ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ - π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»· τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως δίδεται μέ τήν παρουσία τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ὅταν μέ καλή προαίρεση καί ἀγαθή γνώμη Τόν ἀποδέχονται οἱ ἄνθρωποι. Ἡ διαθήκη μεταξύ Μεσσίου καί ἀνθρώπου, συνάπτεται διά τῆς Χάριτος ἀφ’ ἑνός, καί τῆς μετανοίας ἀφ’ ἑτέρου.

Φρονοῦμε, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι τό σκοτάδι τῆς πλάνης ὅπου καθιστᾶ παράλυτους τούς ἰδιοτελεῖς-ἰσχυρογνώμονες καί τούς κρατᾶ ἀνίσχυρους στήν τραγική κατάσταση τοῦ χώρου τῆς εἰδωλολατρείας καἰ τοῦ χρόνου τῆς ἀγνοίας(σκοτάδι), εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς πίστης στόν Θεάνθρωπο Χριστό πού ἐκφράζεται μέσῳ τῆς ἔλλειψης εἰλικρινοῦς μετανοίας. «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

Διδάσκουν οἱ Πατέρες· «ὁ νοῦς στήν κατ’ ἐξοχήν ἐργασία του μέσα στό φῶς τοῦ Χριστοῦ, βαδίζει τό δρόμο καί ἀνεβαίνει σέ ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις, ἐποπτεύει τά ὑπερκόσμια πράγματα, μή χωριζόμενος ἀπό τό ὑλικό σῶμα μέ τό ὁποῖο πλάστηκε στήν ἀρχή» (Ἅγιος Πορφύριος, Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ). Δέν πιάνεται ἀπό τά σκοτάδια τῆς ἁμαρτίας(ὁ νοῦς), οὔτε σάν τυφλός κάθεται, ἀναίσθητα μωρός καί ἀνόητος χωρίς νά ἔχει ἀκριβή καί βεβαία γνώση τῶν παγίδων τοῦ ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνου.

Συνεπῶς, ἀδελφοί μου, μέ ἀνείπωτη πνευματική ἀντίληψη ὁ Ὀρθόδοξος πιστός, ἀεί μετανοῶν, καί μέ τήν ἀνέκφραστη δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀκούει τά «ἄρρητα ρήματα» καί βλέπει «τῶν ἀθεάτων τά κάλλη». Πῶς λοιπόν  νά ἀποδεχτεῖ τότε ἡ ψυχή βορβορώδεις θεωρίες σκοταδισμοῦ· ἀνώμαλες καί κτηνώδεις βαρβαρότητες, κυρίως σέ ἀθῶες μικρές ὑπάρξεις, παιδιά,  ὡς δῆθεν πολιτισμό καί πρόοδο; Ἡ καρδιά, ἡ ὁποία φέρει ἀκριβή τήν θεία εἰκόνα, βδελύσσεται καί γυρίζει τήν πλάτη ἀπορρίπτοντας τήν κακία τῆς μοντέρνας τάχα ζωῆς, πού ἄκριτα, θεωρεῖ τήν ἀσυδοσία, σάν ἐλευθερία. Ἡ ἀληθής ἐλευθερία  εἶναι ἡ γνῶσις τῆς ἀλήθειας. Πέραν τούτου, οὐδέν.

Ταλαίπωροι, ψευτοελεύθεροι, ἀνελεύθεροι ἄνθρωποι· τό ψεῦδος σας, εἶναι   αὐτή ἡ χώρα καί ἡ σκιά θανάτου πού καταγγέλει σήμερα ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο καί πού ἐσεῖς κάθεσθε δεμένοι χειροπόδαρα. Ἀντίθετα, τό Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἔρχεται στόν καιρό τῆς προσευχῆς, μέ τήν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἡ ὄντως ζωή. Αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά γίνει χωρίς τήν ἀπαλλαγή τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη τῆς ἀτιμίας· γιατί χρειάζεται νά συνεργήσει ὁ Μεσσίας, διά τῶν ἁγίων μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε νά μᾶς παρέχει τό συγγενές Του φῶς. «Φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Ὥστε, σεβαστή γερόντισσα, αὐτή ἡ αἴσθηση φανερώνει τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅτι δηλαδή, διαμορφωνόμαστε-πορευόμαστε άπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν.

