Μ'
αρέσουν εκείνοι που δεν κλαίγονται δημοσίως κάθε λίγο και λιγάκι για τα βάσανά
τους, τις αδικίες εις βάρος τους. Οι αυτοαναφορικοί με τα ΜΜΕ βρήκαν τη χαρά
τους.
Το
ξανασκεφτόμουν χθες με τον απρόσμενο θάνατο της Ντάιαν Κίτον που κανείς δεν
ήξερε ότι ήταν βαριά άρρωστη τον τελευταίο καιρό. Είδαμε και πάθαμε μέχρι να
μάθουμε από τι πέθανε.
Θυμάμαι και
πόσο θαύμασα τον Σάμιουελ Μπέκετ άμα διάβασα πως όταν έφτασε σε μεγάλη ηλικία
έφτιαξε μόνος τη βαλίτσα του, κάλεσε ένα ταξί και πήγε σε οίκο ευγηρίας. Ούτε
παράπονα, ούτε κατηγορίες ότι τον εγκατέλειψαν όσοι του χρωστούσαν.
Θυμάμαι και τον πατέρα μου να λέει: Θέλω να πεθάνω σαν τους ελέφαντες που όταν έρθει η ώρα τους πάνε και κρύβονται να πεθάνουν μόνοι και διακριτικοί.
Εντάξει, όλους
τους καταλαβαίνουμε, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι ωραίοι άνθρωποι!
Μάρω Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου