ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ AFTER FOREVER - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 
Δεκαπενταύγουστος 2025
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ  ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

AFTER  FOREVER

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«Έχεις σκεφτεί ποτέ την ψυχή σου;
Μπορεί άραγε να σωθεί;
Ή μήπως πιστεύεις, πως όταν πεθάνεις 
απλώς μένεις στον τάφο σου;
Είναι ο Θεός απλώς μια σκέψη στο μυαλό σου, 
ή είναι κομμάτι σου;
Είναι ο Χριστός απλώς ένα όνομα,
που διάβασες σε κάποιο βιβλίο όταν ήσουν στο σχολείο;»

Ερωτήματα, που “καίνε” κάθε άνθρωπο, όταν θέλει να είναι ελεύθερος στο να σκεφτεί, διατυπωμένα από πρόσωπα, που, η καθώς πρέπει κοινωνία και οι βολεμένοι αστοχριστιανοί, τους θεωρούν επικίνδυνο περιθώριο. Σάμπως όμως δεν ήταν επικίνδυνο περιθώριο στην εποχή του Χριστού οι πόρνες, οι τελώνες και οι προκλητικά αμαρτωλοί; Ο Χριστός όμως δεν βάζει ταμπέλες και δεν αξιολογεί από τα φαινόμενα!

Σήμερα γιορτάζουμε Κάποια που… δεν έμεινε στον τάφο της! Γιορτάζουμε την Μαρία την μητέρα του Χριστού και δική μας μητέρα εξ υιοθεσίας, που “υπέγραψε” ο Χριστός στον Γολγοθά με το αίμα του, λέγοντας: Ἰδού ἡ μήτηρ σου. Γιορτάζουμε Αυτήν που τάφος «οὐκ ἐκράτησεν»! Πέρα από το άγνωστο και μυστήριο του πώς “διετέθη” το νεκρό της σώμα [θέμα τεχνικό που υπονοιάζει για την ψυχοσωματική της ποιότητα… «Εὐλογημένη σύ ἐν  γυναιξίν…» (Λουκ. 1,42) και για τα μεγαλεία που ο Δυνατός ἐποίησε σε Εκείνη] το κυρίως θέμα που έρχεται και με τον θάνατο της Εκείνη να μας πει είναι ότι: «Στο βραδινό της ζωής μας, θα δώσουμε λόγο για την αγάπη»!! 

Μια πολύ διαδεδομένη ασθένεια της εποχής μας είναι η κόπωση της ζωής… Η πραγματικότητα μας φαίνεται πολύ περίπλοκη, βαριά, δύσκολη να αντιμετωπιστεί. Αποσυνδεόμαστε από την πραγματικότητα και αποκοιμιόμαστε με την ψευδαίσθηση πως όταν ξυπνήσουμε τα πράγματα θα είναι διαφορετικά…!

Φεύγοντας από την εδώ ζωή η Παναγιά μας λέει ότι αντί της υπεκφυγής μπροστά στα δύσκολα, που είναι φρικτή συντριπτική αυταπάτη, πρέπει να αγκαλιάσουμε την αγάπη που είναι ένας τρόπος ποιότητας και ζωής, με τον οποίον σπέρνουμε σήμερα για να θερίσουμε αύριο. Ζούμε βέβαια σε μία εποχή που η αγάπη συχνά θεωρείται ένα έντονο συναίσθημα, ένα αυθόρμητο συναίσθημα, ή μια ακαταμάχητη έλξη.

Η υγιής αληθινή αγάπη είναι πολύ περισσότερο από αυτά. Είναι «τό μεῖζον ἔργο» (Α΄ Κορ. 13,13). Και ξανάρχονται ο Ozzy Ozbourn και οι Black Sabbath στο ίδιο τραγούδι να μας πουν ότι «ο Θεός είναι ο μόνος δρόμος προς την αγάπη». Δρόμος που απαιτεί… τροχιά, σκοπό και διάρκεια. Δηλαδή αγάπη με παρελθόν (τροχιά), παρόν (σκοπό) και μέλλον (διάρκεια). «Χθες προετοίμασα την αγάπη του σήμερα και με την αγάπη του σήμερα προετοιμάζω την αγάπη του αύριο». Κάτι τέτοιο σημαίνει να αρχίσω υπαρξιακά, ταπεινά, βήμα προς βήμα, να προσκτώμαι μια εμπειρία και μια συμμετοχή στην αιώνια ζωή, που φυσικά αρχίζει εδώ και τώρα, σε ποσόστωση αναλογίας κτήσεως της ανιδιοτελούς αγάπης του Χριστού.

Η Παναγία μας λέει, ότι χθες με την μετάνοια, σήμερα με τον τρόπο, αύριο με την ελπίδα, ξεκινάω μια διαδικασία συνεχούς σταδιακής αλλαγής προς μια ωρίμανση που είναι μυστήριο, σαν το κουκούλι του μεταξοσκώληκα που μεταλλάσσεται σε ελεύθερη πεταλούδα από αηδιαστικό σκουλήκι!

Αυτό έκανε η Παναγιά στην σιωπή των επιλεγμένων από Αυτήν συνθηκών της Ναζαρέτ. “Περπατούσε” την αγάπη. Συνειδητοποιούσε και ξεπερνούσε δυσκολίες και αυταπάτες, του επιπέδο: «Νόμιζα ότι έφτασα, και δεν έχω καν ξεκινήσει», αυτό όχι τόσο για Εκείνη (που επίσης ήταν άνθρωπος…) όσο για εμάς τους αφελείς και αυτάρεσκους. Οι αρετές–γέφυρες προς μεταφορά μας στον Οίκο του Θεού, πρέπει να είναι υποθέσεις υποστατές, όχι θεωρητικές. Να αντέχουν δοκιμασία. Να μην είναι λόγια. 

Η όντως αγάπη (σε κάθε επίπεδο, μητρικό-ερωτικό-φιλικό) είναι υπόθεση μίμησης του Χριστού, που μας μαθαίνει να μην παραιτούμαστε, να μην σκεφτόμαστε «…ω, αρκετά!», να μη φανταζόμαστε ότι φτάσαμε σε επαρκή στόχο, να μη βαριόμαστε, να μην το βάζουμε στα πόδια, να είμαστε σταθεροί στην κοινότητα που αποφασίσαμε να ανήκουμε, σταθεροί σε έναν “τόπο” με όλες τις έννοιες!

Η Παναγιά είναι το ακριβώς αντίθετο σε αυτόν τον κόσμο, που είναι πλημμυρισμένος από τη θάλασσα του τυχαίου και του προσωρινού. Από τον εγωισμό της υποκειμενικότητας. Από την μία, με μια αύξηση του μυστικισμού και του παράλογου, από την άλλη με μηδενιστική υστερία. Συγκολλητική ύλη ανάμεσα σ’ αυτά, μια (γεωμετρική) αύξηση της παγανιστικής ηδονοθηρείας! Από μια ελευθερία που είναι ρυθμιστική για άνεση επιλογών (των οποιωνδήποτε…!!) και όχι μια ελευθερία από εξαρτήσεις, που αφήνει καθαρό τον νου για σωστές (έστω κι αν είναι κοπιώδεις) επιλογές. Η Παναγιά είπε στον εαυτό της, για τον εαυτό της: «Το λάθος δεν έχει δικαιώματα» και αυτό το ισχυροποίησε για το χθες το σήμερα και το αύριο.

Η Παναγία «βγάζει την γλώσσα» στους δικαιωματιστές. Σε όσους αυταπατώνται εξαντλούμενοι στην προστασία και περιφρούρηση εγωκεντρικών δικαιωμάτων. Συχαίνεται να κυβερνά το στομάχι τον εγκέφαλο και το φύλο την καρδιά. Η Παναγία δίδαξε με τον τρόπο της την παράδοξη αλήθεια ότι «όλα είναι δικά μου» ακριβώς επειδή όλα είναι του Θεού, αφού συνήθως τα παιδιά κληρονομούν τον πατέρα τους! Η Παναγία μάς έμαθε, ότι ακόμα και αν όλες οι αξίες αυτού του κόσμου είναι περισσότερο ή λιγότερο συζητήσιμες, το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή… την εδώ και την εκεί… είναι η Αγάπη. «Υπάρχει μια χώρα των ζωντανών και μια χώρα των πεθαμένων, και το γεφύρι ανάμεσά τους είναι η ΑΓΑΠΗ, το μόνο που επιζεί, το μόνο νόημα» (Thornton Wilder, «Γεφύρι του Σαν Λούις Ρε», σελ. 131, εκδ. ΝΕΦΕΛΗ) .

Αν την ακολουθήσουμε στην σκέψη και τον τρόπο, θα καταλάβουμε τη ζωή της, αν μιμηθούμε την ζωή της τότε θα πούμε μαζί της τα λόγια με τα οποία καταλήγει το ποίημα- τραγούδι After forever:

«Άνοιξε τα μάτια σου
απλά συνειδητοποίησε
ότι αυτός είναι ο Ένας
ο Μόνος που μπορεί 
τώρα να σε σώσει.»
Αμήν.-

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος