ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ,
ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Δ’
Υπάρχει στην Ιατρική μια χαρακτηριστική ρήσις που λέγει « αρχή θεραπείας, επίγνωσης ασθενείας». Αυτό βεβαίως είναι απολύτως σωστό, αφού αν κανείς δεν συνειδητοποιήσει την πάθηση και την ασθένειά του, αποκλείεται και να ζητήσει τον Ιατρό και άρα την θεραπευτική του αγωγή. Κι αν τούτο ισχύει για τις σωματικές, πόσο μάλλον ισχύει για τις πνευματικές ασθένειες. Το πόσο δε είναι ανάγκη, αυτό να το προσέξουμε όλοι μας, τούτο μόνο άνθρωποι που ζουν εκτός πραγματικότητας θα το αρνηθούν.
Λόγω θέσεως, στην συνέχεια, θ’ αφήσουμε τους ταγούς που βρίσκονται σε άλλους πυλώνες και σε άλλες θέσεις μέσα στο σώμα της Ελληνικής μας κοινωνίας και θα περιοριστούμε εις τα καθ’ ημάς, δηλ. θα δούμε τα του οίκου μας, αφού συμφώνως και με την απλή λογική, εάν ο καθένας τακτοποιήσει τον εαυτόν του και τον οίκον του, τότε αυτομάτως, τακτοποιείται και ρυθμίζεται ολόκληρη η κοινωνία μας.
Στην ερώτηση λοιπόν που τίθεται: Ποιος «φορέας» ή ποιος «πυλώνας» ευθύνεται; Αδιστάκτως και με το χέρι στην καρδιά, ομολογούμε ότι την μεγαλυτέρα των ευθυνών, φέρει η Εκκλησία. Η Εκκλησία ως ηγεσία πρωτίστως και βεβαίως ως πιστός λαός που ανέχεται οθνείες και ανεπίτρεπτες καταστάσεις...
Είμαστε σίγουροι ότι κάποιοι θα αντιδράσουν και ίσως και να σκανδαλιστούν στη γνώμη αυτή. Τι να κάνουμε, όμως, φίλοι μου; Χρειάζεται αρετή και τόλμη όχι μόνο για να εκφράζει κανείς χωρίς δισταγμό την αλήθεια, αλλά και για να ακούει συνάμα χωρίς φόβο και πάθος αυτή την αλήθεια.
Εάν δε θελήσουμε τώρα, να αρθρώσουμε λόγο σύμφωνα με την Αγία Γραφή, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να αγγίξουμε τον δάκτυλον στην πληγή και να ομολογήσουμε ότι την οδυνηρή αυτή κατάσταση την εκφράζει ο λησμονημένος εν πολλοίς λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Υμείς εστέ το άλας της γης. Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; Εις ουδέν ισχύει έτι εί μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». (Ματθ. ε’ 13). (Δηλ. «Εσείς είσθε το αλάτι της γης. Εάν δε το αλάτι χάσει την αλμύρα του, με τι θα αποκτήσει πάλι την αλιστική του ιδιότητα; Δεν είναι πλέον για τίποτε, παρά να πεταχτεί έξω και να καταπατήται από τους ανθρώπους»).
Είμαστε μάλιστα υποχρεωμένοι, ένεκεν αληθείας, να προσθέσουμε και τούτη την οδυνηρή αλήθεια. Αρκετές φορές, ο ίδιος ο πιστός λαός (;) αρέσκεται στο να υπάρχουν ποιμένες, πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί (;) οι οποίοι με το λόγο τους «κνήθουν την ακοήν» και θωπεύουν τον εγωισμό, μέσω μιας «λαϊκίστικης πολιτικής». Αναπαύεται, σε πλείστες περιπτώσεις, το ίδιο το κατ’ όνομα χριστιανικό ποίμνιο και ο «κυρίαρχος λαός», όχι στο να διοικείται από Εθνικούς άνδρες και να διαποιμαίνεται «εις τόπον χλόης», αλλά να περιχαρακώνεται εντός των ποιμαντικών ορίων της «Ιεράς Επισκοπής Λαοδικείας» (Αποκ. Γ΄ 14-27).
Αριδήλως, απαιτούνται ικανές σελίδες για την ανάπτυξη του θέματος περί των ευθυνών της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως στην διαμόρφωση της κοινωνίας και κατ’ επέκτασιν στην πορεία του Έθνους. (Δεν αποκλείεται, δοθείσης ευκαιρίας, να το αποτολμήσουμε).
Να συνεχίσουμε όμως με την διαπίστωση ότι υπάρχει πρόβλημα, υφίσταται ασθένεια η οποία μάλιστα εξελίσσεται σε καρκίνωμα που το βλέπουμε και το ζούμε όλοι μας.
Πρόκειται περί του πολύ σοβαρού θέματος της διαποιμάνσεως των ανθρώπων. Όχι μόνον όσων δεν έχουν ακόμα γνωρίσει την Ορθοδοξία (Στις ημέρες μας αριθμούνται σε εκατομμύρια εντός του Ελλαδικού χώρου), αλλά πρωτίστως όσων «πιστών» διέρρηξαν τους δεσμούς με την Εκκλησία ή που φαίνεται να έχουν ελάχιστη σχέση με το Σώμα του Χριστού.
Βεβαίως, θα βρεθούν κάποιοι να ισχυριστούν ότι έτσι ήταν πάντοτε τα πράγματα, ότι κατά βάθος οι άνθρωποι πιστέυουν, ότι στις μεγάλες εορτές γεμίζουν ασφυχτικά οι ναοί μας και γενικώς, θα κατασκευάσουν και άλλους τέτοιους ισχυρισμούς, με του οποίους θα θελήσουν να αποσείσουν τις προσωπικές και γενικές ποιμαντικές μας ευθύνες. Το ότι όμως αυτά αποτελούν «προφάσεις εν αμαρτίαις» για να φιμωθεί η αλήθεια και να καθησυχάσουν συνειδήσεις, τούτο είναι ηλίου φαενώτερον.
Ορισμένοι δε άλλοι, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν το θλιβερό φαινόμενο της αποχριστιανήσεως και αφελληνήσεως της κοινωνίας μας, θα προσπαθήσουν να ρίξουν το βάρος και το φταίξιμο στην Πολιτεία και σ’ όσους κυβερνούν τον ταλαίπωρο τούτο τόπο.
Βεβαίως οι Πολιτειακοί ταγοί και Πολιτικοί Αρχηγοί, και γενικώς οι «άρχοντες», φέρουν τεράστιες τις ευθύνες για την καταβαράθρωση του τόπου και των ξεπεσμό της νεολαίας μας. Είναι όντως φανερό ότι οι άνθρωποι αυτοί ένα κυρίαρχο σκοπό έχουν θέσει στην καριέρα τους (πλήν ελαχίστων βεβαίως περιπτώσεων),το να απεμπολήσουν και να αποσκορακίσουν ο,τιδήποτε γνήσια Ελληνικό και αυθεντικά Χριστιανικό. Με δυο λόγια, έχουν βαλθεί, και εν πολλοίς το έχουν κατορθώσει, να ξεριζώσουν τα Ελληνοχριστιανικά μας Ιδανικά.
Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, είτε θέλουμε, είτε αρνούμαστε να την παραδεχθούμε.
Όμως, έχουμε το θάρρος να ακούσουμε τι λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι για το γενικώτερο κατάντημα αυτού του τόπου; Διαθέτουμε την τόλμη να δούμε τον πόνο μέσα στις καρδιές των νέων ανθρώπων; Αντέχουμε να αφουγκραστούμε, είτε είναι δίκαιο, είτε άδικο το παράπονο της νεολαίας μας για την ποιμαντική ανεπάρκεια, για να μην κάνουμε λόγο για ποιμαντική εγκατάλειψη;
Φοβούμαστε πως ενώ για τους άλλους είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε τον «λίθον του αναθέματος», για τα δικά μας λάθη, κλείνουμε τα μάτια και σφραγίζουμε τα αυτιά, εξωραΐζοντας τις καταστάσεις η ακόμα χειρότερα, εφαρμόζοντας την τακτική του στρουθοκαμηλισμού.
Ναι. Ας το παραδεχθούμε. Από την εποχή κατά την οποία η Ορθοδοξία έγινε η επίσημη θρησκεία, από την ώρα που έγινε θεσμός και από την στιγμή που οι ποιμένες αισθάνθηκαν ότι μπορούν να στηρίζονται στον Καίσαρα, από τότε δυστυχώς, έπαυσε να υφίσταται ο ζήλος της ποιμαντικής καθοδηγήσεως των ψυχών.( Η γνώμη αυτή βεβαίως, υποστηρίζεται και από σοβαρούς μελετητές της Γενικής και Εκκλησιαστικής Ιστορίας, αλλά και από Πατέρες που έχουν ενσκήψει στην ποιμαντική επιστήμη).
Να συνεχίσουμε όμως στην παρακολούθηση του ιδίου του προβλήματος, θέτοντας ένα ερώτημα: Είναι τυχαίο το γεγονός ότι επειδή η Εκκλησία (διοίκησις) δεν εκφράζει δημοσίως τον ζωντανό και ριζοσπαστικό λόγο του Θεού, από τους επαναστατημένους νέους και αγανακτισμένους πολίτες, θεωρείται μέρος του συστήματος;
Είναι Βιβλικώς και Θεολογικώς παραδεκτόν το ότι η διοίκησις περί άλλων μεριμνά και τυρβάζει, και ότι εμφανίζεται προς τα έξω, ωσάν να είναι κλεισμένη εντός μια γυάλας, μη έχοντας ουδεμία σχέση με τα τεκταινόμενα; (Κάνουμε φυσικά λόγο για την κεντρική και συνολική διοίκηση και όχι βεβαίως για μεμονωμένες περιπτώσεις προσώπων που αποτελούν και την εξαίρεση του κανόνα). Ας μας επιτραπεί δε στο σημείο αυτό, και πάλι με όλο τον σεβασμό, να υπενθυμίσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις πως η όλη διαμορφωθείσα κατάστασις στην πατρίδα μας σήμερα, θυμίζει την Ιεραρχία της προεπαναστατικής Ρωσίας, και την χαρακτηριστική αδιαφορία της Ρωσικής «αφρόκρεμας».
Ενώ το κοινωνικό καζάνι εκόχλαζε από τις ποικίλες αδικίες και την στέρηση και αυτού του επιουσίου άρτου, πόσο μάλλον των άλλων αναγκαίων ατομικών και οικογενειακών παροχών, οι Ρώσοι Αρχιερείς, συνεδρίαζαν, αλλοίμονο, για το τι χρώματα αμφίων θα ενδύονταν στις εορτές και πανηγύρεις! Και ενώ η Εκκλησιαστική ηγεσία ευρισκόταν μέσα στην τραγική μακαριότητά της και η Ρωσική ιντελλιγκέντσια απολάμβανε τα ποιήματα και τις χοροεσπερίδες, οι πραγματικοί εχθροί του Ρωσικού λαού (που όλως τυχαίως, ανήκαν σε συγκεκριμένο έθνος, και κατόπιν ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας), υποδαύλιζαν την πικρἰα του λαού, έως ότου κατόρθωσαν, με την παροιμιώδη αδιαφορία των ποιμένων, και τις πολιτικοεκκλησιαστικές ίντριγκες του απαισίου Ρασπούτιν, να κάνουν τον λαό να ξεσπάσει και να ανατρέψει τα πάντα. Φυσικά, όταν εξεράγει ο κοινωνικός Βεζούβιος, τότε, ούτε οι αδαμαντοκόλλητες μίτρες και τα περίτεχνα Ρωσικά φελόνια, ούτε βεβαίως οι δοξασίες «περί τρίτης Ρώμης» άντεξαν στην λαίλαπα της Ρωσικής κολάσεως. (Φυσικά, κατόπιν οι ταλαίπωροι Ρώσοι, έπεσαν σε πολύ χειροτέρα λαίλαπα απ’ αυτήν που βρίσκονταν πριν...). Αν όμως τόσο η πολιτική όσο κυρίως αυτή η Εκκλησιαστική ηγεσία, ευρίσκονταν στα ύψη των περιστάσεων, πολλά εκατομμύρια Ρώσων και όχι μόνον, θα είχαν γλυτώσει τις θανατικές καταδίκες, τα ανήκουστα μαρτύρια, και ακόμα, φρίττει να τα σκέπτεται κανείς, τα κολαστήρια των γκουλάγκ...
Άραγε κάποιοι υψηλά ιστάμενοι, κάποιοι που οφείλουν, λόγω θέσεως, να βλέπουν και ν’ ακούν, συλλαμβάνουν τα σημερινά μηνύματα; Και αν ναι, τα μεταφέρουν αρμοδίως εκεί που πρέπει; Άραγε διδασκόμαστε από τις τραγικές σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας ή αδιαφορούμε και προς εκδίκησιν η Ιστορία θα αντιγράψει, έτι άπαξ, τραγικά τις σελίδες της;
Δικαίως ή αδίκως, στις συνειδήσεις των ανθρώπων υπάρχει η αντίληψις ότι, μαζί με την άθεη και αμοραλιστική κατά κανόνα πολιτική εξουσία, και η εκκλησιαστική ηγεσία επρόδωσε τον Θεό και το Πνεύμα και προσεχώρησε στην άρνηση, στον «κόσμο» και στον πλούτο.
Να συνεχίσουμε την εξέταση αντιπαραβάλλοντας την βαρέως ασθενούσα κατάσταση των ταγών της εποχής μας, με μια ηρωική μορφή που σελαγίζει στο στερέωμα και καθοδηγεί την πορεία δυναμικά. Πρόκειται για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Σχεδόν σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη, μπροστά μας έρχεται και συλλειτουργεί ο Ιερός Πατήρ. Μέσα από την Θεία Λειτουργία του, βλέπουμε όχι μόνο να εκφράζει την λατρευτική συνείδηση του Σώματος του Χριστού, μα συνάμα τον ακούμε (αλλοίμονο δε εάν δεν τον ακούμε), να κηρύττει εναντίον του πλούτου και της κοινωνικής ανισότητος. Τον βλέπουμε μέσα από τις αθάνατες ομιλίες του να εξαπολύει αναθέματα εναντίον του παρανόμου πλουτισμού και να εξακοντίζει μύδρους κατά των σκληροτράχηλων και πορωμένων πλουσίων «Πας πλούσιος άνομος ή κληρονόμος ανόμων», και τόσα άλλα που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να συγκριθούν με τα «επαναστατικά» κοινωνικά συστήματα που διαφημίζονται από τους οπαδούς των.
Αλήθεια, τι λόγο έχει εκφέρει έως σήμερα η Εκκλησία μας για τα τεράστια αποθέματα πλούτου σε ελάχιστες οικογένειες; Πού και πότε διατρανώθηκε ο ελεγκτικός και Πατερικός λόγος που αναταράσσει συνειδήσεις; Πού τα αυθεντικά επαναστατικά-Χριστιανικά κηρύγματα σ’ αυτή την ανισότητα και αδικία της εποχής μας και στο βύθισμα του Έθνους μας;
Βεβαίως, υπάρχουν και τα συσίτεια που προσφέρουν αρκετοί Ναοί, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς. Καμμία διαφωνία επ’ αυτού. Ουδείς δύναται να το αρνηθεί. Αλλ’ αυτό είναι το ζητούμενον; Κατ’ αυτόν τον τρόπο επέρχεται η θεραπεία των κοινωνικών πληγών με όλα τα συμπαρομαρτούντα; Αλλοίμονο εάν τούτο το έσχατο προβληθεί ως το μοναδικό έργο που πρέπει να επιδείξει η Εκκλησία. Εάν δεν αλλάξει η κατάστασις, δηλ. εάν δεν αφυπνιστούν οι συνειδήσεις και δεν επέλθει κοινωνική δικαιοσύνη ή έστω λίγη εξισορρόπησις του πλούτου και των αγαθών, πού θα βρίσκει και η Εκκλησία με την σειρά της τα υλικά αγαθά για να προσφέρει τις ευλογίες στους έχοντες ανάγκη;
Και επιτέλους, μια μερίδα φαγητού, έστω ότι και χορταίνει το στομάχι, τι γίνεται όμως με την ψυχή που πάντοτε παραμένει διψασμένη; Και έτι πλέον, πώς θα κατορθώσει η πνευματική ηγεσία να εξηγήσει, να ειρηνεύσει, να χαλυβδώσει και το κυριότερον να προσφέρει ελπίδα στις συνειδήσεις των νέων κυρίως ανθρώπων που βιώνουν τραγικές καταστάσεις; Όντως «Ουκ επ άρτον μόνον ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. Δ’ 4).
Φυσικά για όλ’ αυτά και για άλλα ακόμα πολλά, ο μόνος που δε φταίει είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η Εκκλησία Του. Όχι, τα λάθη των ανθρώπων και εν προκειμένω των κατά φαντασία χριστιανών, είναι ανεπίτρεπτον να τα φορτώνουμε στον Αρχηγό της Πίστεώς μας. Είναι απαράδεκτον να περιχαρακώνουμε και αφοπλίζουμε τους γνησίους και θρηνούντας μα και ελπίζοντας Ποιμένες.
Θα κλείσουμε με αισιοδοξία.
Ευτυχώς ότι μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας μας και του Έθνους μας υπάρχουν και τα στελέχη εκείνα των οποίων τις καρδιές κατακαίει ο πόθος για την δημιουργία μιας «Ελεύθερης και ζωντανής Εκκλησίας». Υπάρχουν οι ασυμβίβαστοι. Δόξα τω Θεώ, υφίστανται οι προφητικές φωνές που κρατούν με συνέπεια τον Σταυρό τους. Όσο κι αν φαίνονται ότι είναι λίγοι, δεν απογοητεύονται.
Οι εκλεκτοί και ασυμβίβαστοι είναι πάντοτε ολίγοι και το μικρό ποίμνιο με συμπαραστάτη τον Κύριο, μπορεί να κάνει θαύματα.
Μετά βεβαιότητος αδελφοί μου, βρισκόμαστε σε κρίσιμη εποχή που χρειάζεται γνησιότητα και ηρωισμό.
«Ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω» (Ματθ. ΙΘ’ 12).
(Συνεχίζεται).
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ Ι.Μητρ.Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης
Κόνιτσα
E-mail p.ioil@freemail.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου