Ζωή II - Στάχυς

Ζωή II

Απάνω σε ψηλό βουνό εβρέθηκα μια μέρα,

μ’ ένα χαλί χρωματιστό μπροστά μου απλωμένο.

Τα μάτια σφάλισα μετά, το πέλαο να ρουφήξω,

που χρύσιζε και μου ‘στελνε μια δροσερή αρμύρα.

Λιβάδια εσυνάντησα και μυρωδάτα δάση,

μα και ποτάμια απέραστα και βρωμερά σοκάκια.

Σε βάλτους μέσα βούλιαξαν τα πόδια μου ως το γόνα

κι αγκύλωσαν τ’ αγκάθια τους τα πάλλευκα φτερά μου.

Κι όπως παλεύει η ψυχή να κρατηθεί στο σώμα,

έτσι κι εγώ αψήφησα τα νύχια στο κορμί μου

και βούτηξα στο πέλαγος με πιότερο γινάτι.

Τέλος, γυμνός και ξέπνοος κι ολούθε πληγωμένος,

απ’ τ’ όνειρο εξύπνησα πνιγμένος μες στο κλάμα.

Στο χέρι μου εκράταγα τριαντάφυλλα δροσάτα

ένα λευκό αγγελικό και ένα θανάτου μαύρο.

Τότες μόνον εννόησα πως όνειρο δεν ήταν.

Ζωή πρέπει να λέγεται, με αίμα και στεφάνια.

Στάχυς