Αναστάσιος: Δεν θέλω να ζήσω αιώνια! Ο φόβος της αιώνιας ζωής & η χριστιανική ελπίδα | π. Ιωνάς Μούρτος

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023

Δεν θέλω να ζήσω αιώνια! Ο φόβος της αιώνιας ζωής & η χριστιανική ελπίδα | π. Ιωνάς Μούρτος | Σοφία Χατζή

Ο φόβος της αιώνιας ζωής στους βουδιστές και η χριστιανική ελπίδα
"Δεν θέλω να ζήσω αιώνια"
με τον π. Ιωνά Μούρτο, Αρχιμανδρίτη, ιεραπόστολο
____
Δεύτερη συνέντευξη
Ο π. Ιωνάς, πνευματικό παιδί του Αγίου Πορφυρίου, έφθασε μόνος το 2000 στην Ταϊπέι, πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Ταϊβάν, σε ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό, σε μια πλούσια χώρα και από τότε είναι ο μοναδικός ορθόδοξος ιερέας στη χώρα.
Μας διηγείται ο π. Ιωνάς:
Μια γλώσσα ποιητική
Η λέξη «έχω» στα κινέζικα γράφεται με ένα ιδεόγραμμα που απεικονίζει ένα χέρι και το φεγγάρι. Η γραφή και η γλώσσα τους είναι ποιητική, θα λέγαμε ότι ανταλλάσουν εικόνες.
Έχουν πάθη; και πως τα αντιμετωπίζουν;
Ο Άγιος Πορφύριος μου έλεγε ότι ο σκοπός δεν είναι να πολεμήσουμε ένα πάθος μέσα μας, δεν είναι σωστό. Όσο το πολεμούμε, υποσυνείδητα έρχεται κοντά μας. Άλλο είναι να πούμε ότι εγώ δεν θέλω να αμαρτάνω και άλλο να λέμε ότι εγώ θέλω να αγαπώ πιο πολύ. Έτσι αποκτούμε θετικά πάθη. Το θέμα είναι να έχουμε περισσότερο πάθος του Θεού.
Η προσπάθεια ιεραποστολής δεν είναι να κάνουμε τους ανθρώπους καλύτερους, αλλά είναι να παρουσιάσουμε τον Χριστό, κυρίως μέσα από την Ευχαριστία και οι άνθρωποι να ζήσουν αυτή την αγάπη του Θεού.
Η ανατολική κοσμοθεωρία του πόνου, η σωτηρία, η Πίστη μας και η Θεία Ευχαριστία
Όλη η ανατολική κουλτούρα και κοσμοθεωρία διακατέχεται από τον πόνο. Ο βουδισμός θεωρεί ότι όταν ο άνθρωπος δεν γατζώνεται στη ζωή, δεν υπάρχει και αυτός που πονά.
Στα πρώτα χρόνια έκανα κατήχηση σε μια κοπέλα κινέζα, η οποία επρόκειτο να παντρευτεί με ένα χριστιανό ορθόδοξο. Ένα από τα σπουδαία που της είπα στην κατήχηση είναι για την Ανάσταση και ότι θα ζήσει αιώνια, κάτι που είναι μεγάλο δώρο και πλεονέκτημα για ένα πιστό. Η κινέζα αντέδρασε απαντώντας «δεν θέλω να ζήσω αιώνια». Και όμως, κατά την αντίληψή της είχε δίκιο, γιατί ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί κανείς από τον πόνο είναι σβήνοντας. Βλέπει τη ζωή σαν βάρος και στην ουσία δηλώνει δεν θέλω να αγαπώ. Δεν θέλω να ζω, αλλά και τίποτα να μην ζει.
Για τον χριστιανό το να ζω αιώνια είναι ένωση, είναι Αγάπη. Ο Χριστός είναι η Ζωή. Όσο περισσότερο αγαπάμε, τόσο περισσότερο ζούμε. Μέσα στην Εκκλησία ακούμε τον Χριστός μας να λέει ότι «ο πιστεύων εις Εμέ ου μη γεύσηται θανάτου».
