Απ’ όλους τους ανθρώπους πιο πολύ πρέπει να μας συγκινούν οι αποίμαντοι. Αυτοί δηλ. που έχουν χάσει ή δεν έχουν καμιά επαφή με την Εκκλησία. Αυτοί που έρχονται στη ζωή, ζουν βιολογικά και φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να καταλάβουν τίποτε.
Σήμερα είναι πολλοί οι αποίμαντοι, ίσως γιατί ο αριθμός ποιμένων –ιεραποστόλων δεν ακολούθησε ανάλογα την αύξηση του πληθυσμού της ζωής μας. Ο καυτός άνεμος του υλισμού και της ευμάρειας δεν αφήνει ν’ ανάψει και στις καρδιές νέων ανθρώπων η φλόγα της κλήσης, για ν’ αναλάβουν έργο ευαγγελισμού γι’ αυτά τα λογικά πρόβατα του Χριστού που είναι « ερριμμένα ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ.9,36).
Γι’αυτό είναι ανάγκη να προσευχόμαστε για τους αποίμαντους αδελφούς μας. Για τα εκατομμύρια των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, των εργατών των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων, για τα εκατομμύρια των προσφύγων, των μεταναστών. Πράγματι, ποιος θα φροντίσει για όλους αυτούς και ποιος θα τους διδάξει την αλήθεια, ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου και το σπουδαιότερο ποιος θα τους δείξει τον αληθινό Θεό;
Είναι ανάγκη να σπάσει το φράγμα που κρατάει τους αποίμαντους αδελφούς μας μακρυά από το χώρο της Εκκλησίας. Πρέπει να εγκαινιαστεί καινούργιος αγωγός που θα διοχετεύει τη χάρη του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.
Επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα μέσα για να μεταφέρουμε το χαρμόσυνο μήνυμα του Αναστημένου χριστού και το άγγελμα της σωτηρίας.
Ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι. Υπάρχουν κόσμοι που περιμένουν με λαχτάρα το αναστάσιμο φως, για να φωτίσει όλα τα αθέατα περάσματα και τους σκοτεινούς δρόμους στους οποίους πορεύονται, για να γίνουν κι’ αυτοί μέλη της δικής μας εν Χριστώ οικογένειας.
Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας
5 σχόλια:
Ως τίτλος μου έκανε εντύπωση. Είπα να και κάποιος που βλέπει ένα ουσιαστικό πρόβλημα της ποιμένουσας Εκκλησίας και καλεί σε προσευχή ποιμένες και πιστούς. Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας καθόλου. Όμως με προβληματίζει ότι «Ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες ολίγοι» στην πατρίδα μας υπάρχουν περί τους 11.000 ιερείς σε εφημεριακές θέσεις χώρια οι μοναχοί και οι θεολόγοι.
«Ο καυτός άνεμος του υλισμού και της ευμάρειας δεν αφήνει ν’ ανάψει και στις καρδιές νέων ανθρώπων η φλόγα της κλήσης, για ν’ αναλάβουν έργο ευαγγελισμού γι’ αυτά τα λογικά πρόβατα του Χριστού που είναι «ερριμμένα ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» μήπως πρέπει να γίνει μετάθεση ή και σύγκλιση της προσευχής και υπέρ των «εργατών» όπου ο «άνεμος του υλισμού» δεν τους αφήνει να ασκήσουν ποιμαντικό έργο υπέρ των αποίμαντων;
π. Νεόφυτος
Υπάρχει διαφορά μεταξύ των ποιμένων (βοσκών) που είχε ο Χριστός στο νου Του και των ποιμένων Ιερέων. Οι Βοσκοί αγρυπνούν και κοπιάζουν για το ποίμνιο τους όλη την μέρα και στην εποχή της γέννας και τα βράδια. φροντίζουν το ποίμνιο σε όλα. Οι Ιερείς τί από αυτά κάνουν; Δεν έχουν χρόνο για το ποίμνιο και θα ψάξουν και για τα αποίμαντα πρόβατα. Τα λόγια είναι καλά. Δεν φτάνουν μόνο οι προσευχές.
Αυτό είναι έργο του ποιμνίου.-
Η προσευχή έχει χαρισματικό και πνευματικό χαρακτήρα με την έννοια ότι ο προσευχόμενος άνθρωπος βρίσκει τη χαρισματική γνώση του Θεού και την ενότητά του. Γίνεται έτσι η προσευχή πνευματική λειτουργία, καθρέφτης δηλαδή της πνευματικής ζωής και εργαστήριο κάθαρσης της καρδίας από τους εμπαθείς λογισμούς και εγκαθίδρυσης σ' αυτήν του Παναγίου Πνεύματος και όλης της Αγίας Τριάδος. Η εορτή ως αποκορύφωμα της προσευχητικής αναφοράς και κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό καθίσταται σημείο αναφοράς της αδιάλειπτης μνήμης του Θεού, τρόπος βίωσης της εν Χριστώ χαράς και ειρήνης, και δυνατότητα ενότητας με τους άλλους ανθρώπους, απαλλαγής από τις κοσμικές συντυχίες και γενικότερα προϋπόθεση εύρεσης της υπαρξιακής του ταυτότητας.
Είναι πρόβλημα που με την προσευχή θέλει και την ενεργή μας συμμετοχή.
Δημοσίευση σχολίου