Ούτος ο μέγας φωστήρ, και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος, εκατάγετο από την μεγαλόπολιν Αντιόχειαν, υιός ων γονέων ευσεβών, πατρός μεν, Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Ανθούσης. Ευθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του, πολλήν αγάπην και έρωτα είχεν ο Άγιος ούτος εις τους λόγους και τα μαθήματα. Δια τούτο εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλην την σοφίαν των Ελλήνων και των Χριστιανών, και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρητορικήν τέχνην και κάθε επιστήμην. Όθεν δια την προκοπήν και αρετήν του, από μεν τον Άγιον Μελέτιον τον Πατριάρχην Αντιοχείας, έγινε κληρικός, ήτοι Αναγνώστης. Από δε τον Αντιοχείας Φλαβιανόν, έγινε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Πολλούς δε λόγους συνέταξεν ο χρυσούς αυτού κάλαμος, σχεδόν υπερβαίνοντας αριθμόν, τόσον περί μετανοίας, όσον και περί της των ηθών ευκοσμίας και καταστάσεως. Και πάσαν σχεδόν ερμήνευσε την θεόπνευστον Γραφήν. Επειδή δε Νεκτάριος ο Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης εκοιμήθη εν Κυρίω, δια τούτο με την ψήφον των Επισκόπων, και με την προσταγήν του βασιλέως Αρκαδίου, εκαλέσθη ο μακάριος ούτος Ιωάννης από την Αντιόχειαν, και έγινε κανονικώς Πατριάρχης της βασιλίδος των πόλεων.
Τόσον δε πολλά επέδωκεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του εις την άσκησιν και εγκράτειαν, εις τρόπον ότι, έτρωγε μόνον τον χυλόν του κριθαρίου. Και πάλιν από αυτόν δεν εχόρταινεν, αλλά ολίγον τι μετελάμβανε. Και ύπνον δε ολίγον εκοιμάτο, όχι επάνω εις κλίνην αναπαυόμενος, αλλά στεκόμενος και επάνω εις σχοινία βασταζόμενος. Όταν δε πολλά εκουράζετο, τότε ολίγον εκάθητο.Τότε δε και περισσότερον εσχόλαζε και εκαταγίνετο
ο θείος Πατήρ εις τας ερμηνείας των θείων Γραφών και εις τας διαλέξεις και
διδασκαλίας, δια μέσου των οποίων πολλούς εις θεογνωσίαν και μετάνοιαν έφερε.
Τόσην δε υπερβολικήν φιλανθρωπίαν είχεν εις τους πτωχούς και δεομένους ο
Χριστού μιμητής, ώστε οπού έγινε και εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα
φιλοπτωχείας. Δια τούτο και με τους εν Εκκλησία λόγους εδίδασκεν όλους τους
Χριστιανούς, να αγαπούν μεν και να ενεργούν την αρετήν αυτήν της φιλοπτωχείας,
να απέχουν δε από την πλεονεξίαν.
Όθεν δια την αιτίαν ταύτην, πρώτον προσέκρουσεν
εις την βασίλισσαν Ευδοξίαν, και εις έχθραν με αυτήν κατεστάθη. Επειδή, αυτή
μεν άρπασε τον αμπελώνα μιας χήρας, Καλλιτρόπης ονομαζομένης η οποία εφώναζε
ζητούσα το υποστατικόν της. Ο δε Άγιος εσυμβούλευεν αυτήν να μη κρατή το ξένον
πράγμα. Και επειδή εκείνη δεν επείθετο, δια τούτο ήλεγχεν αυτήν και εθεάτριζε ο
Άγιος με το παράδειγμα της Ιεζάβελ. Όθεν η Ευδοξία αγριευθείσα ως θηρίον,
εκατέβασε τον Άγιον από τον θρόνον του. Το πρώτον μεν, μόνη της, το δεύτερον δε,
και δια των Επισκόπων εκείνων, οι οποίοι ηκολούθουν περισσότερον εις τας
δυναστείας και υπολήψεις των αξιωματικών αρχόντων, παρά εις την ευσέβειαν και
εις τους θείους νόμους. Έπειτα πάλιν απεκατέστη ο Άγιος εις τον θρόνον
του.
Τελευταίον δε εξωρίσθη ο Άγιος εις την Κουκουσόν
της Αρμενίας. Και εκεί υπομείνας θλίψεις πολλάς και πολλούς απίστους επιστρέψας
εις την θεογνωσίαν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού εν έτει υβ’
[402]. Ο δε κατά πλάτος Βίος του Αγίου γράφει, ότι μετά την από του θρόνου
κατάβασιν και εξορίαν του θείου Πατρός, όσοι Επίσκοποι εσυνήργησαν εις αυτήν,
όλοι εβασανίσθησαν πρότερον εκ Θεού με δεινάς και πολλάς ασθενείας, και έπειτα
απέθανον. Η δε Ευδοξία πρώτη έπαθε τας ασθενείας ταύτας, επειδή και πρώτη αύτη
επαρανόμησε, και έγινε πρόξενος απωλείας και εις τους Επισκόπους. Λέγουσι δε,
ότι μετά τον θάνατόν της, δια να αποδειχθή η αδικία οπού έκαμεν εις τον μέγαν
Χρυσόστομον, εκινείτο και έτρεμεν ο τάφος της εις διάστημα χρόνων ολοκλήρων
τριανταδύω. Όταν δε ανεκομίσθη το λείψανον του Αγίου εις Κωνσταντινούπολιν και
απετέθη, όπου τώρα είναι, τότε και ο τάφος εκείνης εστάθη και πλέον δεν
έτρεμεν.
(Πρέπει να ηξεύρωμεν, ότι η του θείου Χρυσοστόμου
αγία κοίμησις, έγινε κατά την δεκάτην τετάρτην του Σεπτεμβρίου μηνός, όταν
τελήται η του τιμίου Σταυρού Ύψωσις. Μετετέθη δε αύτη εις την σημερινήν ημέραν,
ίνα, ως νομίζω, τελεία ψάλληται η ταύτης Ακολουθία καθώς γράφεται εν τω
χειρογράφω Συναξαριστή.)
Άγιος Νικόδημος
Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου