Γιατί σ’ αγάπησα - Ίων

Γιατί σ’ αγάπησα

Ρωτούν γιατί σ’ αγάπησα.

Μα τι ερώτηση κι αυτή…

Κι είν’ τόσα πολλά αυτά που θα’ θελα να πω∙

τα προφανή, τα λογικά, τα αιώνια.

Μα πιότερο - σε σένα θα το πω καρδιά μου -

ελάτρεψα τα χέρια σου.

Αυτά ‘ναι που μ’ αγκάλιαζαν,

όταν εδάκρυζα δίχως αιδώ  μπροστά σου,

αυτά ‘ναι που ματώσανε,

όταν το σπίτι μας λιθάρι το λιθάρι χτίζανε.  

Στο σπίτι αυτό που ζήσαμε, χαρήκαμε,

ματώσαμε, πεθάναμε και πάλι σηκωθήκαμε.

Τα χέρια αυτά ‘ναι που με σήκωναν,

που κράταγαν το βάρος της ψυχής μου.

Μα τίποτε απ’  όλα αυτά δε μαρτυρώ.

Το στόμα μου αρνείται τη θύμησή σου να προδώσει.

Μα κάποιοι επιμένουν και ρωτούν.

Βαθιά στα μάτια τότε μέσα τους κοιτώ∙

ποτέ τα μάτια τα αισθήματα δεν κρύβουν.

Όποιος μπορεί θα καταλάβει.

Είσ’ εδώ, κοντά μου, δίπλα μου,

σα να μην έφυγες ποτέ.

Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ.

Όχι κάποτε.

Τώρα.

Τ’ ακούς; Σ’ αγαπώ.

Ίων