ΠΕΡΙ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Ανταποκρινόμενος σε αίτημα σχολιαστή γράφω για τα δυο ανωτέρω τα ακόλουθα βασικά όσο το δυνατόν πιο απλά.
Οι Κανόνες διατυπώθηκαν με αφορμή προβλήματα, λάθη, αστοχίες που παρατηρήθηκαν στη ζωή χριστιανών κατά διάφορες εποχές. Και, έχουν παιδαγωγικό, διορθωτικό, ιαματικό, θεραπευτικό χαρακτήρα κι αντίστοιχη αποστολή ! Όχι νομικό, ποινικό, καταδικαστικό. Είναι φάρμακα, δηλαδή, όχι τιμωρίες ! Και, μπορεί να έχουν ισχύ και πέραν από την εποχή και το λόγο ή αιτία που διατυπώθηκαν. «Θα πρέπει όμως να ομολογήσουμε πως στη σημερινή εποχή είναι δύσκολο ή και αδύνατο ακόμη να εφαρμοστούν πολλοί Κανόνες, και γι αυτό έχουν πέσει σε αχρηστία»-Κάλλιστος Γουέαρ.
******
*** ******
Η Εκκλησία από την πλευρά του Χριστού
είναι. «Μία, Αγία, Καθολική, και
Αποστολική», αιώνια και ακατάλυτα αδιαίρετη ! Από την ανθρώπινη πλευρά, την
πορεία της στην ιστορία, και συνακόλουθη πραγματικότητα, το δεύτερο, ακατάλυτα αδιαίρετη, είναι και ισχύει, όπου Λειτουργικά εκφωνείται-ομολογείται
απαραχάρακτο το «Πιστεύω», το «Σύμβολο
της Πίστεως Νικαίας Κωνσταντινουπόλεως» ! Ως στην καθ’ ημάς Εκκλησία της
Ορθόδοξης Ανατολής. Όχι στην «πληγωμένη»,
ας πούμε έτσι, όπου αυτό Λειτουργικά εκφωνείται-ομολογείται παραχαραγμένο με την προσθήκη, «φιλιόκβε»,
«και εκ του Υιού», Ρωμαιοκαθολική και Ευαγγελική ή Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία.
Αυτό είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα
που δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει ! Γιατί έχει παγιωθεί χίλια χρόνια, και
αντίστοιχα πεντακόσια στις Ρωμαιοκαθολική και Ευαγγελική Εκκλησίες.
Από το 1054, πιο πολύ από το 1204 μέχρι το
1964, Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κυρίως και Ορθόδοξη ήταν γυρισμένες πλάτη με πλάτη. Αλλά
! Τότε είπαν να πάνε και πήγαν στα Ιεροσόλυμα, και είπαν το «Πάτερ
ημών». Απευθύνθηκαν στον ίδιο κοινό τους
Πατέρα, «το Θεό που Αγάπη εστί».
Και, είπαν να γυρίσουν, και γύρισαν πρόσωπο
με πρόσωπο ! Και από τότε βλέπονται και συνομιλούν, Διάλογοι, Οικουμενική Κίνηση και προσπάθεια μιας κάποιας φιλικής ως και
αδελφικής σχέσης, πέρα από τη Λειτουργική ευχή-προσευχή «υπέρ της των πάντων
ενώσεως» !
Αυτό κάποιοι από τη δική μας πλευρά-υποθέτω
βάσιμα κάποιοι και από την άλλη-και δεν
το είδαν με καλό μάτι, και δεν το
θέλουν, και το καταγγέλλουν ως Οικουμενισμό, από ανησυχία και φόβο ότι
σιγά-σιγά θα παραδοθεί, θα υποταχτεί η Ορθοδοξία στον Παπισμό, ως ονομάζουν το
Ρωμαιοκαθολικισμό ! Αυτό είναι όλο κι
όλο, και τίποτα περισσότερο.
Αλλά ! Χτες Κυριακή όσοι
Εκκλησιαστήκαμε-εξήντα τόσα χρόνια από τότε- κι ακούσαμε και είπαμε μέσα μας το
«Πιστεύω» απαραχάρακτο. «Και εις το
Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός
εκπορευόμενον …». Και πολλοί κάναμε το Σταυρό μας στο, «Εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», ήτοι κατά
κάποιο τρόπο υπογράψαμε και σφραγίσαμε, «όλα
στη θέση τους» ! Ακούσαμε και είπαμε μέσα μας και το «Πάτερ ημών», ήτοι ότι είμαστε παιδιά «του Θεού που Αγάπη εστί».
Ακούσαμε επίσης και εσωτερικά επαναλάβαμε. «Εις
Άγιος, Εις Κύριος, Ιησούς Χριστός …», Αυτός
μόνος και μόνο. Ήτοι όλοι οι άλλοι εμείς είμαστε αμαρτωλοί και αστοχούμε,
κοινώς τα κάνουμε θάλασσα. Και ευλογηθήκαμε ν’ «απολυθούμε εν ειρήνη».
Και έτσι απολυθήκαμε και μένουμε στα σπίτια
μας και συνεχίζουμε ως και όσο θέλει Εκείνος,
βέβαιοι, ότι θέλει το καλό μας, το καλό
της Εκκλησίας Του πιο πολύ. Γιατί
μόνο ο Χριστός εστί η ειρήνη ημών ! Και μόνος αυτός έλυσε το μεσότοιχο του
φραγμού της έχθρας που μας χώριζε από το Θεό»-Εφ,2,14 ! Και βέβαια Αυτός μόνος και μόνο μπορεί να διαλύσει και πάντα τα
λοιπά ανθρώπινα μεσότοιχα του φραγμού και της οποιασδήποτε διαίρεσης. Αμήν .
Αθανάσιος Κοτταδάκης
8 σχόλια:
Ένα φάρμακο είναι σε αχρηστία όταν δεν το χρησιμοποιείς για κάποιο χρονικό διάστημα. Όχι αν το δίνεις για άλλους λόγους ή το αναμιγνύεις ή το αποσύρεις. Εδώ χάθηκε η μπάλα.
Αυτό έλειπε να αλλάξει και το Πιστεύω ή η Θεία Λειτουργία.
Μη γράφουμε ακρότητες. Δεν αλλάζει η πίστη μας επειδή κάποιοι γλιστρούν σε αιρέσεις. Άλλωστε από όσα αιρετικά έχουν αποτυπωθεί όλο αυτό το διάστημα σε κοινά κείμενα του ΠΣΕ ούτε μία φορά δεν τα έφεραν για ψήφιση στις επιμέρους Ιερές Συνόδους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δε θα περάσουν. Ευτυχώς, ακόμη!
Ο αρθρογράφος καταλήγει σε σωστό συμπέρασμα. Ο Χριστός αποφασίζει στο τέλος!
Απλά εμείς είμαστε μαζί Του; Γιατί η ζωή μας δεν το δείχνει!
Νομίζω, ότι η καλύτερη άποψη που έχει λεχθεί για τούς Ιερούς Κανόνες είναι του π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος είπε, ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι όπως οι οδοδείκτες, τα σήματα που έχουμε στούς δρόμους για νά βλέπουν οι οδηγοί, καί χρειάζονται για να μάς δείχνουν τήν σωστή πορεία πρός την Αγιότητα.
Μόλις ο άνθρωπος φθάσει στο τέλος της Πνευματικής διαδρομής καί επιτύχει την Θέωση, δέν χρειάζεται πλέον οδοδείκτες, οι οποίοι καταργούνται γι αυτόν.
Για εμάς όμως τους υπολοίπους είναι απαραίτητοι, διότι χωρίς αυτούς θα πάρουμε στραβό δρόμο καί θα χάσουμε τον προορισμό μας.
Ευχαριστώ κ. Κοτταδακη για τον κόπο που κάνατε να απαντήσετε στην ερώτηση μου. Ο Θεός να σας έχει καλά!
Ασφαλώς το "Filioque" είναι κορυφαίο θέμα, που χωρίζει Ορθοδόξους από ρωμαιοκαθολικούς καί προτεστάντες, αλλά δυστυχώς δέν είναι μόνον αυτό.
Είναι η Ακτιστη Θεία Χάρις που δίνεται στους αξίους καί τούς Αγιάζει, η οποία είναι κτιστή για τους Δυτικούς, είναι η Θεία Κοινωνία που μεταδίδεται μόνο το Σώμα στους Δυτικούς καί όχι το Αίμα, είναι η θεωρία των Δυτικών ότι οι αμαρτωλοί θα παραμείνουν στην Κόλαση για κάποιο διάστημα καί κατόπιν θα μεταφερθούν στον Παράδεισο, είναι η πίστη τών Δυτικών οτι ο επίσκοπος της Ρώμης έχει Πρωτείο καί παγκόσμια κυριαρχία επί της Εκκλησίας, είναι η πίστη ότι όταν ο επίσκοπος της Ρώμης ομιλεί από την καθέδρα του είναι Αλάθητος, είναι η πίστη των Προτεσταντών ότι δέν πρέπει να τιμώνται οι Αγιοι, καί διάφορα άλλα, τα οποία έχουν προστεθεί με τήν πάροδο των αιώνων, καί τα οποία δέν έχουν διάθεση να διορθώσουν.
Γι αυτό καί οι Ορθόδοξοι τούς αγαπούν ως ανθρώπους, λυπούνται για τήν πτώση τους, αλλά δέν μπορούν να δεχθούν τις απόψεις τους καί νά Κοινωνήσουν μαζί τους.
Δεν ξέρω αν το συνηθίζετε, αλλά δυστυχώς εδώ εσείς διαβάσατε αυτά που θέλετε, και όχι αυτά που γράφω. Έχω προσέξει πολύ και είναι ευκρινείς και στους πιο απλούς οι διακρίσεις μου. Διό και ερωτώ τούτο μόνο. Από που βγαίνει το γραφόμενό σας ! "Αυτό έλειπε να αλλάξει και το Πιστεύω ή η Θεία Λειτουργία.". Μήπως από το παρατιθέμενο : "Οι δογματικοί όροι των Συνόδων διαθέτουν ένα απόλυτο και αμετάβλητο κύρος"; Ή από τη συνέχειά του; Αθαν. Κοτταδάκης.
Η "ουρά και ο κράχτης" του π. Β. Μπακογιάννη!
Όχι είναι σαφή αυτά που γράφετε. Και σας ευχαριστούμε.
Από δύο φράσεις - κλειδιά, πιστεύω, του κειμένου σας, το «Αλλά!» και το “όλα στη θέση τους».
Μπορεί να παρανόησα. Με συγχωρείτε.
Επίσης, το «γυρισμένες πλάτη με πλάτη», σαφώς και δεν ισχύει. Πάντοτε η Εκκλησία προσπαθούσε να φέρει σε μετάνοια και όχι μόνο τη Ρωμαιοκαθολική παρέκκλιση. Και τους Αντιχαλκηδόνιους, τους Αρειανιστές, τους Προτεστάντες, τους Εβραίους, πιο πρόσφατα τους Χιλιαστές.. Με πολλούς τρόπους, εκτός της Ιεραποστολής. Πρακτικούς και γραπτούς.
Πολλές ενέργειες προσέγγισης και από επίσημα χείλη.
Μην αδικούμε τους πατέρες μας.
Δεν ξυπνήσαμε εμείς καλύτεροι και με μεγαλύτερη ευσπλαχνία, το 1960.
Δε γυρίσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά μάσκα με μάσκα.
Άλλωστε δεν είναι δική μας πρωτοβουλία οι οικουμενικές κινήσεις.
Ο γέρων Εφραίμ της Αριζόνας, ενχριστωμένος άνθρωπος του Θεού, λέει ότι είναι σατανικής-σιωνιστικής αρχής πρωτοβουλίες. Με αλλότριους σκοπούς, όπως και επιβεβαιώνεται. Μεγαλώνει το χάσμα δυστυχώς. Παρά τα τεκταινόμενα. Και αγγίζει και τα καθ’ ημάς, επικίνδυνα. Έτσι δεν είναι;
Στο χέρι μας είναι όμως, να γίνουν λίπασμα στο χωράφι του Χριστού.
Μην υποβαθμίζουμε, ωστόσο, την πιο σπουδαία ενέργεια και προσπάθεια που και σήμερα συνεχίζει.
Η ευχή της Θείας Λειτουργίας «της των πάντως ενώσεως». Αυτή είναι η πεμπτουσία της θεολογίας.
Και οι προσευχές των Αγίων, υπερ του σύμπαντος κόσμου. Το δάκρυ ενός ταπεινού ανθρώπου έχει μεγαλύτερη αξία από τις γραφίδες των βαρύτιμων εγκολπίων ή των ακριβών κοστουμιών.
Το γράφεται και εσείς. Μόνο ο Χριστός γκρεμίζει τα τείχη, εμείς.. ας το αφήσουμε καλύτερα.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Ένας ταπεινός μαθητής του Αναστασίου της Αλβανίας, ο οποίος μας τα ανέλυε όλα αυτά με την απλότητα και τη χάρη του.
Υγ.: Κάποτε σε μια συνέλευση του WCC, στην Ελβετία, ο Αναστάσιος, πήρε μαζί του έναν απλό παπά ταπεινό. Όταν γύριζαν στην Αλβανία, στο αεροπλάνο, τον ρώτησε, πώς του φάνηκαν τα μέρη, τα λιβάδια, αυτά τα εντυπωσιακά ελβετικά τοπία. Και απήντησε ο λευίτης: Πατέρα μου, Δεσπότη μου, όπως και τα συμβούλια που πήγαμε. Υπέροχα, ιδίως αν είσαι αγελάδα!
Η «ουρά και ο κράχτης» του π. Β. Μπακογιάννη» ! Τόσο μπορούσες, τόσο κατάλαβες ! Κρίμα ! Η ανωνυμία συμβαδίζει με την απροσωπία κλπ. διό είναι μάταιο, να επιστρέψει κανείς, σε ποιον, αυτή την ανοησία, αν μη ύβρη ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δημοσίευση σχολίου