(Μια γιαγιά στέλνει σε μια
εφημερίδα ένα θλιβερό γράμμα γραμμένο μέσα από ένα γηροκομείο)Είμαι 82 ετών..
Δεν έχω πια σπίτι..
Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα..
Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα..
Έχω μόνο κάποιον που απλά μου καθαρίζει το δωμάτιο..
Φτιάχνει το κρεβάτι μου..
Φροντίζει το φαγητό μου..
Ελέγχει την πίεση μου..
Δεν έχω πια τα εγγόνια μου..
Δεν έχω το γέλιο τους..
Δεν μπορώ πια να τα βλέπω να μεγαλώνουν..
Κάποια από αυτά έρχονται κατά καιρούς και με επισκέπτονται..
Όχι συχνά..
Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω..
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω σε αυτή τη μοναξιά..
Όταν μένω μόνη κοιτάζω τις φωτογραφίες της οικογένειας μου..
Κι αυτό είναι όλο που έχω..
Και πως έρχεται η στιγμή που και οι γονείς έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την αγάπη μας ειδικά βαδίζοντας στο τέλος της ζωής τους..
Μην τους καταδικάζετε σε μοναξιά..
Μην τους ξεπληρώνετε έτσι όλα όσα έκαναν για εσάς..
Δεν ζητούν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι..
2 σχόλια:
Την στοργή και την αγάπη αλλά και την προστασία στους γέροντές προσφέρατε όσο ήσαστε κοντά μας κ. Διευθυντά της καρδιάς μας. Τους βολεύατε με τα λόγια σας και τις πράξεις σας. Τους βλέπατε σας γονείς σας και αυτοί σας άνοιγαν την καρδία τους. Σε αυτό είσαστε μοναδικός να επουλώνετε ψυχικές πληγές. Όσοι μπαίνανε στο γραφείο σας και όσους πλησιάζατε στο κρεβάτι για συνομιλία ειρήνευαν από εσάς.
Τα γηρατειά στο περιθώριο από όλους μας. Τους παρκάραμε στο γηροκομεία και όλα καλά. Κερδίζουν χρήμα οι επιχειρήσεις και τους αφήνουν στην μοναξιά τους. Αυτό φαίνεται από το ότι ψάχνουν να βρουν εθελοντές για να προσφέρουν παρέα, βοήθεια και λιγότερο κόστος στην επιχείρηση. Η κοινωνία μας χάλασε από εμάς. Πήγαν τα ξαδέλφια μου την θεία μου σε γηροκομείο και οι υπεύθυνοι δεν κοίταξαν να δουν την περίπτωση και αν είναι σε δυνατότητα να την εξυπηρετήσουν. Το μόνο που κοίταξαν ήτα τα πόσα χρήματα θα πάρουν. Αφού βρήκαν την λύση στο παζάρι μετά όλα προχώρησαν. Ντροπή σε μας και σε αυτούς.
Χαρίλαος
Δημοσίευση σχολίου