Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ χάθηκε μέσα στὴν καλοζωϊα του. Παρέμεινε ἀνώνυμος. Ὁ Λάζαρος
εἶναι ἐπώνυμος καὶ μάλιστα τὸ ὄνομά του παραπέμπει στὸν λίγο ἀργότερα ἀναστάντα
Λάζαρο ποὺ οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἄντεχαν νὰ βλέπουν καὶ προσπαθούσαν νὰ τὸν φονεὐσουν
γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὸ θαῦμα. Γι' αὐτὸ λέει ὁ Ἀβραὰμ ἀπαντώντας στὸ αἴτημα τοῦ
πλούσιου νὰ πάει ὁ Λάζαρος στοὺς συγγενεῖς τοῦ πλούσιου καὶ νὰ τοὺς πεῖ τὶ
τραβάει ὁ πλούσιος στὴν ἄλλη ζωή, "δὲν πρόκειται νὰ πιστεύσουν, οὔτε κι ἂν
νεκρὸς ἀναστηθεῖ".
Εἴμαστε μερικοὶ ποὺ θέλουμε θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψουμε, ὅπως λέμε ἀνοήτως. Οἱ λεπροὶ δέκα ἦταν καὶ μάλιστα οἱ ἴδιοι εὐεργετημένοι καὶ τελικὰ ἕνας γύρισε νὰ εὐχαριστήσει τὸ Χριστό, κι αὐτὸς Σαμαρείτης. Ποῦ πῆγαν οἱ ἄλλοι, ποὺ εἶδαν τὸ θαῦμα πάνω στὸ ἴδιο τους τὸ σῶμα;
Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι μακάριος ἐκεῖνος
ποὺ δὲν εἶδε (θαῦμα) καὶ πίστεψε. Λόγια ποὺ ἐλέγχουν τὴ θαυματολαγνεία καὶ
σημειολαγνεία τῶν καιρῶν μας, κυρίως ἐμᾶς, τῶν "θρήσκων" ἀνθρώπων.
π. Ἐφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου