Η Σταύρωση - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

 Η Σταύρωση

Στην αρχαιότητα η σταύρωση θεωρούνταν ένας από τους πιο βάναυσους και επαίσχυντους τρόπους θανάτου.

Πιθανώς με καταγωγή από τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους, χρησιμοποιήθηκε συστηματικά από τους Πέρσες τον 6ο αιώνα π.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος την έφερε από εκεί στις χώρες της ανατολικής Μεσογείου τον 4ο αιώνα π.Χ. και οι Φοίνικες την εισήγαγαν στην Ρώμη τον 3ο αιώνα π.Χ. Οι Ρωμαίοι τελειοποίησαν τον τρόπο της σταυρώσεως και την χρησιμοποιούσαν για 500 χρόνια μέχρι που καταργήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Η σταύρωση είχε σχεδιαστεί ώστε να προκαλεί μέγιστο πόνο, εξευτελισμό και παρατεταμένο θάνατο. Δεν εφαρμοζόταν σε Ρωμαίους πολίτες, αλλά κυρίως σε δούλους, στασιαστές και εγκληματίες. Ο θάνατος στον σταυρό δεν ήταν άμεσος· αντίθετα, ήταν μια αργή διαδικασία που μπορούσε να διαρκέσει από αρκετές ώρες έως και αρκετές ημέρες.

Η διαδικασία ξεκινούσε συχνά με τον βασανισμό του καταδικασμένου. Η μαστίγωση (flagellatio ή verberatio) ήταν συνηθισμένη πρακτική και προκαλούσε σοβαρές κακώσεις, αιμορραγία και εξάντληση. Τα μαστίγια είχαν μεταλλικά άκρα ή κομμάτια από κόκαλα, τα οποία έσκιζαν το δέρμα και τους μυς. Αυτή η προετοιμασία εξασθενούσε σημαντικά τον οργανισμό και επιτάχυνε την πορεία προς τον θάνατο.

Έπειτα, ο καταδικασμένος μεταφερόταν στον τόπο της σταύρωσης, συνήθως κουβαλώντας το οριζόντιο δοκάρι του σταυρού (patibulum). Η διαδικασία αυτή, κάτω από το βάρος του ξύλου και υπό το βάρος των τραυμάτων, ήταν εξαιρετικά επίπονη. Όταν έφτανε στον προορισμό του, τον έδεναν ή τον κάρφωναν στον σταυρό. Τα καρφιά τοποθετούνταν συνήθως στους καρπούς και στα πόδια. Αν και στην εικονογραφία εμφανίζονται συχνά στις παλάμες, οι ιστορικές και ιατρικές μελέτες δείχνουν ότι οι καρποί μπορούσαν να συγκρατήσουν καλύτερα το βάρος του σώματος.

Μία από τις πιο βασανιστικές συνέπειες της σταύρωσης ήταν η σταδιακή ασφυξία. Ο σταυρωμένος, σε ανασηκωμένη και αφύσικη στάση, έπρεπε να πιέζει τα πόδια του και να τραβά με τα χέρια του για να σηκώσει το σώμα και να αναπνεύσει. Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της εξάντλησης και του πόνου, οι μύες κατέρρεαν και η αναπνοή γινόταν όλο και δυσκολότερη. Το διοξείδιο του άνθρακα αυξανόταν στο αίμα, προκαλώντας αναπνευστική οξέωση. Αυτό οδηγούσε σε καρδιακή αρρυθμία και τελικά σε καρδιακή ανακοπή.

Άλλες αιτίες θανάτου περιλάμβαναν αφυδάτωση, υποογκαιμικό σοκ από την αιμορραγία, σηψαιμία από τις ανοιχτές πληγές ή ακόμα και θερμοπληξία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, για να επισπεύσουν τον θάνατο, οι Ρωμαίοι έσπαγαν τα πόδια του σταυρωμένου (crurifragium), καθιστώντας αδύνατη την ανασήκωση του σώματος για αναπνοή.

Η σταύρωση δεν ήταν μόνο ένα τιμωρητικό μέσο· λειτουργούσε και ως εργαλείο εκφοβισμού. Οι σταυρωμένοι εκτίθεντο σε δημόσια θέα, συχνά σε πολυσύχναστα σημεία, ώστε να λειτουργούν ως παραδείγματα προς αποφυγή. Ο θάνατος στον σταυρό ήταν μαρτυρικός, με τον ανθρώπινο οργανισμό να καταρρέει σταδιακά κάτω από το βάρος του πόνου, της ασφυξίας και της εξάντλησης.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος