Η άσκηση δεν δεσμεύει την δημιουργικότητα, την ελευθερώνει, γιατί την υποστηρίζει σαν αυτοσκοπό. Πάνω απ' όλα η δημιουργικότητα του ατόμου. Η δημιουργικότητα σώζεται τελικά απ'όλα τα είδη του ωφελιμισμού μόνο με μια ασκητική επανεκτίμηση. Η άσκηση δεν συνίσταται από απαγορεύσεις. Είναι δραστηριότητα, "καλλιέργεια" ενός ατόμου. Είναι δυναμική. Ενέχει την παρόρμηση για το άπειρο, αιώνια έκκληση, ασταμάτητη κίνηση προς τα εμπρός. Ο λόγος για αυτήν την ανησυχία είναι διπλός. Το έργο είναι ατελείωτο γιατί και το υπόδειγμα της τελειότητος είναι άπειρο, η τελειότητα του Θεού. Κανένα επίτευγμα δεν μπορεί ποτέ να είναι αρκετό για αυτό το τέρμα. Το έργο είναι δημιουργικό γιατί ουσιαστικά κάτι νέο πρόκειται να ελθη στην ύπαρξη. Ο άνθρωπος οικοδομείται με την απόλυτη αφοσίωση του στο Θεό. Φτιάχνει τον εαυτό του μόνο με αυτή την δημιουργική πορεία. Υπάρχει μια εγγενής αντινομια στην αληθινή άσκηση. Αρχίζει με την ταπείνωση, πενία, υπακοή.
Δημιουργική ελευθερία είναι αδύνατη χωρίς την αρχική αυταπάρνηση. Αυτός είναι ο νόμος της πνευματικής ζωής: ο σπόρος δεν ξαναζωντανεύει αν δεν πεθάνει. Η απάρνηση συνεπάγεται να ξεπεράσει κανείς τους περιορισμούς και τίς προκαταλήψεις, και να παραδοθεί απόλυτα στην αλήθεια. Αυτό δεν σημαίνει: πρώτα απάρνηση κι ύστερα ελευθερία. Η ταπεινότητα είναι και ελευθερία. Η ασκητική απάρνηση αποδεσμεύει το πνεύμα ελευθερώνει την ψυχή. Χωρίς ελευθερία όλες οι απονεκρωσεις αποβαίνουν εις μάτην. Εξ άλλου με την ασκητική προσπάθεια και αυτή ακόμη η όψη του κόσμου αλλάζει και ανανεώνεται.Υάκινθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου