Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά σάρκα αδελφοί δίδυμοι, πετροπελεκηταί κατά την τέχνην, την οποίαν έμαθον από τον Άγιον Πάτροκλον, και Άγιον Μάξιμον, οίτινες εμαρτύρησαν δια τον Χριστόν. Αφ’ ου δε οι διδάσκαλοί των εμαρτύρησαν, αφήκαν τας εν Βυζαντίω διατριβάς, και επήγαν εις το Ιλλυρικόν, ήτοι εις την Σλαβονίαν, εις την χώραν της Δαρδανίας, εις πόλιν Ουλπιανά καλουμένην. Εκεί δε ευρισκόμενοι, ερευνούσαν δια να εύρουν μεταλλικάς πέτρας, κοντά εις τον ηγεμόνα Λουκίωνα, όπου και εδούλευον την τέχνην τους. Έπειτα εστάλθησαν από αυτόν εις τον Λικίνιον, ο οποίος ήτον υιός της βασιλίσσης Ελπιδίας. Ο δε Λικίνιος έδωκεν εις τους Αγίους άσπρα, και τους επρόσταξε να κτίσουν ένα ναόν εις τα είδωλα, τον οποίον εσχημάτισεν επάνω εις διάγραμμα και χαρτίον, πώς πρέπει να γένη. Πέρνοντες δε τα άσπρα οι Άγιοι, τα εμοίρασαν εις τους πτωχούς, και την νύκτα μεν, εκαταγίνοντο εις την προς Θεόν προσευχήν, την ημέραν δε, δουλεύοντες την τέχνην τους, εκατασκεύαζαν ογλίγωρα τον ναόν. Αφ’ ου δε εις ολίγας ημέρας ετελείωσεν ο ναός, συμβοηθούντος τοις Αγίοις θείου Αγγέλου, και δυναμόνοντος αυτούς, τότε Μερέντιος ο ιερεύς των ειδώλων επίστευσεν εις τον Χριστόν, του οποίου ο υιός Αθανάσιος είχε πιστεύσει προτίτερα, επειδή και οι Άγιοι άνοιξαν τον τυφλόν οφθαλμόν του.
Συνάξαντες δε οι Άγιοι τους πτωχούς, οπού επήραν τα άσπρα, δια της βοηθείας αυτών, έδεσαν με σχοινία τα είδωλα από τους τραχήλους και τα εκρήμνισαν εις την γην. Έπειτα ανάψαντες φώτα πολλά, εγκαινίασαν τον Ναόν, και αφιέρωσαν αυτόν εις τον Χριστόν, επιλέγοντες και το τροπάριον των εγκαινίων, ήτοι το «Δόξα σοι Χριστέ ο Θεός, Αποστόλων καύχημα, Μαρτύρων αγαλλίαμα». Έμπροσθεν δε επροπορεύετο ο τίμιος Σταυρός.Ταύτα δε μαθών ο Λικίνιος, επρόσταξε να αναφθή
καμίνι και να βαλθούν εις αυτό οι πτωχοί οπού επήραν τα άσπρα, και εσύντριψαν
τα είδωλα. Όθεν ριφθέντες εις αυτό, παρέδωκαν τας ψυχάς των οι μακάριοι εις
χείρας Θεού, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. Οι δε Άγιοι Φλώρος και
Λαύρος, εδέθησαν εις τροχόν μιας αμάξης και εδάρθησαν. Έπειτα έστειλεν αυτούς ο
Λικίνιος εις τον ηγεμόνα Λύκωνα, ο οποίος δεξάμενος τους Μάρτυρας, έκλεισεν
αυτούς μέσα εις ένα ξηροπήγαδον βαθύ. Κλεισθέντες δε εις τούτο οι Άγιοι, παρεκάλεσαν
πρώτον τον Θεόν δια εκείνους τους Χριστιανούς, οπού μέλλουν να τους ενθυμούνται
και να τους εορτάζουν. Παρεκάλεσαν δεύτερον και δια την ευστάθειαν και ειρήνην
του κόσμου. Παρεκάλεσαν και τρίτον, δια να παύση ο κατά των Χριστιανών διωγμός.
Και έτζι μετά ταύτα παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, και ανέβηκαν
νικηφόροι εις τα Ουράνια. Αφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι πολλοί, ανεκομίσθησαν από
το πηγάδι τα τίμια αυτών λείψανα, και εβάλθησαν εντίμως μέσα εις σεντούκια. Τα
οποία αναβλύζουν μύρα, και διάφορα θαύματα ενεργούσιν εις τους μετά πίστεως
τούτοις προστρέχοντας. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εις τον Άγιον
αυτών Ναόν, τον ευρισκόμενον κοντά εις τον Ναόν του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου.
Άγιος Νικόδημος
Αγιορείτης
3 σχόλια:
« Οὐ γάρ ζωγράφων ἐφεύρεσις ἡ τῶν εἰκόνων ποίησις, ἀλλά καθολικῆς ἐκκλησίας ἔγκριτος θεσμοθεσία καί παράδοσις...» πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ἀπό τήν κατωτέρω διεύθυνση μεταφέρω ἀποσπασματικά:
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/texnh_ths_eikonografias.htm
Φώτης Κόντογλου - Τέχνη τῆς Εἰκονογραφίας
Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «ΕΚΦΡΑΣΙΣ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑΣ»
«Ἡ πάντιμος τέχνη τῆς Εἰκονογραφίας τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι μία ἱερὰ τέχνη καὶ λειτουργική, ὅπως εἶναι ὅλαι αἱ ἐκκλησιαστικαὶ τέχναι, ὅπου ἔχουν σκοπὸν πνευματικόν.
.......
Ἡ τέχνη τῶν Εἰκόνων εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν λέγεται Ἁγιογραφία, ὡς ζωγραφοῦσα ἅγια πρόσωπα καὶ ἁγίας ὑποθέσεις.
.......
Εἰς τὴν λειτουργικὴν εἰκόνα τὰ ἅγια πρόσωπα εἰκονίζονται ἐν ἀφθαρσίᾳ.
Δι᾿ αὐτὴν τὴν αἰτίαν, ἡ λειτουργικὴ τέχνη δὲν ἀλλάζει κάθε τόσον μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα πράγματα, ἀλλὰ εἶναι ἀμετακίνητος ὅπως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν ἐκφράζει. Ἡ ἱερὰ παράδοσις εἶναι ὁ πύρινος στύλος ὁποῦ τὴν ὁδηγεῖ μέσα εἰς τὴν ἔρημὸν τοῦ ἀσταθοῦς κόσμου. Τοῦτο ξενίζει τοὺς ἀνθρώπους τοῦ αἰῶνος τούτου, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ εἰσδύσουν εἰς τὸν βυθὸν τῆς πνευματικῆς θαλάσσης, ἀλλὰ κολυμβοῦν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τῶν αἰσθήσεων, παρασυρόμενοι ἀπὸ τὰ ρεύματα καὶ τὰς δίνας τῶν ὑδάτων.
.......».
Ἀπό δέ τήν κατωτέρω, μεταφέρω ἀποσπασματικά:
https://www.byzantineart.gr/1031-2/
Συμβολισμοί της εικόνας
ΓΕΝΙΚΑ
Ο στόχος της εικόνας είναι να αποκαλύψει στους ανθρώπους το υπερκόσμιο, αυτό που βρίσκεται έξω από το φυσικό μας κόσμο. Η ορθόδοξη εικονογραφία δεν ενδιαφέρεται για τον φθαρτό κόσμο αλλά μόνο για τον καινούριο κόσμο που θα έρθει με τη βασιλεία των ουρανών.
.......
Συμβολισμοί της εικόνας
.......
Ο Σταυρός που κρατούν οι Μάρτυρες: Συμβολίζει το μαρτυρικό θάνατο που είχαν.
Άγιοι που κρατούν πάπυρους: Είναι όσιοι ασκητές ή ιεράρχες ή εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι οποίοι μας άφησαν γραπτούς λόγους. Πάνω στον πάπυρο γράφεται ένα απόφθεγμα από τη διδασκαλία τους.
Ανοικτή Παλάμη: Στους άγιους μάρτυρες συμβολίζει την άρνηση της ειδωλολατρίας, ενώ στην Παναγία και τον Τίμιο Πρόδρομο εκφράζει δέηση.
.......
Το χρυσό φόντο της εικόνας: Το χρυσό φόντο της εικόνας εξαφανίζει τις τρεις διαστάσεις του χώρου και κάνει τα σώματα πνεύμα. Ο άνθρωπος γίνεται ανάλαφρος και τα σώματα είναι σαν βυθισμένα στο αιθέριο χρυσάφι του θείου φωτός.
Το φωτοστέφανο: Συμβολίζει την ακτινοβολούσα δόξα του εικονιζόμενου προσώπου και την ανεξάντλητη ροή του θείου φωτός σ’ εκείνον που ζει σε στενή σχέση με το Θεό.
.......»
Ὅπως βλέπουμε ἀπό τά ἀνωτέρω, ἡ ἁγιογραφία εἶναι ἐκκλησιαστική τέχνη μέ κανόνες καί συμβολισμούς ὅπου ἀποτυπώνεται κι ἐμπεριέχεται ἡ δογματική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας.
Δέν ἔχουν ὁμοιότητα μέ φωτογραφίες καί προσωπογραφίες οἱ ὁποῖες φέρνουν ἐμπρός μας τή φθαρτή πραγματικότητα τοῦ κόσμου τούτου.
Εἶναι τά «βιβλία τῶν ἀγραμμάτων» κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό πού διδάσκουν καί μεταφέρουν τό νοῦ ἀπό τά ἐγκόσμια στά ἐπουράνια.
Ὅμως, ἡ σημερινή «εἰκόνα» τῶν ἁγίων Μαρτύρων Φλώρου καί Λαύρου πού περιβάλλει καί κοσμεῖ τό ἱερό κείμενο τοῦ βίου τους, φέρει, ἴσως ἐν ἀγνοία τοῦ συντάκτη, δογματικές διαστρεβλώσεις πού συνιστοῦν ἀπόκλιση ἀπό τήν «ἔγκριτο θεσμοθεσία καί παράδοση» τῆς Ἐκκλησίας μας.
Εἶναι μιά ἀπεικόνιση πού δέν ἔχει τά στοιχεῖα καί τούς συμβολισμούς πού χαρακτηρίζουν τήν ἀγιογραφία.
Δέν παραπέμπει καί δέν βοηθᾶ στήν προσέγγιση τοῦ θείου οὔτε ἀκτινοβολεῖ τήν ἱερότητα καί ἁγιότητα πού χαρακτηρίζουν τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα.
Τό σημαντικότερο δέ ἀπό τήν παραπάνω «εἰκόνα» ἀπουσιάζει τό φωτοστέφανο, σύμβολο καί σῆμα κατατεθέν θά λέγαμε τοῦ θείου φωτισμοῦ πού εἶναι καί ἡ δόξα τῶν ἁγίων.
Ἀπουσιάζει ὁλοσχερῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπ’αὐτῶν καί κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη αὐτό τήν καθιστᾶ κακόδοξη.
Κατόπιν τούτου, παράκληση θερμή ἐκφράζουμε στόν ἀγαπητό ἐν Χριστῶ ἀδελφό πού παραθέτει τά ψυχωφελεῖ κείμενα μέ τούς βίους τῶν ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας, νά μεριμνήσει καί γιά τήν πλαισίωσή τους μέ ὀρθόδοξες εἰκόνες πού φέρουν ὅλα τά χαρακτηριστικά μιᾶς ἁγιογραφίας πρός δόξαν Θεοῦ, τιμή τῶν ἁγίων καί πνευματική ὡφέλεια ἡμῶν.
Μέ ἐκτίμηση,
Θεόδωρος Σ.
θα πάψω να διαβάζω το ιστολόγιο από τον εκνευρισμό που μου προκαλούν τα κατασκευάσματα της AI
w
Σε απειλούν. Μην τους ακούς. Δεν θα κάνει καθένας από μας ότι θέλει η λαϊκή θυμοσοφία λέει «δυο γαϊδούρια μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα»
Νίκος
Δημοσίευση σχολίου