Η θεραπεία της συγκυπτούσης γυναικός - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Δεκάτη Κυριακή του Λουκά: 

Η θεραπεία της συγκυπτούσης γυναικός (Λουκ. 13:10-17)

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Η διήγηση του Ευαγγελιστή Λουκά για τη θεραπεία της συγκυπτούσης γυναικός μάς μεταφέρει σε μία από τις συναγωγές όπου ο Χριστός δίδασκε ένα Σάββατο. Αν και ο Λουκάς δεν αναφέρει συγκεκριμένα σε ποια πόλη έγινε το γεγονός, η παράδοση των ερμηνευτών θεωρεί ότι βρισκόταν πιθανότατα στη Γαλιλαία ή σε κάποια από τις πόλεις κοντά στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Κύριος συνήθιζε να διδάσκει. Η αναφορά στη συναγωγή υποδηλώνει ότι επρόκειτο για κοινότητα πιστών Ιουδαίων που τηρούσαν τον Νόμο, προσμένοντας τη λύτρωση του Ισραήλ.

Στην περικοπή αυτή, ο Λουκάς παρουσιάζει μια γυναίκα «πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ», η οποία ήταν κυρτωμένη. Ο Χριστός, βλέποντάς την, τη φώναξε κοντά Του και της είπε: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Την άγγιξε, κι εκείνη αμέσως ανορθώθηκε και δόξαζε τον Θεό. Αυτό το θαύμα γίνεται αφορμή να ξεσκεπαστεί η υποκρισία των «θρησκευομένων» ανθρώπων της εποχής. Ο αρχισυνάγωγος, ενοχλημένος επειδή η θεραπεία έγινε το Σάββατο, διαμαρτύρεται υποκριτικά, υποδεικνύοντας ότι έξι ημέρες υπάρχουν για εργασία και τότε ας έρθουν να θεραπευθούν.

Η απάντηση του Χριστού είναι αποκαλυπτική: «ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;».

Με αυτά τα λόγια, ο Κύριος δεν καταργεί τον Νόμο, αλλά τον ερμηνεύει αυθεντικά αποκαθιστώντας το αληθινό του νόημα: η ημέρα του Σαββάτου είναι μέρα ελευθερίας, όχι απαγόρευσης. Είναι ημέρα αναπαύσεως, δηλαδή θεραπείας και σωτηρίας. Ο Χριστός δείχνει ότι το έλεος του Θεού υπερέχει της τυφλής τήρησης τύπων.

Η συγκύπτουσα γυναίκα συμβολίζει πνευματικά κάθε άνθρωπο που έχει λυγίσει κάτω από το βάρος της αμαρτίας, της θλίψης ή της απελπισίας. Δεν μπορούσε να κοιτάξει ψηλά, προς τον ουρανό —όπως κι εμείς, όταν χανόμαστε μέσα στα γήινα. Ο Χριστός τη βλέπει πρώτος, δεν Τον πλησιάζει εκείνη· κι αυτό δείχνει ότι η σωτηρία αρχίζει πάντοτε από την πρωτοβουλία του Θεού. Η φράση «Ἀπολέλυσαι» δεν είναι μόνο θεραπεία σωματική αλλά και πνευματική απελευθέρωση. Ο Χριστός λύνει τα δεσμά της ασθενείας όπως λύνει και τα δεσμά της αμαρτίας.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, βλέπουν στο πρόσωπο της γυναίκας την ανθρωπότητα που είχε κυρτωθεί πνευματικά προς τη γη, δεμένη από τον διάβολο. Και το άγγιγμα του Χριστού —η θεία χάρη— ανυψώνει τον άνθρωπο ξανά στην όρθια στάση της θεοκοινωνίας. Η ευαγγελική αυτή σκηνή είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια μικρή Ανάσταση.

Η θεραπεία γίνεται το Σάββατο γιατί μόνο μέσα στην «ανάπαυση» της θείας παρουσίας θεραπεύεται ο άνθρωπος. Η πραγματική τήρηση του Σαββάτου δεν βρίσκεται στην αποχή από έργα, αλλά στην κοινωνία με τον Ζώντα Θεό. Όπου είναι ο Χριστός, εκεί υπάρχει το αληθινό Σάββατο.

Η πράξη αυτή του Χριστού δεν είναι μόνο μια πράξη φιλανθρωπίας· είναι φανέρωση της θείας οικονομίας. Ο Λόγος του Θεού στέκεται μέσα στην ιστορία και ανακαινίζει την ανθρώπινη φύση που είχε λυγίσει κάτω από την αμαρτία. Η γυναίκα που ανορθώνεται δεν είναι ένα απλό πρόσωπο του παρελθόντος, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση, η οποία εν Χριστώ ανακτά την όρθια στάση της, αποκαθιστά τη δυνατότητα κοινωνίας με τον Θεό και εισέρχεται στην πραγματική ανάπαυση του Σαββάτου, δηλαδή στη Βασιλεία. Έτσι, η θεραπεία γίνεται σημείο της νίκης του Κυρίου επί της φθοράς και προανάκρουσμα της καθολικής αποκατάστασης του ανθρώπου και της κτίσης.

***

Tenth Sunday of Luke: The Healing of the Bent Woman (Luke 13:10–17)

The account of the Evangelist Luke concerning the healing of the bent woman brings us into one of the synagogues where Christ was teaching on a Sabbath. Although Luke does not specify in which city the event took place, the interpretive tradition considers it most likely to have occurred in Galilee or in one of the towns near Jerusalem, where the Lord often taught. The reference to the synagogue indicates a community of faithful Jews who observed the Law while awaiting the redemption of Israel.

In this passage, Luke presents a woman “who had a spirit of infirmity for eighteen years,” who was bent over and unable to stand upright. When Jesus saw her, He called her to Himself and said, “Woman, you are freed from your infirmity.” He laid His hands on her, and immediately she stood upright and glorified God. This miracle, though filled with divine mercy, becomes an occasion to reveal the hypocrisy of the “religious” people of that time. The leader of the synagogue, irritated because the healing took place on the Sabbath, hypocritically protested, suggesting that there are six days for work and that people should come then to be healed.

Christ’s response is striking: “Hypocrite! Does not each of you on the Sabbath untie his ox or his donkey from the stall and lead it to water? And ought not this woman, a daughter of Abraham, whom Satan bound for eighteen years, be loosed from her bond on the Sabbath day?”

With these words, the Lord does not abolish the Law but interprets it authentically, restoring its true meaning: the Sabbath is a day of freedom, not of restriction. It is a day of rest — that is, of healing and salvation. Christ shows that the mercy of God transcends the blind observance of external forms.

The bent woman spiritually represents every human being weighed down by the burden of sin, sorrow, or despair. She could not lift her gaze toward heaven — just as we cannot, when trapped by earthly cares. Christ is the one who sees her first; she does not approach Him on her own. This reveals that salvation always begins with God’s initiative. The phrase “You are freed” is not only a bodily healing but also a spiritual liberation. Christ looses the bonds of disease just as He breaks the bonds of sin.

The Fathers of the Church, such as Saint Cyril of Alexandria, see in the woman the image of humanity bowed down toward the earth, bound by the devil. The touch of Christ — that is, divine grace — raises the human being once more to the upright posture of communion with God. This Gospel scene is, in a sense, a small Resurrection.

The healing takes place on the Sabbath because only within the “rest” of God’s presence is the human person truly healed. Genuine observance of the Sabbath is not found in ceasing from labor but in communion with the Living God. Wherever Christ is present, there is the true Sabbath.

This act of Christ is not merely one of compassion; it is a revelation of divine economy. The Word of God stands within history and renews human nature, which had been bent under the weight of sin. The woman who is raised up is not simply an individual of the past but symbolizes humanity itself, which in Christ regains its upright stature, restores its capacity for communion with God, and enters into the true rest of the Sabbath — that is, the Kingdom. Thus, this healing becomes a sign of the Lord’s victory over corruption and a foretaste of the universal restoration of humanity and creation.