«ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΤΑ ΜΥΡΩΝ ΘΕΟΦΡΟΝΕΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«ΓΥΝΑΙΚΕΣ  ΜΕΤΑ  ΜΥΡΩΝ  ΘΕΟΦΡΟΝΕΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     Δεύτερη Κυριακή του Πάσχα, Κυριακή αφιερωμένη στη δυναμική αφοσίωση και ολόθερμη αγάπη του Χριστού που επέδειξαν οι υπέροχες Άγιες Μυροφόρες Γυναίκες την πιο κρίσιμη ώρα, την ώρα του μεγάλου χαμού όλων των μαθητών. Και έναρξη μιας μικρής τιμητικής αναφοράς σ’ αυτές από στίχους της έβδομης Ωδής του ανυπέρβλητου θριαμβικού Κανόνα του Πάσχα Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού. «Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες  οπίσω σου έδραμον, ον δε ως θνητόν μετά δακρύων εζήτουν».

     Βήμα προς βήμα προχωρούν, και αποζητούν να τιμήσουν το Δάσκαλο, «με την εγκάρδια αγάπη που διώχνει το φόβο, κατά το «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον»-1^ηΙω.4,18. Αποβραδίς διακριτικά, πολύ διακριτικά παρακολουθούν, πού και πώς θάπτεται. «Κατακολουθήσασαι δε αι γυναίκες εθεάσαντο το μνημείον και ως ετέθη το σώμα Αυτού»-Λκ.23,55κε. Και, ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, με το πιο καθαρό απόσταγμα της γυναικείας ιδιαίτερα τρυφερότητας, «μετά δακρύων», που δεν παραλείπει να αποδώσει ad hoc θαυμάσια ποιητικά ο μεγάλος Άγιος ποιητής και πρωτουργός μουσικός συνθέτης ενεργούν τα περεταίρω.

       Όχι, δηλαδή, ως εδώ, μερικά δάκρυα και τελειώσαμε. Όντως «θεόφρονες» αυτές, ήτοι με ανυπόκριτο εσωτερικό σεβασμό στο Θεό, «υποστρέψασαι δε ητοίμασαν αρώματα και μύρα», προφανώς άγρυπνες ολονυχτίς, ως κατά ιερή μίμηση κάνουν σήμερα όσες στολίζουν τον Επιτάφιο. «Και, τη μια των σαββάτων, όρθρου βαθέος ήλθον επί το μνήμα  …  Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη». Κρατάμε το, «όρθρου βαθέος», και επισημαίνουμε ότι, μετά την κούραση της ολονύχτιας αγρύπνιας για την εύρεση και ετοιμασία των μύρων, και τον άλλο φόβο, αυτόν της πορείας τους σχεδόν μέσα στη νύχτα, δυο πρώτα βασικά εμπόδια, και έχουν ξεπεραστεί.

      Και τι είναι τώρα αυτό που τις απασχολεί, κάτι που ήταν για τις δυνάμεις τους ήταν επίφοβο, και για την επιτυχία της αποστολής τους πάρα πολύ σοβαρό, μέχρι  και λίαν ανησυχητικό. «Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου … ην γαρ μέγας σφόδρα» ! Το είχαν προσέξει καλά αποβραδίς. Αλλά, ποσώς, καθόλου μα καθόλου δεν τις απασχολεί το άλλο, το όντως και απ’ τα πράγματα λίαν επίφοβο και πολύ σοβαρό. Το στρατιωτικό απόσπασμα που φρουρούσε τον Τάφο έχοντας λάβει αυστηρές εντολές, για το επικίνδυνο ακόμα και νεκρού του μέσα σ’ αυτόν. Έτι δε για τις διπλάσιες από αυτές του Ιούδα σε χρηματική απολαβή υποσχέσεις που τους είχαν δοθεί. Αλλά είπαμε, και επαναλαμβάνουμε. «Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο»-«Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» !

     Και όχι μόνο, αλλά και εκτιμάται, και επιβραβεύεται άνωθεν. Και «οι θεόφρονες  μετά μύρων γυναίκες, που οπίσω σου έδραμον, και, ον δε ως θνητόν μετά δακρύων Εσένα τον Κύριο εζήτουν», ευτύχησαν, ευλογήθηκαν, τιμήθηκαν, πρώτες αυτές ολόχαρες ζωντανό να τον ιδούν, και ως Θεό να τον προσκυνήσουν ! Και, να εγκαινιάσουν έτσι το «μυστικό Πάσχα», ήτοι, την. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν και Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν» ! Καθώς όταν έφτασαν. «Εύρον δε τον λίθον αποκεκυλισμένον». Και ήταν κιόλας εκεί ο άγγελος ο απαστράπτων φως απ’ το φώς του εν τω Τάφω, ο ειδικός απεσταλμένος του. Και εξεθαμβήθησαν ! Πράγμα που έσπευσε, τις έβγαλε από αυτή τη φυσική τους έκπληξη, από το δέος, και, από τη συνακόλουθη σεβαστική κλίση της κεφαλής τους, και από τα πρώτα λόγια του να τις ειρηνεύσει. Ασφαλώς, «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον. Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε ! Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» ! Δείτε, διαπιστώστε, εξακριβώστε το με τα ίδια σας τα μάτια.

     Και βέβαια ως έχει εντολή προσθέτει. «Αλλ’ υπάγετε και είπατε τοις μαθηταίς, και τω Πέτρω» ! Και αυτό έγινε, έτρεξαν αμέσως και το είπαν με άφατη χαρά.. Και ο Άγιος μεγάλος Υμνογράφος δεν παραλείπει να το καταγράψει. «Χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα το μυστικόν σοις Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο». Και δεν ξέρω αν συγχωρούμε να το παραλείψω. Αλλά είναι γιατί δε θέλω να ξαναγράψω ότι στους μαθητές, «εφάνησαν ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών και ηπίστουν αυταίς». Τα λόγια της ανεκλάλητης χαράς τους για την Ανάσταση του Χριστού τους φάνηκαν φλυαρίες, και δεν τις πίστευαν».Λκ.24,11. Τόσο καταπτοημένοι ήσαν !

******   ***      ******

     Διό συνεχίζω με εκλογές, απλά ερανίσματα από άλλες Ωδές του ανυπέρβλητου, επαναλαμβάνω θριαμβικού Κανόνα του Πάσχα Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού.

    Ένατη Ωδή, και ο Ειρμός αυτής, ήτοι το πρώτο της τροπάριο, που λέγεται και «Καταβασία», γιατί κατέβαιναν και το έψαλλαν από κοινού οι δυο χοροί. «Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν, και αγάλλου Σιών, συ δε αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τη εγέρσει τού τόκου σου». Δηλαδή «Λούσου ολόκληρη και ολότελα στο μέγα φως της Ανάστασης του Χριστού εσύ Νέα Ιερουσαλήμ,  τουτέστιν, Εκκλησία ! Καθώς η όλη η δόξα του Αναστημένου Κυρίου πάνω σε σένα ανάτειλε, έπεσε πάνω σου, και μένει ολόλαμπρη. Χόρεψε τώρα με την ψυχή σου, και νιώσε τη μέγιστη δυνατή αγαλλίαση Εκκλησία Σιών ! Και εδώ ακριβώς, πρωτοκάθεδρη εσύ αγνή Θεοτόκε, τέρψου ως μέσα βαθιά στην καρδιά σου ! Και με όλο το δίκιο και το καμάρι σου, που αναστήθηκε ο τόκος σου». 

    Έτι δε, από την ίδια Ωδή. «Ώ θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης σου φωνής, μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα» ! Αυτό το πιο όμορφο, το πιο υπέροχο απήχημα της φωνής της υπόσχεσης του Χριστού. «Εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τα ημέρας της ζωής υμών έως της συντελείας του αιώνος»-Μτ.28,20. «Μα τι θεία, τι φιλική, τι γλυκύτατη στην ακοή μας ηχεί αυτή η υποσχετική σου φωνή, πως αδιάψευστα, εντελώς αδιάψευστα μαζί μας θα είσαι κάθε μέρα της ζωής μας μέχρι τη συντέλεια αυτού του κόσμου Κύριε Ιησού Χριστέ ! Πράγμα που όλοι εμείς που εμπιστευτήκαμε την Αγάπη σου το έχουμε, και το κρατάμε ως την άγκυρα της ελπίδας της νέας, της αιώνιας μαζί σου ζωής, και η αγαλλίαση που νιώθουμε και ζούμε είναι τόση που δε λέγεται» !

    Και από την όγδοη Ωδή για το δίκαιο καμάρι της Εκκλησίας που έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο. «Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών και  ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών και βορρά, και θαλάσσης, και εώας τα τέκνα σου, εν σοι ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας». «Σήκωσε τα  μάτια  ψηλά, και ρίξε ένα γύρο μακριά το βλέμμα σου Εκκλησία Σιών. Και να, δες που καταφτάνουν αστέρια ολόφωτα θείο φως, απ’ τη Δύση, απ’ το Βοριά, απ’ το Νοτιά, απ’ την Ανατολή τα πιστά τέκνα σου ! Όλα αυτά που στο όνομά σου και για χάρη σου ευλογούν και δοξάζουν το Χριστό στους αιώνες των αιώνων» !

     Και τέλος ένα από την τρίτη Ωδή. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια. Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις, την Έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται». «Τώρα πια, ήτοι με την Ανάσταση του Χριστού τα πάντα κι διαπαντώς έχουν ολότελα πληρωθεί με το καθάριο φως της ελπίδας και της ζωής. Κι ο ουρανός, και η γη, και τα καταχωμένα στη γη, στον Άδη ! Κι εμπρός ας μπει σε αυτή τη μεγάλη, την υπέροχη, τη σωτήρια χαρά και γιορτή πάσα η κτίση, καθώς χάρη στην Ανάσταση του Χριστού είναι στεριωμένη παντοτινά,, είναι ακλόνητη» ! Πράγμα που είναι και αποτελεί το όλο της Αλήθειας, της Χριστιανικής Αλήθειας για την «άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν» ! Και βέβαια την πρόκληση και πρόσκληση κάθε ανθρώπου τε ελεύθερη θεληματική βίωση και πορεία σ’ αυτήν !

    Και τέλος θα επισφραγίσω το όλο αυτό θέμα Σολωμικά ! Ήτοι αναφέροντας απλά, κι αποθέτοντας διακριτικά στην ψυχή και καρδιά καθενός αυτό το μέγα, το παντοδύναμο Φως της Ανάστασης του Χριστού θέμα και τις διαστάσεις του με λόγο δυνατό του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, λόγο Αποκαλυπτικό ! «Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο ! Όπου ‘ναι ερμιά και σκοτεινιά, και του θανάτου σπίτι»-«Ελεύθεροι Πολιορκημένοι».

Χριστός  Ανέστη ! Άρατε τις κλειστές θύρες των ψυχών υμών !

Αθανάσιος Κοτταδάκης