Πού πας κοριτσάκι με τέτοιον καιρό ;

Σ' εκείνα τα εύμορφα, τι χρώματα ωριοτόνιστα, τι παιδαγωγικές εικόνες, τα εύοσμα, μυροβολούσαν θυμάρι και λιβάνι, τα παλιά αναγνωστικά των παιδικών μας χρόνων, που μας μόρφωσαν αληθινά, υπήρχε και ένα ωραιότατο ποίημα,  του Ζαχαρία Παπαντωνίου[*].
Οι δάσκαλοί μας, πυρφόροι μεταλαμπαδευτές, μας το εξηγούσαν, τονίζοντάς μας, ότι μεγαλώνοντας, θα συναντήσουμε δυσκολίες, που με τον προσωπικό μας αγώνα και την ακλόνητη πίστη μας στο Θεό θα τις ξεπεράσουμε.

 ***

Δεν έχουμε, Θεέ μου ,

σήμερα παιδιά !

Με κείνο το κόκκινο στα μάγουλα !

Μ' εκείνο το λευκό στο βλέμμα !

Ποιος γονιός, που ’χει μέσα του φόβο Θεού κι ένα δράμι ευθύνης,

δεν σείεται σύγκορμος με το τι κουβαλά η κάθε στιγμή ;

Και γιατί πρέπει,

δυστυχώς,

να φεύγουμε την δρόσο

από τα μπουμπούκια

για να τα προστατεύσουμε ...

Τι να λέμε τώρα για δράκους ;

Έτσι όπως βιώνουμε τη βαρβαρότητα της κακοποίησης στην καθημερινότητά μας,

ας υψώσουμε τα χέρια :

Θεέ μου, φύλαγε τα παιδιά όλου του κόσμου !

Κι ας σιγοτραγουδήσουμε,

στις ψυχές των παιδιών μας ,

υπάρχει Ελπίδα ! 

Πανίκος Θεοφάνους

[*]

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

 (Ζαχαρία Παπαντωνίου)

Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό,

σὲ μάχεται ἡ θάλασσα, δὲν τὴ φοβᾶσαι;

Ἀνέμοι σφυρίζουν καὶ πέφτει νερό,

ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;»

 

«Γιὰ χώρα πηγαίνω πολὺ μακρινή,

θὰ φέξουνε φάροι πολλοὶ νὰ περάσω,

βοριάδες, νοτιάδες θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω

μὲ πρίμο ἀγεράκι, μ᾿ ἀκέριο πανί».

 

«Κι οἱ κάβοι ἂν σοῦ στήσουντὴ νύχτα καρτέρι,

ἐπάνω σου ἂν σπάσει τὸ κῦμα, θεριό,

καὶ πάρει τοὺς ναῦτες καὶ τὸν τιμονιέρη;

Ποῦ πᾶς καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;»

 

«Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκιτοῦ βράχου, ποὺ ἀσπρίζει,

γιὰ μένα ἔχουν κάμει κρυφὴ λειτουργία

ὀρθὸς ὁ Χριστὸς τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει,

στὴν πλώρη μου στέκει ἡ Παρθένα Μαρία».