια. Και να μην υποκύψω στον πειρασμό να πω ότι. Αν ο Απόστολος έγραφε σήμερα την Επιστολή, δεν αποκλείεται στους «ανόητους Γαλάτες», να περιλάμβανε και κάποιους σαν την αφεντιά του ή αφεντιά τους.
Τέλος, όσο για το «τι γνώριζα ή δε γνώριζα τις προάλλες», μην ανησυχεί, του έχω από καιρό κάτι γραμμένο. Απ’ όταν ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος έγραφε κι έλεγε: «Ας αφήσουμε το Χριστό να λύσει τα εκκρεμούντα. Ας μην του υποδείξουμε τι πρέπει να κάνει»-«Αναστάσιος» 8.3.21, «Παράθυρα Προβληματισμών». Ωραιότατο ! Κι αυτός τόσο κατάλαβε ή «κατάλαβε», που του ζητούσε απαντήσεις τύπου με ένα «ναι» ή ένα «όχι» ! Για να εισπράξει, βέβαια, μια νούλα-μηδέν !
Θα έρθει, η ώρα και γι αυτό. Για την ώρα προέχει το 7ο Εγκώμιο Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στον Απ. Παύλο, που ενδέχεται να το συνοδεύσω και με το πρωτότυπο κείμενο, μη και παγιδευτούν και έτεροι «Αντώνιοι», και φτάσουν να πετροβολούν τον Άγιο, έχοντας την αίσθηση, ως και ευφροσύνη ότι πετροβολούν εμένα.
Ειλικρινά, πολύ ειλικρινά, τόσο που δεν πάει άλλο. «Καλή-αληθινή-υπόλοιπη Μεγάλη Σαρακοστή, πραγματική συμπόρευση με Χριστό στην οδό του Μαρτυρίου και κοινωνία της θριαμβικής Του Ανάστασης σε όλους». Αθανάσιος Κοτταδάκης.
Aγγελή, τουλάχιστον αστεία η ένστασή σου!!!
Δε μπήκες καν στον κόπο να στοιχειοθετήσεις την υποτιθέμενη σύγχυσή μου..
εκτός κι αν τελείς εσύ εν πλήρει συγχύσει οπότε εύχομαι να σ'ελεήσει ο Κύριος!
Καλή Σαρακοστή και σ'εσένα..
«ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός»
(Ἐφ. δ΄15)
Ἀξιότιμε κ. Καθηγητά,
ζητῶ ταπεινά συγγνώμη ἄν ὁ προβληματισμός πού διατύπωσα μέ τήν ἀναφορά μου στόν Ἀπόστολο Παῦλο καί τήν ἐπίμαχη φράση «Πρῶτος μετά τόν Ἕνα» καθώς καί οἱ ἐν εἴδει ἐρωτήσεων τοποθετήσεις μου, ἔδωσαν τήν ἐντύπωση καί ἐκλήφθησαν ὡς θεολογικό μάθημα. Οὔτε θεολόγος εἶμαι οὔτε τέτοια πρόθεση εἴχα.
Ὡστόσο ἐπανέρχομαι πάλι, διότι ὅταν ἰσχυρίζεσθε ὅτι σᾶς «αρκούν οι σχετικές Συνοδικές Αποφάσεις» περί τῆς Θεοτόκου, θεωρῶ πώς ἀφήνετε νά ὑπονοηθεῖ κάτι σχετικά μέ τά ὅσα ἔγραψαν οἱ Θεοτοκόφιλοι Ἅγιοι Πατέρες γιά τήν Παναγία.
Ἄν λάθος κατάλαβα ὡς πρός τόν ἰσχυρισμό σας συγχωρέστε με.
Ἀκόμη, μέ παραπέμπετε σέ σχετικό ἄρθρο σας «Ο κατακτητής της αρετής των αρετών» στό ὁποῖο ἀποδίδετε «σε ελεύθερο ρέοντα νεοελληνικό λόγο το τρίτο Εγκώμιο Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στον Απόστολο Παύλο», ὅπου ὁ ἱερός Πατήρ έκθειάζει τήν ἀγάπη πού ἔδειχνε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους χωρίς διακρίσεις.
Γιατί αὐτή ἡ παραπομπή ἄραγε;
Ποιός διαφωνεῖ περί αὐτοῦ;
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐμπνεόμενη ἀπό «τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἐβρ. ιβ΄2) μᾶς διδάσκει τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον, ἀνεξαρτήτου φυλῆς, χρώματος καί θρησκείας.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλησίον, εἴτε ἁμαρτωλός, εἴτε αἱρετικός, εἴτε ἀλλόθρησκος καί ὡς εἰκόνα τού Θεοῦ πού εἶναι, ὀφείλουμε νά τόν ἀγαπᾶμε καί νά προσευχόμαστε γι’αὐτόν νά τόν φωτίσει ὁ Θεός «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Ά Τιμ. β΄4).
Τό νά «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ κβ΄39), εἶναι ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή ἰσάξια μέ τήν πρώτη «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου» (Ματθ κβ΄37).
Αὐτό βεβαίως σέ καμμιά περίπτωση δέν σημαίνει ὅτι μποροῦμε μέ τήν ἐπείδιξη μονομέρειας ἐκ μέρους μας νά ὑπερτονίζουμε τήν ἀγάπη εἰς βάρος τῆς ἀληθείας.
Οὔτε βεβαίως νά παραθεωροῦμε τίς προειδοποιήσεις τοῦ Κυρίου καί τίς ἐπισημάνσεις Του περί ψευδοπροφητῶν. Ἡ Ἁγία Γραφή βρίθει ἀπό προτροπές καί παραινέσεις γιά προφύλαξη ἀπό κάθε αἱρετική διδασκαλία καί πλάνη:
«Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες.» (Ματθ.7,15
«ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων» (Ματθ. ιστ΄6).
«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τιτ. γ΄10).
«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» ( Β΄ Κορ. στ΄14).
Ὁ δέ Ἱερός Χρυσόστομος ὀρθοτομεῖ:«Τὰ γὰρ αἱρετικὰ δόγματα, τὰ παρ’ ὧν παρελάβομεν, ἀναθεματίζειν χρή. Καὶ τὰ ἀσεβῆ δόγματα ἐλέγχειν, πᾶσαν δὲ φειδὼ ἀνθρώπων ποιεῖσθαι, καὶ εὔχεσθαι ὑπὲρ τῆς αὐτῶν σωτηρίας».
Ὡς ἐκ τούτου, δέν ἀντιλαμβάνομαι τήν αἰτία αὐτῆς τῆς παραπομπῆς.
Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀνοχή σας.
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Προς «ανώνυμο» 3.4.2021, ώρα 10.47
1. Η σύγκριση είναι με την προσφορά των πριν τη «Στροφή στην Ορθοδοξία», όχι με την «Ακαδημαϊκή-Πανεπιστημιακή-Θεολογία», που ως είναι το έργο της συνέχισε να «παράγει» πτυχιούχους θεολόγους. Και, όπως ομολογεί ο από τους πρωτοπόρους της «Στροφής», και όχι μόνο, Καθηγητής Χρ. Γιανναράς στο βιβλίο «Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα», για πολλούς λόγους το «πνεύμα» της δεν πέρασε εκεί. Δεν πέρασε όμως γράφει ούτε στη Συνοδική-Ηγετική-έκφραση της Εκκλησίας, και όπερ ίσως το χειρότερο, δεν πέρασε, αν μη ούτε ακούμπησε την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Αφήστε τώρα ότι και από κει που πέρασε και ακούμπησε, τα κατά την Πανδημία πεπραγμένα έδειξαν, ως μη όφειλε, πώς πέρασε, πώς ακούμπησε …
2. Ωστόσο μπορεί κανείς, μάλιστα με πολλή χαρά, ευχαριστία και θεία δοξολογία να συμφωνήσει και να δεχτεί όλα τα συν που καταγράφετε ! Επί πλέον, να τα θεωρήσει ως ειδικές ευλογίες της Χάρης του Θεού σε όσους τα έδωσε και τα έδωσαν ! Ας μην ξεχνάμε όμως ότι όλα αυτά είναι και λογιστικά ανοιχτά απέναντί Του. Πράγμα που βγάζει και σε λογαριασμό από μέρους Του για το άπλωμα και την επιρροή τους. Άπλωμα κι επιρροή που δε φαντάζομαι να βλέπει κανείς πως πήγε και πολύ έξω από το στενό περί την «Εμπειρική, Ασκητική Καρποφορία» κόσμο ! Και εδώ είναι το πολύ-πολύ μεγάλο πλην ! Εκτός κι αν εσείς και όσοι άλλοι βλέπετε, η ευρύτερη ελληνική κοινωνία να ζει και να κινείται σήμερα σε «έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο», να μην έχει αλλοτριωθεί εντελώς, ιδιαίτερα ο νεανικός κόσμος της, να μη στέκει μακριά κι αλάργα, και απέναντι το σύνολο σχεδόν του κόσμου της επιστήμης και της διανόησης.
3. Οπότε μάλλον επείγει να ιδωθούν αλλιώς τα πράγματα, ας πούμε να ληφθεί σοβαρά υπόψη η υπόμνηση: «Ώρα ουν ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»-Παύλος. Γιατί, βέβαια αν μη «εξ ύπνου εγερθήναι», τι λέτε δεν μπορεί να βρεθούμε μπρος το : «Οίδα σου τα έργα … ώφελον ψυχρός ης ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός, ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου»-Αποκ. 3,15-16. Ήγουν το πράγμα δεν είναι παίξε-γέλασε, αυτοδικαίωση, καύχηση και τα τοιαύτα, είναι Σταυρός, αλλιώτικος, μεγάλος, και για την εποχή μας πιο μεγάλος, ποτέ υποκατάστατο Σταυρού !Και θέλει πολλή ταπείνωση, κι υπομονή κι αιματηρό αγώνα η ανηφοριά του. Αθανάσιος Κοτταδάκης.
Κ.κοταδακη έχετε δίκιο απόλυτο!
Συγνώμη για την παρεμβολή ακούω τους διαλόγους σας,πλην ολίγοι οι εκλεκτοί!
Δεν μπορείς με το ζόρι να φέρεις κάποιον στην αλήθεια και κατ' επέκτασιν στη Σωτηρία!
Αν και η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει πως Το Άγιον Πνεύμα εργάζεται,προκειμένου να αποκαλύψει την αλήθεια και στα μέλη της Εκκλησίας.
Η αλήθεια έγκειται στο ότι η θεοποιος Χάρη είναι αυτή που γεφυρώνει κ ενώνει με τον Κτιστό ανθρώπινο χαρακτήρα,που σημαίνει πως η γνήσια πρόθεση σε κάνει προσκεκλημένο στη Σωτηρία.
Αλλά πριν από αυτό,υπάρχουν θεολογιες που αντιτίθενται στην Ορθόδοξια!
Στο διάστημα που είπατε πως διαβιούσαν οι σύγχρονοι γέροντες ανά την οικουμένη βοήθησαν πολύ λαό αυτοί οι γέροντες να βιώσει και αυτός κάτι από την ζωή της Εκκλησίας,που ενώ ο οικουμενισμός δρούσε ανά την οικουμένη,εκείνοι οι άγιοι καλούσαν προς θεωσιν!
Γιατί είναι σίγουρο πως δεν δεν υπάρχει θέμα κατανόησης της διδασκαλίας εάν κανείς θέλει ακόμα και αν έχει αδυναμία ενασχόλησης λόγω τρεξίματος,αλλά είναι θέμα τέλειας αδιαφορίας!
Παρόλα αυτά,εάν ο καθένας εντός εκκλησίας έκανε λίγα βήματα σήμερα λίγα αύριο κλπ,είμαι σίγουρη πως Ο Θεός ενεργεί κατ' αναλογίαν κ εργάζεται το έργο της σωτηρίας του καθενός ξεχωριστά και ποικιλλοτροπως.
... άλλους μοιράζει χαρίσματα,άλλους διακονίες,άλλους πληροφορεί,άλλους φωτίζει,άλλους στηρίζει,σε άλλους μεταδίδει την ελπίδα κ την πίστη και σε άλλους την τέλεια αγάπη!
Αποδεικνύεται δε και πως η Ορθ.Εκκλησια οριοθετείται από δόγματα ορθά που είναι αληθή και πως Μυστηριακή ενότης για εμάς θα πει εν τη Ορθοδοξία ενότης!!
Τώρα υπάρχουν και άλλες θεολογιες,όπως μάθαμε ,η βαπτισματικη,η θεωρία των κλάδων,των δύο πνευμόνων κλπ η θεωρία του προσώπου,η θεολογία των πρωτειωνκλπκλπ.
Όλες αυτές οι θεωρίες συγνώμη δεν υποτάσσονται στον Χριστό.
Αλλά που;
Αυτές οι θεωρίες κ κινήσεις κλπ για μένα,υποτάσσονται με την ενότητα της αγάπης λαών και θρησκειών στον Παπά και μάλιστα όλο αυτό είναι οδός διότι καταργείται η είναι επιφανειακή η συνοδικοτης όπως κ στον παπισμό επειδή υπάρχει η αυθεντία.
Όταν λοιπόν ακούμε περί πρώτου,αρχίζουμε και γινόμαστε συνερευνητες των αγίων Πατέρων ,όπως και στον παπισμό,υπερτονιστηκε το Πρωτείο.
Οποταν εποικοδομηθεντες στο θεμέλιο Των Αποστόλων,δεν μπορούμε να ανεχθούμε σαθρά δόγματα!Μένουμε μεν σταθεροί στις αλήθειες που διδάχτηκε,λόγω όμως που φυσά αλλότριος άνεμος ,έχουμε χρέος να μην γίνουμε ξένοι προς το Ορθόδοξο Πνεύμα!
