Θε­ός ή δαί­μο­νας; - Μωυσής Αγιορείτης Μοναχός

Η υ­πουρ­γός του πά­λαι πό­τε υ­πουρ­γεί­ου ε­θνι­κής παι­δεί­ας και θρη­σκευ­μά­των δή­λω­σε α­πε­ρί­φρα­στα σε τη­λε­ο­πτι­κή εκ­πο­μπή της κρα­τι­κής τη­λε­ο­ρά­σε­ως: « Για να σω­θεί η χώ­ρα ε­γώ θα συ­νερ­γα­στώ και με τον διά­βο­λο». Πα­ρό­μοια εί­χε δη­λώσει και αρ­χη­γός νε­οί­δρυ­του κόμ­μα­τος. Θα πει κα­νείς ί­σως πως ο λό­γος εί­ναι σχη­μα­τι­κός και θέ­λει να πει πως χρειά­ζε­ται με­γά­λη α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και κά­θε θυ­σί­α για να σω­θεί η χώ­ρα. Η ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι ο διά­βο­λος δεν βο­η­θά να σω­θεί κά­ποιος, αλ­λά πράτ­τει ε­πι­με­λη­μέ­να το α­ντί­θε­το.

Ο δαί­μο­νας κα­τά τη δι­δα­σκα­λί­α της Εκ­κλη­σί­ας μας, ή­ταν φω­τει­νός άγ­γε­λος που ε­ξέ­πε­σε λό­γω ε­πάρ­σε­ως και α­πό τό­τε συ­στη­μα­τι­κά α­ντι­μά­χε­ται τον Θε­ό και προ­σπα­θεί να πα­ρα­σύ­ρει με το μέ­ρος του τους αν­θρώ­πους. Ο δαί­μο­νας ύ­πουλα ,   με­θο­δι­κά  και με τέ­χνη πα­γι­δεύ­ει στο κα­κό τους αν­θρώ­πους κι έ­χει μέ­χρι τώ­ρα κα­τα­φέ­ρει πολ­λά κα­τορ­θώ­μα­τα. Ο­ρι­σμέ­νοι θε­ω­ρούν το δαί­μο­να  α­νύ­παρ­κτο. Άλ­λοι τον νο­μί­ζουν ως προ­σω­πο­ποί­η­ση του κα­κού. Ο­ρι­σμέ­νοι ό­τι κα­κό τους συμ­βαί­νει το ρί­χνουν στον δαί­μο­να, ως να μη φέ­ρουν κα­μί­α ευ­θύ­νη. Υ­πάρ­χει μί­α έ­ντο­νη και α­θε­ο­λό­γη­τη δαι­μο­νο­λο­γί­α. Για ό­τι άρ­ρω­στο τους συμ­βαί­νει θε­ω­ρούν ό­τι εί­ναι δαι­μο­νι­σμέ­νοι και ο­ρι­σμέ­νοι τους εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται. Άλ­λοι πά­λι ε­πι­κα­λού­νται το δαί­μο­να σε μα­γεί­ες, πα­ρα­ψυ­χο­λο­γί­ες και υ­πνω­τι­σμούς. Το πιο φο­βε­ρό εί­ναι η σα­τα­νο­λα­τρεί­α,  στην ο­ποί­α πα­ρα­σύ­ρο­νται α­πό κακή πε­ριέρ­γεια και οι νέ­οι.

Έ­κα­νε σο­βα­ρό λά­θος η υ­πουρ­γός με το να πει ό­τι θα συ­νερ­γα­σθεί και με τον διά­βο­λο για να σω­θεί η πα­τρί­δα μας. Η α­γιο­τό­κος και η­ρω­ο­τό­κος Ελ­λά­δα δεν έχει α­νά­γκη τον δαί­μο­να αλ­λά τον Θε­ό. Ο πα­ρα­συρ­μός των Νε­ο­ελ­λή­νων α­πό τον δαί­μο­να στα ο­λέ­θρια πά­θη, ο­δή­γη­σε τη χώ­ρα μας σε αυ­τή την κα­τά­ντια. Η παι­δεί­α πά­σχει. Η υ­πουρ­γός  ας φρο­ντί­σει για σχο­λεί­α, δα­σκά­λους και βι­βλί­α. Δυ­στυχώς η παι­δεί­α μας, έ­χει α­πο­χρω­μα­τι­σθεί α­πό και­ρό α­πό το ορ­θό­δο­ξο ή­θος και το υ­γιές, πα­τριω­τι­κό φρό­νη­μα. Φαί­νε­ται πως έ­χει αρ­χί­σει η δαι­μο­νι­κή ε­πί­δρα­ση στην παι­δεί­α μας. Φαι­νό­με­να α­πο­ϊ­ε­ρο­ποι­ή­σε­ως των πά­ντων έ­χουν αρ­χί­σει να εμ­φα­νί­ζο­νται στα σχο­λι­κά εγ­χει­ρί­δια..

Η εκ­κλη­σί­α, ως νο­μι­κό πρό­σω­πο δη­μο­σί­ου δι­καί­ου, έ­χει ως προ­ϊ­στά­με­νο την υπουρ­γό παι­δεί­ας. Αυ­τή η υ­πο­τέ­λεια υ­πήρ­ξε προ­βλη­μα­τι­κή. Βε­βαί­ως η Εκ­κλη­σία κα­τευ­θύ­νε­ται α­πό το Χρι­στό, ο ο­ποί­ος συ­νέ­τρι­ψε τον το κρά­τος έ­χο­ντα του θα­νά­του διά­βο­λο. Ο ε­να­γκα­λι­σμός του κρά­τους στην Εκ­κλη­σί­α δη­μιούρ­γη­σε δύ­σκο­λα προ­βλή­μα­τα. Η κυ­ρί­α υ­πουρ­γός προ­τί­θε­ται να τα λύ­σει με τη συ­νερ­γασί­α της με το διά­βο­λο; Με σύμ­βου­λο τον διά­βο­λο ί­σως ε­πι­τα­χυν­θεί ο βί­αιος χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους και αρ­πα­χτεί και η υ­πό­λοι­πη εκ­κλη­σια­στική πε­ριου­σί­α. Ή­δη η Εκ­κλη­σί­α έ­χει πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί και α­να­φέ­ρε­ται μό­νο ως φι­λαν­θρω­πι­κό κα­τά­στη­μα με κοι­νω­νι­κό λει­τούρ­γη­μα. Τε­λι­κά, δεν έ­χουν κα­ταλά­βει ο­ρι­σμέ­νοι, ό­τι ο χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους θα ω­φε­λή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο την Εκ­κλη­σί­α. Κα­τά τον ιε­ρό Χρυ­σό­στο­μο η Εκ­κλη­σί­α ό­σο διώ­κε­ται τόσο λα­μπρύ­νε­ται. Το κρά­τος θα χά­σει πολ­λά α­πό αυ­τόν το χω­ρι­σμό.

Θα σω­θεί η χώ­ρα με τον διά­βο­λο; Θ‘ α­πε­λευ­θε­ρω­θεί η χώ­ρα α­πό την Εκ­κλη­σί­α με τον χω­ρι­σμό τους; Έ­τσι θα προ­ο­δεύ­σει η χώ­ρα, κυ­ρί­α υ­πουρ­γέ;  Ο διά­βο­λος θα συ­νε­χί­σει να πα­ρα­κι­νεί τους Νε­ο­έλ­λη­νες στην α­πά­τη, α­νει­λι­κρί­νεια και την α­δια­φά­νεια. Η Εκ­κλη­σί­α θα συ­νε­χί­σει να μι­λά για τι­μιό­τη­τα, ει­λι­κρί­νεια και δια­φά­νεια. Ο διά­βο­λος μό­νο να κα­τα­στρέ­ψει  γνω­ρί­ζει. Ο Θε­ός δί­νει υ­πο­μονή, ελ­πί­δα, α­νο­χή, αι­σιο­δο­ξί­α και θάρ­ρος. Λοι­πόν Θε­ός ή δαί­μο­νας;

Εί­ναι γνω­στά τα έρ­γα του Θε­ού και των δαι­μό­νων. Με­ρι­κοί προ­τί­μη­σαν το σκο­τά­δι και ά­φη­σαν το φως. Δι­καί­ω­μά τους. Ό­μως δεν μπο­ρεί αρ­χη­γοί κρα­τών και υ­πεύ­θυ­νοι υ­πουρ­γεί­ων να συ­νερ­γά­ζο­νται με το δαί­μο­να. Δεν μπο­ρεί κα­νείς να δου­λεύ­ει δύ­ο κυ­ρί­ους, τον Θε­ό και τον δαί­μο­να. Να προ­σκυ­νά τον Μα­μω­νά και το Καί­σα­ρα και να έ­χει ή­συ­χη συ­νεί­δη­ση. Τα του Καί­σα­ρος τω Καί­σα­ρι και τα του Θε­ού τω Θε­ώ. Τε­λι­κά Θε­ός ή δαί­μο­νας; Η ε­λευ­θε­ρί­α ε­πι­λο­γής εί­ναι ο­λά­νοιχτη. Τα‘ α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­πι­λο­γών εί­ναι γνω­στά. Α­πο­ρεί και θλί­βε­ται κα­νείς για την πρό­τα­ση της κυ­ρί­ας υ­πουρ­γού παι­δεί­ας.  

Μωυσής Αγιορείτης Μοναχός

Από την εφημερίδα "Ο Εκκλησιολόγος"