«Δὲν ἔχω ὀξυγόνο» - «Κ.Π.»

«Δὲν ἔχω ὀξυγόνο»

«Κ.Π.»

Αὐτὴ ἡ μαρτυρικὴ κραυγὴ ἀπὸ τὸ ὀδυνηρὸ δυστύχημα στὰ Τέμπη, ἔγινε σύνθημα, ἔγινε μήνυμα, διαπερνᾶ τὶς ψυχές μας καὶ δημιουργεῖ φρίκη καὶ ρίγη συγκινήσεως ἀλλὰ καὶ ὀργῆς… Ὅσοι μάλιστα ἔχουν ἀσθενήσει στὰ πνευμόνια τους, καὶ δυσκολεύονται νὰ ἀναπνεύσουν καὶ νομίζουν πὼς πεθαίνουν, ζοῦν δύσκολες στιγμές. Ἀκόμα καί ὅταν οἱ γιατροὶ μὲ τὰ μακριὰ σωληνάρια στὰ χέρια τους ἐπιχειροῦν ἀναρροφήσεις, γιὰ νὰ τούς ἀνακουφίσουν,πόσο ὑποφέρουν! Αὐτοὶ καταλαβαίνουν καλύτερα τὴν ὕψιστη ἀξία τοῦ ὀξυγόνου…

Δῶρο, μεγάλο δῶρο Θεοῦ τὸ ὀξυγόνο! Ἀστείρευτο στὴ γῆ μας, πολύτιμο γιὰ τὴ ζωὴ ὅλων καὶ ἀσφαλῶς τῶν ἀνθρώπων. Πόσο αὐθόρμητα καὶ ἀσυναίσθητα ἀναπνέουμε! Καὶ σὲ βουνοπλαγιὲς καὶ σὲ ἀκρογιαλιὲς  ἐκδράμουμε συχνά, γιὰ νὰ τὸ εἰσπνεύσουμε δροσερὸ καὶ καθαρὸ καὶ μυρωδάτο ἀπὸ τῆς φύσης τὰ μύρια ἀρώματα. Ὄχι ἁπλῶς ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο ἀλλὰ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ζωῆς μας. Μυστήριο ἡ ἀνεξάντλητη παρουσία του στὴν πλάση καὶ στὴν ἀτμόσφαιρα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀναπνέει τὸ ὀξυγόνο τὸ φυσικό, ἡ πορεία του στὴ γῆ σταματᾶ.

Τὰ μαρτυρικὰ παιδιὰ τῶν Τεμπῶν ἔκραζαν δυνατὰ γιὰ ὀξυγόνο. Οἱ ἀσθενεῖς στὰ  νοσοκομεῖα, οἱ γέροντες στὰ σπίτια τους τὸ ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη. Μὰ καὶ οἱ πολιτεῖες, ποὺ μόλυναν τό περιβάλλον, ἀναζητοῦν τρόπους, πηγὲς ἀνανέωσης καθάριου ὀξυγόνου, γιατί καθημερινὰ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ φύση ἐκεῖ δηλητηριάζονται ἐπικίνδυνα καὶ θανάσιμα. S.O.S. γιὰ ὀξυγόνο, τὸ ὀξυγόνο τοῦ σώματος ὡς στοιχεῖο ὕλης. Συνειδητοποιημένοι ὅλοι γι’ αὐτό!

Τὸ ἄλλο ὅμως ὀξυγόνο τὸ πνευματικό, τὸ ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς, τί γίνεται μ’ αὐτό; Ὑπάρχει κι αὐτὸ τὸ ὀξυγόνο; Θεέ μου, πόσοι δηλώνουν ἄγνοια γι’ αὐτό! Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς τονίζει μὲ τὰ χρυσά του λόγια: «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἡ ἀναπνευστέον!» Δηλαδὴ νὰ μνημονεύουμε τὸ Θεὸ περισσότερο παρὰ νὰ ἀναπνέουμε. Ἡ μνήμη μας, ἡ σκέψη μας στὸ Θεὸ νὰ εἶναι τόσο δυνατή καί ἀδιάκοπη, νὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μας, πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν καθαρὸ ἀέρα ποὺ ἀναπνέουμε. Τί μέτρο σύγκρισης κι αὐτό! Δηλαδὴ ἡ ψυχὴ μας ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπ’ ὅ,τι τὸ σῶμα μας τὸν πεντακάθαρο ἀέρα! Γιατί; Διότι μὲ τὸ πρῶτο κερδίζουμε τὸν Οὐρανό, μὲ τὸ δεύτερο ζοῦμε στὴ γῆ. Μὲ τὸ πρῶτο κερδίζουμε τὴν αἰώνια ζωή, μὲ τὸ δεύτερο χαιρόμαστε τὴν ἐπίγεια! Πολὺ σωστό! Ὅμως…

Εἶναι ἀλήθεια πὼς δὲν ὑπολογίζουμε τὸ ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς μας. Δὲν τὸ παίρνουμε στὰ σοβαρά, λὲς καὶ δὲν ἔχουμε ψυχή, τόσο ἀδιαφοροῦμε! Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς μόνη πηγὴ ὀξυγόνου τῆς ψυχῆς, μέσω τῶν ἱερῶν Μυστηρίων της, μᾶς καλεῖ συχνὰ γιὰ ἀναζωογόνηση ἐσωτερική. Τώρα μάλιστα στὴν νοσταλγικὴ καὶ πολυπόθητη περίοδο τῆς Σαρακοστῆς, διάπλατη ἡ ἀγκαλιὰ της στοὺς κρουνοὺς τῆς Χάριτος. Ὅλες οἱ Ἀκολουθίες της, ποὺ βασίζονται στὸ Τριώδιο ὅπως οἱ Προηγιασμένες καὶ οἱ Θεῖες Λειτουργίες, οἱ Χαιρετισμοὶ στὴν Παναγία μας, τὰ κατανυκτικὰ Ἀπόδειπνα στοὺς Ἑσπερινούς μᾶς προσκαλοῦν σὲ νηστεία, προσευχή, μελέτη τοῦ Θείου Λόγου, μᾶς καλοῦν σὲ Ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία, σὲ φιλευσπλαχνία καὶ συγχωρητικότητα καὶ φιλανθρωπία, σὲ ἔντονο πνευματικὸ ἀγώνα. Νὰ γεμίσουν τὰ πνευμόνια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ νοῦ, τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς καθημερινότητάς μας μὲ τοὺς ζωοποιοὺς κρουνοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἀνακαίνιση καὶ ἀνανέωση τοῦ παλαιοῦ μας κόσμου σὲ «Καινὴ Κτίση» καὶ θὰ ἑτοιμαστοῦμε σωστὰ γιὰ τὸ ἅγιο Πάσχα καὶ τὴ λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας!

Δὲν ἔχω ὀξυγόνο! Θέλω ὀξυγόνο! «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;…» Χρειάζεται ἀναγέννηση ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ λειτουργεῖ μὲ ἅγιο τρόπο καὶ τὸ σῶμα μας, καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὴ ζωή μας. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου μας!