Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ζωή - Στάχυς


Ζωή

Τα χρόνια που κύλησαν, δεν τα φοβάμαι,
δεν τα κοιτώ, ούτε τα κρίνω.
Γι’ αυτά που έζησα, δάκρυα δεν χύνω,
για όσα πέρασα, ήσυχος κοιμάμαι.
Κι εδώ που έφτασα, λίγο δεν είναι.
Τις χαρές και τις λύπες παράφορα βίωσα,
μ’ ένταση και πάθος, με λαχτάρα περίσσια.
Τα μέλλοντα όμως, αυτά ΄ναι που φοβάμαι.
Δεν είναι ο φόβος του γέλιου,
ούτε η ένταση της λύπης.
Ό, τι κι αν έρθει, καλώς να ΄ρθει.
Είναι που τώρα, μετά τα τόσα χρόνια,
την δύναμη δεν ξέρω αν θα ‘χω,
να ζήσω πάλι, απ’ την αρχή τα ίδια.
Γιατί η ζωή μας κύκλους κάνει,
απ’ τη μέρα στο σκοτάδι,
απ’ την ηδονή στο δράμα.
Γι’ αυτό, κι εδώ που έφτασα, λίγο δεν είναι.
Πιο πέρα δεν θα ‘θελα να πάω.
Όλα τα ‘ζησα.
Μόνο Εσένα δεν βρήκα.
Μάλλον Σε είδα,
Μα δεν Σε κράτησα.


Στάχυς

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραιο!

Ανώνυμος είπε...

Ανθρώπινοι,μελαγχολικοί οι φόβοι του ποιητή..
Θα ήθελα στο ποίημα να φαινόταν στο τέλος μια πιο ευδιάθετη συνέχεια.~~πην

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά θα ήθελα μια αφαίρεση περιττών λέξεων που νομίζω ότι υπάρχουν και αφαιρούν από την τελειότητα της μορφής του ποιήματος...

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο!!!Και εγώ στο τέλος θα θελα να ήταν πιο αισιόδοξο, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.Είμαστε τόσο ανόητοι που βλέπουμε παντού γύρω μας το Θεό, ζούμε το θαύμα της υπαρξής μας, γευόμαστε τις δωρεές του και δεν είμαστε ικανοί να τον κρατήσουμε μέσα μας....

Ανώνυμος είπε...

Απ’ την αρχή ως το τέλος εξαιρετικό. Ο καταληκτικός στίχος η πραγματικότητα

Ανώνυμος είπε...

ΔΙΑΦΩΝΩ !
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΓΩΝΑ

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πολύ καλό...Ο τελευταίος στίχος μας εκφράζει όλους φαντάζομαι.Στάχυ απο τότε που σε πρωτοδιάβασα έχεις εξελιχθεί πολύ