Καμώματα καὶ μυθολογίες ἑνὸς φαντασμένου κενόδοξου νοῦ. - π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

ΕΡΧΕΣΑΙ,

ἀνάβεις κεράκι, προσκυνᾶς τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Τάδε, κάνεις μετάνοιες, ψιθυρίζεις πολλές φορὲς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, συμμετέχεις στὴν ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου καὶ μετὰ ἔρχεσαι καὶ ζητᾶς νὰ σοῦ ποῦμε κάτι ... πνευματικό! Μὰ καλά, προηγουμένως δὲν κατάλαβες τί ἔκανες; Ἂν τὸ ἄναμμα τοῦ κεριοῦ, ἡ ἀκολουθία, ἡ προσευχή σου στὸν Ἅγιο καὶ οἱ μετάνοιες δὲν ἦταν πνευματικά, τί ἦταν καὶ τώρα θὲς "πνευματικὴ κουβέντα" γιὰ ἐπιδόρπιο, τί εἴδους "πνευματικὰ" εἶναι αὐτὰ ποὺ ψάχνεις;; Ἀναζητᾶς κάτι "ἐξωτικὸ" ἂς ποῦμε, νὰ ξεχάσεις τὰ "ντέρτια" σου; Τὰ ὅσα ἔκανες δὲν εἶναι πνευματικά, (ἄρα δὲν σὲ "κάλυψαν") καὶ θὲς κάτι πιό ... προχωρημένο γιὰ νὰ ἀνακουφιστεῖς ψυχολογικά;

Γιά σκέψου το λίγο! Τί δείχνει αὐτό;

Νομίζω εἶναι εἶδος πνευματικῆς ἀταξίας, ποὺ μπορεῖ νὰ κυμαίνεται ἀπὸ ἔντονη ἰδιορρυθμία, μέχρι πραγματικὴ διαστροφή, ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ πεῖς.

Καὶ ἐπίσης νομίζω ὅτι αὐτὸ εἶναι ἕνα καθαρὰ νεστοριανικὸ βίωμα, ἐφόσον χωρίζεις τοὺς χώρους σὲ λιγότερο καὶ περισσότερο πνευματικούς, ὅπως καὶ τοὺς ἀντίστοιχους χρόνους ποὺ ξοδεύεις μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς χώρους. Καθὼς δὲ ἐξιδανικεύεις τοὺς πιὸ "πνευματικοὺς" χώρους, ἄρα καὶ χρόνους, ὀλισθαίνεις καὶ πρὸς τὸν μονοφυσιτισμὸ τοῦ Εὐτυχοῦς. Διότι σοῦ διαφεύγει ὅτι κανεὶς χῶρος δὲν εἶναι βέβηλος καὶ ἐπίσης κανεὶς χρόνος μας καθ΄ ἑαυτούς, ἀφοῦ ὁ Χριστός μας διὰ τῆς πανταχοῦ παρουσίας Του τοὺς καθαγίασε, εἰδικὰ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του. Ἐμεῖς γινόμαστε βέβηλοι ἢ ὄχι, διὰ τοῦ τρόπου μας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μας ἀσχολεῖται ὁ Χριστός μας. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι δικά μας νάζια, καμώματα καὶ μυθολογίες ἑνὸς φαντασμένου κενόδοξου νοῦ.

π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος