Μνήμη του οσίου Σάββα του νέου (7 Απριλίου)

Σήμερα, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των Μαρτύρων Καλλιοπίου, Ακυλίνας, Ρουφίνου διακόνου και των συν αυτοίς εν Σινώπη διακοσίων μαρτύρων, και του Οσίου Σάββα του νέου, του εν Καλύμνω ασκήσαντος, ο οποίος γεννήθηκε το έτος 1862 μ.Χ. στην Ηρακλείτσα της περιφέρειας Αβδίμ της Ανατολικής Θράκης από απλοϊκούς γονείς.
Ποθούσε να ζήσει ολοκληρωτικά για τον Νυμφίο Χριστό. Μετέβη στη Σκήτη της Αγίας Άννας, στον Άθωνα, όπου έζησε για δώδεκα έτη με προσευχή και αυστηρή άσκηση.
Επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους. Μόλις αντίκρισε τον Πανάγιο Τάφο τον κατέλαβε φόβος, δηλ. δέος. Εισήλθε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, όπου εκάρη μοναχός και αργότερα, εστάλη από τον ηγούμενο της Μονής, στη Σκήτη της Αγίας Άννας, κοντά στον αρχιμανδρίτη Άνθιμο, για να διδαχθεί την αγιογραφία.
Το 1902 ο Όσιος Σάββας χειροτονείται διάκονος και το επόμενο έτος πρεσβύτερος. Διακονεί για τέσσερα έτη ως εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού, στα Ιεροσόλυμα.
Μεταβαίνει στη νήσο Πάτμο, όπου διαμένει δύο χρόνια και ιστορεί δύο εικόνες στο Καθολικό της Μονής. Έπειτα από την Αθήνα, μεταβαίνει στην Αίγινα και διακονεί τον Άγιο Νεκτάριο μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του.
Μεταβαίνει στην Αθήνα, στην Κάλυμνο και καταλήγει στη Mονή των Αγίων Πάντων.
Τελεί τα Θεία Μυστήρια, αγιογραφεί, εξομολογεί, διδάσκει διά του λόγου και διά του έμπρακτου παραδείγματός του. Βοηθά, χήρες, ορφανά και φτωχούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συμπλήρωσε τις ημέρες της επίγειας ζωής του το 1947.
Μετά από δέκα έτη, έγινε η ανακομιδή των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του, στις 7 Απριλίου 1957. Το ιερό λείψανο του Οσίου μεταφέρθηκε σε λάρνακα, στο παρεκκλήσι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Διαπιστώθηκε και διακηρύχθηκε η Αγιότητα του Οσίου Πατρός ημών Σάββα του Νέου, στις 19 Φεβρουαρίου 1992.
Η ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, η οποία επαναλαμβάνεται αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μάς προσφέρει όλο το νόημα των ημερών.
«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Το εσπέρας τελείται το Μέγα Απόδειπνο: «Ὑπερένδοξε, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε τὴν ἡμετέραν προσευχὴν τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμῶν, καὶ αἴτησαι ἵνα σώσῃ διὰ σοῦ τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
 

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου