ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2024, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΚΗΣ

 

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ  2024

 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΚΑΙ  ΜΕΓΑΛΟΥ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΚΗΣ

      Σήμερα γιορτάζει ο Εκκλησιαστικός ηγέτης με «τον θυρεόν -ασπίδα- της πίστεως» για την Αλήθεια της Εκκλησίας σε επίπεδο Μεγάλου Αθανασίου. Και,  αντ’ αυτού από 373 ως το 379, που τον πήρε ο Θεός επάνω πενήντα παρά ένα μοναχά. Πάνω που τον διακονούσε με ζέση καρδιάς. Και βάλτε με το νου σας ποιος και ποιος δεν έκλαψε γι αυτό, γι αυτόν ! Τα κάνει κάτι τέτοια ο Θεός, Εκείνος μόνος ξέρει, κανείς άλλος, γιατί !

    Πολλά θα γραφούν σήμερα, και ασφαλώς του αξίζουν πολύ πιο πολλά. Δε θα ήταν όμως ούτε παράτολμο, ούτε άτοπο να πει κανείς πως για τούτα τα δύσμοιρα χρόνια ένας, ο ακόλουθος στίχος του Απ. Παύλου, τεράστια υπογραφή, θα ήταν πολύ ενδεικτικός. «Τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες, ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες» -Ρωμ.12,12. Γιατί ήταν όντως μια ψυχή, μια καρδιά, μια ύπαρξη με ελπίδα Χριστού σε πλήρωμα χαράς. Η ελπίδα, «είναι η καλύτερη πίστη», έχω διαβάσει. Είναι η πίστη σε γραμμή ενέργειας, δράσης, ζωής. Ο Βασίλειος, «η μια ψυχή αμφοτέρων σε δυο σώματα», ως θα έλεγε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ατόφιος, ζωντανός, αβάπτιστος ακόμα συμφοιτητής στην Αθήνα, και βαπτισμένος χριστιανός, ασκητής μαζί του στον Πόντο, και Ιεράρχης κατόπιν μοναδικά !

       Και να υπομένει θλίψη πάνω στη θλίψη ! Κι από δικούς του τάχα χριστιανούς,  συν-επισκόπους παραχαράκτες της ορθά κοφτά ! Και από τους αυτοκρατορικής, κοσμικής εξουσίας, της και δυναστικής, που απαιτούσε να γυρίσει στα δικά τους νερά, στα μεσοβέζικα Αρειανά, Ουάλης μέσω Μόδεστου, και τα γνωστά, Ιουλιανός, πάλαι συμφοιτητής στην Αθήνα, ως αυτοκράτορας  με φορολογία βαριά.

     Για το τρίτο, «τη προσευχή προσκαρτερούντες», την προσκαρτέρηση, επιμονή του στην προσευχή, δε θα πω τίποτα. «Και γαρ η θαυμάσια θεία Λειτουργία του δήλον αυτόν ποιεί» ! Εδώ όμως είναι που θα το πω αλλιώς, καθώς σερφάροντας στο Διαδίκτυο είδα κείμενα να κόβουν το στίχο εδώ, να μένουν και να επιμένουν στα της προσευχής, και να προσπερνούν, περίπου ούτε λέξη, να μην καταπιάνονται με το τελευταίο τμήμα του που είναι όλος και ζωντανός ο Μέγας Βασίλειος.

      Γι αυτόν, δηλαδή, «ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες», να συντρέχεις το χριστιανό, ευρύτερα τον συνάνθρωπο ήταν όρος και όριο ζωής. Η σφραγίδα και υπογραφή των όσων έλεγε για την πίστη, των όσων εξ αυτής γέμιζε η ψυχή του με ελπίδα χαρά ζωής. Και από πού ν’ αρχίσει κανείς, ότι από πάμπλουτος, κληρονόμος μεγάλης περιουσίας, αποφάσει να μείνει και έμεινε απένταρος, όλα πήγαν εκεί που ήταν η ανάγκη. Να μιλήσει για τη «Βασιλειάδα», την πόλη που διακονείται ο πόνος κάθε μορφής. Ή να πει ότι περιποιόταν και προσωπικά τους λεπρούς της, αθεράπευτη νόσο τότε, για να παίρνουν θάρρος οι νεώτεροι, που έσπευδαν να σταθούν πλάι του.

      Να το πει κανείς απλά και καθαρά,. Αυτό το τελευταίο του ήταν η σφραγίδα και υπογραφή ! Γι αυτόν περίλαμπρη. Θέλω να πω, δηλαδή, όταν καταπιανόμαστε με το Μέγα Βασίλειο, οφείλουμε να ξεκαθαρίζουμε ότι όλα τα προηγούμενα έβγαζαν εκεί που δει, στον καρπό, Αγάπης καρπό ! Τουτέστιν ότι αυτό το τελευταίο είναι που ολοκληρώνει το χριστιανό ως χριστιανό !

Ευλογημένο το 2024 από το μόνο δυνάμενο, το Χριστό !.

 Αθανάσιος Κοτταδάκης