"Δεύτε ίδωμεν πιστοί...".
(17-12-1993)
Αδελφοί μου και φίλοι,
Ο χτύπος της Χριστουγεννιάτικης καμπάνας σαλπίζει
μήνυμα. Ξυπνάει ναρκωμένες συνειδήσεις. Αγγίζει τις καρδιές. Οριοθετεί την
προσωπική μας και την οικουμενική ιστορία.
Στέκομαι και τον ακούω. Με δέος και σκίρτημα
λατρείας. Με αναμμένη τη λαμπάδα της ελπίδας. Με την απόφαση να πλησιάσω την
Φάτνη και ν’ αποθέσω εκεί την αγάπη μου και την αφοσίωσή μου. Με τη λαχτάρα να
συντονίσω τη δοξολογική προσευχή μου με τον ύμνο των Αγγέλων.
Αδελφικά ζητώ κι από σας να ενσωματωθείτε στον χορό των Αγγέλων, των Ποιμένων και των Μάγων. Να γίνουμε όλοι ένα λατρευτικό σώμα. Μια κοινότητα αγάπης. Και να σκύψουμε ευλαβικά να προσκυνήσουμε. Ν’ ατενίσουμε το Βρέφος. Να βυθιστούμε στο Βαθύ Μυστήριο της Παρουσίας Του. Να λουστούμε στο Φως Του. Να συλλάβουμε το μήνυμα της σαρκώσεώς Του.
* * *
Σκύβοντας στην Φάτνη ανακαλύπτουμε την Ταπείνωση.
Η Παρθένος Μαρία, η Παναγία μας, δεν απόθεσε το
Βρέφος σε χρυσοποίκιλτο λίκνο. Δεν το σκέπασε με πλουμιστά ρούχα, «Εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν
τη φάτνη». Τύλιξε τον Υιό
και Θεό της με τα πιο φτωχικά σκεπάσματα, μ’ αυτά, που μπόρεσε να εξασφαλίσει
με προχειρότητα και τον πλάγιασε στοργικά μέσα στον χώρο, που σταυλίζονταν τα
άλογα ζώα.
«Τί γαρ ευτελέστερον σπηλαίου; τί δε ταπεινότερον
σπαργάνων;»
Έσχατο άδειασμα του μεγαλείου. Οριακή έκφραση
ταπείνωσης. «Σπήλαιον
και φάτνη υπεδέξαντο αυτόν».
Μπροστά σ’ αυτή την ταπείνωση συντρίβεται η ανθρώπινη έπαρση.
Μηδενίζεται η στείρα αυτοπροβολή. Δείχνει το απαίσιο προσωπείο της η εωσφορική
εγωπάθεια.
Η ταπείνωση σαν άδειασμα, σαν κένωση της δύναμης
και του θεϊκού μεγαλείου, εκφράζουν το μέγεθος και την ποιότητα της απόλυτης
τελειότητας. Της κρυστάλλινης τελειότητας του Υιού του Θεού. «Ος ων απαύγασμα της δόξης (του Πατρός)
και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα τω Θεώ και
Πατρί αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών...»
* * *
Σκύβοντας στην Φάτνη ανακαλύπτουμε την λιτότητα.
Γύρω ο ανθρώπινος πλούτος και η χλιδή. Λίγο πέρα
από την Βηθλεέμ, η εντυπωσιακή πόλη των Ιεροσολύμων με τα ανάκτορα του Ηρώδη
και τα επιβλητικά κτίσματα του Ναού του Σολομώντα. Στα σκαλοπάτια της εξουσίας
η επίδειξη κι ο κομπασμός. Και μέσα στο Σπήλαιο η απουσία της επιτήδευσης και
της επίδειξης. Μοναδικό στολίδι στο βρεφικό λίκνο το καθαρό και στοργικό βλέμμα
της αγίας Μητέρας και το απαλό χάδι του προστάτη Ιωσήφ.
Μια λιτότητα, που αντανακλά τον ουρανό. Μια
αγνότητα, που ξαναφέρνει την ύπαρξη στην παραδείσια καθαρότητα.
* * *
Σκύβοντας στην Φάτνη ανακαλύπτουμε την αγάπη. Την
βλέπουμε ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας. Την αντλούμε από το
βαθύ πηγάδι των αισθημάτων του σιωπηλού αλλά και έκθαμβου Ιωσήφ. Την
διακρίνουμε καθώς εκπορεύεται από το ίδιο το λίκνο του σαρκωμένου Λόγου. «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή
έδωκε...». Και τα
ανθρώπινα μάτια μας αξιώθηκαν να τον αντικρύσουν. Και τα πανάγια χέρια μιας
εκπροσώπου μας, της Παναγίας Θεοτόκου, να τον κρατήσουν απαλά και να του
αντιπροσφέρουν αγάπη.
Καθώς ατενίζουμε στοχαστικά στο λίκνο της
υπέρτατης αγάπης, οι παγωμένες καρδιές μας μαλακώνουν. Οι παγετοί της
σκληρότητας και του μίσους λυώνουν. Ο φόβος υποχωρεί. Η ελπίδα ανατέλλει στον
ορίζοντα της ψυχής μας. Η αγάπη μεταφυτεύεται μέσα μας και ανθίζει. Ο
Παράδεισος γίνεται το κλίμα μας και η αναπνοή μας.
* * *
Σκύβοντας στην Φάτνη προσκυνούμε τον Κύριο και Θεό
μας. Και θαμπωμένοι ψάλλουμε: «Ο αχώρητος παντί, πώς εχωρήθη εν γαστρί; Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν
αγκάλαις της μητρός; Πάντως ως οίδεν, ως ηθέλησε και ως ηυδόκησεν. Άσαρκος γαρ
ων, εσαρκώθη εκών. Και γέγονεν ο ων, ο ουκ ην δι’ ημάς».
Όλο το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, της
"προσλήψεως" του δικού μας φυράματος, εκδιπλώνεται μπροστά στα
έκπληκτα μάτια μας και σηματοδοτεί την προσωπική μας και την καθολική ιστορία. «Άνθρωπος γίνεται Θεός και Θεός ο
άνθρωπος», σύμφωνα με την
επιγραμματική έκφραση της εμπειρίας και της προσευχής του φωτισμένου Δασκάλου
της Εκκλησίας μας, του Μεγάλου Αθανασίου.
* * *
Σκύβοντας στην Φάτνη, διακρίνουμε ορθάνοιχτη την
Πύλη του Παραδείσου. «Το μεσότοιχον του φραγμού διαλέλυται, η φλογίνη ρομφαία τα νώτα δίδωσι,
και τα Χερουβείμ παραχωρεί του ξύλου της ζωής. Καγώ του παραδείσου της τρυφής
μεταλαμβάνω, ου προεξεβλήθην διά της παρακοής».
Απλά, αλλά υπαρξιακά συνειδητοποιούμε τη
συγκλονιστική αλλαγή. Τον καινούριο προσανατολισμό. Τον ανοιχτό δρόμο, που
τέρμα του έχει την βασιλεία των Ουρανών.
Φως ανάτειλε μέσα στα σκοτάδια μας. Ύμνος
αγγελικός ακούστηκε μέσα στο κλάμα μας. Ο παράδεισος της τρυφής λουλούδιασε
μέσα στην έρημο της ταραγμένης ζωής μας.
Και ψάλλουμε:
«Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται.
Χριστός ετέχθη εκ της Παρθένου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου