Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν καινούργια καὶ κορυφαία ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, φέρνοντάς την γιὰ πρώτη φορὰ στὸν κόσμο, μὲ ἐκεῖνα τὰ ἀθάνατα λόγια Του: «Ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Σὲ ἄλλη δὲ εὐκαιρία, ἀπαντώντας στὸν Γραμματέα ἐκεῖνον ποὺ Τὸν ρώτησε ποιὰ ἐντολὴ εἶναι μεγαλύτερη στὸν Νόμο, τοῦ εἶπε: Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου...». Καὶ δεύτερη ὅμοια μὲ αὐτήν «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Πρόσεξε, τοῦ λέει: «Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι». Ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος θεωρεῖ τὴν ἀγάπη τὴν πιὸ μεγάλη ἐντολή. Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου δὲν ἀξιώθηκε προσοχῆς ἀπὸ τὴ χριστιανοσύνη. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα πληρώνομε τὸ ὅτι –ἐκτός, βέβαια, ἀπὸ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις – ξεχάσαμε τὴν ἀγάπη καὶ ἀντὶ γι’ αὐτὴ ζητήσαμε νά «ἐμβατεύωμε» σ’ ἐκεῖνα ποὺ δὲν πρέπει.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄλλως τε, τὸ λέει καθαρά: «τὸ δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἐστὶν ἀγάπη ἐκ
καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς... ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς
ματαιολογίαν θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ
τίνων διαβεβαιοῦνται». Καὶ ἡ χριστιανοσύνη πληρώνει πολὺ ἀκριβὰ τὸ ὅτι
ἔβαλε τὴν ἀγάπη σὲ δεύτερη, τρίτη καὶ τέταρτη μοῖρα. Μὴν κυττάζωμε τώρα πού, καὶ
ἂν δὲν ἔχωμε ἀγάπη, μιλᾶμε ὅμως τουλάχιστον γιὰ τὸ πρωτεῖο τῆς ἀγάπης. Σὲ
προηγούμενες ὅμως γενεὲς ἀντὶ τῆς ἀγάπης κυριαρχοῦσε τὸ μῖσος. Καὶ δὲν ὑπάρχει
οὔτε μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς ἀγάπης! Ὁ Ἀπόστολος
Παῦλος, ἐπίσης, στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολὴ μίλησε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ εἶπε ἐκεῖνο
τὸ ὑπέροχο: «Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ
τούτων ἡ ἀγάπη». Δηλαδή, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν πίστη. Ἀλλὰ
ποιὸς ἐπρόσεξε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο; Κανενὸς ἀνθρώπου τὰ γραπτὰ δὲν ἔπαθαν τόση
πολλὴ «διύλιση», ὅσο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Τὸ θέμα ὅμως τῆς ἀγάπης
ποὺ εἶπε κανεὶς δὲν τὸ πρόσεξε. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δρᾶμα! Ἡ Χριστιανοσύνη ἦταν τὸ
πᾶν, μαθήτρια ὅμως ποτὲ δὲν ἦταν. Ὁ Χριστὸς γιὰ τὴ χριστιανοσύνη ἦταν ὁ Θεός, ἀλλὰ
δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ὁ Διδάσκαλος. Ἔτσι ἡ χριστιανοσύνη ἀσχολήθηκε μὲ ἄλλα πολλά, ὄχι
ὅμως καὶ μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καὶ μάλιστα μὲ τὴν κορυφαία ἐντολή Του,
τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης.
Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης
31 σχόλια:
Μια πολύ καλή ευκαιρία να ακούσουν πάντα ταύτα όλοι όσοι από τη δεκαετία του εξήντα και εξής πάσχισαν να κατεβάσουν και κατέβασαν την Αγάπη στο δεύτερο σκαλοπάτι, κι ανέβασαν στη θέση της στο πρώτο τα γνωστά βυζαντινά … σταυρικά υποκατάστατα ! «Μια τυπική και κατά γράμμα επανάληψη συνηθειών του βυζαντινού παρελθόντος»-Περγάμου Ιωάννης. Αλλά και όσοι ιδιαίτερα από τότε, πάσχισαν, πασχίζουν κι επιμένουν ότι: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ! Και η Αγάπη του Θεού και Πατρός ! Και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» ! Έχει εγκλωβιστεί απόλυτα και αποκλειστικά σε ψηλά ορθόδοξα τείχη, και μένουν απ’ έξω παντελώς στερημένοι αυτής, οι της λοιπής Χριστιανοσύνης-Ρωμαιοκαθολικής και Ευαγγελικής-χριστιανοί. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Αγάπη για τούς Ετερόδοξους δέν σημαίνει να παραδεχθούμε τα στρεβλά δόγματά τους καί να εξομοιώσουμε την Ορθόδοξη Πίστη με τις πλανεμένες απόψεις τους.
Αν ήταν έτσι, τότε την μεγαλύτερη αγάπη είχαν αυτοί που συμμετείχαν στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας καί υπέγραψαν την ένωση με τους ρωμαιοκαθολικούς.
Η Εκκλησία όμως μετά από μερικά χρόνια έκανε νέα Σύνοδο καί ακύρωσε την ένωση.
Επομένως (σύμφωνα με την λογική μερικών), όσοι ακύρωσαν την ένωση δέν είχαν αγάπη, αλλά μίσος στην καρδιά τους !
Καί κάτι ακόμη. Οσοι από τούς φιλενωτικούς (όπως τούς αποκαλούσε ευγενικά ο Οσιος Παίσιος) έχουν περίσσευμα αγάπης στην καρδιά τους, ας αγαπήσουν τους ΓΟΧ.
Καί αυτοί σχισματικοί είναι.
Δέν τό βλέπουμε όμως αυτό. Βλέπουμε να στρέφουν την αγάπη τους μόνο πρός τούς παπικούς καί τους προτεστάντες καί να αποστρέφονται τους (καί ομοεθνείς τους) ΓΟΧ.
Η αγάπη τους επομένως είναι αλλοίθωρη. Στρέφεται μόνο πρός μία κατεύθυνση.
Ο Κύριος όμως δέν δίδαξε την μονοκατευθυντική αγάπη. Δίδαξε την αγάπη πρός όλους.
Ας τό εφαρμόσουν.
Είναι άραγε τυχαίο που παλαιοί και νεώτεροι οργανωσιακοί ευνοούν, προωθούν και ασπάζονται την ένωση των Εκκλησιών; Που είναι οικουμενιστές; Μελετήστε το!
Εν μέρει συμφωνώ και γιατί όχι όλοι χωρούν στην Εκκλησία Του Χριστού!
Η αλήθεια όμως είναι όπως λέγει το Ευαγγέλιο ότι δεν υπάρχει σωτηρία δίχως Χριστόν.
Το λέγει ο Απ.Παυλος.Ρωμ 3 22-30)
Το πρόβλημα γίνεται βουνό απροσπέλαστο,όταν πέρα από τα καινοφανή ,ακούγαμε τον Πάπα να λέγει ότι και οι άθεοι έχουν μια θέση στα δεξιά του πατρός,αρκεί να είναι καλοί άθεοι.
Αν λοιπόν αγαπάμε τους καλούς ειδωλολατρες , άθεους θα μπορούσαν να έχουν μια θέση στα δεξιά του Πατρός και να σωθούν έτσι όπως είναι..
Οικουμενιστικα μηνύματα τι άλλο;
..για μας ισχυει επειδή χαθήκαμε κ εμείς μέσα σε αυτα
Κ ας προβληματιστούμε αν κ ορθόδοξοι,ακούγοντας τον άγιο Ιγνάτιο τον θεοφόρο όταν είπε,
Ότι καθένας που λέγει η πράττει αντίθετα από αυτά που μας παραδόθηκαν,αυτός καν νηστεύει καν παρθενευει, αυτός είναι λύκος!
Μήπως οι Άγιοι μας δεν είχαν αγάπη;()
Ποτέ κάτι τέτοιο!!!
Πλην όσοι είναι εκτός εκκλησίας είναι κ εκτός αληθειας όπως μας είπε ο αγ.Γρηγοριος ο Παλαμάς.
Συγχωρήστε με,πρέπει να προσέχουμε!
Αγαπούμε εν αληθεια πάντοτε!
Γιατί όποιος κρύβει την αλήθεια,κρύβει τον Χριστό!
Η Αγάπη έχει σχέση με την αλήθεια.
Χριστός Ανέστη!
Ειμαι πσμπαλαιος εναπομεινας "οργανωσιακος", παλια ρετσινια, νυν "οικουμενιστης", νεα ρετσινια. Εγραψα για ενοτητα, οχι για ένωση. Η ενωση θελει αμεση παρεμβαση του Χριστου. Οι ΓΟΧ Ελλαδας επιμενουν να ειναι σχισματικοι, κατα Χρυσοστομο χειροτερο απο αιρετικοι. Του Παλαιου ειναι και το Αγιο Όρος αλλα σε κοινωνια, οχι σχισματικο. Αθαν Κοτταδακης
Κύριε Κοτταδακη.η ενότητα έχει σχέση με την πίστη και το Αγ.Πνευμα εντός όρθ.Εκκλησιας πάλι.
