Στο δρόμο πάλι για τη Δαμασκό (μου) - Στάχυς

Στο δρόμο πάλι για τη Δαμασκό (μου)
 
Τι ζητάς πάλι, ω, ψυχή
στο δρόμο αυτό της Δαμασκού;
Πόσες φορές το ανηφορικό θα πάρεις μονοπάτι
γυρεύοντας το πρώτο Φως που τάραξε το είναι σου;
Πόσες κλήσεις γυρεύει η ψυχή σου;
Πόσα Σαούλ αντέχεις να ακούσεις;
Αλίμονο ψυχή!
Παύλο Σε βάπτισε πολλάκις.  
Μα σύ, αμετανόητα εμμένεις στη φαυλότητα
στο πρώτο όνομα της νήπιας ψυχής σου.
Σαούλ με λένε κι όχι Παύλο!
Τι θέλεις λοιπόν, ταλαίπωρη ψυχή
στο δρόμο πάλι αυτό της Δαμασκού;
Δεν έχει πλέον Φως,
δεν έχει θεραπεία,
δε μένει εδώ κανένας Ανανίας.
Μονάχος έμεινες, τυφλός, παραιτημένος.
 
Υπάρχει ακόμα βέβαια,
η άγονη γη των Ναβαταίων
στα νότια εκεί της Δαμασκού.
Εκεί πρόστρεξε ταλαίπωρη ψυχή
εκεί ‘ναι για σε ο τόπος.
Όχι για τρία, για όσα χρόνια χρειαστεί
μήπως κι ανθίσει πάλι
το άνθος της πρώτης Δόξας
το Φως που απλόχερα σου δόθη.

Στάχυς