Και τελειώνοντας αναφέρω στην επιστολή του Αγίου Κυρίλλου προς Νεστόριον..
...και γουν Πέτρος και Ιωάννης ισότιμοι μεν αλλήλοις καθο και Απόστολοι και άγιοι μαθηταί!
Προς προβληματισμόν!
Προς Θεόδωρο Σ. 5.4.2021 1.31π.μ.
Είστε και ειλικρινής και ευγενής.
1. Νομίζω και εννοώ ότι η πολλή «Θεοτοκολογία»-«Θεοτοκόφιλοι», που λέτε, και «Θεοτοκόφιλία»-έξω από τον υμνολογικό-λατρευτικό χώρο της Εκκλησίας, ανοίγει πόρτα στον ατομικό μυστικισμό, κι από κει στην ατομική επανάπαυση και αυτάρκεια για τα περαιτέρω.
2. Τα δυο αποσπάσματα α. «Δευτέρα δε ομοία-ισοδύναμη- αυτή. Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς…»-Μτ.22,39-το ουσιαστικό όλο, και β. «Αληθεύοντες εν αγάπη …», Εφ.4,15-είναι τα χαμένα από όχι λίγους κλειδιά της ισορροπίας. Καθώς, συχνά μπαίνει στο πλάι η. «Δευτέρα ομοία αυτή …», και το. «Αληθεύοντες», παραμερίζει, αν δεν πνίγει το, «εν αγάπη», ότι, δηλαδή, η «Αλήθεια-Πίστη» δεν πάει μαζί με την Αγάπη, και όχι μόνο, αλλά και την πετάει έξω. Παρότι, στο κάτω-κάτω της γραφής η Αγάπη «νυνί» είναι και «η μείζων». Κι έτσι έχουμε πληθώρα και συναγωνισμό πρωτοκαθεδρίας κυνηγών κεφαλών αιρετικών, αιρέσεων … «παν αιρέσων», και τα τοιαύτα, κι από κει ψευδαισθήσεις αυτοδικαίωσης «τζάμπα μαρτύρων» της … «Ορθοδοξίας».
3. Ο ιερέας στον οποίο παραπέμψατε-alopsis-βρήκε προτεσταντικής γραφής, όχι Χρυσοστομικής το, «ο πρώτος μετά τον Ένα» για τον Παύλο. Άρα απόβλητο, αφού οι δυο εκκλησιολογίες, ορθόδοξη και προτεσταντική δεν ταιριάζουν. Ιστορία που πάει αρκετά πίσω και είναι όχι λίγο πονεμένη, αν ληφθεί υπόψη πως έφτασαν εκεί. Μπήκε στη μέση και ο ortho «που έψαξε και δεν το βρήκε».
4. Εκ των υστέρων φαίνεται κι βιάστηκα να παραπέμψω στη γνωστή ανάρτηση, παρότι δε λέει και λίγα. Όμως δε λέει αυτό που κάνει την εν λόγω ρήση για τον Απ. Παύλο στην ουσία της Χρυσοστομική, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας το 7ο Εγκώμιο του Αγίου. «Ο κορυφαίος σημαιοφόρος του Χριστού»-«Αγ.Ιω.Χρυ. Ομιλιών Μικρή Φιλοκαλία», εκδόσεις «Ταώς»-που όμως δεν είχα αναρτήσει.
5. Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει τον «Παύλο», του Ιωσήφ Χόλτνερ-Εκδόσεις «Δαμασκός»- σε μετάφραση του τότε Αρχιμανδρίτη, Πανεπιστημιακού Καθηγητή, μετά Αρχιεπίσκοπου μακαριστού Ιερώνυμου Κοτσώνη, Θα σας το συνιστούσα ενθέρμως. Αλλά αποφεύγω με αφορμή αυτό να πω πόσο μεγάλοι θεολόγοι υπάρχουν στον Προτεσταντικό χώρο, και για να μη γυρίσει η συζήτηση αλλού, κάποιοι από το 2012 με περιμένουν συχνά στη γωνία, και για να μην πω ότι μου φάνηκε αστείος ο όρος «οι φραγκοσπουδασμένοι». Γιατί ακριβώς επειδή οι Προτεστάντες-οι ίδιοι προτιμούν, «οι Ευαγγελικοί»-απορρίπτουν την Παράδοση ως δεύτερη πηγή της χριστιανικής Αλήθειας-πίστης, πολλές περί την Αγία Γραφή, και όχι μόνο, θεολογικές εργασίες του, κάθε άλλο παρά είναι τυχαίες. Ως εδώ.Το θέμα είναι μεγάλο. Αδελφικά. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δημοσίευση σχολίου