Θαρρώ ότι η Σαμαρείτισσα γυναίκα
δεν είχε καθόλου τα τυπικά προσόντα που θεωρούμε οι ορθόδοξοι ότι απαιτούνται
για να μας συναντήσει ο Θεός.
Δε λέω να συναντήσουμε τον Θεό, αλλά να μας συναντήσει ο Θεός.
Γιατί στο σημερινό ευαγγέλιο ο Χριστός "φλερτάρει" τη
Σαμαρείτισσα.
Της ανοίγει κουβέντα και της προσφέρει γλυκά λόγια, όπως ακούσαμε στον
όρθρο, για να την προσελκύσει.
Αγγίζει την καλύτερη πλευρά του εαυτού της.
Κάνει δηλαδή το αντίθετο από αυτό που συχνά κάνουμε οι ορθόδοξοι χριστιανοί: αν ήμασταν στη θέση του εκείνη την εποχή δεν θα της δίναμε καμιά σημασία αν δεν την περιφρονούσαμε κιόλας:
ήταν γυναίκα πρώτον,
ήταν αιρετική δεύτερον
και κυριότερο, ήταν ύστερα αμφιβόλου ηθικής στην ερωτική της ζωή.
Τι καλό είχε η γυναίκα αυτή;
Κι όμως ο Χριστός τής αποκαλύφθηκε.
Της φανέρωσε ότι ήταν ο Μεσσίας.
Και ξέρουμε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι της έδωσε μια πληροφορία την
οποία η γυναίκα θα μπορούσε να την απορρίψει.
Η αποκάλυψη του Θεού αγγίζει υπαρξιακά τον άνθρωπο και αποτελεί κάτι το
συγκλονιστικό.
Σα να λέμε ότι η κατάσταση του Χριστού μεταφέρεται και βιώνεται εντός
της καρδιάς του προσώπου στον οποίο φανερώνεται.
Και η Σαμαρείτισσα γίνεται ισαπόστολος.
Ποιος θα το περίμενε...
Τι είχε λοιπόν, ενώ της έλειπαν τα τυπικά προσόντα που κυνηγάμε αλλά
δεν μας φανερώνεται ο Χριστός; Είχε δίψα υπαρξιακή.
Βρήκε τον Χριστό ενώ εμείς κυνηγάμε ακόμη τα προαπαιτούμενα.
Και όχι τον Χριστό.
Γιώργος Μπάρλας
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό κείμενο!
Ευχαριστούμε Γιώργο!
Δημοσίευση σχολίου