Δεν συγκινούμαστε και
οργιζόμαστε απλά και μόνο επειδή ο Αντώνης ήταν ένας νέος
άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι ηλικιωμένος.
Δεν συγκινούμαστε και οργιζόμαστε απλά και μόνο επειδή ο Αντώνης είχε μια διανοητική υστέρηση, θα μπορούσε να είναι διάνοια.
Δεν συγκινούμαστε και οργιζόμαστε απλά και μόνο επειδή ο Αντώνης ήταν φτωχός θα μπορούσε να είναι ευκατάστατος.
Συγκινούμαστε και οργιζόμαστε γιατί ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος που
του στέρησαν την ζωή. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο ώστε να ξεχειλίσει η οργή μας. Ο
Αντώνης ήταν άνθρωπος και εκεί μπαίνει τελεία και stop, σε κάθε μορφή
βαρβαρότητας, φασισμού, διαχωρισμού, διαίρεσης και μισανθρωπίας.
Με ενοχλεί όταν λέμε ήταν "νέο παιδί". Κι εάν
ήταν ο ηλικιωμένος πατέρας ή μάνα μου; Με ενοχλεί όταν λέμε ήταν
"Έλληνας", κι εάν ήταν Αιγύπτιος ή Σύριος;
Ήταν άνθρωπος και τον έλεγαν Αντώνη. Εκεί μπαίνει ενα τεράστιο stop.
Μια τεράστια τελεία. Η ταυτότητα μας είναι η ανθρωπινότητα μας. Αυτή που έπλασε
ο Θεός και για την οποία σταυρώθηκε κι Αναστήθηκε ο Χριστός.
Κάθε άλλος προσδιορισμός είναι ψευδής ταυτότητα.
Μια ταυτότητα υπάρχει, εκείνη του ανθρώπου.
Πρέπει όλοι μας να αντισταθούμε στο σκοτάδι και την κόλαση της
απανθρωπιάς, του μίσους και του ρατσισμού. Και θα μου πείτε μα εδώ που ειναι ο
ρατσισμός;
Μα σαφέστατα στην εξουσία της δύναμης. Στην εξουσία να ορίζω "εγω" ο "δυνατός" ποιον μπορώ ή δεν μπορώ να πετάξω στην θάλασσα. Να ορίζω εγω με ποιον με "παίρνει" να τα βάλω. Τον "έχω" είναι του χεριού μου, μπορώ ρε παιδί μου να κάνω οτι θέλω πάνω του. Να ξεράσω ολο το σκοτάδι της κόλασης μου και να το κάψω, να τον πνίξω, να τον δολοφονήσω.
Σε αυτόν τον κόσμο τους ευαίσθητους και αδύναμους ή τους σταυρώνουμε ή
τους τρελαίνουμε. Όμως, ό,τι πετάει ο κόσμος το μαζεύει ο Θεός.
Καλή ανάπαυση και Ανάσταση Αντώνη μου εκεί που δεν θα είσαι πλέον
νέος ή γέρος, έξυπνος ή βλάκας, πλούσιος ή φτωχός, Έλληνας ή Σύριος αλλά
Άνθρωπος γεμάτος Φως και Θεό.
Δεν συγκινούμαστε και οργιζόμαστε απλά και μόνο επειδή ο Αντώνης είχε μια διανοητική υστέρηση, θα μπορούσε να είναι διάνοια.
Δεν συγκινούμαστε και οργιζόμαστε απλά και μόνο επειδή ο Αντώνης ήταν φτωχός θα μπορούσε να είναι ευκατάστατος.
Κάθε άλλος προσδιορισμός είναι ψευδής ταυτότητα.
Μια ταυτότητα υπάρχει, εκείνη του ανθρώπου.
Μα σαφέστατα στην εξουσία της δύναμης. Στην εξουσία να ορίζω "εγω" ο "δυνατός" ποιον μπορώ ή δεν μπορώ να πετάξω στην θάλασσα. Να ορίζω εγω με ποιον με "παίρνει" να τα βάλω. Τον "έχω" είναι του χεριού μου, μπορώ ρε παιδί μου να κάνω οτι θέλω πάνω του. Να ξεράσω ολο το σκοτάδι της κόλασης μου και να το κάψω, να τον πνίξω, να τον δολοφονήσω.
π. Λίβυος
5 σχόλια:
Γιατί δε σωπαινουμε επιτέλους στην εκκλησία; Για όλα έχουμε λόγο. Να μπλέξουμε παντού. Να δείξουμε το ενδιαφέρον μας. Να γράψουμε κι εμείς μέσα στην πλημμυριδα γραφίδων για τον Αντώνη (μας). Ακόμα και για τον Ζακ στο κοσμηματοπωλειο, το ίδιο έκανε ο π. Λυβιος. Να σπεύσει να τοποθετηθεί.
Πότε θα φωλιασουμε στη γωνία μας, μόνο μα μόνο για να προσευχηθουμε, διακαώς. Αφού τόσο πολύ νοιαζόμαστε για την σκληρή καθημερινότητα.
Εαν το κάνουμε, λόγω της ολοκληρωτικής κοινωνικής παρακμής, να είμαστε σίγουροι, θα μας αναζητούν να μιλήσουμε. Θα προστρεχουν σε εμάς.
Δεν έχω βέβαια την ψευδαίσθηση ότι κληρικοί και λαϊκοί θα αντιληφθούν το βάθος αυτού του λόγου...
Φίλε ο Χριστός δε είπες στους Μαθητές Του και Αποστόλους καθήστε και προσευχηθείτε στο υπερώον ή στο Θαβώρ αλλά το Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, ...
Και εσύ τώρα γιατί μας μιλάς και μας σωφρονίζεις κάτσε στα εικονίσματά σου ή πήγαινε στον Ναό και προσευχήσου για φωτισμό.
Και εσείς αγαπητές 7:53 αυτό κάνετε πάντως, τοποθετήστε.
Αναρωτήθηκε κανείς για ποιο λόγο δέχθηκε τέτοια συμπεριφορά ο Αντώνης, Θεός σ'χωρέσ' τον; Είναι μια σκηνή που εκτυλίσσεται συχνά στους καταπέλτες των πλοίων; Ας απαντήσει ο καθένας και αν η απάντηση είναι αρνητική ας συνεχίσει την ανάγνωση του παρόντος.
Αλλά ας δουλέψουμε το μυαλό μας ανάποδα. Εισέρχεται ο Αντώνης και ο κάθε Αντώνης στο πλοίο. Έχει ευθύνη ο καπετάνιος για ό,τι συμβαίνει στο πλοίο; Μέχρι ποιου σημείου; Πού τελειώνει η ευθύνη και αρχίζει η ανθρωπιά;
Με τη σημερινή λογική και γέρνοντας το ζύγι υπέρ της ανθρωπιάς μήπως και τον μεταφορέα των ναυαγών εν Πύλω χρήζει να τον χαρακτηρίσουμε ως άκρως ανθρωπιστή καθώς ναι μεν θυσίασε την ευθύνη της ασφάλειας αλλά για να μεταφέρει κατά το δυνατόν όσους περισσότερους μπορούσε για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον;
Αν κάτι πάθαινε το πλοίο στη συνέχεια και βρίσκονταν επιβάτες μη ελεγμένοι για εισιτήρια και για θέματα ασφάλειας, ξέρετε τί θα λέγαμε πάλι "οι νομοθέτες του Ισραήλ..."; Οι ανεύθυνοι! Τα λαμόγια, ο καπετάνιος και οι υπεύθυνοι ναυτικοί!
Η συμπεριφορά του πληρώματος δεν είναι η πρέπουσα, αλλά δεν είναι και η συνήθης.
Χρήζει να σιωπησουμε λοιπόν γιατί δεν είμαστε ειδήμονες και δε γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες. Ας αφήσουμε την κατ' άνθρωπο δικαιοσύνη, η οποία δε χρήζει να είναι μόνο τυφλή, αλλά και κουφή στις όποιες φωνές προσπαθούν να τη χειραγωγήσουν, να κάνει τη δουλειά της. Γιατί και οι εν προκειμένω κατηγορούμενοι μπορεί να έχουν ελαφρυντικά τα οποία θα πρέπει να συνυπολογιστούν.
Οι ληστές δύο ήταν. Ευαίσθητοι ήταν ή αδύναμοι; Και οι δύο πεταμένοι από τον κόσμο, αλλά ο ένας άπλωσε το χέρι στο Θεό. Οπότε μη δημιουργούμε στερεότυπα ότι όλοι οι πεταμένοι από τον κόσμο, ευαίσθητοι και αδύναμοι είναι και σεσωσμένοι. Την ψυχή του καθενός μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Και ας αναλογιστεί ο π. Λίβυος μήπως οι πεταμένοι από τον κόσμο και από τον ίδιο, ευαίσθητοι και αδύναμοι είναι πλέον οι νυν κατηγορούμενοι. Γιατί και οι ρόλοι του αδύναμου και ευαίσθητου είναι σχετικοί και μετακυλίονται! Όπως και του ρατσιστή!
Προφανώς και η προσευχή είναι το πιο σημαντικό που έχουμε να κάνουμε και για εμάς και για τους άλλους. Συ τις εί ο κρίνων αλλότριον οικέτη κατά Θεόν;
Ένα ρητό λέει ότι: Όποιος πνίγηκε μετανόησε!
Ο Θεός να αναπαύσει τον Αντώνη και να οδηγήσει όλους μας στη μετάνοια.
Μπράβο στον πρώτο ανώνυμο.
Τα είπε όλα!
Δημοσίευση σχολίου