Αξιολογική διασάφηση - Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος Γκατζιρούλης

     Στή σκοτεινή ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης, παγκόσμιας ἀνατροπῆς, στό κλίμα τῆς εὐρύτατης οἰκονομικῆς χρεωκοπίας, στή βαρειά νέφωση τῶν ἀθεράπευτων ἀναβρασμῶν καί τῆς ἀκράτητης ἐπιθετικότητας τῶν καταπιεσμένων κοινωνικῶν τάξεων, στήν διευρυμένη, τραγική ἐμπειρία τῆς προσωπικῆς ἀπομόνωσης καί τῆς ψυχικῆς κατάθλιψης, ἐπιχειρῶ ἕνα τόλμημα. Ἀποσπῶ δυό μόνο φωτεινές καί δυναμικές ἐξαγγελίες τοῦ παγκόσμια καταξιωμένου ἀποστόλου Παύλου καί τίς καταθέτω, ὡς ἐρεθίσματα ἀναπροσανατολισμοῦ στήν τράπεζα τῆς καυτῆς ἀντιπαλότητας καί τῆς ἐξοντωτικῆς κοινωνικῆς διαμάχης. Τό πρῶτο ἀπόσπασμα τό ἐπιλέγω ἀπό τήν ἐπιστολή, πού ἔστειλε ὁ δυναμικός Ἀπόστολος στήν Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας. Στούς προύχοντες καί στούς περιφρονημένους φτωχούς. Στούς ἐλεύθερους καί στούς δούλους. Ὑπογραμμίζει, μέ ἐπιμονή καί μέ ἔμφαση, ὅτι στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ δέν κατανέμονται οἱ ἄνθρωποι σέ ξεχωριστές ὁμάδες, τιμητικές γιά κείνους, πού διαθέτουν πλοῦτο ἤ δύναμη καί ὑποτιμητικές γιά κείνους, πού σέρνουν, μέ κόπο καί πόνο, τήν περιπέτεια τῆς φτώχειας ἤ τό μελανό στίγμα τῆς κοινωνικῆς ἀπαξίωσης. «Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τάς καρδίας ὑμῶν, κράζον, ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Γαλατ. δ΄ 6). Εἴσαστε ὅλοι παιδιά τοῦ Θεοῦ. Καί, ἀκριβῶς, ἐπειδή εἴσαστε παιδιά τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ, οὐράνιου Πατέρα, ἐξαπέστειλε ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ Του στίς καρδιές σας καί ἄνετα, μέ ἀφοσίωση στό πρόσωπό Του καί μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη Του, ὑψώνετε τό βλέμμα καί μιλᾶτε σ’ Αὐτόν: «’Αββά», δηλαδή «Πατέρα».

     Τό δεύτερο μήνυμα τοῦ Θεοφώτιστου καί Θεοκίνητου Ἀποστόλου μας, εἶναι κομμάτι διδαχῆς, πού τήν ἀπευθύνει στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου. Σέ ἀνθρώπους, πού εἶναι ἐνταγμένοι στήν εἰδωλολατρική αὐτοκρατορία τῆς Ρώμης καί βιώνουν, μέ ὀδύνη, τίς διακρίσεις τῶν τάξεων καί τήν ἄνιση, συχνά ἰσοπεδωτική, συμπεριφορά τῶν εἰδώλων τῆς ἐξουσίας ἤ τῶν μάγων τοῦ πλούτου. Ἐκτιμάει, ἀδελφικά, τήν πολλαπλή περιπέτειά τους. Ἀλλά, ἀνοίγει ἄλλους ὁρίζοντες, ὑπαρξιακούς καί δυναμικούς, πού δρομολογοῦν τά ὁράματα καί τούς κοινούς, ἐναρμονισμένους ἀγῶνες, μέσα στό κοινωνικό γήπεδο τῆς ἰσότητας καί τῆς ἀγαπητικῆς διασύνδεσης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Οἱ δοῦλοι ὑπακούετε τοῖς κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου καί τρόμου ἐν ἁπλότητι τῆς καρδίας ὑμῶν ὡς τῷ Χριστῷ, μή κατ᾿ ὀφθαλμοδουλίαν ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾿ ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ποιοῦντες τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκ ψυχῆς, μετ᾿ εὐνοίας δουλεύοντες ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις. εἰδότες ὅτι ὅ ἐάν τι ἕκαστος ποιήσῃ ἀγαθόν, τοῦτο κομιεῖται παρά τοῦ Κυρίου, εἴτε δοῦλος εἴτε ἐλεύθερος. Καί οἱ κύριοι τά αὐτά ποιεῖτε πρός αὐτούς, ἀνιέντες τήν ἀπειλήν, εἰδότες ὅτι καί ὑμῶν αὐτῶν ὁ Κύριος ἐστιν ἐν οὐρανοῖς, καί προσωποληψία οὐκ ἔστι παρ᾿ αὐτῷ» (Ἐφεσ. στ΄ 5-9). Οἱ δοῦλοι, οἱ καταπιεσμένοι ἀπό τήν κοσμική, ὑπεροπτική ἐξουσία, μήν ἀφήνετε τίς ὑπάρξεις σας νά ἐξουθενώνονται μέσα στήν πνιγηρή ἀτμόσφαιρα τῆς θλίψης. Κάνετε τό ἐργασιακό σας καθῆκον, μέσα στό «ζείδωρο» κλίμα τῆς ἀγάπης καί τοῦ χρέους, μή λησμονώντας, ὅτι ἐκεῖνο, πού τό προσφέρετε, μέ διάθεση ἐξυπηρέτησης, στούς συνανθρώπους σας, εἶναι μιά δωρεά, πού κατατίθεται στά πόδια τοῦ Κυρίου. Καί ὁ Κύριος, ἡ πηγή καί ἡ πλησμονή τῆς Ἀγάπης, θά σᾶς τό ἀνταποδώσει. Ὡστόσο καί οἱ κύριοι, μή ξεχνᾶτε, ὅτι δέν εἴσαστε μόνοι, αὐτόνομοι καί ἀσύδοτοι, κατά τή διακίνησή σας στούς χώρους τῶν συμφερόντων σας. Ἔχετε, πάνω ἀπό τό κεφάλι σας τό ἀκοίμητο μάτι τοῦ Θεοῦ. Σᾶς παρακολουθεῖ μέ ἀγάπη, ἀλλά καί μέ δικαιοσύνη. Ἐπισημαίνει τίς συμπεριφορές σας, πού ἀλλοτριώνουν τήν ἀγάπη καί πληγώνουν τίς καρδιές τῶν ἀπροστάτευτων ἀδελφῶν σας. Καί καταλογίζει τίς ἐνοχές σας.

     Αὐτά τά δυό σύντομα καί ἰδιαίτερα περιεκτικά κείμενα, ἀποτελοῦν τή Magna Charta τῆς Ἐκκλησίας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό θεμελιακό κώδικα συγκρότησης καί λειτουργίας τῆς περιορισμένης ἤ τῆς εὐρύτατης ἀνθρώπινης κοινωνίας. Τοῦ οἰκογενειακοῦ ἀνθόκηπου, πού καλλιεργεῖ καί παράγει τήν εὐαισθησία τῆς ἀγάπης καί τό ἄρωμα τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς. Καί τοῦ ἀνοιχτοῦ γηπέδου τῆς κοινῆς ἄθλησης, τοῦ καθημερινοῦ κοινοῦ μόχθου καί της ὁλοκάρδιας συμπαράστασης καί συναντίληψης. Τό πρῶτο κείμενο ὑπογραμμίζει, μέ ἔμφαση, τήν ἰσότητα. Εἴμαστε ὅλοι ἀδέλφια. Καί, ἀπό καρδιᾶς, ἑνώνουμε τήν προσευχή μας μέ τήν προσευχή τῶν ἀδελφῶν μας καί λέμε: «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...»; Καί, τό δεύτερο, δίνει ὅραμα στήν ἀδελφοσύνη, στήνει τήν κλίμακα, πού συνδέει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέ τόν Παντοδύναμο Πλάστη. Καί καθιστᾶ τόν ἀποδέκτη τῆς Θεϊκῆς ἀγαθότητας, ὑπεύθυνο καί ὑπόλογο διαχειριστή τῆς εὐα.ισθητης ἀδελφοσύνης και τῶν ποικίλων, ἀτίμητων δωρημάτων.

