Πολιτικής αρετής πρότυπα - Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Πολιτικής αρετής πρότυπα

Του Γιώργου Παπαθανασόπουλου

          Στις 21 Μαΐου θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές. Ήδη Κόμματα και πολιτευτές έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται για να ψηφιστούν. Αν και το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει καταστεί αρχηγικό εν τούτοις πάντοτε ο βουλευτής που έχει ικανότητες ξεχωρίζει. Άποψη σοφών ανθρώπων, από την άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας έως τις ημέρες μας,  είναι πως ένας λαός χαρακτηρίζεται   δημοκρατικός και προοδευτικός όταν επιλέγει τους αρίστους στις  θέσεις εξουσίας. 

          Ο Δημοσθένης στον Γ΄ Ολυνθιακό του γράφει πως η αθηναϊκή δημοκρατία γνώρισε ημέρες ευδαιμονίας επειδή οι επιφανείς άνδρες της – αναφέρει ως παραδείγματα τους Μιλτιάδη και Αριστείδη – «δεν ασχολούνταν προς ίδιο πλουτισμό, αλλά καθένας από αυτούς θεωρούσε πως όφειλε να αυξάνει τον κοινό πλούτο και να διοικεί τις ελληνικές υποθέσεις με αξιοπιστία, τα αφορώντα τους θεούς με ευσέβεια και τις μεταξύ τους σχέσεις με ισότητα».

          Αντίθετα, συνεχίζει ο Δημοσθένης,  η αθηναϊκή δημοκρατία παρήκμασε όταν οι πολιτικοί που επικράτησαν ήσαν «δημοκόλακες», ή «δημοπίθηκοι», όπως τους χαρακτήρισε ο Αριστοφάνης. Αυτοί για να είναι αρεστοί στο λαό  και να εξασφαλίσουν την προσωπική τους εξουσία φρόντισαν να διατυπώσουν απόψεις αρεστές στο πλήθος, ακόμη και αν με αυτές η πόλη θα μπορούσε να οδηγηθεί στην καταστροφή.

          Ο Αυτοκράτορας της Νικαίας Θεόδωρος Λάσκαρης, υιός του Αγίου Ιωάννου Δούκα Βατάτζη,  συνέχισε την πολιτική του πατέρα του ως προς την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισονομία στα λίγα χρόνια που βασίλευσε. Στον έκτο λόγο του περί «της Φυσικής  Κοινωνίας» τονίζει ότι μόνον ο έχων το «γνώθι σαυτόν» και αποκτών αρετές, δια της σχέσης του με σοφούς και ενάρετους ανθρώπους, καθίσταται ωφέλιμος στην κοινωνία που ζει. Αυτό πολύ περισσότερο ισχύει για τους πολιτικούς...

          Ο φίλος Νίκος Σοϊλεντάκης, Πρόεδρος Εφετών Διοικητικών Δικαστηρίων ε.τ., μου έγραψε πως ανάμεσα στα φωτεινά παραδείγματα Ελλήνων εντίμων και ακεραίων πολιτικών  συγκαταλέγεται ο Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946). Υπηρέτησε τη  χώρα ως πρωθυπουργός το 1924 και ήταν ενεργός στην πολιτική, ως υπουργός και βουλευτής  επί σαράντα χρόνια, από το 1905 έως το 1946. Από τον Νοέμβριο του 1945 έως τον Απρίλιο του 1946 ήταν αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Σοφούλη. Απεβίωσε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1946.

Τότε η σύζυγός του Λίλα Παπαλεξοπούλου – Καφαντάρη, στερουμένη πόρων, μετέβη στην Ελβετία για να συγκατοικήσει με συγγενή της που ζούσε εκεί. Από κακή συνεννόηση, όταν έφθασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης βράδυ ουδείς την ανέμενε και αναγκάστηκε, λόγω ελλείψεως χρημάτων, να διανυκτερεύσει σε ένα παγκάκι. Το πρωί βρέθηκε νεκρή. Η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού εστερείτο των αναγκαίων για να διανυκτερεύσει στο έναντι του σταθμού ξενοδοχείο...

          Το συμβάν δεν το γράφω για να δημοσιοποιηθεί μια συγκινητική ιστορία. Ούτε ως παράδειγμα προς τους πολιτικούς μας να καταστούν πένητες. Η Πολιτεία έχει φροντίσει να εξασφαλίζουν μιαν αρκούντως άνετη ζωή. Το γράφω ως ακραίο ίσως παράδειγμα ηθικής ακεραιότητας και εντίμου πολιτικού βίου. Ο Καφαντάρης αποτελεί πρότυπο για την ψήφο μας.-