Προσμένοντας ένα χάδι

Φωτογραφία  Antoni Arissa

Αυτό το χάδι της ΜΗΤΕΡΑΣ πόσα παιδιά του νέου νομοσχεδίου θα στερηθούν;

Ευχαριστώ τον Θεό που χάρηκα το χάδι της Μητέρας μου, όπως και η αδελφή μου, μέχρι τότε που η Μάνα μου κλήθηκε να παραδώσει το πνεύμα της στην Χώρα των Ζώντων

Α.Κ.Κ.

Προσμένοντας ένα χάδι
Επιτύμβια στήλη της Φυλονόης
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Συλλογή Έργων Γλυπτικής, αρ. ευρ. Γ 3790. 

Προέλευση: Από το Ψυχικό Αττικής

Διαστάσεις: ύψος 1,50μ., πλάτος 1,10 μ.

Χρονολόγηση: 370-360 π.Χ.  Χώρος έκθεσης: Αίθουσα 18

 

Η επιτύμβια στήλη έχει σχήμα ναΐσκου με αέτωμα και απεικονίζει μια οικογενειακή σκηνή: την καθισμένη μητέρα, στην οποία φέρνει η παραμάνα ή κάποια συγγενής το μικρό βρέφος. Η χαραγμένη στο επιστύλιο επιγραφή δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το τραγικό γεγονός που αναπαριστά η καθόλα συνηθισμένη σκηνή. Η μητέρα, η Φυλονόη, είναι η νεκρή. Μάταια προσπαθεί να την αγγίξει το παιδάκι με τα δυο του χεράκια. Εκείνη, με χαμηλωμένο το κεφάλι και τα χέρια σε μια κλειστή κίνηση να την απομονώνουν από το περιβάλλον, βρίσκεται ήδη πολύ μακριά. Το χάσμα ανάμεσα τους, ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, είναι αγεφύρωτο, παρόλο που στην παράσταση τους χωρίζουν μόλις τρία χιλιοστά…

Το θέμα της γυναικείας μορφής με βρέφος 

απαντά στην επιτάφια τέχνη ήδη από την αρχαϊκή περίοδο και βρίσκει πληθώρα παραλλήλων σε επιτύμβια μνημεία του ύστερου 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου γλυπτού, που το καθιστά και τόσο ενδιαφέρον, έγκειται στο γεγονός ότι δεν απεικονίζεται, όπως συνήθως,  ένα νεογέννητο βρέφος σε δεύτερο επίπεδο στην αγκαλιά της παραμάνας,

λειτουργώντας δηλαδή ως σύμβολο της μητρότητας του κυρίου προσώπου της στήλης. Εδώ αναπαρίσταται ένα μεγαλύτερο βρέφος, το οποίο προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από την προστατευτική αγκαλιά της παραμάνας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αγκαλιάσει για τελευταία φορά την μητέρα του, το κέντρο του κόσμου του. Είναι αυτή η απεγνωσμένη κίνηση τρυφερότητας και η λαχτάρα του μωρού,

που έχει αποκτήσει οντότητα και διεκδικεί τη χαμένη αγκαλιά, που υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο το δραματικό και αναπόφευκτο τέλος.

Πολύ λιγότερο συνηθισμένες στην ταφική εικονογραφία είναι οι απεικονίσεις παιδιών ως κύρια μορφή της παράστασης σε επιτύμβια μνημεία που ανιδρύθηκαν στη μνήμη των ιδίων. Εικόνες χαριτωμένες, αποδίδουν τον αδόκητο χαμό, όπως ο μικρός Νικοχάρης, γονατισμένος μπροστά στην αδερφή του,

της τείνει τα χέρια για να πιάσει το πουλάκι που του προσφέρει εκείνη στη στήλη που ανήγειραν οι γονείς τους, στους οποίους άφησαν μέγα πένθος. Ως μικρογραφία ενηλίκου απεικονίζεται ο μικρός Δίκαιος απέναντι στον πατέρα του

 στο κοινό  μνημείο τους. Παρότι η συχνή απώλεια των παιδιών είναι μία ιστορική πραγματικότητα, δεδομένου του υψηλού ποσοστού της παιδικής θνησιμότητας, λίγα είναι εκείνα τα παιδιά μικρής ηλικίας που θα κατακτήσουν μια πρωταγωνιστική θέση στη δημόσια εικόνα της οικογένειας, όπως αυτή προβάλλεται στο ταφικό της μνημείο.

 

Δρ. Χρυσάνθη Τσούλη

 Πηγή: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Βιβλιογραφία

Ν. Καλτσάς, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τα Γλυπτά, Αθήνα 2001, αρ. 362.

Chr. Clairmont, 1993. Classical Attic Tombstones, Ι, II, Kilchberg, αρ. 2780.

Α. Cohen, Introduction: Childhood between Past and Present, στο Α. Cohen – J. Rutter (επιμ.), Construction of Childhood in Ancient Greece and Italy, Hesperia suppl. 41, 2007, 21-2.

Για απεικονίσεις παιδιών σε επιτύμβια μνημεία κλασικής εποχής

J.-B. Grossman, Forever Young: An Investigation of the Depictions of Children on Classical Attic Funerary Reliefs, στο Α. Cohen – J. Rutter (επιμ.), Construction of Childhood in Ancient Greece and Italy, Hesperia suppl. 41, 2007,309-322.