Ἐν τούτοις, τήν τελειότητα τῆς ὁμοιώσεως μέ τόν Πλάστη μας, θά τήν καταλάβουμε ἀπό τόν φωτισμό τοῦ ὁπτικοῦ πεδίου τῆς ψυχῆς. «…ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Ἀπό αὐτό πηγάζει ἡ θεοειδής καί ἀσύγκριτη ἕξη τῆς ἀρετῆς, ἡ τήρησις τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δυσκινησία ἤ μάλλον ἡ τέλεια ἀκινησία πρός τήν κακία. Ἀκριβῶς τότε ἔρχεται ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καί σαφηνίζει στόν νοῦ τούς λόγους τῶν ὄντων(Μ. Βασίλειος). «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ»· καί ἀποκαλύπτονται, γιά τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί τόν φωτισμόν τῆς ψυχῆς, τά μυστήρια τῆς δημιουργίας· ἡ σοφία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. «Πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».

 Ἄν λοιπόν ἡ πραγματική ζωή τῆς ψυχῆς, εἶναι φῶς θεϊκό πού κηρύττει ἐνώπιόν μας σήμερα ὁ Μεσσίας καί προξενεῖται ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου  Ἰησοῦ καί τή διδασκαλία Του καί τά θαύματά Του στόν κόσμο, ἄρα ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι σκοτάδι, σκότος δαιμονικό πού προξενεῖται ἀπό τήν ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τῶν ἀνθρώπων.

Ἐκεῖνοι, συνεπῶς, ἐκ τῶν ἀνθρώπων ὅπου διδάσκουν τήν ἀθεΐα καί συνασπίζονται γιά νά διώξουν τήν Ἀλήθεια καί τήν Δικαιοσύνη ἀπό τίς καρδιές τῶν ἐμπεριστάτων, πῶς θά βροῦν τόν τόπο τῆς φωτεινῆς καί  καθαρῆς φύσεως, ὥστε νά μή συμπεριφέρονται κτηνωδῶς καί ἀνοήτως; Ἐπίσης καί ἐκεῖνος πού δέν καθαρίστηκε διά τῆς μετανοίας καί δέν συνάντησε αὐτόν τόν τόπο τοῦ φωτός τοῦ Μεσσίου, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, πῶς θά δεῖ τόν ἐσωτερικότερο οἶκο τοῦ Ἰησοῦ καί Θεοῦ; Πῶς θά γνωρίσει ὅτι: «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν»;

Πρέπει λοιπόν, σεβαστή γερόντισσα, νά κτυπήσουμε τήν θύρα τοῦ οἶκου τοῦ Χριστοῦ· «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα»· μέ προσοχή, προσευχή καί ταπείνωση καί νά ζητήσουμε ὄχι μόνο νά ἀποκτήσουμε τόν οὐράνιο μαργαρίτη, ἀλλά καί νά τόν διαφυλάξουμε, πάσῃ θυσίᾳ, αὐτόν τόν θησαυρό τῆς Χάριτος. Τήν ἐργασία ὅμως αὐτή, τήν ὑπομονετική καί ἐπίμονη, μόλις καί μετά κόπου καί πολλῶν δακρύων, κατέχουν οἱ εὐλαβεῖς καί ἔντιμοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

Αὐτοί, ἡμέρα και νύχτα μέ σοφία καί σύνεση ἀκολουθοῦν τό ἐσφαγμένο ἀρνίον, τόν Ἰησοῦν, μένοντες γαντζωμένοι, συσταυρωμένοι, στόν Τίμιο Σταυρό, ὅπου ὁ φριχτός Γολγοθάς· καταρόμενοι τήν ἁμαρτία καί ἀρνούμενοι τίς ἐνέργειές της καθώς καί τούς ἐργάτες τοῦ σκότους, φτύνοντας τίς σοφιστεῖες τους.

Στόν γλυκύτατο Ἰησοῦ, τό Κράτος, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.