Διαβάζω καί ξαναδιαβάζω τά δυό ἀποστολικά μηνύματα, πού, στό σύνολό τους, εἶναι ἀπό καρδιᾶς ἐπεξεργασία καί δοκιμή τοῦ λόγου, πού κατάθεσε στίς ἐξαγριωμένες καί ἐκβαρβαρισμένες κοινωνίες μας ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, τῆς διδαχῆς, πού θησαυρίστηκε στό Ἱερό μας Εὐαγγέλιο, τοῦ παραδείγματος, πού τυπώθηκε πάνω στό ματωμένο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας καί μᾶς προσφέρθηκε, ὡς πλοῦτος ἀγάπης καί ὡς θεμέλιο τοῦ κοινωνικοῦ μας συγκροτήματος. Καί καθώς διαβάζω καί, παράλληλα, φυλλομετρῶ τήν ὀγκωδέστατη βίβλο τῆς πανανθρώπινης ἱστορίας, βγαίνει ἀπό μέσα μου ἕνας προσωπικός στεναγμός καί ἕνα καυτό ἐρώτημα, πού τό ἐμπιστεύομαι ἐναγώνια ἤ καί τό ἀπευθύνω, ὡς ἔκχυση διαμαρτυρίας, στούς ἀδελφούς μου, τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, τούς φίλους καί τούς ἐχθρούς, τούς μετόχους καί φορεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί τούς ἄθεους-πρό παντός τούς ἄθεους-τούς ἔμφορτους μέ αἰσθήματα μίσους κατά τῆς κοινωνίας τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀδελφοί μου, ὅποιοι καί ἄν εἶστε, κατά τήν πορεία τοῦ βίου σας, κατά τίς ποικίλες καί, συχνά, αἱματηρές ἐξεγέρσεις σας ἐνάντια στήν κατεστημένη ἐνδοστρεφή ἐγωπάθεια καί στήν κυρίαρχη νοοτροπία τῆς ἐκμετάλλευσης, συναντήσατε μιά χάρτα κοινωνικῆς συγκρότησης καί ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς, σάν αὐτή τή διπολική, σύντομη, ἀλλά δυναμική καί ἀποτελεσματική, πού μᾶς ἄφησε ἡ καρδιά καί ἡ γραφίδα τοῦ Ἀποστόλου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Παύλου; Νοιώσατε νά ἀναδύονται ἀπό ἄλλους χώρους καθαρότερα καί θερμότερα αἰσθήματα ἀγάπης καί συναδέλφωσης; Ἀποκτήσατε καί γευτήκατε, στρατευμένοι καί ἐνταγμένοι σέ ἄλλα στρατόπεδα καί σέ ἄλλα σχήματα, τήν πνοή τῆς ἀστείρευτης καί ἀνόθευτης ἀγάπης; Βρήκατε, ἄνετα, στούς ὤμους τῶν ἄθεων, διπλανῶν σας, ἀποκούμπι παρηγοριᾶς καί βοήθειας κατά τίς δύσκολες στιγμές τῆς προσωπικῆς σας περιπέτειας; Νοιώσατε τούς διπλανούς σας, ὡς συνοδοιπόρους σας στή χαρά καί στόν πόνο;

     Οἱ καιροί τρέχουν. Οἱ κοινωνίες μας ἀλληλοσφάζονται. Τά κορμιά τῶν ἀδελφῶν μας καταστρώνονται, θυσία στούς βωμούς τῆς ἀπανθρωπιᾶς, τῆς ἀκόρεστης ἐγωπάθειας καί τῆς ἀσυμμάζευτης βαρβαρόητας. Οἱ πονεμένοι φωνάζουν ἤ καί ὠρύονται. Οἱ καλοβολεμένοι κωφεύουν ἤ καί, ὑποχθόνια, ἐνισχύουν τούς ἐξοπλισμούς τους. Οἱ διεθνεῖς Ὀργανισμοί συνεδριάζουν, παράγουν τυπωμένα χαρτιά καί φλύαρα μηνύματα. Καί ὁ παγερός τρόμος διατηρεῖται, ὡς μανδύας, κληρονομιά τῆς ἀθεϊστικῆς κόλασης, στίς κοινωνίες μας καί στούς πολιτισμούς μας.  

Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος Γκατζιρούλης