Λύτρωση
Μια πένθιμη ημέρα του Μαρτίου,
όπως οι καίριες της ζωής μου μέρες όλες,
στην πόρτα σου το είναι μου και πάλι έσυρα.
Εσύ, στη γνώριμη την κάμαρα καθόσουν,
με τους ωχρούς όλο πόνο βαμμένους τοίχους,
τα κρόσσια πάνω σου φορώντας των ψυχών μας.
Να μ’ ακούσεις ήρθα.
Κι ενώ μιλούσα εσύ, μ’ αφουγκραζόσουν στωικά,
σαν να ‘θελες ξανά το ξένο δράμα να βιώσεις.
Τα δάκρυα που κύλησαν στα μάτια σου αργά,
την πάλη της ψυχής σου επροδώσαν.
Το ξέρω, είσαι άνθρωπος μα είσαι και πατέρας.
Η λύτρωση που ζήταγα, εν τέλει εδόθη.
Κι ήσουν εσύ που την υπέγραψες.
Στάχυς
12 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Υπερέβεις τον εαυτό σου αυτή τη φορά Στάχυ....!!!!!!Πραγματικά υπέροχο!Βλέπω τον εαυτό μου, την ψυχή μου σε κάθε σου στίχο...
Καλό, ανθρώπινο.
Καλό ποίημα. Ο καθένας μας έχει ζήση τέτοιες στιγμές λυτρωτικές.
Μου αρέσει και η φωτό.
Εξαιρετικό με την μόνη διαφορά ότι εμένα ο πνευματικός με εξομολογεί σε κάποιο σημείο του ναού και όχι σε κάμαρα!! (γραφείο;)
πολυ ωραια κι αυτο..
Έχει σημασία ανώνυμε των 4.40; Ο Θεός λατρεύεται οπουδήποτε. Ακόμα και στα χειρότερα μέρη...!!!
Ας λείπουν λοιπόν τα κακεντρεχή σχόλια.
Στάχυ το ποίημά σου εξαιρετικό και αυτή τη φορά...!!!
Ευχαριστούμε.
Το ποίημά σου -με μια μόνο λέξη- είναι υπέροχο! Απαρχής μέχρι τέλους
Πολύ ωραίο!
Τη λύτρωση βέβαια τη δίνει ο Κύριος!
w
Aν έλειπε η κρίση για τον πνευματικό πατέρα (δηλ. ο στίχος:την πάλη της ψυχής σου επροδώσαν) θα ήταν ακόμα ωραιότερο.
@7.46
είσαι αλλού για αλλού!
Χαίρομαι για τη Λύτρωση κ. Στάχυ. Πολύ ωραίο. Καλή συνέχεια!
Συγκινητική η πατρική αγάπη των Πνευματικών μας πατέρων!
Μαρία Π.Μ.
Δημοσίευση σχολίου