Τι λέει ο ιερεύς Του Θεού κατά το τέλος της Θ.Λειτουργιας;
Την ενότητα της Πίστεως και την κοινωνία Του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ...
ΟΥΤΕ καν δεν υπάρχει μετάνοια δίχως ορθόδοξο φρόνημα...
Ποια ενότητα είναι αυτή που λέτε ,ακόμα και αν υπήρχε στους εκτός εκκλησίας ...
Δεν στέκει θεολογικά,δεν έχει πόδια να σταθεί ..
Έψηγη η αγάπη των πολλών και η αγάπη της αλήθειας...
Εδώ απαντώ τελεσίδικα στο άρθρο.
Και για εμάς μιλά το Ευαγγέλιο ,ότι εναυαγισαν εις την πίστιν επειδή έχασαν την αγαθή συνείδηση.Α Τιμ 1-19).
Εννοείτε μάλλον την οικουμενιστικη ενότητα με κοσμικά κριτήρια,πράγμα που το έχει περάσει η Εκκλησία τις φορές που θα γινόταν η ένωση με τον Παπά.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία.
Αληθώς Ανέστη!
Πηνελόπη σταμάτα τις εξυπνάδες. Κάτσε στην Ιθάκη σου και συνέχισε τον αργαλειό σου από το να γράφεις.
Ντροπή και μόνο ντροπή για τον τρόπο που εκφράζεσαι 11 Ιουνίου 12:51.
Απορώ πώς ο διαχειριστής του ιστολογίου επέτρεψε τη δημοσίευση ενός τόσο κατάπτυστου σχολίου.
«...πασχίζουν κι επιμένουν ότι: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ! Και η Αγάπη του Θεού και Πατρός ! Και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» ! Έχει εγκλωβιστεί απόλυτα και αποκλειστικά σε ψηλά ορθόδοξα τείχη, και μένουν απ’ έξω παντελώς στερημένοι αυτής, οι της λοιπής Χριστιανοσύνης-Ρωμαιοκαθολικής και Ευαγγελικής-χριστιανοί. Αθανάσιος Κοτταδάκης»
Μέ ὅλο μου τό σεβασμό καί τήν ἐκτίμηση στό πρόσωπο τοῦ καθηγητῆ κ. Κοτταδάκη καί στό ἔργο πού ἔχει προσφέρει στήν Ἐκκλησία, θά διαφωνήσω (καί πάλι) μαζί του στό θέμα πού σχολιάζει στήν παραπάνω πρόταση.
Ὅταν λέω θά διαφωνήσω μή θεωρηθεῖ πώς θά ἐκφράσω προσωπική ἄποψη ἤ θά ἐκφέρω δικό μου λόγο , ἁπλᾶ θά παραθέσω ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση ἀποσπάσματα ἀπό ἄρθρο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητῆ κ. Στέργιου Σάκκου σχετικά μέτήν «ὑποστατική ἕνωση τῆς ἀγάπης μέ τήν ἀλήθεια»:
https://www.apolytrosis.gr/index.php/component/k2/item/54-miden-nothon-dogma
«Μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχεσθε»
(Χρυσόστομος, PG 62,191)
«Ὁ «μανικός ἐραστής» τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἄριστος ἑρμηνευτής τῶν ἁγίων Γραφῶν, ὁ πολυτάλαντος διδάσκαλος τῆς ἀγάπης καί πολύπαθος μαχητής τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τήν πρός Φιλιππησίους ᾿Επιστολή συνιστᾶ· «ἵνα μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε»1.
Σέ δύο μεγάλα μεγέθη στρέφει τήν σκέψη μας τό παράγγελμα τοῦ Χρυσορρήμονα· στήν ἀγάπη καί στό δόγμα. ᾿Ακριβέστερα ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας στήν παραχάραξη αὐτῶν τῶν μεγεθῶν. Μιλᾶ γιά πρόσχημα ἀγάπης καί νόθον δόγμα. Καί τό πατερικό παράγγελμα ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη βαρύτητα στούς χαλεπούς καιρούς μας, ὅπου πολύ συχνά «προσχήματι», δηλαδή μέ τό προσωπεῖο, τήν μάσκα, τῆς ἀγάπης, ἐπιχειρεῖται ἡ νόθευση, ἡ παραχάραξη τοῦ δόγματος ἤ -τό χειρότερο- τό μή νόθον, τό γνήσιο, δηλαδή τό ὀρθόδοξο δόγμα, λοιδορεῖται καί παραθεωρεῖται, διότι θεωρεῖται ἐμπόδιο, ἐπιβουλέας καί ἀπεχθής ἀντίπαλος τῆς ἀγάπης.
......
᾿Αλλά ὁ Θεός τῆς ἀγάπης εἶναι ἐπίσης καί τῆς ἀλήθειας ὁ Θεός. ῾Ως ἀλήθεια αὐτοπροσδιορίζεται ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός· «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (᾿Ιω 14,6). ῾Ο Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνυπόστατη ᾿Αγάπη, εἶναι καί ἡ ἐνυπόστατη ᾿Αλήθεια. ῾Υπάρχει, θά λέγαμε, ὑποστατική ἕνωση τῆς ἀγάπης μέ τήν ἀλήθεια. Καί ἡ ἀλήθεια στήν ᾿Εκκλησία ἐκφράζεται μέσα ἀπό τά δόγματα.
........
῾Ο ἴδιος ὁ Κύριος ἐξάλλου εἶναι «ὁ διδάσκαλος», πού ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια, καί -συγχρόνως- «ὁ καθηγητής», πού καθοδηγεῖ τούς πιστούς στόν δρόμο τῆς ζωῆς (Μθ 5,19). Φεύγοντας ἀπό τόν κόσμο αὐτό ἀποστέλλει τούς μαθητές μέ τό παράγγελμα· «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Μθ 28,19). Δίπλα στήν δογματική διδασκαλία, ἡ ὁποία ὁμολογεῖται μέ τό βάπτισμα, θέτει καί τήν «παραγγελία περί πολιτείας. Οὐκ ἀρκεῖ γάρ τό βάπτισμα καί τά δόγματα εἰ μή καί πολιτεία προσείη», ἐξηγεῖ ὁ Ζιγαβηνός3.
῾Ο Παῦλος καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, καί στήν συνέχεια οἱ πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς ᾿Εκκλησίας, θεμελιώνουν τήν ἠθική διδασκαλία τους πάντοτε στήν θεολογία τῆς πίστεως. Τόσο στά ἑρμηνευτικά ἔργα ὅσο καί στούς λόγους τους τονίζουν ὅτι γιά τήν σωτηρία εἶναι ἀπαραίτητο τό ὀρθό δόγμα καί τό ἅγιο ἦθος. Νά συνυπάρχει ὀρθότητα πίστεως καί ἁγιότητα ζωῆς, συνέπεια φρονήματος καί πράξεως, κοσμοθεωρίας καί βιοθεωρίας. Νά συμβαδίζει ἡ ἀλήθεια μέ τήν ἀγάπη, ἡ ὀρθοδοξία μέ τήν ὀρθοπραξία.
.........
Συνεχίζεται...
Θ.Σ.
«Μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχεσθε»
(Χρυσόστομος, PG 62,191)
Συνέχεια ...
........
Τό «νόθον δόγμα» δέν μπορεῖ νά συνυπάρχει μέ τήν ἀνυπόκριτη, τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. ῞Οσο κι ἄν διατείνεται καί ἐπαγγέλλεται ἀγάπη, δέν μπορεῖ παρά νά προσφέρει ὑποκατάστατο, πρόσχημα τῆς ἀγάπης, ἀφοῦ αὐτό διαθέτει! Μόνο τό ἀληθινό, τό ὀρθόδοξο δόγμα κατέχει τήν γνήσια ἀγάπη καί μόνο αὐτό μονοπωλεῖ τήν ἀγάπη, ὅπως μονοπωλεῖ καί τήν ἀλήθεια. Σέ καμία περίπτωση, δηλαδή, τό ὀρθόδοξο δόγμα δέν ἐμποδίζει τήν ἐπικράτηση τῆς ἀγάπης, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ταυτίζεται μαζί της. ῞Οπως τό καθένα ἀπό τά τρία πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος ἔχει τό δικό του ἀποκλειστικό γνώρισμα, τά λεγόμενα ἰδιώματα, ἔτσι ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀλήθεια συναποτελοῦν ἰδιώματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, προσδιορίζουν τήν ἰδιοπροσωπία της.
῾Η ἀγάπη ὑπαγορεύει στήν ᾿Ορθοδοξία τήν εὐθύνη καί ὑποχρέωση νά προσφέρει σέ ὅλους τήν ἀλήθεια της· μέ ταπείνωση καί ἠπιότητα ἀλλά καί χωρίς νά ἀπεμπολήσει τήν αὐτοσυνειδησία της, ὅτι εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀλήθειας, «ἡ ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις» (᾿Ιδ 3), «ἡ ἁγία ἐντολή» (Β´ Πέ 2,21), «ἡ παροῦσα ἀλήθεια» (Β´ Πέ 1,12), ἤ, ὅπως διατυπώνεται στό Σύμβολο τῆς πίστεως, «ἡ μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική ᾿Εκκλησία».
Κι ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ Χριστός, ἡ κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας, μία εἶναι καί ἡ ᾿Εκκλησία, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ᾿Ορθοδοξία.
Μόνον αὐτή ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο, ἀποκαθιστᾶ τήν σχέση του μέ τόν Θεό, τόν ἐπαναφέρει στόν παράδεισο.
.........
᾿Ασφαλῶς κανείς δέν ἀμφισβητεῖ τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, αὐτός εἶναι «ἡ ἄκρα ταπείνωσις»· κανείς δέν ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀγάπη του, εἶναι «ἡ ἐνσαρκωμένη ᾿Αγάπη»· κανείς δέν προβληματίζεται γιά τήν εἰρηνοφιλία του, εἶναι ὁ «ἄρχων εἰρήνης» (᾿Ησ 9,6). Κι ὅμως ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός μέ παρρησία διακηρύττει «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (᾿Ιω 8,12), «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (᾿Ιω 14,6) καί τά τόσα ἄλλα «ἐγώ εἰμί», πού τονίζουν τήν αὐθεντική κυριότητα καί κυριαρχία του στήν ἱστορία.
᾿Απαιτεῖ νά κατέχει τήν πρώτη θέση στήν καρδιά τῶν μαθητῶν του· «εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τόν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναῖκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι» (Λκ 14,26).
᾿Ακόμη, δέν διστάζει ὁ Κύριος νά ἀποκαλύψει ὅτι «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν» (Μθ 10,34).
῞Οπως κανείς δέν θά τολμοῦσε νά χαρακτηρίσει ὡς ἐγωιστή ἤ ἐχθρό τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης τόν Κύριο γιά τίς παραπάνω διακηρύξεις του, ἔτσι οὔτε τήν ᾿Εκκλησία μπορεῖ νά κατηγορήσει γιά ἀλαζονεία ἤ ἔλλειψη ἀγάπης, ὅταν αὐτή καταθέτει μέ παρρησία τήν ταυτότητά της.
Μέ ἄλλα λόγια, δέν εἶναι ἔπαρση ἤ ἀλαζονεία νά γνωρίζουμε καί νά κηρύττουμε ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία κρατᾶ ἀκέραια καί ἀνόθευτη τήν διδασκαλία καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας·
ἑπομένως σώζονται μόνο ὅσοι καθίστανται μέλη της.
Τά ἄλλα χριστιανικά συστήματα καί οἱ ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές ὁμολογίες ὅσο ποσοστό ἀλήθειας κι ἄν διατηροῦν, ἐφόσον δέν συνδέονται ὀργανικά μέ τήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία εἶναι πλάνες καί τά μέλη τους πλανῶνται.
Δέν ἔχει κανένα νόημα ἄν ἐνοχοποιοῦνται γιά λίγες ἤ πολλές, μικρές ἤ μεγάλες διαφορές ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία· ὅπως δέν ἔχει κανένα νόημα ἄν τό γάλα εἶναι λίγο ἤ πολύ δηλητηριασμένο ἤ ἄν ὁ πνιγμένος βρίσκεται σέ μικρό ἤ σέ μεγάλο βάθος κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας.
«Τό γάρ ἐπί δόγμασιν, εἴτε μικροῖς εἴτε μεγάλοις ἁμαρτάνειν, ταὐτόν ἐστιν· ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται»11, διατρανώνει ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος.
.....»
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
ΥΓ
Ζητῶ τήν ἐπιείκεια τῶν ἐπισκεπτῶν τοῦ ἱστολογίου γιά τά ἐκτενῆ ἀποσπάσματα.
Οποία τιμή για έναν με δυο ρετσινιές ... "οργανωσιακός" και "οικουμενιστής". Βγήκε, δεν το άντεχε να μη βγει και ο ψευδώνυμος αναλυτικός, αναμένονται οι επόμενοι. Αποκλειστικοί του Αγίου Πνεύματος και ορίζοντες πού θα το στείλει ο Χριστός ! "Όλο ίδια και τα ίδια του μυαλού σας ροκανίδια", που είπε κάποιος. "Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε". Αθανάσιος Κοτταδάκης.
Για άλλη μία φορά ο Θεόδωρος ανέπτυξε το θέμα με πειστικό τρόπο καί διέλυσε τις έωλες Λατινόφιλες απόψεις, που παρουσιάζονται με δήθεν Ορθόδοξο ή αγαπητικό προσωπείο.
Τό πρόβλημα της εποχής είναι η διάκριση σωστού - λάθους, διότι ο Συγκρητισμός προσπαθεί να θολώσει το όριο μεταξύ τους καί να αναμείξη τα άμεικτα, όχι μόνον σε Θρησκευτικό επίπεδο, αλλά καί σε Κοινωνικό καί Πολιτικό.
Ηδη σήμερα ζούμε την προσπάθεια μερικών ανθρώπων με ιδιαίτερότητα, να μάς πείσουν (με τήν βοήθεια του Κράτους) ότι η συμπεριφορά τους είναι σωστή καί φυσιολογική.
Πρίν από 50 ή 100 χρόνια οι άνθρωποι διέκριναν αυθόρμητα το σωστό καί το λάθος.
Σήμερα χρειάζονται ολόκληρα άρθρα για να πειστούν.
Ο Θεόδωρος Σ. χρησιμοποίησε στα δύο σχόλια του χωρία από τον Ιερό Χρυσόστομο, τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, τον Ζιγαβηνό, τον Απόστολο Πέτρο, τον προφήτη Ησαία, τον Ευαγγελιστή Λουκά καί την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο.
Αυτά είναι "τού μυαλού του ροκανίδια", που γράφει στο σχόλιο του ο κ. Κοτταδάκης ;
Δέν αισθάνεται ο κ. Κοτταδάκης ότι προσβάλλει όλα τα παραπάνω Ιερά Πρόσωπα μέ το σχόλιο που έγραψε ;
Προς ανώνυμο 1.29 α. Λοιπόν, αυτό που κάνει ο κ. ψευδώνυμος, αν καταλαβαίνετε, είναι. «Ουκ έστι Θεός. Το λέει και η Γραφή» !
β. Για περισσότερα διαβάστε. Αναστάσιος, Παρασκευή 1.Μαρτίου 2019, «Εκκλησία-Ορθοδοξία. Η ανοιχτή στην Οικουμένη και η Αυτό-Περιχαρακωμένη», από Β΄ και εξής, και άλλα νεώτερα μέχρι και πρόσφατα.
γ. Κατά τα άλλα δεν είναι λόγος να απορείτε ή να ανησυχείτε. Ποια αξία μπορεί να έχει το γραπτό κάποιου με δυο ρετσινιές, «οργανωσιακός», «οικουμενιστής». Δεν ξέρω τι να πω, και φοβάμαι πως κάποιοι κινούνται παραπλήσια με πολύ παλιό καλό φίλο, και όχι μικρής μόρφωσης. Που, όταν του είπε ο πατέρας του, πως είδε σε όνειρο το Διάβολο ντυμένο Πάπα, το κράτησε, και όχι μόνο. «Αυτό για μένα είναι ιερή παρακαταθήκη», μου είπε επί λέξει, και καταλαβαίνετε πως ένιωσα που το θυμάμαι μέχρι σήμερα ! Δυστυχώς κινούμαστε, επαναλαμβάνω σε δυο αντίπερα όχθες. «Και εν πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα-φαίνεται-εστήρικται». Ας είναι τον τελευταίο λόγο έχει ο Ιησούς Χριστός. Που ξέρει και να αγαπά παράξενα μάλιστα, και να συγχωρεί ! Κάνοντας το μανικό διώκτη του μεγάλο Απόστολο, και τον ένα ληστή-«Μνήσθητί μου Κύριε»-πρώτο οικιστή του Παράδεισου. Παρακαλώ ως εδώ, δεν αντέχω άλλο όλη αυτή τη μακρά μικρολογία, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο κόσμος έξω, «θου Κύριε φυλακήν», που σημαίνει ότι οι χριστιανοί απέχουμε πάρα πολύ από το καίριο και ουσιαστικό που ζητάει από μας ο Χριστός. Αθανάσιος Κοτταδάκης
Ας φροντίσουμε κύριε Κοτταδάκη, να βρεθούμε στην σωστή όχθη, διότι "Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δέ τούτο Κρίσις" (Εβρ. Θ, 27)
Δέν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία.
Δεν σταματώ να θαυμάζω πως οι εκασταχού ‘ορθοδοξαμύντωρες’ πραγματικά αριστοτεχνικώ τω τρόπω αρέσκονται στο να αφήνουν τα βαρύτερα του νόμου (Ματθ. 23:1-28) ή κατά το κοινώς λεγόμενο να ρίχνουν τη μπάλα στην εξέδρα.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί αυτή η επίθεση στον κ. Κοτταδάκη. Το κύριο επιχείρημα στο άρθρο υπογραμμίζει ότι ο ίδιος ο Ιησούς τοποθέτησε την αγάπη ως τη μεγαλύτερη εντολή. Στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς είπε: «Νέα εντολή σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως σας αγάπησα εγώ» (Ιωάννης 13:34). Αυτό υπογραμμίζει ότι η αγάπη δεν είναι απλώς μια προσθήκη στη διδασκαλία, αλλά το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής.
Ο ισχυρισμός ότι η Ορθοδοξία μονοπωλεί την αληθινή αγάπη και την αλήθεια είναι τόσο απλουστευτική όσο και παραπλανητική. Ας μας πουν οι επικριτές λοιπόν με ποιο τρόπο η αγάπη των ετεροδόξων ή και μη Χριστιανών είναι ελλειμματική όταν ανυπόκριτα εκδηλώνεται στον πλησίον. Ας μας πουν γιατί η αγάπη της Μητέρας Τερέζας της Καλκούτας απέναντι στους εμπερίστατους Ινδούς υστερεί επειδή δεν ήταν ομολογιακά ορθόδοξη. Πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι και Πατέρες της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένων των Ορθοδόξων, έχουν αναγνωρίσει την παρουσία της χάρης του Θεού και της αλήθειας πέρα από τις δικές τους παραδόσεις.
Ο Απόστολος Παύλος, στην Α' προς Κορινθίους 13, δηλώνει σαφώς ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη αρετή, ξεπερνώντας ακόμη και την πίστη και την ελπίδα. Αυτή η διδασκαλία είναι θεμελιώδης και πρέπει να αποτελεί καθοδηγητική αρχή για όλες τις χριστιανικές ομολογίες, υποδεικνύοντας ότι η αγάπη δεν είναι δευτερεύουσα, αλλά πρωταρχική. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο της Κρίσης ως κριτήριο σωτηρίας έθεσε την αγάπη και όχι την ‘καθαρότητα’ της πίστης.
Το χριστιανικό κάλεσμα για ενότητα στην αγάπη υπερβαίνει τα ομολογιακά σύνορα. Ο Χριστός προσευχήθηκε για την ενότητα όλων των πιστών (Ιωάννης 17:21), και αυτή η ενότητα βασίζεται στην αγάπη. Η προώθηση της αποκλειστικότητας και της διαίρεσης με βάση την καθαρότητα της διδασκαλίας αντιβαίνει στην ουσία της προσευχής του Χριστού για τους οπαδούς Του.
Η ποιμαντική αποστολή της Εκκλησίας περιλαμβάνει την προσέγγιση με αγάπη και συμπόνια. Η επιμονή στη δογματική αποκλειστικότητα μπορεί να αποξενώσει και να απομακρύνει τους ανθρώπους από την εμπειρία της αγάπης του Θεού. Μια ισορροπημένη προσέγγιση που διατηρεί την αλήθεια της διδασκαλίας, ενώ εκφράζει ειλικρινή αγάπη και αποδοχή, αντικατοπτρίζει καλύτερα τη διακονία του Χριστού.
Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, τόνισαν τη σημασία της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Ο ίδιος ο Χρυσόστομος είπε: «Αν δεν μπορείς να βρεις τον Χριστό στον ζητιάνο στην πόρτα της εκκλησίας, δεν θα Τον βρεις στο δισκοπότηρο». Αυτό υπογραμμίζει ότι η ορθοδοξία χωρίς αγάπη είναι κενή.
Αλέξανδρος Ν.
12.37@
12/6/2024
Δείτε εάν έχετε Ευαγγέλιο σπίτι σας ΓΙΑΥΤΑ που είπε ο Απ.ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΑΥΛΟΣ,
ΟΤΙ η αγάπη έχει σχέση με την αλήθεια ,ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ , αλλιώς δεν μπορούν να οδηγηθούν στη σωτηρία ,οι εκτός .
Μελετήσετε Β Θεσσαλ.2-13-16).
Συγνώμη γιατί θα τρελλαθουμε,για ποια ενότητα μιλάτε;
Ο απ Παύλος δεν είπε μη κάνετε αταίριαστους δεσμούς με άπιστους;
Ίνα πάντες εν ωσιν το ερμηνεύουν οι άγιοι Πατέρες.
Και ο Αββάς Ησαιας θέλει να είμαστε ενωμένοι μαζί του και μεταξύ μας στην πίστη στην αγάπη,στις εντολές,με τα μυστήρια!
Η αγάπη,περιέχει και την πίστη είναι η βάση της πιστης..
Οι άνθρωποι,δια της πίστεως λαμβάνουν ένα όνομα ορθόδοξος που θα πει μιμησις Ζωης Χριστού,προόδου,και τελειώσεως!
Έτσι η Εκκλησία είναι ΝΥΜΦΗ ΧΡΙΣΤΟΥ,καθώς Ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία!!!
Η αδιαφορία έναντι της αιρέσεως είναι αμάρτημα!ΑΥΤΟ μας δίδαξαν οι άγιοι Πατέρες!!!
Η δε κοινωνία μετά πάσης κακοδοξίας,απομακρύνει τους ορθόδοξους από την αληθινή πίστη...
Χριστός Ανέστη!
Δεχθομεν πάντες,ΜΙΑΝ ΠΙΣΤΙΝ ΕΧΟΝΤΕΣ PG 62,83).
«τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα»
(Β΄ Τιμ. δ΄7).
Ἀγαπητέ, ἐν Χριστῶ ἀδελφέ Ἀλέξανδρε Ν., Χριστός Ἀνέστη!
Πρωτίστως σέ εὐχαριστῶ γιά τό θαυμασμό σου ἄσχετα ἄν διαφωνῶ μέ τόν ὄρο «ορθοδοξαμύντωρες», ἕνα νεολογισμό, πού ἐξ ὁρισμοῦ παραπέμπει σέ κάποιον πού ὑπεραμύνεται κάτι (τήν Ὀρθόδοξη Πίστη ἐν προκειμένω) χωρίς νά τοῦ ἔχει ἀνατεθεῖ καί τό σπουδαιότερο χωρίς νά εἶναι ἁρμόδιος.
Ὅμως, ... ὑπάρχει ἕνα «ὅμως».
Ὁ Μέγας Βασίλειος προειδοποιεῖ:
«Τό νά ἐφησυχάζει κανείς, ὅταν τό κινδυνευόμενον εἶναι ἡ Πίστις, τοῦτον εἶναι ἴδιον τῆς ἀρνήσεως, τό δέ νά ἐλέγχει εἶναι ὁμολογία εἰλικρινής.
Τῆς σιωπῆς τό κρίμα φοβερόν ἐστι.»
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὀρθοτομεῖ:
«Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Ὥστε, ὅτε περί πίστεως ὁ λόγος ἐστιν εἰπεῖν, ἐγώ τίς εἰμί; Ἱερεύς, ἄρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;…
Οὐά οἱ λίθοι κεκράξουσι καί σύ σιωπηλός καί ἀφροντίς;»
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιά νά μήν θεωρηθεῖ πώς κρίνουμε τούς συνανθρώπους μας, διευκρινίζει:
«Τό «μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε», περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως.»
Ὅταν λοιπόν ἡ Πίστη μας βάλλεται ἔχουμε τήν ἱερή ὑποχρέωση νά ἐκφράσουμε μέ νηφαλιότητα καί σεβασμό τήν ἀντίθεσή μας εἰδάλλως ἡ σιωπή μας μπορεῖ νά ἐρμηνευτεῖ ὡς ἀποδοχή καί συναίνεση.
Ὅπως καταλαβαίνεις ἀκόμη καί ἡ σιωπή μας σέ συγκεκριμένα θέματα καί περιστάσεις εἶναι ἁμαρτία καί μάλιστα φοβερή!
Ὅσον ἀφορᾶ τήν «ἐπίθεση» στόν κ. Κοτταδάκη θεωρῶ πώς τό νά διαφωνεῖς μέ κάποιον ἐκφέροντας τή γνώμη σου μέ σεβασμό στήν ἄλλη ἄποψη καί χωρίς πρόθεση ἐπιβολῆς αὐτῆς (ἄλλωστε «ὅστις θέλει» κατά τόν Κυριακό λόγο) καί προτάσσοντας μόνο ἐπιχειρήματα, δέν σημαίνει ὅτι τοῦ κάνεις καί «ἐπίθεση».
Τώρα ἐπί τῆς οὐσίας, ἀγαπητέ Ἀλέξανδρε γράφεις: «Ο ισχυρισμός ότι η Ορθοδοξία μονοπωλεί την αληθινή αγάπη και την αλήθεια είναι τόσο απλουστευτική όσο και παραπλανητική.» χωρίς νά καταθέτεις καί κάποια ἐπιχειρήματα γι’ αὐτό σου τό συλλογισμό.
Ὅμως, ὅπως καλά γνωρίζεις ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὄχι μόνο μονοπωλεῖ «την αληθινή αγάπη και την αλήθεια» ἀλλά διατρανώνει πώς εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, περί τῆς ὁποίας ὁμιλεί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ΜΟΝΗ πού κατέχει καί διαφυλάττει ἀνά τοῦς αἰῶνες τήν «ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις» ( Ἰουδ. α΄3) Πίστη, μέ αἱματηρούς ἀγῶνες καί θυσίες τῶν πιστῶν της, προκειμένου φθάσει ἀκέραιη καί ἀλώβητη μέχρι τίς ἡμέρες μας.
Αὐτήν ἴδρυσε ὁ Κύριος καί αὐτή εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς Θείας Χάριτος.
Ἔξω ἀπό αὐτήν δυστυχῶς δέν σώζεται ὁ ἄνθρωπος, δέν ἁγιάζει.
Ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ δίνεται ἡ δυνατότητα διά τῶν Θεοσύστατων Μυστηρίων νά σωθεῖ, νά θεωθεῖ, νά γίνει θεός κατά χάριν.
Ἀπόδειξη τρανή πώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὁ μοναδικός φορέας καί ὁ ἀποκλειστικός χορηγός τῶν θείων δωρεῶν, ἀποτελεῖ τό νέφος τῶν Ἁγίων μας, ἀνδρῶν καί γυναικῶν κάθε ἡλικίας, πού κοσμεῖ τό νοητό στερέωμά της.
Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, καλοί ἄνθρωποι μπορεῖ νά εἴμαστε, μπορεῖ νά κάνουμε ἀγαθοεργίες κι ἐλεημοσύνες, νά βοηθᾶμε φτωχούς καί ἀναγκεμένους, ὅμως χριστιανοί, μέ τήν ὀρθή σημασία τῆς λέξεως ὅπως πρωτοακούστηκε στήν Ἀντιόχεια «χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς.» (Πραξ. ια΄ 26), συγγνώμη ἀλλά δέν εἴμαστε καί τό σπουδαιότερο δέν σωζόμαστε.
Γιατί ἄν σωζόμασταν, ἀβίαστα θά προέκυπτε τό ἐρώτημα, ὅτι ἀφοῦ μέ μόνο τίς καλές μας πρᾶξεις ὑπάρχει σωτηρία, τότε ποιός ὁ λόγος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας;
Ἀγαπητέ Ἀλεξανδρε, ἄν θέλουμε κι ἐμεῖς, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα μας καί παρά τίς ὅποιες ἀμαρτίες μας, νά εὐελπιστοῦμε πώς «ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής» (Β Τιμ. δ΄ 8), πρέπει νά μποροῦμε νά ἰσχυριστοῦμε καί τό: «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα».
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
«Τον αγώνα τον καλὸν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα»-2Τμ.4,7.
Θαυμάσια η βάση της αυτό-δικαίωσης σας ! Και σε επίπεδο Παύλου, όχι πιο κάτω ! Σαν νάκανε λάθος ο Χριστός με κείνο το «λέγω υμίν κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή εκείνος…», και όλοι ξέρουμε ποιος.
Και ταύτα παρότι ο κ. Αλεξανδρος Ν. επεσήμανε τόσο θαυμάσια και αναλυτικά-και μνεία παραβολής της Μελλούσης Κρίσεως- ότι η δικαίωση και η καταδίκη γίνεται με κριτήριο τη συγκεκριμένη πράξη αγάπης ! Και ο Μέγας Βασίλειος, προσθέτω, επισημαίνει εδώ ότι, έτσι καταδικάζεται ο ακοινώνητος άνθρωπος.
Αλλά και από τον Παύλο πώς σας ξέφυγε που βάζει την αγάπη πιο πάνω από την πίστη και την ελπίδα. Βλέπετε ο Απόστολος, πρώην μανικός διώκτης του Χριστού, κατηχήθηκε από τον Ίδιο, και κράτησε καλά, και δεν είχε λόγο να μην κρατήσει ή να παρακάμψει που του είπε ότι. Εκτός από την πρώτη εντολή της αγάπης του Θεού, υπάρχει και η «ετέρα ομοία αυτής, αγαπήσης τον πλησίον σου εως εαυτόν». Και ότι εν ταύταις ται δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται». Και στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη έμαθε ποιος ο πλησίον
Βέβαια θα ήταν πολύ να περιμένει κανείς να καταλάβουν αυτά όσοι ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ο Χριστός σώζει μόνο εκείνους που αυτοί ως διαχειριστές της Χάρης Του, του ορίζουν ! Έλεος πια, δεν την αντέχω τόση ανοησία, περιφερόμενη "Όπου γάμος και χαρά ..." Αθανάσιος Κοτταδάκης
Κανείς δέν αμφιβάλλει, ότι η αγάπη είναι κορυφαία αρετή, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς, γιατί θα πρέπει οι Ορθόδοξοι να αισθάνονται ενοχή έναντι των Ετεροδόξων στο Θέμα της αγάπης.
Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η Ορθοδοξία δέν έχει κατακτήσει ούτε βλάψει ετερόδοξους στη χώρα τους.
Αν όμως κάνουμε μία σύντομη αναδρομή, θα θυμηθούμε ότι οι Ετερόδοξοι συνέβαλαν στην πτώση της Ορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τις Σταυροφορίες, με την Αλωση της Κωνσταντινούπολης (1204), με την ακολουθήσασα Λατινοκρατία, με την άρνηση ουσιαστικής βοήθειας κατά των Οθωμανών.
Καί είναι μόνον αυτά ;
Πού είναι η αγάπη που έδειξαν οι Χριστιανοί Ετερόδοξοι στούς λαούς της Αμερικής (Ινδιάνους, Αζτέκους, Ινκας) καί γενικά στούς αυτόχθονες πληθυσμούς, που "εκχριστιάνισαν" με πολύ .....ευγενικό και Χριστιανικό τρόπο.
Ποιός μετέφερε με πλοία τους Αφρικανούς στην Αμερική για να δουλέψουν ως σκλάβοι στις βαμβακοφυτείες του Αμερικανικού Νότου ; Μήπως οι Ορθόδοξοι ;
Δέν είναι όμως μόνον οι παλαιές ιστορίες.
Μόλις ογδόντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Ετερόδοξοι Ιταλοί καί Γερμανοί επετέθησαν στην χώρα καί την κράτησαν υπόδουλη επί τέσσερα χρόνια, προκαλώντας τρομερή πείνα, καταστροφές καί θανάτους.
Οι εγχώριοι κήρυκες της αγάπης λοιπόν, καλύτερα θα ήταν νε μετακομίσουν στη Δύση καί εκεί να κάνουν εντατικά φροντιστήρια περί αγάπης στούς Ετερόδοξους, διότι η Ιστορία έχει δείξει, ότι μάλλον τα χρειάζονται.
Το Ευαγγέλιο το έχουν. Ας το διαβάσουν λοιπόν, αλλά κυρίως ας το εφαρμόσουν, διότι το πρόβλημα τους δέν είναι στη μελέτη αλλά στην εφαρμογή της εντολής της αγάπης.
Κατά συνέπειαν , δέν μπορούμε να ακούμε συνεχώς ότι οι Ορθόδοξοι δέν αγαπούν τους Ετερόδοξους, αλλά ας κοιτάξουμε τί γίνεται στην άλλη πλευρά.
«ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω»
(Α΄ Κορ. α΄31)
Ἀξιότιμε κ. καθηγητά, γιά τό ἄν παρά τήν ἁμαρτωλότητά μας μποροῦμε νά καυχώμαστε γιά τήν Πίστη μας χωρίς τόν κίνδυνο τῆς «αυτοδικαίωσης» καθώς καί γιά τή στάση μας καί σχέση μας μέ τούς αἱρετικούς παραθέτω ἀπό τό κατωτέρω ἰστολόγιο Πατερικές γνῶμες:
https://www.sostis.gr/blog/item/5438-eyaisthisia-airesi
ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
«Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι άκουσαν αυτόν (τον Πολύκαρπο Σμύρνης) να λέει ότι ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου, όταν πήγε στην Έφεσο να λουστεί και αφού είδε μέσα τον Κήρινθο (αιρεσιάρχη), βγήκε από τα λουτρά χωρίς να λουστεί, λέγοντας επ' ευκαιρία: ας φύγουμε, μήπως καταπέσει και το λουτρό, αφού είναι μέσα ο Κήρινθος, ο εχθρός της αλήθειας» (Εκκ. Ιστ. Ευσεβίου Καισ. Δ 14,6-7)
ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ (+356)
«Και στα θέματα της πίστης ήταν πολύ αξιοθαύμαστος και ευσεβής. Διότι ούτε με τους σχισματικούς Μελιτιανούς ήρθε ποτέ σε επικοινωνία…ούτε με τους Μανιχαίους ή με άλλους αιρετικούς μίλησε φιλικά παρά μόνο μέχρι τη συμβουλή να επιστρέψουν στην ευσέβεια, διότι πίστευε και συμβούλευε, ότι η φιλία και η συναναστροφή με αυτούς είναι καταστροφή και απώλεια της ψυχής. Έτσι ακριβώς σιχαινόταν και την αίρεση των αρειανών και παρήγγειλε σε όλους ούτε να τους πλησιάζουν ούτε να έχουν την κακοπιστία τους. Όταν κάποτε παρουσιάστηκαν σε αυτόν μερικοί φανατικοί αρειανοί, αφού τους ανέκρινε και αντιλήφθηκε ότι ήταν ασεβείς, τους έδιωξε από το όρος λέγοντας ότι τα λόγια τους ήταν χειρότερα από το δηλητήριο των φιδιών. Όταν επίσης κάποτε οι αρειανοί είχαν διαδώσει ψευδώς ότι ο Αντώνιος είχε την ίδια πίστη με αυτούς, αγανάκτησε και θύμωνε εναντίον τους. Έπειτα επειδή τον παρακάλεσε και ο επίσκοπος και όλοι οι αδελφοί, κατέβηκε από το όρος. Όταν μπήκε στην Αλεξάνδρεια αποκήρυξε τους αρειανούς λέγοντας, ότι αυτή είναι η πιο φοβερή αίρεση και πρόδρομος του αντιχρίστου… για αυτό καμία απολύτως επικοινωνία να μην έχετε με τους ασεβέστατους αρειανούς…»(Μ. Αθανασίου, Βίος Αντωνίου, ΕΠΕ,τομ. 11, σελ 131-133)
ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ, ΑΓΑΘΩΝ
« Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα, ότι πήγαν μερικοί σ’ αυτόν, έχοντας ακουστά ότι ήταν στολισμένος με μεγάλη διάκριση. Και θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν οργίζεται, του λέγουν: «Συ είσαι ο Αγάθων; Ακούσαμε για σένα ότι είσαι ακόλαστος και περήφανος». Και εκείνος τους λέγει: «Ναι, έτσι είναι». Και του λέγουν: «Συ είσαι ο Αγάθων ο φλύαρος και φιλοκατήγορος;». Και τους αποκρίνεται: «Εγώ είμαι». Του λέγουν πάλι: «Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;». Και αποκρίθηκε: «Δεν είμαι αιρετικός». Τον παρακάλεσαν λοιπόν, λέγοντας:«Πες μας, γιατί τόσα σου είπαμε και τα παραδέχθηκες και το τελευταίο δεν το άντεξες;». Τους λέγει: «Τα πρώτα τα παίρνω επάνω μου. Γιατί χρέος είναι για την ψυχή μου. Άλλα το αιρετικός είναι χωρισμός από τον Θεό και δεν θέλω να χωρισθώ από τον Θεό». Και εκείνοι, ακούοντάς τον, θαύμασαν τη διάκρισή του και έφυγαν οικοδομημένοι» (Είπε Γέρων, Αστήρ, σελ.33, Αγάθων ε΄)
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
«Μπορεί όλες οι άλλες ενέργειές μας να είναι αξιοθρήνητες, αλλά ως προς το συγκεκριμένο αυτό σημείο τολμώ να καυχιέμαι εν Κυρίω ότι δεν είχα ποτέ πλανημένες τις περί Θεού απόψεις ούτε είχα παλαιότερα διάφορα φρονήματα και τα μετέβαλα αργότερα» (ΕΠΕ 2,75)
ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΘΕΟΦΟΡΟΣ
«Καθένας που λέει διαφορετικά πράγματα από αυτά που είναι καθορισμένα, έστω και αν είναι αξιόπιστος, και αν νηστεύει και αν μένει παρθένος και αν κάνει θαύματα και αν προφητεύει, να σου φαίνεται λύκος με προβιά προβάτου που δουλεύει για την καταστροφή των προβάτων. Εάν κάποιος αρνείται τον σταυρό και ντρέπεται το πάθος, να θεωρείται από σένα ως ο ίδιος ο σατανάς· «και εάν μοιράσει τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, και αν μετακινεί βουνά και αν παραδώσει το σώμα του να καεί», να είναι για σένα μισητός» (προς Ήρωνα, ΕΠΕ,τομ. 4, σελ. 305)
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Με άλλα λόγια ο Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ή κάποιος από τους Προεστώτες της Προτεσταντικής Εκκλησίας, είναι ό, τι και ο Κήρινθος, και πάει λέγοντας ! Και συνεπώς οι Εκκλησιαστικοί Ηγέτες της Ορθοδοξίας που δε χρειάστηκε να συμπέσουν στο λουτρό μαζί τους για να δούμε αν έπαιρναν δρόμο ! Αλλά, Θεέ και Κύριε, και συναντήθηκαν μαζί τους και έτι περισσότερο έκαναν το ... τρισχειρότερο είπαν μαζί το "Πάτερ ημών" ή είπαν μαζί και κάποια άλλη προσευχή ! Και τι θα γίνει τώρα, που είναι λίγη η παλιά κόλαση, χρειάζεται άλλη πιο φοβερή κόλαση να πεταχτούν εκεί ! Τι να πει κανείς ! Ακούτε τάχα αυτά που γράφετε; Και στέκεστε ακόμα στα πόδια σας. Και σεις βέβαια και μερικοί μεγαλόσχημοι και μεγαλόστομοι Επίσκοποι ! Ήμαρτον Κύριε ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
Είναι φανερό ότι ο κ. Κοτταδάκης νομίζει, ότι στην Κόλαση θα πάνε μόνον οι φονείς, οι κλέπτες, οι βιαστές, καί οι διαπράττοντες σαρκικά αμαρτήματα.
Οι Αιρετικοί άραγε θα γίνουν δεκτοί στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με τον Χριστό ;
Πώς συνάγεται αυτό ;
Θα πρέπει να παρουσιάσει Αγιογραφικά καί Πατερικά χωρία που οδηγούν σε αυτό το συμπερασμα, αλλοιώς είναι μόνον η προσωπική του γνωμη.
Εδώ που έχει φθάσει ο διάλογος, είναι επιβεβλημένο να ξεκαθαρίσει το θέμα, διότι δέν πρόκειται για τυχαίο σχολιαστή, αλλά για αρθρογράφο με συχνή παρουσία στο ιστολόγιο, που έχει τη γνώση να παρουσιάσει στοιχεία υποστηρικτικά της άποψης του.
Τελικα φιλτατε κ.Αναστασιε κρινοντας ιδιαιτερα και απο το υπογραμμισμενο της αναρτησης Τσιριντανη δεν ειναι να γραφει για πραγματα ουσιας κανεις. Ξεπετιουνται οι ...εραστες του σχισματικου παλαιολογισμου και το πραγμα γινεται ... κουρελου. Αθαν. Κοτταδακης
Προς επίρρωσιν του τελευταίου σχολίου του κ. Κοτταδάκη θα ήθελα να συμπληρώσω ότι οι φίλοι συνσχολιαστές που διαφωνούν φαίνεται ότι δυσκολεύονται να επικεντρωθούν στα καίρια της συζήτησης. Σχολιάζοντας το αρχικό άρθρο του Τσιριντάνη και την αντίδραση στο σχόλιο του κ. Κοτταδάκη, η κριτική μου επικεντρώθηκε μόνο στην αβάσιμη κατά τη γνώμη μου εξίσωση ‘όρθή πίστη = ‘ορθή αγάπη’ μια αυθαίρετη εξίσωση η οποία θεωρητικά και τελεσίδικα θεωρεί ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης ενός ορθόδοξου Χριστιανού είναι ανώτερα έναντι οποιοδήποτε άλλου). Δηλαδή ο πεινασμένος ζητιάνος χορταίνει περσότερο από την ελεημοσύνη ενός ορθοδόξου έναντι της παρερχόμενης από ετεροδόξους, ετερόθρησκους ή ακόμα και άθεους. . Κανένας από εσάς δεν μπήκε στον κόπο να αποδομήσει αυτό μου το σκεπτικό με επιχειρήματα πειστικά. Αυτό που είδα ήταν παράθεση μακροσκελών τσιτάτων από τους Πατέρες. Αλλά αν τα πράγματα είναι έτσι γιατί ο Παύλος κάνει τον διαχωρισμό που φοβάστε να κάνετε εσείς «μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη» Για διαβάστε πάλι την Α’ Κορ. 1:13 να τα θυμηθείτε. Γιατί ο Χριστός θέτει την αγάπη ως τελεσίδικο κριτήριο της τελικής Κρίσης. Απαντήστε χωρίς τσιτάτα και περιστροφές.
Όσον αφορά την ευγενκή υπόδειξη του ανωνύμου να μετακομίσουμε στη Δύση εμείς για να βοηθήσουμε τους ετερόδοξους αδελφούς μας μέσω φροντιστηρίων να εντρυφήσουν στην αγάπη θα ήθελα να επισημάνω τα εξής: 1) Δεν έχω στη διάθεσή μου κάποιο αγαπόμετρο για να μετρήσω τα επίπεδα αγάπης των Δυτικών αδελφών μας. Τολμώ να εικάσω ότι αν υπήρχε δεν θα έβρισκε σημαντικές διαφορές ένθεν και ένθεν, 2) Η επιμονή στα λάθη του παρελθόντος, για κάποια από τα οποία και οι Βυζαντινοί είναι υπεύθυνοι (οι Σταυροφόροι της 4ης δεν είδαν φως και μπήκαν κάποιος από μέσα το άναψε) υποκρύπτει το φασισμό της συλλογικής ευθύνης. Οι απόγονοι έχουν μερίδιο στην ενοχή των προγόνων. Αν ναι τότε οι σημερινοί Αθηναίοι πρέπει να αισθάνονται το βάρος της ενοχής που είναι απόγονοι αυτών που έσφαξαν τους Μηλίους επειδή δεν ήθελαν να ενταχθούν στη Δηλιακή Συμμαχία καθώς και για τους βιασμούς και τις βιαιοπραγίες που διέπραξαν σε άμαχους Τούρκους στη Σμύρνη κάποιοι από τους προπαπούδες μας Κύριε Ανώνυμε, ξεχάσατε να αναφέρετε ότι πριν 80 χρόνια μας επιτέθηκαν και οι ομόδοξοι Βούλγαροι οι οποίοι ήταν κατοχική δύναμη στην Ελλάδα αλλά φαντάζομαι ότι επειδή ως ορθόδοξοι ξεχείλιζαν από γνήσια χριστιανική αγάπη δεν τους συμπεριλαμβάνουμε στους ‘κακούς’. Τέλος να υπενθυμίσω ότι όπως όλες οι θρησκευτικές και πολιτικές ομάδες, οι Ορθόδοξοι έχουν και αυτοί ένα παρελθόν που περιλαμβάνει περιόδους βίας και αδικίας. Εδώ είναι μερικά ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με εγκλήματα που διέπραξαν Ορθόδοξοι:
1. Διωγμοί κατά των Παλαιών Πιστών (Ρωσία)
Κατά τον 17ο αιώνα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία υπό τον Πατριάρχη Νίκωνα προέβη σε μεταρρυθμίσεις που προκάλεσαν διώξεις κατά των Παλαιών Πιστών, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στις αλλαγές. Αυτοί οι διωγμοί οδήγησαν σε βασανιστήρια, εκτελέσεις και εξορίες χιλιάδων ανθρώπων.
2. Η Σφαγή της Κωνσταντινούπολης (1204)
Αν και αυτή η σφαγή έγινε από τους Σταυροφόρους της Δυτικής Εκκλησίας, υπήρξε μια περίοδος αντίδρασης από τους Ορθόδοξους που περιλάμβανε πράξεις βίας και διώξεων κατά των Λατίνων στην Ανατολική Αυτοκρατορία.
3. Διωγμοί κατά των Εβραίων (Βυζάντιο)
Κατά την περίοδο του Βυζαντίου, υπήρχαν περιπτώσεις διώξεων κατά των Εβραίων, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε αναγκαστικούς βαπτισμούς και κοινωνικούς περιορισμούς. Αυτοί οι διωγμοί ήταν συχνά ενθαρρυμένοι από θρησκευτικούς ηγέτες.
4. Εθνοκαθαρτήριες Δράσεις στα Βαλκάνια
Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν περιπτώσεις εθνοκάθαρσης που περιλάμβαναν βία και διώξεις εναντίον πληθυσμών με διαφορετική θρησκευτική ή εθνοτική ταυτότητα, όπως οι μουσουλμάνοι και οι καθολικοί.
5. Ο ρόλος της Εκκλησίας στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών (Ελλάδα)
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974) στην Ελλάδα, υπήρξαν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας που στήριξαν το καθεστώς και συμμετείχαν σε καταστολή πολιτικών αντιφρονούντων.
Αλέξανδρος Ν
8.43
Στην τελειότητα των αρετών ερχόμεθα με την αγάπη!
Η απομάκρυνση από την εκκλ.αληθεια ,είναι απομάκρυνση από την εκκλησία και έχει σχέση με την πίστη και την αγάπη.
""Ένα σώμα μας ενώνει και εν Πνεύμα.Μια Πίστις(μια πίστις),εν Βαπτισμα(εν Βάπτισμα),ένας Θεός και πατέρας όλων.
Έχοντας την αληθινή Πίστη ,και αγάπη * ας φθάσουμε στον Χριστό.ΕΦ4-4).""
Αλλο αγάπη άλλο κοινωνία...
Αν κάποιος δεν έχει το πνεύμα δεν ανήκει στον Χριστό.Ρωμ.8-9)
Τότε που ανήκει;
Για ποιο λόγο η αίρεση θεωρείται βλασφημία κατά Του Αγίου Πνεύματος;
Η έγνοια των αγίων Πατέρων ήταν η καθαρότητα του δόγματος.Η Εκκλησία οριοθετείται από ορθά δόγματα..
Οι άγιοι Πατέρες διέλυαν κακοδοξίες έθεταν Ι.Κ και προστάτευαν την Εκκλησία.
Μήπως αναγνώρισαν ποτέ πρωτεία είτε αλάθητο;
Όχι βέβαια!
Το πρωτείο είναι ασάλευτο δόγμα πίστεως των Λατίνων.
Δεν σχετικοποιουμε τα δόγματα με το πρόσχημα της αγάπης!
Παρά την διάκριση αιρέσεως και σχίσματος και τα δύο χωρίζουν από τον αμπελώνα,χωρίζουν τον άνθρωπο από το Σώμα Του Χριστού.
Αγωνίζεται ο λαός να μην υποταχθη η ορθοδοξία ,ενώ το πρόσχημα της αγάπης όπως είπε ο Ι.Χρυσοστομος ότι να μην υποταχθούμε,είναι η ψευδαγαπη λαών και θρησκειών αγαπητέ ..διότι γινόμαστε κιεμεις αιρετικοί και αφοριζομαστε σύμφωνα με τους Κανόνες αύριο μεθαύριο.
Ποιος είναι ο σκοπός του δόγματος;
Είναι η δια του δ ο γ Μ α τ ο ς ΕΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ανθρώπου με Τον ΘΕΟ....
ΓΙΑΥΤΟ Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Χαίρετε!
« νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.»
(Α΄ Κορ. ιγ΄13).
ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΛΔʹ.
61289
Οὐδὲ γὰρ τούτοις ἠρκέσθη, ἀλλ' ἐπάγει πάλιν λέγων· Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπὶς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
γʹ. Ἡ μὲν γὰρ πίστις καὶ ἡ ἐλπὶς τῶν πιστευθέντων καὶ τῶν ἐλπισθέντων παραγενομένων ἀγαθῶν, παύεται. Καὶ τοῦτο δηλῶν ὁ Παῦλος ἔλεγεν· Ἐλπὶς γὰρ βλεπομένη, οὐκ ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει τις, τί καὶ ἐλπίζει; καὶ πάλιν, Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.
Ὥστε αὗται μὲν παύονται φανέντων ἐκείνων· ἡ δὲ ἀγάπη τότε μάλιστα αἴρεται, καὶ γίνεται σφοδροτέρα.
Ἕτερον πάλιν ἐγκώμιον τῆς ἀγάπης· οὐδὲ γὰρ ἀρκεῖται τοῖς ἔμπροσθεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλο φιλονεικεῖ πάλιν εὑρεῖν. Σκόπει δέ· Εἶπεν αὐτὴν χάρισμα εἶναι μέγα καὶ ὁδὸν τούτων καθ' ὑπερβολήν· εἶπε χωρὶς αὐτῆς μηδὲν μέγα ὠφελεῖν τὰ χαρίσματα, ὑπέγραψεν αὐτῆς διὰ πολλῶν τὴν εἰκόνα· βούλεται πάλιν καὶ ἑτέρως αὐτὴν ἐπᾶραι, καὶ δεῖξαι μεγάλην οὖσαν ἐκ τοῦ διαμένειν· διὸ καὶ ἔλεγε, Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπὶς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
Πῶς οὖν μείζων ἡ ἀγάπη;
Τῷ ἐκεῖνα διαβαίνειν.»
Ἀγαπητέ Ἀλέξανδρε, ἡ ἀνωτέρω Ὁμιλία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου νομίζω μᾶς δίνει τήν ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ συγκεκριμμένου χωρίου πού παρέθεσες σχετικά μέ τήν ἀγάπη.
Στήν παροῦσα ζωή μένουν «πίστις, ἐλπίς καί ἀγάπη».
Ὅμως ἡ ἀγάπη εἶναι «μείζων τούτων», μεγαλυτέρα.
«Πῶς οὖν μείζων ἡ ἀγάπη;» ἀναρωτιέται ὁ Ἱερός Πατήρ καί ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος «Τῷ ἐκεῖνα διαβαίνειν».
Ὅταν ἐκεῖνα (πίστις καί ἐλπίς) φύγουν.
Καί πότε φεύγουν;
Ὅταν φανερωθοῦν, δηλαδή στή Μέλλουσα ζωή.
Νά γιατί ἡ ἀγάπη εἶναι «μείζων».
Ὅλα αὐτά βρίσκονται σέ πλήρη συνάφεια μέ τήν προηγούμενη τοποθέτηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού μᾶς πληροφορεῖ πώς «βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.» (Α΄ Κορ. ιγ΄12).
Οὐδεμία λοιπόν ὑποτίμησης τῆς Πίστεως σέ σχέση μέ τήν Ἀγάπη προκύπτει ἀπό τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου, ὄπως ἀφήνεις νά ἐννοηθεῖ.
Πίστις καί Ἀγάπη σ’αὐτή τή ζωή συμβαδίζουν.
Καί πάλι θά μνημονεύσω ἀπό τά λεχθέντα ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅπου ἑρμηνεύοντας τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή τοῦ Παύλου καί τό χωρίο α΄15-16: «Διὰ τοῦτο κἀγώ, ἀκούσας τὴν καθ᾿ ὑμᾶς πίστιν ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ καὶ τὴν ἀγάπην τὴν εἰς πάντας τοὺς ἁγίους, οὐ παύομαι εὐχαριστῶν ὑπὲρ ὑμῶν μνείαν ὑμῶν ποιούμενος ἐπὶ τῶν προσευχῶν μου,» ὑπογραμμίζει καί νουθετεῖ:
ΟΜΙΛΙΑ Γʹ.
«Ἄξιον μὲν οὖν εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν ὑπηργμένων παρ' αὐτοῦ τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει, καὶ πρὸ τούτου καὶ μετὰ ταῦτα· ἄξιον δὲ εὐχαριστεῖν αὐτῷ καὶ ὑπὲρ τῆς πίστεως τῶν πιστευόντων. Ἀκούσας, φησὶ, τὴν πίστιν τὴν καθ' ὑμᾶς διὰ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν ἀγάπην τὴν εἰς πάντας τοὺς ἁγίους. Πανταχοῦ συνάπτει καὶ συγκολλᾷ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην, θαυμαστήν τινα ξυνωρίδα.»
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παντοῦ καί πάντοτε «συνάπτει καί συγκολλᾶ τήν πίστιν καί τήν ἀγάπην»!
Ὁποία σύζευξη ἀρετῶν!
Πίστις καί Ἀγάπη, μιά «θαυμαστή ξυνωρίδα», ἕνα ἀξιοθαύμαστον ζεῦγος!
Τί πλέον τούτων πρός «ἀποδόμηση τοῦ σκεπτικοῦ σου» ;
Μέ ἐκτίμηση
Θεόδωρος Σ.
Η βασική ιδέα στο σχόλιο 9 - 52, αγαπητέ Αλέξανδρε, είναι ότι δέν πρέπει οι Ορθόδοξοι να αισθάνονται ενοχές επειδή δήθεν δέν αγαπούν τούς Ετεροδοξους.
Οι Ορθόδοξοι αγαπούν όλους τούς ανθρώπους καί αυτό έχει αποδειχθεί σε διάφορες περιστάσεις ακόμη καί στίς μέρες μας, όταν χρειάστηκε να επιδείξουμε αλληλεγγύη σε διάφορους εμπερίστατους ανθρώπους.
Εχω την υποψία πάντως, ότι η κατηγορία αυτή λέγεται με πονηρό τρόπο, για να υπονοήσει υπογείως, ότι θα δείξουμε αγάπη εάν αποδεχθούμε τα δόγματα των Ετεροδόξων.
Οσο δέν τά αποδεχόμαστε, δέν έχουμε αγάπη.
Γίνεται δηλαδή με ύπουλο τρόπο σύνδεση της αγάπης μέ την αποδοχή αλλοτρίων δογμάτων, καταδικασμένων από την Εκκλησία.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι αυτή η αίσθηση υπάρχει στην ατμόσφαιρα, όταν γίνεται συζήτηση για "διαλόγους", "ενότητα", "κοινούς εορτασμούς", καί τα παρόμοια.
«Θαυμάζω» -14 Ιουνίου 2024 στις 10:57 π.μ -τις δολιχοδρομίες που μετέρχεστε για να απομειώσετε την προτεραιότητα της Αγάπης στην παρούσα ζωή ! «Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων η αγάπη». Το θράσος να επιστρατεύσετε και Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο το χωρίο του οποίου λέει τα αντίθετα από αυτά που θέλετε εσείς. Ότι δηλαδή, η ανωτερότητα της Αγάπης προκύπτει και από το γεγονός ότι στη Βασιλεία των Ουρανών παύουν να υπάρχουν πίστη κι ελπίδα, και μένει μόνο η αγάπη παντοτινά ! Δες. Αθ. Κοτταδάκη «Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου Ομιλιών Μικρή Φιλοκαλία», εκδόσεις «Ταώς» σελ.131 κε. «Το Α & Ω στην Εκκλησία η Αγάπη», «Καρποί και παράμετροι της Αγάπης» ΛΓ, «Η υπεραξία της Αγάπης» ΛΔ, κε . Αφήνω ότι ο Παύλος, ο Μέγας και Κορυφαίος τονίζει «πίστις δι αγάπης ενεργουμένη»-Γαλ.5,6, Και Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, «Η πίστις εάν μη έχη έργα νεκρά εστί»-2,19, «Ω άνθρωπε κενέ, ότι πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί»-2,20, «Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι»-2,20, Και η δαιμονική λεγεώνα τους παρακαλεί το Χριστό να μην την πετάξει την άβυσσο»-Λκ.8,31. Τον δε κ. Αλέξανδρο Ν. που μάλλον δεν καταλάβατε ότι ξέρει πολλά, με ποιο εφόδιο πάτε να τον ¨κατηχήσετε¨, με αυτό των σχισματικών του παλαιολογισμού; Τέλος και προς πολλούς τε κλπ. «Αληθεύοντες δε εν αγάπη»-Εφ.4,15. Ασφαλώς να έχουμε την αληθινή πίστη των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά να μην χάνουμε και τον πολικό αστέρα που είναι η Αγάπη», γιατί αλλιώτικα όλα γίνονται και έγιναν μίσος, που είπε πολύ εύστοχα ο αοίδημος Αλέξανδρος Τσιριντάνης, και επειδή δεν είχατε τίποτα άλλο να πείτε, πιάσατε εκεί τα … «οι οργανωσιακοί», και τα γνωστά «ίδια και ίδια του μυαλού σας ροκανίδια». Παρά ταύτα «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε». Αθανάσιος Κοτταδάκης
«καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου»
(Α΄ Τιμ. α΄5)
«Τελικά ....κρινοντας ιδιαιτερα και απο το υπογραμμισμενο της αναρτησης Τσιριντανη δεν ειναι να γραφει για πραγματα ουσιας κανεις. Ξεπετιουνται οι ...εραστες του σχισματικου παλαιολογισμου και το πραγμα γινεται ... κουρελου. Αθαν. Κοτταδακης»
«... γιατί αλλιώτικα όλα γίνονται και έγιναν μίσος, που είπε πολύ εύστοχα ο αοίδημος Αλέξανδρος Τσιριντάνης»
Ἀξιότιμε κ. καθηγητά, χαίρετε.
Στά δυό τελευταῖα σχόλιά σας μνημονεύετε τό κείμενο τῆς ἀνάρτησης τοῦ ἀειμνήστου Ἀλεξάνδρου Τσιριντάνη.
Ἐπ’αὐτοῦ τοῦ κειμένου θέλω νά ἐπισημάνω κάτι πού μού προξένησε ἐντύπωση ἀπό τήν ἀρχή πλήν ὅμως δέν τό σχολίασα:
Γράφει στό κείμενο: «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἄλλως τε, τὸ λέει καθαρά: «τὸ δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἐστὶν ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς... ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς ματαιολογίαν θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται».
Τό χωρίο αὐτό, ὁλόκληρο χωρίς τελίτσες εἶναι:
«τὸ δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἐστὶν ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας καὶ συνειδήσεως ἀγαθῆς καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου, ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν εἰς ματαιολογίαν, θέλοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι, μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται.» (Α΄ Τιμ. α΄5-7).
Βλέπουμε λοιπόν πώς παραλείπεται ΜΟΝΟ ἡ φράση «καὶ πίστεως ἀνυποκρίτου» δηλαδή ἀπό «πίστιν εἰλικρινῆ καί ἀληθῆ»(Τρεμπέλας).
Ὑπάρχει κάποια ἐπεξήγηση γιά τό λόγο αὐτῆς τῆς παράλειψης;
Δέν ἀλλοιώνεται ἔτσι τό συμπέρασμα «ὧν τινες ἀστοχήσαντες ἐξετράπησαν» ἀφοῦ καί σ’αὐτήν ἀναφέρεται τό «ὧν»;
Δέν παραθεωρεῖται τό γεγονός πώς ἀστόχησαν ΚΑΙ περί τήν Πίστην καί γι’αὐτό ἐξετράπησαν εἰς τό «μὴ νοοῦντες μήτε ἃ λέγουσι μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται»;
Καί παραλείποντας τήν πίστη ἀναρωτιέται ὁ συγγραφέας:
«Καὶ ἡ χριστιανοσύνη πληρώνει πολὺ ἀκριβὰ τὸ ὅτι ἔβαλε τὴν ἀγάπη σὲ δεύτερη, τρίτη καὶ τέταρτη μοῖρα. Μὴν κυττάζωμε τώρα πού, καὶ ἂν δὲν ἔχωμε ἀγάπη, μιλᾶμε ὅμως τουλάχιστον γιὰ τὸ πρωτεῖο τῆς ἀγάπης. Σὲ προηγούμενες ὅμως γενεὲς ἀντὶ τῆς ἀγάπης κυριαρχοῦσε τὸ μῖσος. Καὶ δὲν ὑπάρχει οὔτε μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ νὰ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς ἀγάπης».
Περί τῆς Πίστεως πού συμπεριλαμβάνεται στήν Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὡς αἱτία τοῦ ἐκτροχιασμοῦ μας μέ συνέπεια νά μήν καταλαβαίνουμε οὔτε τί λέμε οὔτε περί τίνος ὁμιλοῦμε μέ τόση βεβαιότητα, δέν ἀναφέρει τίποτα ὀ συγγραφέας.
Τί νά ὑποθέσουμε ἐπ’αὐτοῦ;
Μήως ἐπειδή δέν συνάδει μέ τό ἀφήγημά του περί «πρωτείου τῆς ἀγάπης»;
Αναρωτιέμαι.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
Δημοσίευση σχολίου