Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἐπετειακήν ἐκδήλωσιν ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης

 Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἐπετειακήν ἐκδήλωσιν ἐπί τῇ συμπληρώσει ἑκατονταετίας ἀπό τῆς ἱδρύσεως τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη, 25 Σεπτεμβρίου 2024)

Ἀπεδέχθημεν ἀσμένως τήν εὐγενικήν πρόσκλησιν καί εὑρισκόμεθα μετά χαρᾶς ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν, Ἐλλογιμώτατε καί ἀγαπητέ κύριε Πρόεδρε τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης, διά νά συμμετάσχωμεν εἰς τάς ἐπετειακάς ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ ἑκατονταετηρίδι ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του, νά διατρανώσωμεν διά τῆς παρουσίας ἡμῶν τήν ἰδιαιτέραν τιμήν, τήν ὁποίαν ἐπιφυλάσσει ἡ Ἐκκλησία καί δή τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρός τούς ἰατρούς καί νά τονίσωμεν εἰς τήν ἀγάπην σας τήν βιωματικήν συνάφειαν τῶν χριστιανικῶν ἠθικῶν παραδόσεων πρός τάς ἀπαρασαλεύτους ἱπποκρατικάς ἀρχάς, ἀμφοτέρων τόσον ἐπικαίρων εἰς τούς σημερινούς καιρούς τῶν πολλαπλῶν συγχύσεων.

Κομίζομεν ἀπό τό ἀειφεγγές Φανάριον, τό Ἱερόν Κέντρον τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας, τήν εὐλογίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας πρός τόν Ἰατρικόν Σύλλογον Θεσσαλονίκης. Εἶναι παράδοσις τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας νά προσλαμβάνῃ ὑπό τάς πνευματικάς πτέρυγάς της καί νά ἐπισυνάγῃ ὡς θεσμικά τέκνα της τάς ἐπαγγελματικάς συντεχνίας, νά ἐμπνέῃ εἰς τά μέλη των ἀφ᾿ ἑνός αἰσθήματα συναλληλίας καί αγαστῆς συνεργασίας, ἀφ᾿ ἑτέρου διάθεσιν φιλανθρωπίας καί ἐντίμου, κατά τάς χριστιανικάς ἐπιταγάς, ἐπαγγελματισμοῦ.

Ἔκπαλαι, αἱ θρησκεῖαι καί αἱ κοινωνίαι ἐτίμησαν τό ἰατρικόν ἐπάγγελμα, ἀναγορεύσασαι αὐτό εἰς λειτούργημα. Ὅμως, ἀγαπητοί, μή λησμονῆτε ὅτι ἡ προαγωγή τοῦ ἐπαγγέλματος εἰς λειτούργημα καί τοῦ ἐπαγγελματίου εἰς λειτουργόν εἶναι προσωπικόν, πνευματικῆς φύσεως ἄθλημα, συνειδητή ἐσωτερική ἐπιλογή, καί ἡ ἐφαρμογή της εἰς τήν καθ᾿ ἡμέραν πρᾶξιν αὐτοπροαίρετος ἄσκησις ἀρετῆς. Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας προβάλλει ὡς πρότυπον τόν «ἀνάργυρον» ἰατρόν,  ἀλλά δέν τό ἐπιβάλλει. Τό ὑποδεικνύει ὡς στόχον καί τρόπον ἐξαγιασμοῦ, ὡς μέσον εὐκταῖον τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί εἰρήνης. Ἀπαιτεῖ ὅμως, καί ἀναλόγως παιδαγωγεῖ, τήν προσέγγισιν τῶν ἀναγκῶν τοῦ κάθε ἐμπεριστάτου, πάσχοντος καί ἀσθενοῦς, μέ διάθεσιν προσφορᾶς, ὄχι κατ᾿ ἀναλογίαν τῆς ἀνταποδόσεως καί προσδοκωμένης ἀμοιβῆς, ἀλλά τῆς ἐκτάσεως τῆς ἀνάγκης τοῦ ἀπεκδεχομένου τήν ἰατρικήν διακονίαν, χωρίς νά διαχωρίζωνται οἱ «χρείαν ἔχοντες ἰατροῦ», βάσει γένους ἤ θρησκείας ἤ ἡλικίας ἤ ἀσφαλιστικῆς ἱκανότητος καί οἰκονομικῆς δυνατότητος. Εἰς τόν τρόπον αὐτόν, τόν ὁποῖον εἰσηγεῖται ἡ Ἐκκλησία, προτάσσεται ἡ αὐταπάρνησις, ἡ αὐτοθυσιαστική καί ἀνανταπόδοτος προσφορά, ἡ ὁποία προσιδιάζει καί πρός τάς φιλανθρώπους, χριστιανικάς παραδόσεις τοῦ Γένους μας.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων, ἐθεράπευεν ἀσθενεῖς καί ἀνεκούφιζε πάσχοντας. Μέ τό «ἀσθενοῦντας θεραπεύετε» (Ματθ. ι’, 8), αὐτήν τήν φιλάνθρωπον δραστηριότητα, παρήγγειλε καί εἰς τούς Ἀποστόλους, ὅταν τούς ἀπέστειλε πρός τά ἔθνη. Τήν θεϊκήν αὐτήν ἐπιταγήν ἐπικαιροποιεῖ ἡ Ἐκκλησία καί δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἐπιφορτίζει τούς ἰατρούς μέ ἀποστολικήν εὐθύνην, ἀλλά καί τούς χρίει συγκυρηναίους τοῦ σταυροῦ, τόν ὁποῖον αἴρει ὁ κάθε πάσχων ἄνθρωπος, ἐπαυξάνουσα τήν τιμήν, τήν ὁποίαν ἐπιφυλάσσει εἰς αὐτούς ἡ κοινωνία καί ἡ λαϊκή συνείδησις, τιμήν ἀμφίδρομον, καθ᾿ ὅτι ἀποδίδεται πρός αὐτούς ὡς ἀναγνώρισις, ὡς εὐχαριστία, ὡς προσευχή καί ἀνταποδίδεται ὑπ᾿ αὐτῶν πρός τό κοινωνικόν σύνολον ἐμπράκτως, διά τῆς μερίμνης των διά τήν ὑγείαν, αὐτό τό ἀτίμητον συστατικόν τῆς ὑπάρξεώς μας.

Ἀσκεῖτε, ἀγαπητοί ἰατροί, μίαν ἐπιστήμην αἰχμῆς, διακονεῖτε τόν ἄνθρωπον, σώζετε ζωάς, χαρίζετε εὐρωστίαν. Εἰς τήν ἁγίαν ἀποστολήν σας διαφυλάσσεται ἡ ἀξιολογική παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἀποδίδει εἰς τό ἀνθρώπινον πρόσωπον ἀπόλυτον τιμήν καί ἱερότητα. Τό θεάρεστον ἔργον σας, ὄχι μόνον δέν εἶναι πεδίον συγκρούσεως πίστεως καί ἐπιστήμης, ἀλλά χῶρος συνεργασίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως αὐτῶν τῶν δύο ἐξόχων πνευματικῶν μεγεθῶν ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τιμῶν τήν προσφοράν τῶν ἰατρῶν, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ Κυριακή, ἡ πλησιεστέρα πρός τήν 17^ην καί τήν 18^ην Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους, πρός τήν Σύναξιν δηλονότι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ και τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ ἀντιστοίχως, ὡς ἡμέρα τῆς Συνάξεως πάντων τῶν Ἁγίων Ἰατρῶν. Σᾶς προτρέπομεν νά τιμᾶτε αὐτήν τήν ἑορτήν τῶν ἁγίων Προστατῶν σας, ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἑπόμενον μῆνα Ὀκτώβριον.

Ἐλλογιμώτατοι, 

Ζῆτε καί πολιτεύεσθε ἐντός τῶν ὁρίων τεσσάρων Μητροπόλεων, Θεσσαλονίκης, Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως, Νέας Κρήνης καί Καλαμαριᾶς, καί Κασσανδρείας, αἱ ὁποῖαι, ὑπό τήν πεφωτισμένην εὐθύνην τῶν Μητροπολιτῶν των κυρίων Φιλοθέου, Βαρνάβα, Ἰουστίνου καί Νικοδήμου, ἀναπτύσσουν εὐρύ καί πολυσχιδές κοινωνικόν καί φιλανθρωπικόν ἔργον. Ἐπλαισιώσατε τό ἔργον αὐτό μέ φιλοτιμίαν καί ἀνεδείχθητε πρωτεργάται εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῶν στόχων του. Ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία θά πληρώσῃ τήν καρδίαν σας, θά εἶναι ἡ ἀνεκτίμητος ἀμοιβή σας. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή τῆς Ἐκκλησίας θά λιπάνουν τόν μόχθον σας καί τά ἀγαθά ἔργα τῶν χειρῶν σας θά ἑκατονταπλασιασθοῦν.

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις καί μέ αἰσθήματα πολλῆς ἀγάπης καί τιμῆς, μεταφέρομεν πρός πάντας ὑμᾶς καί τούς ἠγαπημένους σας τήν εὐλογίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί συγχαίρομεν ὑμᾶς ἐπί τῇ ἑκατονταετηρίδι τοῦ Συλλόγου σας, καταστέφοντες δέ ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν διά τῶν ἡμέτερων πατρικῶν καί πατριαρχικῶν εὐχῶν, ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς, πρεσβείαις τῶν Ἁγίων Ἰατρῶν, τήν ἄφθιτον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσοχήν σας! 

________

Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου