Ο Μαραθώνιος κι ο «Μαραθώνιος» - Υπ.

Διεξήχθη την περασμένη Κυριακή και μας γοήτευσε, όχι επειδή είχε αθρόα συμμετοχή ούτε επειδή έγινε στην κλασική διαδρομή (Τύμβος Μαραθώνα – Παναθηναϊκό Στάδιο). Είναι που κάνοντας focus οι δημοσιογράφοι σε μικρές λεπτομέρειες, μάς θύμισαν ότι πως η φλόγα της ελπίδας εξακολουθεί να ανάβει σ’ έναν κόσμο που κατακλύζεται από ειδήσεις φρίκης σε όλους τους τόνους και σε όλες τις αποχρώσεις.
Τα δύο πρώτα συμβάντα μεταδόθηκαν σε όλα τα δελτία ειδήσεων και αφορούσαν στις πρωτιές. Ο πρώτος που μπήκε στο Στάδιο από την κατηγορία ανδρών ήταν ο Χαράλαμπος Πιτσώλης, αφού έκανε τη μεγάλη ανατροπή 2 χιλιόμετρα πριν από το τέλος και προσπέρασε τον Κώστα Γκελαούζο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το φαβορί και που έχασε την ευκαιρία να κάνει το back to back (πέρυσι είχε καταρρίψει το ρεκόρ για Έλληνα αθλητή). Η συνέχεια ήταν ωστόσο, απρόσμενη. Ο άτυχος Γκελαούζος όντας από ώρα εξαντλημένος, μαζεύει όσες δυνάμεις τού έχουν απομείνει και μπαίνει στο Καλλιμάρμαρο. Κι ενώ είναι έτοιμος να σωριαστεί από σωματική και ψυχική κούραση βλέπει μπροστά του τον Πιτσώλη, αυτόν που μόλις πριν τού πήρε την πρωτιά, να τον περιμένει και να τον χειροκροτά! Συμπυκνωμένο μάθημα ήθους για χιλιάδες ανήλικους τηλεθεατές σε μόλις 5 δευτερόλεπτα!

Στην κατηγορία γυναικών νικήτρια αναδείχθηκε η 26χρονη Βασιλική Κωνσταντινοπούλου. Πριν από τον Μαραθώνιο είχε νικήσει κάτι πολύ πιο σημαντικό, το πιο μεγάλο της φόβο να αφήσει ορφανό το παιδάκι της, αφού είχε διαγνωστεί προ διετίας με μυελωειδές καρκίνωμα. «Δεν το πιστεύω!» είπε και ξέσπασε σε δάκρυα κατά την απονομή του βραβείου.

Και μετά τις πρωτιές;

Μα, στο ιδιότυπο αυτό αγώνισμα σημασία δεν έχουν οι επιδόσεις και η εμπορική τους εξαργύρωση. Σημασία έχει να τερματίσεις. Με όποια σειρά. Ακόμα και τελευταίος. Ὁ ἔσχατος καθάπερ καὶ ὁ πρῶτος! Αυτός ήταν ο λόγος που μια διασώστρια του ΕΚΑΒ είπε με ενθουσιασμό σε μια μικρούλα που έβαλε τα κλάματα μόλις συνειδητοποίησε ότι μπήκε τελευταία στο Στάδιο: «συγχαρητήρια!» και έτρεξε ευθύς να τη σφίξει στην αγκαλιά της.

Μαζί με τη μικρούλα καταχειροκροτήθηκαν:

Οι λειτουργοί του Υψίστου, που φορώντας πάνω από τις αθλητικές φόρμες τα αντερί, αγωνίστηκαν με πείσμα για να τερματίσουν, αφού προηγουμένως είχαν βιώσει άλλους, δυσκολότερους Μαραθώνιους της ζωής και είχαν παραδεχθεί πως «εκεί που σταματούν όλα υπάρχει ο Θεός»!

Οι αγωνιστές χωρίς όραση χέρι-χέρι με τους φύλακες συνοδούς τους...

Οι αθλητές της ζωής με σοβαρά κινητικά προβλήματα …

Ο μέχρι πρότινος ανώνυμος καλός Σαμαρείτης, Γιώργος Χρυσοστομάκης, ο οποίος πρόσφερε αυτό που κανείς άλλος δεν μπορούσε στον άγνωστο συνάνθρωπο που έψαχνε απεγνωσμένα συμβατό δότη μυελού για να κερδίσει τη ζωή του. Τι όμορφη σύμπτωση! Ανήμερα της Κυριακής που διαβάζεται η παραβολή στις εκκλησιές, δότης και λήπτης τρέχουν πιασμένοι χέρι-χέρι.

Και τέλος, ο 91χρονος -ναι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, ενενήντα ενός ετών!- Στέλιος Πρασάς που τον υποδέχεται στον τερματισμό η πρωταθλήτρια Μαρία Πολύζου, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα πως η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός, αν το λέει η καρδιά.

Αυτά σκέφτομαι πρώτη μέρα της νηστείας και το χέρι μου στέκει μετέωρο μπροστά στο ράφι με τα vegan προϊόντα του Super Market. Μπροστά μου απλώνονται δεκάδες συσκευασίες, όλες χωρίς ίχνος συστατικού ζωϊκής προέλευσης, έτοιμες να τοποθετηθούν στο καλάθι καθενός που θέλει να περάσει τη Σαρακοστή με τη λιγότερη δυνατή στέρηση. Γάλα σόγιας, γάλα αμυγδάλου, γάλα βρώμης, γάλα καρύδας, φυτική κρέμα ζαχαροπλαστικής, σοκολάτα φυτικού γάλακτος, τσουρέκι σκέτο ή με γέμιση, μερέντα χωρίς γάλα … Στο απέναντι ψυγείο γιαούρτι αμυγδάλου με ξηρούς καρπούς και φρούτα, λευκό τυρί υποκατάστατο φέτας, τυρί κίτρινο με την απενεχοποιητική επιγραφή «ευλογημένο». «Μόνο κρέας δεν έχουν βγάλει νηστίσιμο» σκέφτομαι και πριν καν ολοκληρώσω τη σκέψη μου παρατηρώ την επιγραφή στο κάτω ράφι: «Λουκάνικα φυτικής προέλευσης».

Όλα έτοιμα για τη μάχη … της νηστείας των 40 -όχι χιλιομέτρων- αλλά μόλις των 40 ημερών. Τα κοιτώ και στο μυαλό μου έχουν σφηνώσει οι εικόνες του Παναγιώτη, του Κώστα, του κ. Στέλιου, της μικρούλας, των ιερέων, των πραγματικών νικητών του Μαραθώνιου της ζωής. Τους σκέφτομαι και μελαγχολώ.

«Συγγνώμη Χριστέ μου» ψιθυρίζω.

«Συγγνώμη που καλά-καλά δεν έχω προλάβει να χωνέψω την μπριζόλα στα κάρβουνα και σκέφτομαι πόσο θα μου λείψει ο καπουτσίνο αυτές τις μέρες.

Συγγνώμη που η αγάπη μου για Σένα μετριέται με λίγα mL γάλα.

Συγγνώμη που μόνο στα λόγια θα ψάλλω το Δεῦτε ἴδωμεν.  

Θα ’θελα όμως, -αλήθεια Σου το λέω!- στο τέρμα αυτού του δρόμου των 40 ημερών να Σ’ αγαπώ μια στάλα περισσότερο.

Ίσως τότε να αρχίζω να νιώθω πως δι’ ἐμὲ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός».

Υπ.