Στη Θεία Ευχαριστία λαμβάνομε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όχι ιδιωτικά. Η Χάρις του Θεού έρχεται στους δικούς μου και σε όλους τους άλλους, αγαπώ και ενώνομαι με όλους. Η σωτηρία δεν είναι ατομική και σωζόμενος εγώ, τραβάω όλο τον κόσμο. Ο Χριστός από ξένος σε μένα, γίνεται κομμάτι του εαυτού μου, εμπλέκεται στη ζωή μου, Εκείνος που σταυρώθηκε για μένα. Είμαστε ένα, είμαστε υπεύθυνοι για τους αδερφούς μας. Ο άνθρωπος είναι ο ιερέας της κτίσης, την οποία προσφέρει προς τον Θεό γιατί μόνη της δεν μπορεί να οδηγηθεί εκεί.
Διαλεγόμενος με άλλους πολιτισμούς ανακαλύπτω τη χαρά του Θεού, το ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ομοούσιος. Αυτό είναι η καλή πρόκληση της συνάντησης και αναρωτιέμαι μέσω αυτής εάν είμαι ξένος και εάν αξίζει να μείνω.
Σήμερα ο περισσότερος κόσμος μαθαίνει μαθηματικά, φυσική, γλώσσα, αλλά δεν μαθαίνει πως να ερωτεύεται, πως να είναι γονέας, να είναι πρώτα ισορροπημένος άνθρωπος. Πολλοί είναι ψυχοπαθείς. Η ίδια η ζωή κάθε στιγμή μας φέρνει αντιμέτωπους με τον πόνο. Η Πίστη μας δεν αγνοεί τον πόνο, δεν περιφρονεί το σώμα. Ο Χριστός έπαθε πραγματικά και πήρε δια του Σταυρού τον πόνο του καθενός.
Μέσα στη Θεία Ευχαριστία δίνεται τη γεύση και η εμπειρία για όλα αυτά. Ζούμε την Ανάσταση, την Ελπίδα, την Αγάπη και δεν μένουμε στον πόνο.
Η μοναξιά του ιεραποστόλου και οι συνοδοιπόροι
Έχω πολύ μεγάλη μοναξιά στην Ταϊβάν, τέτοια που δεν έζησα ούτε στις σκήτες του Αγίου Όρους. Δεν ξέρω πως ο Θεός με κρατά. Χθες που ήμουν σε μια εκκλησία, είχε αργήσει λίγο ο ιερέας, καθόμουν και ένοιωθα τη σιωπή, τη μυρωδιά του λιβανιού, πράγματα που τόσα χρόνια μου λείπουν, και ήθελα να μην τελειώσει αυτή η εμπειρία.
Σήμερα, το μόνο που έχω στο νου μου είναι ότι αύριο θα επιστρέψω πίσω στην Ταϊβάν και το πιο σημαντικό είναι να ετοιμάσω το πρόσφορο, να στείλω το μήνυμα στο γκρουπ της εκκλησίας με το πρόγραμμα, το Ευαγγέλιο της ημέρας, να οργανώσουμε τα ψώνια για την κοινή τράπεζα της Κυριακής.
Ο Θεός φέρνει ανθρώπους κοντά μας και προχωράμε. ΄Ετσι έφερε στο δρόμο μου την Πελαγία που έγινε αγιογράφος και συνεχίζεται πλέον αυτή η συνοδοιπορία με άλλους Κινέζους.
Η ευγένεια του λαού, η χρήση της μάσκας
Τα χρόνια της πανδημίας του κορονοϊού στην Ταϊβάν επικρατούσαν οι ίδιες συνθήκες με την Ελλάδα, με τη διαφορά ότι η αντιμετώπιση ήταν περισσότερο οργανωμένη. Είναι εντυπωσιακό στη μακρινή Ασία να συναντάς παντού τη χρήση της μάσκας, πράγμα που έβλεπα από το 2000 όταν έφθασα στη χώρα.
Διαπίστωσα ότι γίνεται για προφύλαξη και είναι ένδειξη μέριμνας, κοινωνικού σεβασμού και ευγένειας προς τους άλλους συμπολίτες. Δεν υπάρχει περίπτωση σε εστιατόριο να δεις τους μάγειρες και τους σερβιτόρους να μη φορούν μάσκα. Οι Κινέζοι είναι ένας πάρα πολύ ευγενικός λαός.
Όμως ο αριθμός των αυτοκτονιών είναι πολύ υψηλός στην Άπω Ανατολή. Όταν νοιώσουν για κάποιο λόγο ντροπιασμένοι, δεν μπορούν να αντέξουν.
Το κοινωνικό κράτος και ο εθελοντισμός
Στη χώρα υπάρχει ένα υποδειγματικό κοινωνικό κράτος. Κανείς δεν πεινά, δεν συναντώνται στο δρόμο ζητιάνοι. Υπάρχει πρόνοια και υψηλός εθελοντισμός. Πολλοί εθελοντές και οργανώσεις, βουδιστικές ή κοινωνικές, μεριμνούν για τις μητέρες που θέλουν να κάνουν έκτρωση και τις αποτρέπουν αναλαμβάνοντας πλήρως τα νεογέννητα μωρά.
Τα νοσοκομεία είναι πολύ υψηλού επιπέδου, με εξαιρετική οργάνωση και εξοπλισμό. Συναντά κανείς στα νοσοκομεία πρόθυμους εθελοντές να βοηθήσουν για θελήματα, συμπαράσταση στους συγγενείς. Ο εθελοντισμός είναι πολύ διαδεδομένος στη χώρα, βρίσκονται παντού εθελοντές για να βοηθήσουν, όπως φοιτητές που βοηθούν τους πολίτες στην εφορία και πολλοί μικροί και μεγάλοι που δίνουν βοήθεια ή καθοδηγούν στους τεράστιους σταθμούς του τρένου.
Πως διαθέτουν το χρόνο τους οι Κινέζοι
Στις 5 το πρωί ξεκινούν τη μέρα τους και πριν ξημερώσει κάνουν γυμναστική στα κατάμεστα πάρκα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων. Με την ανατολή του ήλιου τρώνε το πρωινό τους. Τα μαγαζιά, τα οποία είναι συνέχεια ανοικτά και μάλιστα κάποια δεν κλείνουν ποτέ. Υπάρχουν πολλές βιβλιοθήκες που δεν κλείνουν ποτέ και είναι πολύ διαδεδομένο στους Κινέζους να διαβάζουν βιβλία.
Πολύς κόσμος κάνει δύο δουλειές και σχεδόν όλοι τρώνε έξω, ένα καλό γεύμα με μόνο 2€. Το βράδυ και πάλι θα τους βρεις στα πάρκα, πολλές φορές να χορεύουν με τη μητέρα τους. Στις 7 με 8 το βράδυ οι ναοί των ειδώλων είναι κατάμεστοι με ανθρώπους όλων των ηλικιών. Προσφέρουν τη θυσία και ρωτούν τον θεό για θέματα και αποφάσεις τις καθημερινότητας. Για να πάρουν απάντηση χρησιμοποιούν ξυλαράκια και το ιερό βιβλίο με τους συνδυασμούς των αριθμών.
Τα ονόματα
Αυτές οι συνήθειες είναι πολύ διαδεδομένες και δείχνουν τον τρόπο του σκέπτεσθαι. Τα ονόματα επίσης έχουν απόλυτη σημασία. Ο κάθε επισκέπτης στη χώρα πρέπει να αποκτά κινεζικό όνομα και θέλει προσοχή γιατί γι’ αυτούς μπορεί να είναι γελοίο ή γρουσούζικο. Επιτρέπεται η αλλαγή ονόματος μέχρι 3 φορές. Χρυσές δουλειές κάνουν οι μάντεις της τύχης (fortune tellers), οι οποίοι εφευρίσκουν ονόματα για καλοτυχία.
Η Θεία Κοινωνία στον σταθμό των τρένων στην άλλη άκρη της Ταϊβάν
Σήμερα το απόγευμα, Κυριακή 17 Δεκεμβρίου, ο π. Ιωνάς έφθασε με την υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση, στην πόλη Γκαοσιούγκ Gāoxióng, τη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Ταϊβάν, όπου μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία σε πιστούς. Με πολύ λίγα χρήματα νοικιάζεται μικρός χώρος (business room) για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Οι πολυσύχναστοι σταθμοί του τρένου σήμερα έχουν κατακλυστεί από φιλιππινέζες υπηρέτριες. Ο νόμος απαγορεύει την Κυριακή να εργάζονται ή να μένουν στα σπίτια, ώστε να έχουν μια μέρα ελεύθερη. Ιδίως τώρα που κάνει κρύο μαζεύονται στο σταθμό των τρένων, κάθονται στο έδαφος, τρώνε, μιλάνε .
Δείτε τις φωτογραφίες που λάβαμε σήμερα.