«Και τότε ο Χριστός θα μας πει, ελάτε και εσείς.
Όλοι εσείς, εσείς οι μέθυσοι, εσείς οι αδύνατοι εσείς οι ακόλαστοι!... και θα
μας πει:
Όντα άθλια, γίνατε σύμμορφοι με την εικόνα του
θηρίου και έχετε τη σφραγίδα του στο μέτωπό σας... Ελάτε όμως και σεις.
Και τότε οι δίκαιοι θα διαμαρτυρηθούν και οι
φρόνιμοι θα απορήσουν: Μα, Κύριε, πως τους δέχεσαι;
Και ο Χριστός θα πει: αν τους δέχομαι, κύριοι δίκαιοι, αν τους δέχομαι, κύριοι σώφρονες, το κάνω γιατί κανένας από αυτούς δεν έκρινε ποτέ τον εαυτό του άξιο.
Και θα μας απλώσει τα χέρια Του, θα μας ανοίξει
την αγκαλιά Του και εμείς θα πέσουμε στα πόδια Του και θα τα καταλάβουμε όλα.
Ναι, τότε θα τα καταλάβουμε όλα...».
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
«Έγκλημα και τιμωρία»
25 σχόλια:
Ότι να'ναι
Όταν ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τους δίκαιους δεν μπορούμε να καταλάβουμε ψυχές σαν τον Ντοστογιέφσκι
Τι να σου πω τώρα... Δεν έχεις ιδέα, δεν κατάλαβες τίποτα...
Ανοησίες του Ντοστογιέφσκι
Φανταστείτε τι ηλιθιότητες γράφει στον "ηλίθιο".
Κι εσείς που αντιδράσατε γιατί αντιδράσατε;
Αφού ανοησίες γράφει στο συγκεκριμένο ποστ!
Λίγο μυαλό να έχει κάποιος το βλέπει
Χα χα χα!!!!
Εξ ιδίων κρίνεις τα αλλότρια.
Οι κλόουν προσφέρουν στα παιδικά πάρτι. Ήλθε ο καιρός να αναβαθμιστείς.
Η αγάπη είναι φωτιά. Όποιος αγαπάει το γνωρίζει αυτό. Ο Θεός είναι Αγάπη. [«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 4:16)]. Επομένως, ο Θεός είναι Φωτιά. Και η φωτιά καταναλώνει όλους εκείνους που δεν είναι οι ίδιοι φωτιά και κάνει λαμπερούς και φωτεινούς όλους εκείνους που είναι οι ίδιοι φωτιά (πρβ. Εβρ.12:29 «ὁ Θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον»).
Ο Κύριός μας δίδαξε: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματ. 5:44). Αλλοίμονο(!), αν το ζητάει από εμάς και το αθετούσε ο Ίδιος! Και αλλού: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τι θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη;» (Λουκ. 12:49). Εννοεί τη φωτιά της αγάπης.
Ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει: «Οἱ ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τὴ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται... Ἄτοπὸν ἐστι λογίζεσθαί τινα, ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐν τῇ γεένῃ στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. ἡ ἀγάπη ἔκγονόν ἐστι τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας, ἥτις ὁμολογουμένως κοινῶς πᾶσι δίδοται. Ἐνεργεῖ δὲ ἡ ἀγάπη ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατὰ διπλοῦν τρόπον• τοὺς μὲν ἁμαρτωλοὺς κολάζουσα, ὡς καὶ ἐνταῦθα συμβαίνει πρὸς φίλον ἀπὸ φίλου• τους δὲ τετηρηκότας τα δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ». (Λόγος πδ΄).
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει: «ἡ ἀγάπη εἶναι πηγὴ πυρός» (Ομιλ. λ΄ 18). Όποιος έχει τις ιδιότητες της αγάπης, μένει αβλαβής.
Ο δε Απόστ. Παύλος λέγει χαρακτηριστικά: «ἐὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου, ψώμιζε αὐτόν, ἐὰν διψᾷ, πότιζε αὐτόν· τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ».(Ρωμ. 12:30) Δηλ. ‘’εάν πεινά ο εχθρός σου δίδε του ψωμί, εάν διψά φέρε του νερό να πιή• διότι εάν αυτά τα καλά πράττεις, είναι σαν να βάζεις σωρούς από αναμμένα κάρβουνα στο κεφάλι του”. (Αυτός δηλ. θα καταληφθή από φλογερές τύψεις συνειδήσεως και θα δοκιμάσει μεγάλη εντροπή για το κακό, που σου έκαμε). Άρα για την κόλαση των αμετανοήτων δεν θα φταίει ο Θεός αλλά η διεφθαρμένη προαίρεσή τους.
Συνεπώς ανοησίες και ηλιθιότητες δεν γράφει ο Ντοστογιέφσκι, αλλά κάποιοι οι οποίοι αγνοούν στοιχειώδη θέματα της Ορθοδόξου Θεολογίας.
π. Δ. Σ.
Ο Οσιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει ότι "οι εν τή γεένη κολαζόμενοι ...." καί "τους μέν αμαρτωλούς κολάζουσα ....", δηλαδή ότι οι αμαρτωλοί κολάζονται, ενώ το απόσπασμα του Ντοστογιέφσκι αναφέρει "ελάτε όμως κι εσείς" (εννοείται στον Παράδεισο).
Υπάρχει σαφής διαφορά ανάμεσα στα δύο, διότι ο συγγραφέας δέν ακολουθεί τη γνώμη του Οσίου.
Αδελφέ μου, όταν κάποιος σε βάλει μέσα σε ένα παλάτι γεμάτο φως που όλοι είναι ντυμένοι με υπέροχες καθαρές στολές και εσύ είσαι με κουρέλια και ακάθαρτα ρούχα, ψάχνεις που να κρυφτείς, αναζητάς το σκοτάδι να εξαφανιστείς γιατί αποκαλύπτεται η βρωμιά σου και η αισχύνη σου. Δεν φταίει ο Παράδεισος και η αγάπη του Θεού για όσους οδυνώνται, αλλά η πνευματική τους διαφθορά που κάνει κόλαση ακόμη και τον Παράδεισο. Ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός λεγει στο βιβλίο του "Κατά Μανιχαίων" "Ο ήλιος τον μεν πυλό τον ξηραίνει το δε κερί το μαλακώνει" . Δεν φταίναι οι ακτίνες του ήλιου για το διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά η ποιότητα της ύλης πάνω στην οποία ενεργεί.... π. Δ.Σ.
π. Δ. Σ. , είστε εκτός θέματος
Δεν είμαι θεολόγος π. Δ.Σ. αλλά μπορώ να καταλάβω ότι αυτός-η που γράφει δεν είναι στην ορθοδοξία για προτεσταντισμό νιώθω. Ο Απόστολος διδάσκει «Αρετικὸν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» μην χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου αυτός δεν θα αλλάξει γνώμη στις δοξασίες του είναι σε πλάνη.
Αδελφέ μου, σε συνέχεια του διαλόγου μας, σου επισημαίνω επίσης ότι: Η λέξη «δικαιοσύνη» φέρνει στο νου μας μια ίση κατανομή, γι’ αυτό και συμβολίζεται με το ζυγό. Οι καλοί ανταμείβονται και οι κακοί τιμωρούνται από την ανθρώπινη κοινωνία με δίκαιο τρόπο. Αυτή είναι ανθρώπινη δικαιοσύνη, αυτή που παρέχεται στα δικαστήρια. Είναι αυτή, όμως, η σημασία της δικαιοσύνης του Θεού; Η λέξη «δικαιοσύνη» είναι μετάφραση της εβραϊκής λέξης tsedaka. Η λέξη αυτή σημαίνει «η θεία ενέργεια που επιτυγχάνει τη σωτηρία του ανθρώπου». Είναι σχεδόν συνώνυμη με την άλλη εβραϊκή λέξη «hesed» που σημαίνει «έλεος», «συμπάθεια», «αγάπη» και με τη λέξη «emeth» που σημαίνει «πίστη», «αλήθεια». Αυτό, δίνει μια τελείως διαφορετική διάσταση σ’ αυτό που συνήθως αντιλαμβανόμαστε σαν δικαιοσύνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο κατανόησε η Εκκλησία τη δικαιοσύνη του Θεού. Μ’ αυτόν τον τρόπο δίδαξαν γι’ αυτήν οι πατέρες της Εκκλησίας. «Πώς θα ονομάσεις το Θεό δίκαιο - γράφει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος - όταν διαβάσεις στο ευαγγέλιο για το μισθό των εργατών; (Μάτθ.20:13). Φίλε, λέει, δε σ’ αδικώ, θέλω να δώσω και σ’ αυτόν τον έσχατο όσα έδωσα και σε σένα, αν το δικό σου το μάτι είναι πονηρό, εγώ είμαι αγαθός. Πώς θα ονομάσει κανείς δίκαιο το Θεό, όταν διαβάσει στο ευαγγέλιο για τον άσωτο υιό, που σκόρπισε τον πατρικό πλούτο σε ασωτείες, και όταν έδειξε μόνο κατάνυξη, έτρεξε ο πατέρας και έπεσε στον τράχηλό του, και του έδωσε εξουσία πάνω σε όλο του τον πλούτο; Κι αυτά δεν τα είπε κανένας άλλος, ώστε να αμφιβάλλουμε, αλλά ο ίδιος ο υιός Του. Που είναι η δικαιοσύνη του Θεού, αφού ήμαστε αμαρτωλοί και ο Χριστός πέθανε γιά μας;» Ἁγ. Ἰσαάκ Σύρου, Λόγος ξ΄.
Έτσι βλέπουμε ότι ο Θεός δεν είναι δίκαιος με την ανθρώπινη σημασία της λέξης αυτής, αλλά ότι η δικαιοσύνη Του σημαίνει την καλοσύνη και αγάπη Του που δε δίνονται με δίκαιο τρόπο, δηλ. ο Θεός δίνει πάντα χωρίς να παίρνει τίποτε για αντίδοση και δίνει σε πρόσωπα σαν κι εμάς, που δεν είμαστε άξιοι να παίρνουμε. Γι’ αυτό ο Άγ. Ισαάκ μας διδάσκει: «Μη ονομάζεις το Θεό δίκαιο, γιατί η δικαιοσύνη του Θεού δε γνωρίζεται στα έργα σου, μπορεί ο Δαβίδ να τον ονομάζει δίκαιο και ευθύ, αλλά ο υιός Του, ο Ιησούς Χριστός και σωτήρας μας, μας φανέρωσε ότι είναι μάλλον αγαθός και χρηστός (Λουκ. 6:35). Είναι αγαθός, λέει, πρός τους πονηρούς και ασεβείς ανθρώπους» Ο Θεός είναι καλός, στοργικός και αγαθός πρός εκείνους που παρακούν και τον αγνοούν. (Πρβ. Ματ.3:45 «Γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»). Ποτέ δεν ανταποδίδει κακό στό κακό. Ποτέ δεν εκδικείται. Οι τιμωρίες Του είναι μέσα αγάπης γιά διόρθωση, εφόσον κάτι μπορεί να διορθωθεί και θεραπευτεί σ’ αυτή τη ζωή. «Δίκαιος σοφός, τῷ Θεῷ ἐστὶν ὅμοιος, οὐ γὰρ παιδεύει παντελῶς ἄνθρωπον ἀμυνόμενος αὐτὸν εἰς τὴν κακίαν αὐτοῦ, ἀλλ’ ἢ ἵνα διορθωθῇ ὁ ἄνθρωπος, ἢ ἄλλοι φοβηθῶσιν». Αγ. Ισαάκ Σύρου, Λόγος ογ΄
π.Δ.Σ.
[ Ματθ. 8,12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.
Ματθ. 13,41 ἀποστελεῖ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ, καὶ συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας αὐτοῦ πάντα τὰ σκάνδαλα καὶ τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν,
Ματθ. 13,42 καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.]
π.Δ.Σ.,
γλυκόλογα προς άμβλυνση των αισθημάτων της ανησυχίας και του τρόμου για την τρομερή ανταπόδοση που θα προξενεί τριγμό οδόντων και κλαυθμό παρακαλώ (φυσικά περιμενουμε ανταπόδοση, "Εβρ. 10,30 οἴδαμεν γὰρ τὸν εἰπόντα· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος· καὶ πάλιν· Κύριος κρινεῖ τὸν λαὸν αὐτοῦ." ) δεν ταιριάζουν σε μας τους ορθόδοξους..
Και άγιος να τα λέει (τα γλυκόλογα) απλώς δεν ακούει τους παραπάνω λόγους του Κυρίου και απαιτείται από εμάς να μην τον ακούμε!
Ευθύμιος Καδόγλου
Αγαπητέ μου κ. Ευθύμιε, όπως το κατανοείτε κι εσείς η εικόνα της κρίσεως, είναι ειλημμένη από τα δικαστήρια του κόσμου τούτου, κι έχει χαρακτήρα συμβολικό και μεταφορικό, ομοίως και οι εικόνες περί κολάσεως, θέλουν να μας αφυπνίσουν, να εννοήσουμε όλοι και οι πιο απλοί και άμοιροι θεολογικής παιδείας με βάση τις εμπειρίες του παρόντος τη σοβαρότητα του ζητήματος.
Τα λόγια του Κυρίου δεν τα απέρριψα, όπως νομίζετε, Χρειάζονται όμως ερμηνεία. Αυτό το έκαναν οι θεοφόροι Πατέρες μας, οι οποίοι ασφαλώς και δεν αντιφάσκουν με την Αγ. Γραφή. Τα λόγια του Κυρίου μας θέλουν να μας αφυπνίσουν, γι αυτό μιλά με απλές συμβολικές εικόνες της παρούσης εμπειρίας μας για να εννοήσουν και οι πιο απλοί και άμοιροι θεολογικής παιδείας τη σοβαρότητα του ζητήματος. Προσωπικά πιστεύω ότι στην πραγματικότητα η κόλαση θα είναι πολύ πιο χειρότερη από τις κτιστές εικόνες που μας περιγράφει ο Κύριός μας. Τα σώματά μας τότε θα είναι άφθαρτα, δεν θα πάσχουν πλέον (εσχάτη απόδειξη της αγάπης του Θεού για τα πλάσματά Του), όμως ψυχικά θα ωδινώνται απερίγραπτα και αιώνια. Θυμηθείτε τα λόγια του άσπλαχνου πλουσίου στη γνωστή παραβολή του πτωχού Λαζάρου. Τι έλεγε ο πλούσιος που κολαζόταν; « Ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ»(Λουκ.16:24). Δεν τον βασανίζει, ούτε τον καψαλίζει κάποιος, αυτή είναι η κόλαση του Δάντη. Ωδινάται από μόνος του, καίγεται εσωτερικά από τις τύψεις της συνειδήσεως, από τις αισχρές επιθυμίες των παθών, που δεν βρίσκουν ύλες προς ικανοποίηση (αγ. Γρηγόριος θεολόγος). Η γενική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων είναι ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν υπάρχουν εξ επόψεως του Θεού, αλλά εξ επόψεως του ανθρώπου. Βεβαίως υπάρχει ο Παράδεισος και η Κόλαση, σαν δυο τρόποι ζωής, αλλά δεν τους δημιούργησε ο Θεός. Ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «καθώς ο ήλιος το μεν κερί, λιώνει, τον δε πηλόν σκληρύνει, ΄χι καθ΄εαυτόν, αλλά δια την διαφορετική ύλην του κηρού και του πηλού, έτζι και ο Θεός την πήλινην καρδίαν του Φαραώ λέγεται πως σκληρύνει». Ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει ότι ο Θεός «τοις τυφλώττουσι τω ηγεμονικόν», είναι σκότος, για αυτούς που καθάρισαν το ηγεμονικό Φως. Ασφαλώς όχι κτιστό αλλά άκτιστο. «Φωτίζει μέν την ὑγιαίνουσαν ὄψιν, ἀμαυροῖ δὲ τὴν ἀσθενοῦσαν». Αν τα λένε και τα ερμηνεύουν λάθος οι Άγιοι Πατέρες λάθος τα μεταφέρω κι εγώ…
Με αδελφική αγάπη π.Δ.Σ.
Π. Δ.Σ.,
ορθώς ομιλήσατε κ είπατε "Αν τα λένε και τα ερμηνεύουν λάθος οι Άγιοι Πατέρες λάθος τα μεταφέρω κι εγώ…" διότι ως καλός δούλος Κυρίου κηρύττετε αυτά που ακούσατε ότι τα είπε ο Κυριος κι οι φίλοι Αυτού πλην όμως και νουν έχουμε και οφθαλμούς και ευτυχώς μπορούμε ακόμη να συγκρίνουμε και να κρίνουμε τυχόν ασάφειες ή ασυμφωνίες!
- Συνεχίζετε να είστε εκτός πλαισίου όπως αυτό ορίστηκε από το πρώτο κιόλας σχόλιο...
Παρακαλώ ξαναδείτε το οτι δεν σχολιάστηκε το αν και κατά πόσον είναι ο άνθρωπος ή ο Θεός η αιτία της κολάσεως αλλά το ότι στην κόλαση οι κολασμένοι φυσικά θα οδυνώνται σκληρά και σίγουρα δεν έχουν θέση τα " χαριτωμένα" του Φιοντορ τα οποία σημειωτέον ακυρώνουν το φοβερό "πορεύεσθε απ'εμού" και το "ερμηνεύουν" κάκιστα ως μια "μεγάλη αγκαλιά" του Θεού προς όλους!
- Τα άλλα που λέτε εσείς και κάποιοι άγιοι ότι τάχα ο κολασμένος "Ωδινάται από μόνος του" και "Βεβαίως υπάρχει ο Παράδεισος και η Κόλαση, σαν δυο τρόποι ζωής, αλλά δεν τους δημιούργησε ο Θεός" **ούτε τον παράδεισο δεν δημιούργησε ο θεός;;** την ητοιμασμενη βασιλεία ΑΠΟ καταβολής κόσμου και ουχί
ΠΡΟ καταβολής μιας και θεωρείτε αυτήν Άκτιστη;
Κι αν υποθέσουμε πως ο Θεός είναι αμέτοχος στη δημιουργία της κόλασης τότε η κίνηση του Θεού να καταστήσει τον κτιστό δλδ θνητό άνθρωπο αθάνατο και αιωνίως να ωδυνάται τι είναι;;; και γιαυτό ευθύνεται ο άνθρωπος;
Κι άλλα έχω κατά νου αλλά ας μείνουμε σ'αυτα τα δύο προσώρας!
Ευθύμιος Καδόγλου
Εάν αδερφέ μου ο Ντοστογιέφσκι, φαίνεται να δικαιώνει τους αμετανόητους, εγώ προσωπικά το απορρίπτω. Κατά τ΄άλλα, σου επισυνάπτω τα παρακάτω (όχι δικά μου).
ΚΑΤΑ ΜΑΝΙΧΑΙΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
35. Εἰ δὲ λέγετε, ὅτι συνέφερεν αὐτῷ μὴ γενέσθαι ἤπερ γενέσθαι καὶ κολασθῆναι ἀτελευτήτως, φαμέν, ὅτι ἡ κόλασις ἐκείνη οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν εἰ μὴ πῦρ ἐπιθυμίας τῆς κακίας καὶ ἁμαρτίας καὶ πῦρ ἀστοχίας τῆς ἐπιθυμίας. Οὐ γὰρ ἐπιθυμοῦσι θεοῦ οἱ ἐν τῇ κακίᾳ τὸ ἄτρεπτον ἐσχηκότες, ἀλλὰ τῆς κακίας, ἐκεῖ δὲ ἐνέργεια κακίας καὶ ἁμαρτίας οὐκ ἔσται. Οὐδὲ γὰρ ἐσθίομεν οὐδὲ πίνομεν οὐδὲ ἐνδυόμεθα οὐδὲ γαμοῦμεν οὐδὲ πλουτοῦμεν οὐδὲ φθόνος ἰσχύει οὐδέ τι τῶν τῆς ἁμαρτίας εἰδῶν. Ἐπιθυμοῦντες οὖν καὶ μὴ ἔχοντες τὰ τῆς ἐπιθυμίας πυρὸς δίκην ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας καταφλέγονται. Οἱ δὲ τοῦ ἀγαθοῦ, τουτέστι μόνου τοῦ θεοῦ, ἐπιθυμοῦντες, τοῦ ὄντος καὶ ἀεὶ ὄντος, καὶ τυγχάνοντες εὐφραίνονται κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς ἐπιθυμίας αὐτῶν, καθ' ἣν τυγχάνουσι τοῦ ἐπιθυμουμένου. Τὸ μὲν οὖν ὄντως ἀγαθὸν τὸ φύσει ἐστὶν ἀγαθόν, κἂν ποσῶς μετέχειν κατ' αὐτὸ τὸ εἶναι τοῦ ἀγαθοῦ. Τὸ δὲ δοκοῦν ἀγαθὸν οὐ φύσει ἀγαθόν ἐστι, ἀλλὰ κακόν
44 Καὶ τοῦτο δὲ εἰδέναι δεῖ, ὅτι ὁ θεὸς οὐ κολάζει τινὰ ἐν τῷ μέλλοντι, ἀλλ' ἕκαστος ἑαυτὸν δεκτικὸν ποιεῖ τῆς μετοχῆς τοῦ θεοῦ, Ἔστι δὲ ἡ μὲν μετοχὴ τοῦ θεοῦ τρυφή, ἡ δὲ ἀμεθεξία αὐτοῦ κόλασις· ἐνταῦθα δὲ οὐ κολάζων ἐπιφέρει τοὺς πειρασμοὺς ὁ θεός, ἀλλὰ παιδεύων καὶ ἰώμενος τὴν κακίαν, ἵνα ἐπιγνῶμεν αὐτὸν καὶ ἐπιστρέφωμεν καὶ τύχωμεν τῆς ἁγιότητος αὐτοῦ. «Ἡ γὰρ παιδεία κυρίου ἀνοίγει μου τὰ ὦτα.»
49 Εἰ κακὸν ἡ κακία, καλὸν ἡ κόλασις τοῦτο ἐξορίζουσα. Κακὸν γὰρ ἡ πορνεία, οὐχ ὁ σωφρονισμός· οὐ γὰρ ἡ κόλασις κακή, ἀλλὰ τὸ ἄξιον ἑαυτὸν ποιῆσαι κολάσεως.
71 Ὁ θεὸς καὶ τῷ διαβόλῳ ἀεὶ παρέχει τὰ ἀγαθά, ἀλλ' ἐκεῖνος οὐ θέλει λαβεῖν. Καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι πᾶσι δίδωσιν ὁ θεὸς τὰ ἀγαθά· πηγὴ γάρ ἐστι τῶν ἀγαθῶν πᾶσι βρύουσα τὴν ἀγαθότητα, ἕκαστος δέ, καθὼς ἑαυτὸν κατεσκεύασε δεκτικόν, μετέχει τοῦ ἀγαθοῦ. Ἐνταῦθα μὲν οὖν περὶ ἄλλα τὴν ὄρεξιν ἔχοντες καὶ ἐπιτυγχάνοντες κἂν ποσῶς ἡδώμεθα, ἐκεῖσε δέ, ὅταν «ὁ θεὸς εἴη τὰ πάντα ἐν πᾶσι», μὴ βρώσεως οὔσης, μὴ πόσεως μηδέ τινος σαρκικῆς ἡδονῆς μηδέ τινος ἀδικίας οἱ μηδὲ τὰς συνήθεις ἡδονὰς ἔχοντες μηδὲ τῶν ἐκ θεοῦ δεκτικοὶ ὄντες ὀδυνῶνται ἀνηκέστως, οὐ τοῦ θεοῦ κόλασιν ποιήσαντος, ἀλλὰ ἡμῶν ἑαυτοῖς τὴν κόλασιν εὐτρεπισάντων, ἐπεὶ οὐδὲ θάνατον ὁ θεὸς ἐποίησε, ἀλλ' ἡμεῖς ἑαυτοῖς τοῦτον ἐπεσπασάμεθα. Φύσει μὲν γὰρ πᾶν σύνθετον διαλύεται, ἀλλ' ὅσον θεῷ διὰ θεωρίας ἥνωτο ὁ Ἀδάμ, ἐν ἑαυτῷ εἶχε τὴν ζωὴν ὑπὲρ φύσιν ζωοποιοῦσαν τὴν θνητὴν αὐτοῦ φύσιν. Ὅτε δὲ ἀπέστη τῆς πρὸς τὴν ζωὴν ἤγουν τὸν θεὸν ἑνώσεως, ἦλθεν ἐκ τῆς ὑπὲρ φύσιν ἀφθαρσίας εἰς τὴν κατὰ φύσιν τοῦ συνθέτου διάλυσιν, ὅπερ ἐστὶ θάνατος.
Συνέχεια του προηγουμένου
75 Αὐτὸς μὲν οὖν ὁ θεὸς φύσει ἀγαθὸς καὶ συμπαθὴς ὢν οὐ θέλει τὴν ἁμαρτίαν, οὐ θέλει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ οὐδὲ τέρπεται ἐπ' ἀπωλείᾳ ζώντων οὐδὲ πάθει ὀργῆς κατέχεται ἢ κολάζει, ἀλλὰ πᾶσι βρύει τὰ ἀγαθά. Ὁ ποθῶν λαμβάνει καὶ ὁ ἀγαθὸς ἀγαθῶν τυγχάνει· καὶ ἐν μὲν τῷ βίῳ τούτῳ οἰκονομία τίς ἐστι καὶ κυβέρνησις καὶ πρόνοια ἄρρητος πρὸς ἐπιστροφὴν καὶ μετάνοιαν καλοῦσα τοὺς ἁμαρτάνοντας, μετὰ δὲ θάνατον οὐκέτι τροπή, οὐκέτι μετάνοια, οὐχὶ τοῦ θεοῦ μὴ δεχομένου μετάνοιαν–αὐτὸς γὰρ ἑαυτὸν ἀρνήσασθαι οὐ δύναται οὐδὲ ἀποβάλλεται τὴν συμπάθειαν–, ἀλλ' ἡ ψυχὴ οὐκέτι τρέπεται. ∆ιὸ κἄν τις ποιήσῃ πάσας τὰς δικαιοσύνας καὶ ἐπιστρέψας ἁμαρτήσῃ καὶ ἐξέλθῃ ποθῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ βίου, ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ αὐτοῦ ἀποθανεῖται. Ὁμοίως καὶ ὁ ἁμαρτωλός, ἐὰν μετανοήσῃ καὶ ἐν τῇ μετανοίᾳ αὐτοῦ ἀποθάνῃ, οὐ μὴ μνησθῶσιν αἱ ἁμαρτίαι αὐτοῦ. Ὡς γὰρ οἱ δαίμονες μετὰ τὴν ἔκπτωσιν οὐ μετανοοῦσιν οὐδὲ οἱ ἄγγελοι νῦν οὐχ ἁμαρτάνουσι, ἀλλ' ἀμφότεροι ἔσχον τὸ ἄτρεπτον, οὕτω καὶ οἱ ἄνθρωποι μετὰ θάνατον τὸ ἄτρεπτον ἔχουσι, καὶ οἱ μὲν δίκαιοι ποθοῦντες τὸν θεὸν καὶ ἔχοντες αὐτὸν ἀεὶ ἐν αὐτῷ εὐφραίνονται, οἱ δὲ ἁμαρτωλοὶ ποθοῦντες τὴν ἁμαρτίαν καὶ μὴ ἔχοντες τὰς ὕλας τῆς ἁμαρτίας, ὡς ὑπὸ πυρὸς καὶ σκώληκος κατεσθιόμενοι, κολάζονται μηδεμίαν παρηγορίαν ἔχοντες. Τί γάρ ἐστι κόλασις εἰ μὴ τοῦ ποθουμένου στέρησις; Κατὰ τὴν ἀναλογίαν οὖν τοῦ πόθου οἵ τε τὸν θεὸν ποθοῦντες εὐφραίνονται καὶ οἱ τὴν ἁμαρτίαν ποθοῦντες κολάζονται· καὶ γὰρ οἱ ἐπιτυγχάνοντες τοῦ ποθουμένου κατὰ τὸ μέτρον τοῦ πόθου εὐφραίνονται καὶ οἱ ἀποτυγχάνοντες κατὰ τὸ μέτρον τοῦ πόθου ὀδυνῶνται.
82 Οὔτε τούτων οὖν οὔτε ἐκείνων αἴτιος ὁ Θεός, ὡς ἐδείξαμεν. Εἰ γὰρ καὶ τὰ ἀκούσια λεγόμενα κακὰ διὰ τὸ ἡμῖν δοκεῖν κακὰ εἶναι, διὰ τὸ ἀηδὲς καὶ διὰ τὸ παράβουλον ἡμῶν καὶ διὰ τὸ ἁμαρτάνειν ἡμᾶς, τουτέστιν ἀποτυγχάνειν τοῦ δέοντος σκοποῦ, τῷ πρὸς τὴν ἡδονὴν λίχνῳ δικαίῳ λόγῳ ὁ θεὸς ἐπάγει παιδεύων πρὸς τὸ συμφέρον, ἀλλὰ τῶν ἑκουσίων κακῶν ἤρτηται τὰ ἀκούσια λεγόμενα κακά· ἀκολουθεῖ γὰρ τοῖς ἑκουσίοις κακοῖς τὰ ἀκούσια. Τιμωρίαι γὰρ καὶ παιδεῖαι ὡς τὰ πολλὰ πρὸς διόρθωσιν αἱ συμφοραὶ γίνονται, καὶ ἡ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος κόλασις τελεία τῆς κακίας καὶ ἁμαρτίας ἀναίρεσις ἢ τὸ ἐναντίον εἰπεῖν τοῖς ἐπιποθοῦσι τὰς σωματικὰς παρὰ τὸν φυσικὸν νόμον ἡδονὰς καὶ τὰς διὰ ταύτας ἁμαρτίας ἡ κόλασις καὶ ἀπορία τῆς τούτων χρήσεως ἔσται αἰωνία κόλασις. Κόλασις γὰρ ἡ τοῦ ποθουμένου ἀποτυχία. Ἄχρι γὰρ ἁμαρτίας ἡδονὴ παρὰ τὸν νόμον τῆς φύσεως· αὕτη δὲ διττή, ἢ ψυχικὴ ἢ σωματική· καὶ ψυχικὴ μὲν ἡ τῆς δόξης ἔφεσις, σωματικὴ δὲ βρῶσις, πόσις, ἄνεσις σώματος, ὕπνος, συνουσία γυναικῶν. Ταῦτα πάντα φυσικὰ καὶ καλὰ κατὰ τὴν φυσικὴν τάξιν καὶ τὸν νόμον τοῦ κτίσαντος γινόμενα, κακὰ δὲ παρὰ τὸν νόμον τοῦ κτίσαντος καὶ τὴν φυσικὴν τάξιν καὶ χρῆσιν.
Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή
π. Δ. Σ.
π. Δ. Σ,
αν και τόσο μεγάλος άγιος ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός το «ὁ θεὸς εἴη τὰ πάντα ἐν πᾶσι» το έχει παρερμηνεύσει όσο δεν πάει!!!!
Ο απ. Παύλος όταν είπε
"Κολ. 3,10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν,
Κολ. 3,11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος,
ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός"
εννοούσε φυσικά πως «ὁ θεὸς εἴη τὰ πάντα ἐν πᾶσι» για τους σεσωσμένους και την Βασιλεία Του και όχι για τους κολασμένους όπως εσφαλμένα μας λέει ο Δαμασκηνός!
Πού άκουσε ο άγιος ότι στην κόλαση τα πάντα θα είναι Χριστός; Ότι σε όλους θα είναι ο Χριστός;;
Τέτοια ακούν οι άλλοι και μας λένε πως η κόλαση είναι ο Χριστός ως άκτιστο πυρ αιώνιον που θα καίει αιωνίως τους αμαρτωλούς!
Δε μου είπατε και ποιος ευθύνεται για το ότι ο άνθρωπος από θνητός έγινε αθάνατος ώστε να τιμωρείται αιωνίως!
Ευθύμιος Καδόγλου
Αδελφέ μου Ευθύμιε
Αν κοιτάξεις λίγο πιο πάνω λέγει ο Απ. Παύλος ότι ο Χριστός να είναι η ζωή μας, «ἡ ζωὴ ὑμῶν» (Κολ. 3,4). Αν λοιπόν είναι «ζωή». Σε άλλο σημείο μας λέγει ο Κύριός μας: «ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν» (Ιωάν. 10,10). Ο Χριστός είναι η αιτία όχι μόνο της βιολογικής μας ζωής αλλά και της αιώνιας άφθαρτης ζωής μας, μετά θάνατον, κι αυτό το οφείλουμε στην παρουσία της άκτιστης Χάρις Του, μέσα στην οποία θα βρίσκονται τα πάντα ακόμη και οι δαίμονες. Το θέμα είναι πως θα μετέχουν σε αύτη την «άκτιστη δόξα», τα λογικά κτίσματά Του, ανάλογα με την πνευματική τους διαβάθμιση. Οι ακτίνες του φωτός για τους υγιείς και ζωντανούς οργανισμούς, είναι ζωή και ευφροσύνη. Για τους νεκρούς καταστροφή και αποσύνθεση! Δεν φταίει το φως, αλλά η ποιότητα των όντων. Εξ άλλου λάβε υπ΄όψιν σου ότι ο Θεός είναι απλούς στη φύση, άτρεπτος και αναλλοίωτος, εμείς είμαστε σύνθετοι, τρεπτοί και μεταβλητοί, γι αυτό και είμαστε εξ αρχής δεκτικοί ή της θνητότητας (μακριά απ΄ τον Θεό) ή της αθανασίας (κοντά στον Θεό). Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι στον Θεό (άλλους να αγαπά και άλλους να μισεί). Αποτέλεσμα της Αγάπης Του είναι η δημιουργία του κόσμου. Η δύναμή Του είναι Δημιουργική και μόνο, όχι καταστροφική. π. Δ. Σ.
π. Δ. Σ.,
-Ακουσίως ή εκουσίως ο Θεός δε μπορεί να προκαλεί πόνο άρα αυτά που λένε κάποιοι ότι τάχα για τους μεν θα είναι φως και για τους αλλους κόλαση είναι αφελείς ιδεοληψίες!
-Αυτό που λέτε "είμαστε εξ αρχής δεκτικοί ή της θνητότητας (μακριά απ΄ τον Θεό) ή ..." δε μπορεί να σταθεί μιας και είναι δεδομένη η αθανασία των κολασμένων που θα ναι μακριά από τον Θεό και αιωνίως θα πονούν
-Δε δώσατε καμία σημασία στο τί και για ποιους λέει ο απ. Παύλος το "τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός"!
-Αν ο ήλιος γνώριζε τι πόνο προκαλούσε σε κάποιους μάλλον θα διάλεγε να σβήσει...
Ευθύμιος Καδόγλου.
«Ἐπιλείψει με διηγούμενον ὁ χρόνος» (Εβρ.11:32). Αδελφέ μου, δεν θα με πάρει ο χρόνος, να σου αναλύσω με βάση τους Αγίους Πατέρες την περί εσχάτων διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας. Αυτά που γράφεις, αγγίζουν τα όρια της βλασφημίας και δείχνουν στοιχειώδη άγνοια της Δογματικής Διδασκαλίας της Εκκλησίας. Ειδικά το τελευταίο! (Αν ο ήλιος γνώριζε τι πόνο προκαλούσε σε κάποιους μάλλον θα διάλεγε να σβήσει...) με άλλα λόγια: «Να γίνει ο Θεός από φως σκότος, να αυτοκαταργηθεί, γιατί κάποια «παιδιά Του», επιλέγουν την παρακοή και την ασωτία». Σου θυμίζω την παραβολή του Ασώτου. Ο καλός πατέρας, όταν το παιδί του ξεφύγει σε εκτροπές που τον προσβάλλουν, δεν πάει να αυτοκτονήσει, αλλά περιμένει υπομονετικά και επιθυμεί διακαώς να βρεθεί πάλι στην αγκαλιά του. Εξήγησέ μου, γιατί ο πρεσβύτερος υιός ένοιωθε δυσφορία και θυμό για την υποδοχή του αδελφού του; Δεν ήταν μέσα στο πατρικό σπίτι; Του έλειπε κάτι; Ο πατέρας του δεν τον νουθέτησε με στοργή και αγάπη; Γιατί ανθίστατο; Του έλλειπε η ανιδιοτελής αγάπη που είναι γνώρισμα του Θεού και των Αγίων φίλων Του.
Καλέ μου φίλε στην πραγματικότητα δεν διαφωνείς μαζί μου αλλά με τους αγίους Πατέρες της εκκλησίας μας, που ως θεοφόροι ερμήνευσαν και διασάφησαν τα θέματα της πίστεώς μας. Δεν ξέρω αν είσαι θεολόγος, αλλά αν είσαι, αυτά που γράφεις είναι αντίθετα απ΄τη δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο πόνος των κολασμένων είναι ένα συμβάν που οφείλετε στην αποστασία τους από τον Θεό και την διεστραμμένη ψυχική τους προαίρεσή. Αυτό δεν το αλλάζει ο Θεός, (όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί θα μας ακύρωνε αν το έκανε). Μας έχει δώσει όμως τη δυνατότητα, ως νοήμονα, λογικά και ελεύθερα όντα να το αλλάξουμε εμείς, με τη μετάνοιά μας και την επιστροφή μας στο Έλεός Του. Αν το άλλαζε με τη βία, θα καταργούσε την ελευθερία μας και την βούλησή μας, τότε για ποιο λόγο να μας βραβεύσει με αιώνια μακαριότητα; Θα ήταν σαν να λέγει στον εαυτό Του «Μπράβο μου είμαι Υπερτέλειος». Θα είμαστε τότε «τέλεια ρομπότ» του Θεού, αλλά όχι άνθρωποι! Ο Θεός δεν φοβάται από τα κτίσματά Του, όσο κακοπροαίρετα και διεστραμμένα και αν γίνουν.
Για τις «αφελείς ιδεοληψίες», «περί δυνατότητος θανάτου και αθανασίας», τα κάτωθι:
Σοφ. Σολ. 1:13-14 «ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς».
Σοφ. Σολ. 2,23-24 «ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν· φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον».
Μ. Βασιλείου: «Ὅσον γὰρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τοσοῦτον προσήγγιζε τῷ θανάτῳ. Ζωὴ γάρ, ὁ Θεὸς στέρησις δὲ τῆς ζωῆς θάνατος. ‘Ωστὲ ἑαυτῷ τὸν θάνατον ὁ Ἀδὰμ διὰ τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε κατὰ τὸ γεγραμμένον ὅτι, «ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται». (Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, Migne, P.G. 31, 345). «Οὕτως οὐχὶ Θεὸς ἔκτισε θάνατον, ἀλλ’ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα. Οὐ μὴν ἐκώλυσε τὴν διάλυσιν διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας, ἵνα μὴ ἀθάνατον ἡμῖν τὴν ἀρρωστίαν διατηρήσή». Αὐτόθι.
Αγ. Εἰρηναίου: «Ὅσοι.. ἀφίστανται κατὰ τὴν γνώμην αὐτῶν τοῦ Θεοῦ, τούτοις τον ἀπ’ αὐτοῦ χωρισμὸν ἐπάγει. Χωρισμὸς δὲ τοῦ Θεοῦ, θάνατος• καὶ χωρισμὸς φωτός, σκότος... οὐ τοῦ φωτὸς ἐπιφέροντος αὐτοῖς την ἐν τυφλώσει τιμωρίαν». (Ἔλεγχος, Ε΄ 27, 2. «Οἱ δὲ ἀφίστανται τοῦ φωτὸς καὶ ἀφορίζουσιν ἑαυτούς του Θεοῦ». Αὐτόθι. Ε΄ 28, 1.
Μαξίμου Ὁμολογητοῦ: «Θάνατος μὲν ἐστι κυρίως ὁ τοῦ Θεοῦ χωρισμός... ὦ ἐπηκολούθησεν ἐξ ἀνάγκης καὶ ὁ τοῦ σώματος θάνατος. Ζωὴ δὲ κυρίως ἐστὶν ὁ εἰπὼν «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ζωή». (Φιλοκαλία, Β΄ σελ. 27).
Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναϊτης: «Γεγόναμεν τῆς ἐν Ἀδὰμ κατάρας κληρονόμοι. Οὐ γὰρ πάντως ὡς σὺν ἐκείνῳ παρακούσαντες τῆς θείας ἐκείνης ἐντολῆς τετιμωρήμεθα, ἀλλ’ ὅτι θνητὸς γεγονώς, εἰς τὸ ἐξ αὐτοῦ σπέρμα παρέπεμψε τὴν ἁμαρτίαν• θνητοὶ γὰρ γεγόναμεν ἐκ θνητοῦ». κ.λ.π…
π. Δ. Σ.
π. Δ. Σ.,
- εγώ για τον ήλιο μίλησα. Ο Θεός φυσικά και θα γνωρίζει τον πόνο των κολασμένων οι οποίοι θα βρίσκονται μέσα στην Άκτιστη Χάρη Του που θα έχει μορφή πυρός που θα τους προκαλεί τα χίλια μύρια και όπως θέλετε εσείς δε θα κάνει τίποτα γιαυτό, απλώς θα τους περιβάλλει με τη Χάρη Του κι ας καίγονται και ας τρίζουν τα δόντια τους οι άλλοι.
Ποιο φαντάζει περισσότερο βλάσφημο, λοιπόν; Ένας θεός που γνωρίζει πως η παρουσία Του βασανίζει τον άλλον και διαιωνίζει μια τέτοια κατάσταση ή ένας θεός που σε καμία περίπτωση δε θα ανέχονταν κάτι τέτοιο και φυσικα δε θα έκανε αισθητή την παρουσία Του ούτε ως πυρ, ούτε ως σκώληκας κτλ;
- Ο πατήρ στην παραβολή του ασώτου φυσικά και δεν είναι καλός πατήρ αλλά είναι το χειρότερο πρότυπο! Χρηματοδοτεί την ασωτία του υιού του δίνοντάς του μια περιουσία κόντρα σε ότι έχουμε διδαχθεί από την Παλαιά Διαθήκη διαβάζοντας την περίπτωση του αρχιερέα Ηλί που δεν νουθετούσε όπως έπρεπε τα παιδιά του, Φινεές και Οφνί, 'επιτρέποντάς' τα να παίρνουν παρανόμως τα κρέατα των θυσιών (Α Βασιλείαν κεφ. 2 & 3) και φυσικά έλαβαν την τιμωρία από τον Θεό και ο πατέρας και οι υιοί!
Αλλά και ότι πουθενά στον κόσμο δε θεωρείται καλός πατέρας αυτός που δίνει την περιουσία του, πριν πεθάνει, στον κακομαθημενο γιο του ώστε ο ασωτος να γλεντήσει όπως θέλει!
Οικτρό παράδειγμα λοιπόν η παραβολή προς αποφυγή! Αυτά δε γίνονται πουθενά στον κόσμο!
Μόνο οι χριστιανοί την έχουμε ως πρότυπο καλοσύνης και αγαθότητας!
Ας αφήσουμε λοιπόν την παραβολή αυτή γιατί δε βγαίνει τίποτα καλό από αυτήν!
- Ακόμη να μου πείτε για ποιους λέει ο απ. Παύλος το "τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός"!
Όλα τα υπόλοιπα στο τελευταίο σχόλιό σας καταλήγουν στο εξής: Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του έφερε τον θάνατο αλλά ο Θεός στο τέλος θα τον κάνει και πάλι αθάνατο ώστε να τιμωρείται αιωνίως!
Πώς το βλέπετε αυτό;
Ευθύμιος Καδόγλου.
Αδελφέ μου, εσύ αρχικά υπεραμυνόσουν της σκληρής πραγματικότητας της κολάσεως, έγραψες: στην κόλαση οι κολασμένοι φυσικά θα οδυνώνται σκληρά και σίγουρα δεν έχουν θέση τα "χαριτωμένα" του Φιοντορ τα οποία σημειωτέον ακυρώνουν το φοβερό "πορεύεσθε απ'εμού".
Απ΄ότι φαίνεται δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ακυρώνεις όχι μόνο τους θεοφόρους Πατέρες αλλά και αυτή και την Αγία Γραφή, οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε τον διάλογο.
Σε παραπέμπω λοιπόν στο εδάφιο που μου καταχώρησες λίγο πιό πάνω: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τιτ 3:10-11). Μπορείς Να έχεις τη δική σου θεωρεία περί εσχάτων αλλά δεν την θεμελιώνεις ερμηνευτικά με βάση τους Αγίους Πατέρες αλλά με βάση τον δικό σου στοχασμό.
Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή π.Δ.Σ.
π.Δ.Σ.,
το μόνο που υπερασπιζομαι είναι η αλήθεια. ΚΑΙ ο Φιοντορ λέει ασυναρτησίες βάσει της Γραφής ΚΑΙ κάποιοι άλλοι αστοχουύν μιλώντας για κολασμένους που θα βρίσκονται μέσα στη Χάρη του Θεού βασανιζόμενοι!
Εγώ όμως αν και θέτω τους προβληματισμούς μου και τις ενστάσεις μου δεν παίρνω απαντήσεις, εν προκειμένω από εσάς εκτός από υπονοούμενα περί βλασφημίας και αίρεσης.
Είναι προβληματική η παραβολή του ασώτου οπως έγραψα παραπάνω; Δεν είπατε τίποτα.
Αστοχεί ο αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός γραφοντας "τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός" αναφερόμενος και στους κολασμένους; πάλι δεν είπατε τίποτα.
Όταν οι άγιοι ή η Γραφή λένε πράγματα τα οποία δε στέκουν φυσικά και θα υπάρξουν ενστάσεις! Γίναμε χριστιανοί μη γνωρίζοντας κάθε λεπτομέρεια της Γραφής ή των πατερικων κειμένων κι αν πέσουμε σε καμία " στραβοκονδυλιά" δε θα γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα! Εδώ όμως δεν μιλάμε για 1-2 σημεία ασαφή ή μπερδεμένα! Μόνο στο παρόν ποστ αναφέρθηκαν 3 θέματα για τα οποία απάντηση δεν έλαβα. Φανταστείτε πόσες ενστάσεις μπορεί να σας καταθέσω εν καιρώ!
Γιαυτό μη με κρίνετε, απλώς δώστε τις σωστές απαντήσεις μιας κι αυτό πρέπει να κάνει ο κάθε χριστιανός όπως μας λέει ο απ. Πέτρος: "Α Πε. 3,15 Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν,
ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου,"!
Είστε έτοιμος, λοιπόν, προς απολογίαν; Απότι βλέπω μάλλον όχι!
Ευθύμιος Καδόγλου
Τι άλλο περιμένεις στην αιωνιότητα να συναντήσεις εκτός απ’ το Τρισήλιο Φως Του Θεού και την δοξασμένη και άφθαρτη ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού; «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14:17).
«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωὴ ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν»(Ιωαν.17:3)
«Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ (κατά την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας) πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α΄Κορ. 13:12).
Η παρουσία τη Άκτιστης Χάριτος του Θεού θα βρίσκεται παντού: «ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει (εκεί παρευρίσκεσαι)» (Ψαλ. 138:8)
Με διανοητικούς στοχασμούς δεν ανακαλύπτεις την Αλήθεια, αλλά επινοείς μόνο ιδέες…
Αυτά που γράφεις δεν είναι απολογία θεολογική αλλά προσωπικές σου απόψεις.
Δημοσίευση σχολίου