Λάθη σωστά - Ο. Ν.

Λάθη σωστά

 

Ἀνέκαθεν, τρελὰ μοῦ ἄρεσαν τὰ λάθη σου.

Ἔδειχναν μ' ἕναν ἀσυνήθη τρόπο,

ἀπρόσμενα ἀληθινό,

ὅλα τῆς γλώσσας τὰ σωστά.

 

Τὴν "εὐδομάδα" σου τὴ γλύκαινες μὲ αὐτὸ τὸ "εὖ"

μοσχοβολιὰ ἐλπίδας, μπορεῖ καὶ βεβαιότητας,

γιὰ κάτι ὡραῖο πού μᾶς προσμένει

καθὼς θὰ ξεδιπλώνεται ἡ δική μας ἄχαρη "ἑβδομάδα".

 

Κι αὐτὴ ἡ "αἰσιοδοξήα" σου δὲν πάει πίσω.

Χρειάζεται ἕνα ἐπιπλέον μπαστουνάκι

νὰ κρατηθεῖ γερά,

μὴν πέσει καὶ μᾶς ἀφήσει μετέωρους στὴ θλίψη μας.

 

Ὅταν τὶς λέξεις ἀσκεπεῖς ἀφήνεις,

χωρὶς φωνητικὴ ὀμπρέλα,

βέβαιο εἶναι πὼς τὸ σύστημα καγχάζεις

γιὰ τὰ σημάδια αἰώνων ποὺ πρόδωσε ἐν μιᾷ νυκτί.

 

Κάποτε, τὰ σημάδια ἐτοῦτα

-τόνους τὰ εἴπανε- τοῦ χρόνου ταξιδιῶτες,

ἀρχαῖες ἱστορίες κουβάλησαν στοὺς ὤμους τους,

μὲ μόχθο πολὺ καὶ ὁρατὸ τῆς ἐξάντλησης τὸν κίνδυνο.

 

Ἀφάνταστα γοητευτική,

ὁλότελα δική σου,

ἡ πιὸ ὀρθογραφημένη ἀνορθογραφία.

 

Ο. Ν.