Κάποτε - Στάχυς

Κάποτε

Τα χρόνια που ήμασταν παιδιά,

θυμάμαι που γελούσαμε,

ματώναμε,

κυλιόμασταν στις λάσπες

κι ελπίζαμε σε κάποιο αύριο.

Τι όνειρα, τι σχέδια περίπλοκα εκάναμε στην άμμο!

Ψηλά παλάτια ολημερίς εχτίζαμε και πύργους

για τις ξανθιές πριγκίπισσες τις πολυαγαπημένες,

δράκους σκοτώνοντας γεμάτοι επινίκια και δόξα.

Κι αν διαλύονταν το βράδυ όπως έσβηνε το φως της μέρας

καθόλου δεν μας ένοιαζε,

το αύριο καινούργια θα ‘χε έργα.

Τώρα, που μεγαλώσαμε,

που μια καλύβα το είναι μας στεγάζει

ούτε γελάμε, ούτε παίζουμε,

και τις βασιλοπούλες πια δεν κυνηγάμε.

Μόνο ματώνουμε,

ολημερίς και κάθε μέρα.

Άλλος, γι’ αυτά που ονειρεύτηκε.

Άλλος, γι’ αυτά που δεν κατέκτησε.

Κι άλλοι γι’ αυτά π’ ανοίγονται ακόμα μπρος τους.

Στάχυς