Από τούτους τους ανωτέρω Αγίους, ο μεν Μάρτυς Σεβαστιανός, ήτον ένας της βασιλικής Συγκλήτου, κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, εν έτει σϞβ’ [292], καταγόμενος από τα Μεδιόλανα της Ιταλίας, ήτοι το νυν λεγόμενον Μιλάνον, και πολλούς Έλληνας παρακινών εις την του Χριστού πίστιν. Ο δε Μαρκελλίνος και Μάρκος, ήτον περιφανέστατοι από όλους, τόσον κατά το γένος, όσον και κατά τον πλούτον. Υιοί, πατρός μεν, Τραγκυλίνου, μητρός δε, Μαρκίας, αδελφοί δε, τόσον κατά το σώμα, όσον και κατά την ψυχήν. Επειδή δε αυτοί οι δύω έμειναν χρόνους πολλούς μέσα εις την φυλακήν, και εδοκίμασαν διάφορα βάσανα, ύστερον δε έμελλον να αποκεφαλισθούν, δια τούτο περικυκλώσαντες αυτούς οι γονείς και συγγενείς των, ολίγον έλειψε να πείσουν αυτούς με τους θρήνους και παρακαλέσεις των, να αρνηθούν την ευσέβειαν, ανίσως και ο αοίδιμος Σεβαστιανός δεν ήθελεν εμποδίση αυτούς.
Αυτός γαρ ο γενναίος αγωνιστής παρρησία πρότερον
ωμολόγησε τον Χριστόν, (επειδή έως τότε κρυφίως επίστευε τον Χριστόν όχι δια
φόβον, αλλά δια να ημπορή με τον τρόπον αυτόν να παρακινή κρυφίως πολλούς εις
την ευσέβειαν). Αυτός λέγω πρώτος ωμολόγησε τον Χριστόν, και με παράδοξα
θαύματα εβεβαίωσε την ευσέβειαν. Όθεν όχι μόνον τους ανωτέρω αυταδέλφους
εστερέωσεν εις την πίστιν του Χριστού, αλλά και τον πατέρα τους Τραγκυλίνον,
και άλλους πολλούς δια μέσου του Τραγκυλίνου, ετράβιξεν εις την θεογνωσίαν.
Διότι ο Τραγκυλίνος αφ’ ου επίστευσεν, εκείνος πάλιν εκατήχησε τον έπαρχον
Χρωμάτιον. Ο δε Χρωμάτιος επροσκάλεσε τον μακάριον Σεβαστιανόν, και τον
πρεσβύτερον Πολύκαρπον, και παρεκάλεσεν αυτούς, ίνα ελευθερώσουν αυτόν από την
ασθένειαν οπού έπασχεν. Από την οποίαν και ελευθερώθη, με το να επίστευσεν
ολοψύχως εις τον Χριστόν. Και εσύντριψε μεν, τα εν τω οίκω του ευρισκόμενα
είδωλα, εβαπτίσθη δε, εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.
Τότε και ο Επίσκοπος Γάϊος, τον μεν Μαρκελλίνον
και Μάρκον τους αδελφούς, εχειροτόνησε Διακόνους. Τον δε πατέρα των Τραγκυλίνον
εχειροτόνησε Πρεσβύτερον. Τον δε Άγιον Σεβαστιανόν, κατέστησε της Εκκλησίας
έκδικον. Όταν δε εκινήθη υπό του Διοκλητιανού ο κατά των Χριστιανών διωγμός,
τότε όλοι μεν οι άλλοι, ήτοι ο Νικόστρατος ο άνδρας της μακαρίας Ζωής, ο έχων
το αξίωμα του πριμικκηρίου, και ο κομενταρήσιος Κλαύδιος, και ο Κάστουλος ο
διαιτάριος (κοντά εις τον οποίον έμενον οι Άγιοι, αφ’ ου έφυγεν από την πόλιν ο
έπαρχος Χρωμάτιος), και ο Τιβούρτιος ο υιός του ρηθέντος Χρωματίου, και ο
Κάστωρ και η Ζωή· όλοι αυτοί, λέγω, επιάσθησαν ο καθ’ ένας ξεχωριστά. Και
διάφορα βάσανα λαβόντες, ετελείωσαν την ζωήν τους. Ο δε Άγιος Σεβαστιανός
μετακαλεσθείς από τον Διοκλητιανόν και ερωτηθείς, ωμολόγησε παρρησία την πίστιν
του Χριστού. Όθεν εκαταδικάσθη να δεθή εις ένα πάλον. Και εκεί δεμένος ων, να
κτυπηθή, ωσάν σημάδι, με πυκνάς σαΐτας. Όθεν έγινε το σώμα του αοιδίμου ωσάν
αχινός, πεπυκνωμένον από τας σαΐτας. Έπειτα κατατζακίζουσι τα μέλη του με
χονδρά ραβδία. Και κατακοπείς εις διάφορα κομμάτια, ούτω παρέδωκε την αγίαν του
ψυχήν εις χείρας Θεού.
Άγιος Νικόδημος
Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου