32 χρόνια από την Κοίμηση του πατέρα μου Κωνσταντίνου Κωστόπουλου

32 χρόνια από την Κοίμηση του πατέρα μου

Κωνσταντίνου Κωστόπουλου

Ο Χριστός θεωρεί την αγάπη ως το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μαθητών του:  «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, αν αγάπην έχητε εν αλλήλους»

Αυτή την χριστιανική αγάπη στην ζωή του βίωνε ο μακαριστός πατέρας μου τόσο στην οικογένειά του όσο και στο περιβάλλον το εκτός οικίας του.

Συνδύαζε χαρίσματα μοναδικά. Ατάραχος με ειρηνική καρδιά. Με ελπίδα στον Θεό σε κάθε φουρτούνα της ζωής… και δεν πέρασε λίγες.

Ήταν αυτό που παλαιά έλεγαν «οικογενειάρχης», ενδιαφερόταν από το πιο μικρό όσο και το σημαντικό. Είχε συνέπεια στις αρχές του και δεν έκανε «σκόντο». Διέθετε υπομονή, σιωπή, εργατικότητα, πάντα εξυπηρετικός και καταδεχτικός προς όλους. Δεν γνώριζε τι είναι τα  σχόλια, τα κουτσομπολιά, η κατάκριση. Χαρακτηριστικό του η ελεημοσύνη προς όλους όσους του ζητούσαν υλική βοήθεια. 

Έφυγε ξαφνικά σχετικά νέος, μέσα σε λίγη ώρα το απόγευμα της 12^ης Μαρτίου, Δευτέρας του Γρηγορίου του Παλαμά, από αυτή την ζωή για την Ζωή.

Ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου, ο εκ νεκρών Αναστάς Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να αναπαύει την μακαρία ψυχή σου εν Χώρα ζώντων μετά των Δικαίων και των Αγίων.

Προσεύχου και για εμάς, τα παιδιά σου Αγγελική και Αναστάσιο κι’ ας έχουμε για πάντα την ευχή σου και την θύμησή σου…

Καλή αντάμωση με εσένα και την μητέρα.

Ας είναι η μνήμη σου αιωνία και άληστος! Αμήν.