Ως πρωθυπουργός αρνήθηκε να βολέψει συγγενείς, φίλους ή τον ίδιο του τον αδελφό που ήταν άνεργος

Πέθανε χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα.
Ο Μαύρος Καβαλάρης δεν άφησε τίποτα πίσω του. Μόνο μια καρδιά σε φορμόλη, που περίμενε 27 χρόνια για να γυρίσει σπίτι.
Δεν είχε ούτε σπίτι. Πέθανε άφραγκος, με την καρδιά του να φυλάσσεται σε θυρίδα για 27 χρόνια.
Τον έλεγαν «Μαύρο Καβαλάρη».
Τον ακολουθούσε η φήμη του άφθαρτου, του γενναίου, του τίμιου. Και όμως, πέθανε χωρίς ούτε ένα σπίτι στο όνομά του. Χωρίς καταθέσεις, χωρίς κληρονόμους.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας έζησε για την Ελλάδα και άφησε πίσω του μόνο τη φήμη και την καρδιά του. Κυριολεκτικά.

Η καρδιά του αφαιρέθηκε αμέσως μετά τον θάνατό του, με την άδεια της οικογένειας και των γιατρών, και τοποθετήθηκε σε γυάλινη λήκυθο με φορμόλη. Τη φύλαξε για χρόνια ο προσωπικός του γιατρός, ο Αντώνιος Παπαϊωάννου. Την έκρυψε πρώτα στο σπίτι του και έπειτα σε θυρίδα της Εθνικής Τράπεζας. Εκεί, για 27 ολόκληρα χρόνια, χτυπούσε σιωπηλά η μνήμη ενός άντρα που αρνήθηκε τον πλούτο.

Ο Πλαστήρας πέθανε τον Ιούλιο του 1953, φτωχός όσο και όταν κατατάχθηκε στον στρατό ως δεκανέας το 1903. Όσες φορές κυβέρνησε, δεν απέκτησε ούτε μισό τετραγωνικό μέτρο ιδιοκτησίας. Αρνήθηκε να βολέψει συγγενείς, φίλους ή τον ίδιο του τον αδελφό που ήταν άνεργος. Όσοι πήγαιναν με ρουσφέτια στο γραφείο του, έφευγαν με άδεια χέρια.

Τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία με τιμές πρωθυπουργού. Αλλά δεν ήταν εκεί όλο του το σώμα. Η καρδιά του, τυλιγμένη με την ελληνική σημαία, μπήκε στη θυρίδα γιατί δεν υπήρχε επίσημος τόπος ταφής γι’ αυτήν. Μόνο η Καρδίτσα, η πατρίδα του, θα την παραλάμβανε δεκαετίες μετά.

Ήταν 2 Νοεμβρίου 1980 όταν, σε μια λιτή τελετή, η καρδιά του Πλαστήρα μεταφέρθηκε με τιμές στην Καρδίτσα. Ήταν όλοι εκεί. Αρχιεπίσκοπος, υπουργοί, βουλευτές. Όχι με πρόσκληση, αλλά με δική τους πρωτοβουλία. Γιατί σε αυτόν δεν όφειλαν μόνο μια πολιτική ή στρατιωτική κληρονομιά. Του όφειλαν την ιδέα ότι μπορείς να πεθάνεις μεγάλος, χωρίς να έχεις τίποτα — μόνο την τιμή σου.

Το όνομά του δόθηκε σε στρατόπεδα, πλατείες, σχολεία. Κι όμως, η πιο συγκλονιστική παρακαταθήκη του Πλαστήρα δεν ήταν το πολιτικό του έργο ή οι μάχες που έδωσε. Ήταν το άδειο πορτοφόλι του και η καρδιά του σε μια τράπεζα, που περίμενε 27 χρόνια να γυρίσει σπίτι.

Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός https://www.sportime.gr/