ΜΕΓΑΛΑ ΤΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΜΕΓΑΛΑ  ΤΕ  ΚΑΙ  ΘΑΥΜΑΣΤΑ  ΤΗΣ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ  ΤΟΥ  ΘΩΜΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Έχω κάνει κατάχρηση και της φιλοξενίας του Ιστολογίου, και της ανοχής των επισκεπτών του. Αλλά, ακούγοντας σήμερα το πρωί από το Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο, υποκύπτω στον πειρασμό να καταγράψω λιτά και να θέσω στην κρίση της καρδιάς «όσων πιστών» επισκεπτών του για προσωπικές προεκτάσεις μερικά μεγάλα τε και θαυμαστά της Κυριακής του Θωμά.

1.        Πιθανότατα Θωμάς, ο μαθητής και απόστολος του Χριστού δεν τόλμησε ν’ απλώσει το χέρι και να ψαύσει τη λογχισμένη πλευρά Του και στα χέρια και πόδια τα σημάδια των καρφιών. Μόνη η θέα του Αναστημένου, «των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων» οκτώ μέρες μετά, και η ανοιχτή πρόσκληση-πρόκληση Του: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε», τον απογύμνωσε από την πρότερη ρηματική άρνηση της Ανάστασης, των χειλέων του το πιο πολύ. Τη μεταστοιχείωσε σε πίστη ακράδαντη. «Ιδών … αυτίκα επίστευσε -«Ο Κύριος μου και ο Θεός μου», φώναξε-  μη αναμείνας ψηλαφήσαι», επισημαίνει ένας ερμηνευτής. Οι ρηματικές διακηρύξεις του νου, μπρος ή απέναντι σε πράγματα θεία παίρνουν δρόμο, καθώς η Χάρη ανοίγει στην καρδιά του ανθρώπου φωλιά, όπου η πίστη ακουμπά «σαν αύρα, σαν πνοή», που λέει Γ. Βερίτης, ο ποιητής! Έτσι ανεπαίσθητα, έτσι ξαφνικά! Θυμηθείτε την περίπτωση Ναθαναήλ.

«Σε είδα κάτω από τη συκιά, και κατάλαβα πως είσαι ένα παιδί του Θεού με άδολη ψυχή». Με αυτή τη φράση τον υποδέχτηκε με χαρά ο Χριστός. Παρότι γνώριζε πόσο βέβαιος ήταν ότι από τη Ναζαρέτ δεν μπορεί να βγει τίποτα καλό. «Δάσκαλε! Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού …»-Ιω.1,50- ήταν η απάντηση, διαπρύσια πίστη του Ναθαναήλ!

2.         Αντίθετα, Ρωμανός ο Μελωδός στο σχετικό Κοντάκιο βλέπει το πράγμα αλλιώς, Έχει κατά νου το φως και φωτιά της καιόμενης και μη γινόμενης στάχτη βάτου, και στην ακοή του ηχεί η θεία εντολή, «Μωυσή, βγάλε τα σαντάλια σου και μην προχωράς, εδώ που στέκεσαι είναι αγία η γη»-Εξ.3,5. Θεωρεί, δηλαδή, ότι ο Θωμάς, προχώρησε κι έψαυσε με την «πολυπράγμονα» δεξιά του, «τη ζωογόνο Σου, Χριστέ ο Θεός πλευρά»! Και απορεί και αναρωτιέται, «ποιος άκαυτη κι αχώνευτη φύλαξε την παλάμη του μαθητή, όταν την πύρινη ακούμπησε θεία του Κυρίου πλευρά»; Αλλά και απαντά και λέει με βεβαιότητα.  «Ασφαλώς η πλευρά Του, που δέχτηκε να ψηλαφισθεί»! Αλλιώς, «πώς η πήλινη -χωματένια- δεξιά θα άγγιζε παθήματα που συγκλόνισαν ουρανό και γη; Αυτή η χάρη έγινε στο Θωμά … για να φωνάξει και να πει. “Ο Κύριος μου και ο Θεός μου είσαι Εσύ”»! Είναι που λέει αλλού, και δεν το καταλαβαίνουν μερικοί, «Το πνεύμα -ο άνεμος- το Άγιο Πνεύμα, όπου θέλει πνέει»-Ιω.38. Και τότε αλλάζουν όλα, αν η ψυχή το θέλει, αν είναι δεκτική! Γιατί στο πώς κινείται απέναντι στον καθένα προσωπικά και στην όλη Δημιουργία Του ο Θεός, αδυνατεί ο άνθρωπος να βρει ικανοποιητική εξήγηση. Όχι για τίποτε άλλο, παρά γιατί ο Θεός σκέπτεται και κινείται εντελώς αλλιώς. «Οι σκέψεις μου δεν είναι σαν τις δικές σας σκέψεις, και τα έργα σας δεν είναι όπως τα δικά μου έργα. Αλλά, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχουν τα έργα μου από τα δικά σας, και οι σκέψεις μου από τις σκέψεις σας»-Ησ.55,8-9.

3.         Και η περί αυτών απόδειξη τρανή, στο Αποστολικό Ανάγνωσμα που διαβάζεται και ακούμε την Κυριακή του Θωμά. «Μέσω των Αποστόλων γίνονταν πολλά εκπληκτικά θαύματα στο λαό». Δηλαδή, μέσω ποιων; Αυτών που στα γεγονότα του Πάθους είχαν εξαφανιστεί. Και είχαν τέτοιο φόβο, που έμεναν έγκλειστοι, και θεωρούσαν γυναικεία φληναφήματα τη χαρμόσυνη είδηση τους για την Ανάσταση. Κι, έφτασε ακόμα και η σκιά του Πέτρου, του προχτεσινού αρνητή Του τρις, να περνάει απ’ τον άρρωστο μπροστά και να γίνεται καλά. Επί πλέον, να φυλακίζεται ο Πέτρος, κι ελεύθερος σε λίγο από άγγελο Κυρίου, να γεμίζει με την παρουσία του τη νεαρή Εκκλησία χαρά. Όλα αυτά, και άλλα ακόμα πιο θαυμαστά αγγίζονται και γίνονται μέσα σου άδυτο της πίστης φως,  αν έχεις άδολη ψυχή, και καρδιά δοσμένη στην Αγάπη του άλλου, όπως ο Χριστός! «Πίστη, ενεργούμενη με την αγάπη»-Παύλος   

4.         Τελειώνω με την προς Θωμά, και από αυτόν προς τους χριστιανούς όλων των αιώνων τέλεια του Χριστού οδηγία και συναγωγή. «Ότι εώρακας με πεπίστευκας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» -«Με πίστεψες - με εμπιστεύθηκες- επειδή με είδες με τα μάτια σου. Μακάριοι εκείνοι που με πιστεύουν-με εμπιστεύονται χωρίς να με έχουν δει», Ιω.20,29. Ασφαλώς και βέβαια ως το Χριστό, τον Υιό του Θεού, και Θεό αληθινό ! Νιώστε το ως ευλογημένο αναστάσιμο χαιρετισμό Του κυρίως στους χριστιανούς των αιώνων. Νιώστε το ως προσωπική σας ευλογία Του ! Αλλά μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτή την ευλογία μπορεί να τη δώσει όπου θέλει Αυτός! Ως προς τους δικούς Του όμως προτιμά να τη δίνει στους χριστιανούς όχι των εύκολων λόγων, και των συνακόλουθων μεγαλοστομιών, αλλά των έργων, του τρόπου ζωής αγάπης σαν τη δική Του προς όλους! Και δεν είναι «παίξε - γέλασε» αυτό. Αλλά το είπε, και το βεβαίωσε και με τη σταυρική του θυσία, και πολύ πρότερα στο «συνταγματικό» Του λόγο, την «Ομιλία στο Όρος», δηλονότι, καθαρά και ξάστερα! «Ούτω λαμψάτω το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» -«Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας»- Ματθ.5,16. 

5.           Και κλείνω επαναφέροντας από την πρότερη ανάρτηση εξ Αγίου Ιωάννη το Χρυσόστομου ταξινομημένα αυτά κι αυτά. Ώστε να καλύπτουν όλους τους χριστιανούς, κοσμικούς στην πόλη και ασκητές στο βουνό, και να ξέρει τη θέση του στην Εκκλησία ο καθείς : «Ο μεν παρθενεύων και νηστεύων -ο ασκητής, ο μοναχός- εαυτώ χρήσιμος, ο δε ελεών κοινός των ναυαγούντων λιμήν εστί, τας των πλησίον διορθούμενος πενίας και τας ετέρων λύων ανάγκας»! Έτι δε και ακόμα πιο ξεκάθαρα. «Των δε κατορθωμάτων, εκείνα μάλιστα ευδοκιμείν είωθεν, άπερ αν προς το συμφέρον ετέροις γίνεται» -«Εκείνος που ακολουθεί την ασκητική ζωή και νηστεύει, είναι χρήσιμος στον εαυτό του, ενώ εκείνος που ασκεί την ελεημοσύνη -την αγάπη-  γίνεται λιμάνι για τους ναυαγούς της ζωής, αλλάζει προς το καλύτερο τις συνθήκες ζωής του φτωχού, ανακουφίζει τις ανάγκες των άλλων. Και ως συνηθίζεται από τα αθλήματα -τα πνευματικά, τις αρετές- ξεχωρίζουν ως ανώτερα εκείνα που γίνονται για το καλό των άλλων».

«Χριστός Ανέστη ! Θανάτω, θάνατον πατήσας»

 

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης

«Οικουμενιστής» και «αμετανόητος» από 2014, 

«Θεομάχος» τε και «Αγιομάχος», λίγο πριν.