Οι εκλογές των Αποστόλων - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κυριακή Ε' των Νηστειών

- Οι εκλογές των Αποστόλων -  

  π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Το να είσαι κοντά σε ένα διάσημο πρόσωπο φαντάζει ευκαιρία. Το να ‘χεις πρόσβαση άμεση και κατ’ ευθείαν σ’ έναν άνθρωπο ισχυρό, φαντάζει προνόμιο που ανοίγει δυνατότητες.

Το να ακούς ότι αυτός ο άνθρωπος, που είσαι κοντά του και τον θαυμάζεις, πρόκειται να γίνει (και) κάτι ακόμα… μεγαλύτερο, τότε νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να αρπάξεις τη δυνατότητα να γίνεις κι εσύ κάτι.

Η μάνα (κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο 20, 22) των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννη, θέλοντας το καλό των παιδιών της και, κατά τα φαινόμενα, με την σύμφωνη γνώμη τους, παρακαλεί τον Χριστό να «καθίσουν» οι γιοι της «ένας εκ δεξιών και ένας εξ ευωνύμων» Του. Για τον σημερινό Ευαγγελιστή Μάρκο, οι ίδιοι οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης το ζητούν! Δηλαδή να τους δώσει την δυνατότητα… «να λύνουν και να δένουν». Γιατί όχι, άλλωστε; Μήπως κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροι απ’ αυτούς; (Πόσες φορές δεν το λέμε αυτό για τον εαυτό μας;)

Ο Χριστός τούς απαντά ότι δεν ξέρουν τι ζητούν! Δηλαδή δεν συνειδητοποιούν πως κινούνται μέσα τους τα υπόγεια ρεύματα της φιλαυτίας και της ιδιοτέλειας. Μέσα τους κυριάρχησε η ρίζα και το θεμέλιο της αμαρτίας, που είναι η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια, δηλαδή το σπέρμα και η δύναμη της αμαρτίας. Όλες οι άλλες αμαρτίες είναι κλάδοι και φύλλα και καρποί.

Ο Χριστός ανατρέπει και πάλι τη λογική του κόσμου. Λέει ότι πρέπει κάποτε να ξεκαθαρίσουμε τα θέματα. Λέει ότι άλλο είναι η αξία και άλλο το αξίωμα. Λέει ότι κόπος χρειάζεται για να αποκτήσουμε αξία. Λέει ότι αν έχεις αξία, μπορείς να ζήσεις και χωρίς αξίωμα. Λέει ότι ευτυχής συγκυρία και σύμπτωση είναι αυτός που έχει αξία να αναλαμβάνει και το αξίωμα. Λέει ότι τραγωδία είναι να έχεις αξίωμα χωρίς να έχεις αξία. Τότε πώς θα ζήσεις; Η αξία χωρίς αξίωμα μπορεί να σε θρέψει. Το αξίωμα χωρίς αξία, τι να σου δώσει για «τροφή»;

Ο Χριστός διευκρινίζει ότι η ανάληψη της ευθύνης είναι ποτήριο πικρό και βάπτισμα θανάτου. Και ότι όσο πιο εύκολα λες «ναι» στο ποτήριο και στο βάπτισμα αυτό, τόσο περισσότερο κάνεις σαφές ότι δεν συνειδητοποιείς το πράγμα. Οι Απόστολοι είπαν «ναι» και ο Χριστός τους απάντησε ότι κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στα λόγια και απ έξω, αλλά «δίδοται οις ητοίμασται». Δηλαδή κατά την άγνωστη και μυστήρια διαδρομή των ενεργειών ή των ανοχών του Θεού.

Οι υπόλοιποι μαθητές ενοχλούνται από την κίνηση αυτή των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου και αγανακτούν. Ο Χριστός, διδάσκοντας όλους εκείνους, αλλά και εμάς, μας μαθαίνει ότι η δική Του λογική είναι παντελώς ανατρεπτική όσων οι άνθρωποι φαντάζονται ότι ισχύουν. Για τον Χριστό, αυτός που θέλει να γίνει μέγας και πρώτος πρέπει να γίνει διάκονος και δούλος των αδελφών του. Μας λέει ο Χριστός ότι πρέπει να είσαι μέγας, για να μπορέσεις να γίνεις μικρός. Πρέπει να είσαι πάνω από τους αδελφούς σου ουσιαστικά, για να μπορέσεις να σκύψεις και να τους πάρεις στην πλάτη σου. Αλλιώτικα θα ψεύδεσαι, λέγοντας αρχηγία την δυναστεία και μεγαλοσύνη την δικτατορία επί των άλλων.

Όλα αυτά ο Χριστός δεν τα λέει για να ρυθμίσει κοινωνικές συμβάσεις τρόπων διοίκησης, ούτε για να φτιάξει πλαίσιο λειτουργίας της Εκκλησίας Του. Τα λέει για συνειδητοποίηση από τον καθένα μας του μεγίστου κινδύνου της φιλαυτίας και της ιδιοτέλειας και, πολύ περισσότερο, για αποσαφήνιση της διαπροσωπικής τραγωδίας που γεννιέται ανάμεσα σ’ εμάς τους ανθρώπους (στις κάθε είδους σχέσεις μας), όταν δεν θέλουμε να καταλάβουμε τον πόνο που σκορπάμε γύρω μας με το «βάρβαρο» περπάτημά μας προς το... εκ δεξιών και εξ ευωνύμων…. «κάθισμα».

Ο Χριστός, όντας ένας Βασιλιάς Σταυρωμένος, δεν μπορεί να υποσχεθεί παρά μόνον Σταυρό. Η δημόσια παρουσία και ενέργειά του είναι ο Σταυρός. Η Ανάσταση είναι υπόθεση όχι του δημόσιου, αλλά του προσωπικού χώρου. Η Βασιλεία του Θεού, όντας σάρκωση της Αναστάσεως, δεν μπορεί να έχει άλλη «είσοδο» παρά μόνον την Σταύρωση. «Χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» έρχεται μόνον δια του Σταυρού. Στην Βασιλεία του Θεού «μπαίνει» κανείς όταν δεν θέλει να τον υπηρετούν, αλλά να υπηρετεί. Η Βασιλεία του Θεού είναι ανατροπή της κατεστημένης τάξεως και ανασύσταση της υγιούς καταστάσεως. Στην Βασιλεία του Θεού, οι άνθρωποι δίνουν την ψυχή τους ενέχυρο για τους άλλους, γιατί μόνον έτσι αποκτούν «κληρονομική γονιδιακή συγγένεια» με τον Χριστό, που πρώτος το υλοποίησε.

Οι άνθρωποι αυτής της νοοτροπίας είναι τα «ανταλλάγματα» του Χριστού (Ψαλμός 88, 52). Αντάλλαγμα του Χριστού σημαίνει κάτι το αντίστοιχο, το ίσο με τον Χριστό. Μ’ αυτούς παρηγοριέται ο Χριστός, «ο άγιος και εν αγίοις αναπαυόμενος». Για όλους τους μαθητές του, τους τότε και τους μετέπειτα ως την συντέλεια των αιώνων, ο Χριστός επιθυμεί την ισότητα αυτού του ανταλλάγματος. Θέλει την υπαρξιακή αλλαγή της καρδιάς, ώστε να θυσιάζεται για τους άλλους. Θέλει να γίνουμε πρώτοι και ίσοι ΟΛΟΙ, σ’ αυτή την θυσιαστική αγάπη, που είναι ελεύθερη από την φιλαυτία και την ιδιοτέλεια.

Η βασιλεία του Χριστού είναι Βασιλεία Αγάπης, Θυσίας, Σταυρού. Σ’ αυτή την βασιλεία, δεν θα κάθεται κανένας εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Ο Χριστός θα μας έχει όλους  «συγκάθεδρους της Θεότητος», αφού θα έχουμε ταυτιστεί μαζί του «κατά την καρδίαν».

«Τήν ἐνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Δηλαδή: Ας ζητήσουμε να έχουμε ενότητα πίστεως (να είμαστε ενωμένοι στην ίδια αληθινή πίστη) και να βρισκόμαστε σε κοινωνία μεταξύ μας χάρη στην υπαρξιακή και υποστατική κοινωνία με το άγιο Πνεύμα, και τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους ας τους παραδίδουμε στον Χριστό!

Αυτή είναι η απάντηση της Εκκλησίας του Χριστού… στην αγωνία των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου. Μια Εκκλησία που αγαπά και προσεύχεται για τον καθένα και για όλους. Ζωντανούς και πεθαμένους, αφού για τον Χριστό όλοι είναι ζωντανοί. Πεθαίνει ένας άνθρωπος, και συναθροίζεται ολόκληρη η Εκκλησία και προσεύχεται γι’ αυτόν. Κάνει λειτουργίες και μνημόσυνα γι’ αυτόν. Για να ελευθερωθεί και για να απαλλαγεί από την αμαρτία, έστω και τώρα στην περίοδο του ύπνου του θανάτου. Κάνουμε μνημόσυνα εμείς εδώ στην γη και οι άγιοι στον ουρανό, και πλείστοι άνθρωποι ελεούνται. Και όσοι δεν θα ελεηθούν τώρα με τις δικές μας προσευχές, θα ελεηθούν τότε με τις προσευχές των αγίων και της Παναγίας, κατά την ημέρα της δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.

Σ’ αυτή την διακονία της αγάπης γίνεται κάποιος θυσιαστικά «μέγας και πρώτος», αφού καταδαπανάται στην διακονία των αδελφών του. Στην διακονία του μυστηρίου της Εκκλησίας. Μιας Εκκλησίας που οι πιστοί της… διαγκωνίζονται για την άνοδο στον Σταυρό και όχι στις πρωτοκαθεδρίες. Μιας Εκκλησίας που είναι Μυστήριο Παμμέγιστο, απείρως μεγαλύτερο από την  κακομοιριά δυστυχώς κάποιων, άλλοτε για «άλλα» διαγκωνιζομένων,  «εκπροσώπων» της.

Γι’ αυτή την ελευθερία από την φίλαυτη και ιδιοτελή αυταπάτη ας παρακαλέσουμε τους αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη, που πρώτοι το συνειδητοποίησαν, και τον Χριστό, την Αιμάσσουσα και Εσταυρωμένη Αγάπη, να φωτίσουν τα κριτήρια και την συνείδησή μας, ώστε να καταλάβουμε ότι μας «συμφέρει» να πάψουμε να αγαπάμε «τα θελήματα και τα νοήματά μας» που συναπαρτίζουν την φιλαυτία μας.

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος