Χωρίς τίτλο 8

8.

Έγραφαν παντού στους τοίχους “ζει”
για κάποιον ήρωα αντιστάσεως.
Κι’ αυτοί που τόγραφαν
δεν πίστευαν στην αθανασία.

Διάβασα, ότι η μνήμη του θα ζει
στη θύμιση των άλλων θνητών.
Κι’ άλλος έγραψε μεγαλόστομα,
ότι θάναι αθάνατος στις γενεές των θνητών.

Κάποιοι άλλοι διεκήρυξαν αποφθεγματικά,
ότι θα ζει στου ήλιου τη λάμψη,
στην ομορφιά των λουλουδιών,
στο τραγούδι των πουλιών,
στο γέλιο το αθώο των παιδιών,
στην πρόοδο και στη δημοκρατία.

Μακριά από μένα τέτοια
σάπια στηρίγματα
μακριά από μένα τέτοιες ψευτιές
και λογοπαίγνια και βερμπαλισμοί.

Σε τίποτα και κανένα κομμάτι μου
δεν με παρηγορεί κι’ αν ζήσει.
Εγώ ο ίδιος, σαν πρόσωπο,
μοναδικό και ανεπανάληπτο
με την μοναδική μου ετερότητα,
εγώ θέλω να ζω αιώνια
και όχι στη μνήμη θνητών σκιών.
Τέτοια αθανασία οι άνθρωποι
δεν μπορούν να μου χαρίσουν.

Μόνο η ενσάρκωση του Θεού
και η ανάσταση του συγκεκριμένου
ανθρωπίνου σώματός Του
μόνο αυτό αποτελεί τη μοναδική μου ελπίδα
και την μόνη επιθυμητή προσωπική αθανασία.