Η επαφή με τον εαυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες ελευθερίες, είναι ένας τρόπος ανασυγκρότησης, συναισθηματικής γαλήνης και ψυχικής ισορροπίας για κάθε άνθρωπο.
"Είδες τίν αδελφόν σου, είδες τον Θεόν σου." Η παρουσία τού άλλου ανθρώπου δέν μπορεί νά είναι κόλαση. Αυτή δέν είναι Χριστιανική θεώρηση, αλλά θυμίζει Υπαρξισμό τού Ζάν - Πώλ Σάρτρ. Ο Χριστιανός πρέπει νά προσπαθεί νά τοποθετείται θετικά απέναντι στόν συνάνθρωπο του. "Αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν."
Νομίζω 2:42, πως αυτό αποτυπώνει ο ποιητής: τη διαμετρική οπτική δύο ομάδων ανθρώπων. Ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου τον Θεό, τον Παράδεισο γι' αυτό και νιώθει έντονα την απουσία του. Ο άλλος νιώθει αυτό που διατύπωσε ο Σαρτρ: τον άλλον σαν Κόλαση.
Ο ποιητής παίζει ενώνει -με εξαιρετικά ευφυή τρόπο- δυο ζευγἀρια λέξεων την παρουσία-απουσία αφενός και το Παράδεισος-Κόλαση αφετέρου.
.JPG)
7 σχόλια:
Αυτό το έχω ζήσει και δυστυχώς το βιώνω στην ζωή μου.
Είναι μια οδυνηρή αλήθεια.
Η επαφή με τον εαυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες ελευθερίες, είναι ένας τρόπος ανασυγκρότησης, συναισθηματικής γαλήνης και ψυχικής ισορροπίας για κάθε άνθρωπο.
Όντως μεγάλη αλήθεια, που τη βιώνουμε αρκετοί…
Μέσα σε οικογένεια ή εντελώς μόνοι.
Τριγυρισμένοι από ανθρώπους ή σε μοναχικό κελί…
Ο Θεός να αναπαύσει τον μακαριστό καθηγητή με την εξαίσια πένα.
Έχει αφήσει μοναδικής ομορφιάς κείμενα.
"Είδες τίν αδελφόν σου, είδες τον Θεόν σου."
Η παρουσία τού άλλου ανθρώπου δέν μπορεί νά είναι κόλαση.
Αυτή δέν είναι Χριστιανική θεώρηση, αλλά θυμίζει Υπαρξισμό τού Ζάν - Πώλ Σάρτρ.
Ο Χριστιανός πρέπει νά προσπαθεί νά τοποθετείται θετικά απέναντι στόν συνάνθρωπο του.
"Αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν."
Νομίζω 2:42, πως αυτό αποτυπώνει ο ποιητής: τη διαμετρική οπτική δύο ομάδων ανθρώπων.
Ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου τον Θεό, τον Παράδεισο
γι' αυτό και νιώθει έντονα την απουσία του.
Ο άλλος νιώθει αυτό που διατύπωσε ο Σαρτρ: τον άλλον σαν Κόλαση.
Ο ποιητής παίζει ενώνει -με εξαιρετικά ευφυή τρόπο- δυο ζευγἀρια λέξεων την παρουσία-απουσία αφενός
και το Παράδεισος-Κόλαση αφετέρου.
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Ζωή Καρέλλη, «Μοναξιά»
Η κόλαση είναι με τους χριστιανούς που σου προσποιούνται ότι σε αγαπούν αλλά κοιτάζουν πως θα σε αποδημήσουν.
Δημοσίευση σχολίου